"นี่เบรนทำไมไม่ส่งงานนี้ล่ะ" โนวาอ่านเล่มรายงานปึกใหญ่ของเพื่อนชาย ที่เขาบอกว่าทำออกมาไม่ดีช่างกลับกันกับความคิดเธอ แนวบริหารค่อนข้างชัดเจน
"เราว่ามันตีจุดให้แตกไม่ตรงประเด็น" เบรนทำท่าครุ่นคิด แม้ครอบครัวเขาจะนักธุรกิจ แต่ไม่เคยสนใจเรื่องเรียนของลูกชายสักนิดเดียว มีเพียงแต่คำสั่งให้ทำตามสิ่งที่ต้องการเท่านั้น
"ลองเปลี่ยนตรงหัวข้อนี้สิ เราว่ามันเพิ่มประเด็นได้อีกนะ" โนวาช่วยออกความคิดเห็น นิ้วชี้เรียวลากตามเส้นบรรทัดที่ถูกขีดไว้
"เออจริงวะโนวา" โฟร์ชะโง้กหน้าเข้าร่วมวงมาดู
"สมกับทายาทตระกูลดังเชียว" เบรนเอ่ยชม ใช้ปากกาในมือขีดเครื่องหมายไว้ นามสกุลของโนวาค่อนข้างออกทีวีบ่อย เป็นที่รู้จักในวงการนักธุรกิจแนวหน้า
"ไม่ขนาดนั้นหรอก" เธอไม่ได้สนใจในชื่อเสียงพวกนั้น เพียงแต่อยากทำตามที่ผู้มีพระคุณช่วยชีวิตไว้แค่นั้น
"วันนี้พวกเราไปกินข้าวที่ร้านคิงคิงกันไหม เลยมหาลัยไปนิดเดียวเอง" โฟร์เริ่มชักชวน เอื้อมคว้าโทรศัพท์เสิร์ชหาข้อมูลของร้านดังกึ่งบาร์ โชว์รายละเอียดให้เพื่อนดู
"ได้สิร้านนี้ดังออก" เบรนได้ยินชื่อนี้ค่อยข้างบ่อย แต่ไม่มีเวลาได้แวะเข้าสักครั้ง
"ได้ไม่มีปัญหา" ตั้งแต่มาที่ไทยไม่มีโอกาสจะได้เที่ยวสักครั้ง ตอนที่ฝรั่งเศสยังมีแม่คอยพาไปในที่อยากไปได้เลย แม้ลึกๆจะรู้ว่าในใจ ผู้ปกครองที่นี่ของเธอจะไม่ยินยอมแน่นอน ถ้าออกนอกเส้นทางมหาลัย
ท่าเรือจตุโชติ...
"มาตรงเวลาดีนี่" ชาร์คทักเพื่อนรัก ก้มมองนาฬิกาในข้อมือ พร้อมลูกน้องที่ยืนกางร่ม มองดูเรือลำใหญ่ล้วนมีแต่ลังสินค้า
"ของครบใช่ไหม" สกายหันไปถามเพื่อนมาเฟีย ยกบุหรี่ในมือขึ้นสูบ แสงแดดช่วงสายสาดส่องร่างกำยำ ใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงสีดำส่องประกายบารมีชัดสง่า
"ครบครับ คนของเรานำล่วงหน้าไปเช็คเส้นทาง ปรากฏว่ามีคนของไอแฟรงค์ดักไว้ จำเป็นต้องเปลี่ยนเส้นทาง" พิษณุมือขวาของชาร์คตอบ พร้อมส่งใบกระดาษสีขาวให้เขาดู
"ดักเก็บมันตอนเข้าฝั่ง" ปืนเพื่อนมาเฟียเดินลงมาจากเรือลำใหญ่เข้ามาร่วมวงสนทนา วันนี้เป็นเขาต้องเช็คสินค้าด้วยตัวเอง
"นายครับ" เอทินวิ่งเข้ามากระซิบข้างหูเจ้านาย
"ว่ามา"
"คุณหนูแอบออกนอกมหาลัย ไปที่บาร์กับเพื่อนครับ" หลังโนวาโทรบอกฮิวว่าเลิกเรียนช้า เขาต้องตรวจจับสัญญาณจากโทรศัพท์ของหญิงสาว จึงรู้ว่าออกนอกเขตที่กำหนดอยู่ในโซนอันตราย
"ดื้อด้าน! คอยจับตาดูไว้" เขากระแทกน้ำเสียงก่นด่า ยกมือใหญ่เท้าเอวหนา สูบบุหรี่จนแก้มตอบ ปล่อยควันเทาพวยพุ่ง คล้ายครุ่นคิด
"ใครวะคุณหนู" ชาร์คหันมาถาม หากเป็นเรื่องหญิงสาวของเพื่อนตัดออกไปเลย ยกเว้นแต่บุคคลที่เพิ่งออกข่าวกับครอบครับสกายด้วยไม่นานนี้
"บุตรบุญธรรม" ปืนตอบแทน นิสัยพูดน้อย ท่าทางนิ่งเฉยไร้ความรู้สึกที่ใครๆเห็น ต่างชินชากับพฤติกรรมแบบนี้ เข้าใจดีว่าเป็นบุคลิกของเขา
"ระวังจะเสร็จน้องมึงนะไอสกาย" ชาร์คหันมาเตือนเพื่อนรัก ใครต่างก็รู้นิสัยของกาว์นน้องชายเขา ต่อให้ผู้หญิงไม่เต็มใจก็หาเรื่องจนขึ้นเตียงได้ในที่สุด ซึ่งต่างจากนิสัยพี่ชายราวกับคนละพ่อแม่
"สมควรสนใจ?" แค่เรื่องของน้องสาวสถานะบุตรบุญธรรมในแต่วัน พาลทำเขาปวดหัวไม่หยุดหย่อน ไหนจะน้องชายที่อยากจะคุมบ่อนด้วยตัวเอง แต่ปัญหาไม่เคยจะแก้ได้ ไหนเรื่องงานที่ต้องรับผิดชอบแทบจะหมดวัน เขาอยากจับร่างบางฉีกเป็นชิ้นๆเสียเลย
บาร์คิงคิง....
ผู้คนมากมายในร้านอาหาร แสงไฟสลัวกระพริบสลับสี กึ่งร้านอาหารกึ่งบาร์ที่มีโซนเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของนักกลางคืนชั้นดี
"อร่อยไหมโนวา" โฟร์ถามเพื่อน ครั้นเห็นตักอาหารใส่ปากเรียวไม่พูดเอ่ยคุย ไล่ดูเดรสสีพาสเทลของเธอ โชคดีที่พากันแวะซื้อเสื้อผ้าที่ห้างเปลี่ยนก่อนเข้าบาร์ ไม่งั้นคงจะเป็นที่จับตามอง
"อร่อยมาก ยิ่งน้ำแบบนี้สดชื่น" เธอยกแก้วน้ำสีฟ้าทะเล มีลูกเชอร์รี่กลิ้งอยู่ในนั้น รสชาติเปรี้ยวหวานผสมฤทธิ์แอลกอฮอล์สร้างความผ่อนคลาย ให้ลืมเรื่องปวดหัวในบ้าน
"เบาได้เบาโนวา นี่มันผสมแอลกอฮอล์เยอะนะ" เบรนจับแก้วนั้นวางลง ตักอาหารใส่จานเพื่อน ยิ่งเห็นแก้มเนียนออกแดงระเรื่อ ใจดวงโตเริ่มเต้นปะทุ
"นานๆได้กินทีนี่ ว่าแต่โฟร์ละไหนบอกว่าจะมีเพื่อนมาอีกไง" ตอนอยู่ในรถเบรน เพื่อนสาวโทรนัดกับกลุ่มเพื่อนมาเพิ่มอีก
"นั่นไง นี่พรีสกับเคิร์ท" โฟร์ลุกชึ้นแนะนำเพื่อนหญิงกับชายให้เบรนและโนวารู้จัก
"เพื่อนสนิทโฟร์หรอ" เบรนต้องถามขึ้น สายตาที่เคิร์ทมองโนวาดูแววตาเจ้าเล่ห์วูบวาบ เขากระเขยิบตัวนั่งใกล้เธอเพื่อไม่ให้คนมาใหม่นั่งลงด้านข้าง
"ใช่ตั้งแต่ป.ตรี ยิ่งพรีสนิสัยดีมากเลยนะ ช่วยเราจนทำรายงานจบ" โฟร์แนะนำเพื่อนสาวที่เรียบร้อย ขัดกับลุคสาวเซ็กซี่ของเธอ
"คุณหนูครับ" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นด้านหลัง โนวารีบหันตัวมามอง
"พี่ฮิว! มาได้ไงเนี้ย" เสียงหวานเอ่ยอย่างตะกุตะกัก ไม่คิดว่าจะถูกตามมาถึงที่นี่ได้ ร่างบางเร่งลุกยืนขึ้น
"กลับเถอะครับ ก่อนที่คุณสกายจะเข้าบ้าน" ฮิวเอ่ยเตือนอย่างหวังดี ยิ่งรู้ว่าอยู่ท่ามกลางบุคคลที่ไม่น่าไว้ใจ เขาอยากจะจัดการตามที่นายหญิงเคยสั่งเสียด้วยซ้ำ
"งั้นวากลับก่อนนะ"
..............................
บาร์คิงคิง....ผู้คนมากมายในร้านอาหาร แสงไฟสลัวกระพริบสลับสี กึ่งร้านอาหารกึ่งบาร์ที่มีโซนเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของนักกลางคืนชั้นดี"อร่อยไหมโนวา" โฟร์ถามเพื่อน ครั้นเห็นตักอาหารใส่ปากเรียวไม่พูดเอ่ยคุย ไล่ดูเดรสสีพาสเทลของเธอ โชคดีที่พากันแวะซื้อเสื้อผ้าที่ห้างเปลี่ยนก่อนเข้าบาร์ ไม่งั้นคงจะเป็นที่จับตามอง"อร่อยมาก ยิ่งน้ำแบบนี้สดชื่น" เธอยกแก้วน้ำสีฟ้าทะเล มีลูกเชอร์รี่กลิ้งอยู่ในนั้น รสชาติเปรี้ยวหวานผสมฤทธิ์แอลกอฮอล์สร้างความผ่อนคลาย ให้ลืมเรื่องปวดหัวในบ้าน"เบาได้เบาโนวา นี่มันผสมแอลกอฮอล์เยอะนะ" เบรนจับแก้วนั้นวางลง ตักอาหารใส่จานเพื่อน ยิ่งเห็นแก้มเนียนออกแดงระเรื่อ ใจดวงโตเริ่มเต้นปะทุ"นานๆได้กินทีนี่ ว่าแต่โฟร์ละไหนบอกว่าจะมีเพื่อนมาอีกไง" ตอนอยู่ในรถเบรน เพื่อนสาวโทรนัดกับกลุ่มเพื่อนมาเพิ่มอีก"นั่นไง นี่พรีสกับเคิร์ท" โฟร์ลุกชึ้นแนะนำเพื่อนหญิงกับชายให้เบรนและโนวารู้จัก "เพื่อนสนิทโฟร์หรอ" เบรนต้องถามขึ้น สายตาที่เคิร์ทมองโนวาดูแววตาเจ้าเล่ห์วูบวาบ เขากระเขยิบตัวนั่งใกล้เธอเพื่อไม่ให้คนมาใหม่นั่งลงด้านข้าง"ใช่ตั้งแต่ป.ตรี ยิ่งพรีสนิสัยดีมากเลยนะ ช่วยเราจนทำรายงานจบ" โฟร์
ย้อนเหตุการณ์......ในยามค่ำคืนมืดมิด เม็ดฝนโหมกระหน่ำ แรงพายุพัดพาสิ่งของปลิวว่อนไร้น้ำหนัก จนมองไม่เห็นท้องถนนเอี๊ยด!!!!"คุณธนัท!" เสียงสิรินภากรี๊ดร้อง ทันทีที่รถหรูจอดหลังเสียหลักพุ่งชนฟุตบาทข้างทาง ถนนลื่นไร้การมองเห็น แขนเรียวโอบกอดเด็กชายสองคนแน่น หลังเบาะคนขับ เธอรีบเอื้อมมือไปสะกิดเรียกสติสามี ดวงตากลมเฉียวเห็นหัวของเขาถูกกระแทกเข้าพวงมาลัย"ผมไม่เป็นอะไร เดี๋ยวให้ไอปิติมาขับต่อ" ร่างกายกำยำเปิดประตูลงรถ ขวักมือเรียกบอดี้การ์ดจากคันหลัง ลงเข้ามานั่งแทนที่คนขับ"สกายกับกาว์นลูกแม่ เจ็บตรงไหนไหม" สิรินภาถามลูกชายวัยสิบขวบกับเจ็ดขวบ น้ำตาเอ่อล้นอาบแก้มเนียนเร่งปาดออก ตกใจเสียขวัญจากเหตุการณ์เมื่อกี้"ไม่ครับ""ตรงนั้นมีเด็ก" นิ้วมือเล็กของสกายชี้ไป ตรงข้ามกับเลนรถของเขา มีรถเก๋งสองคันชนคว่ำจอดอยู่ คล้ายสะเก็ดไฟกำลังเริ่มลุก เด็กหญิงตัวน้อยร้องไม่หยุด อยากคลานออกรถแต่ขาติดอยู่"นั่นเด็กนี่คะคุณธนัท สกายรอแม่ในรถนะครับ" เธอจับลูกสองคนนั่งลงบนเบาะเอนตัวลงจากรถ สามีกับบอดี้การ์ดรีบวิ่งตามกลัวจะถูกรถที่มาตามเชียวชน สิรินภาคว้าดึงตัวเด็กหญิง ธนัทช่วยอีกแรงเป็นจังหวะพอดี ที่ไฟลุกเหิม
เหตุการณ์ปัจจุบัน......."แม่ว่าถึงเวลาแล้วนะ ที่โนวาต้องกลับไปเรียนที่ประเทศบ้านเกิดเรา" สิรินภาเอ่ยบอกกับโนวา เธอเคยบอกเรื่องสถานะบุตรบุญธรรมให้ได้รู้ เธอตั้งใจเลี้ยงดูแลมาถนอมอย่างดี ปานที่แม่คนนึงจะทำได้ โนวาเองยอมรับและเข้าใจ ไม่เคยคิดน้อยต่อเรื่องพวกนี้บัดนี้เธอและสามีค่อนข้างมีอายุมากขึ้น หน้าที่การงานควรจะหาคนมาสืบสานต่อ แม้ลูกชายสองคนจะทำได้ดีอยู่แล้ว เวลานี้ผ่านมาสิบกว่าปี เธอกำลังจะเรียนปริญญาโทต่อเอกบริหารตามที่สิรินภาขอไว้"แล้วพี่สกายกับกาว์นจะเลิกไม่ชอบโนวาแล้วหรอคะ" เธอถามอย่างใสซื่อ ทุกครั้งที่กลับเมืองไทย หรือสองพี่ชายหนุ่มแวะเรื่องธุรกิจถึงฝรั่งเศส โนวาไม่เคยอยู่ในสายตา กับโดนเหยียดหยาม บางครั้งกลั่นแกล้งด้วยซ้ำไป"ป่านนี้พี่เขาเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว หนูเป็นน้องยังไงซะพวกพี่เขาต้องเอ็นดูน้องตัวเองแน่นอนจ๊ะ" แม่บุญธรรมค่อยๆพูดจาหว่านล้อม ถึงใจจะรู้ดีว่าอาจจะมีปัญหาตามมา แต่คงน้อยนัก"ใช่ว่าพ่อแม่จะไม่กลับไปซะเมื่อไหร่ละโนวา" ธนัทเงยหน้าจากกองเอกสารขึ้นมอง เธอสมควรที่จะรับตำแหน่งใดตำแหน่งหนึ่งในบริษัท เพราะพวกเขาสั่งสอนเรื่องพวกนี้มาไม่เคยขาด"โนวาแล้วแต่พ่อกับแม่ค่ะ"
คฤหาสน์สหธิฤดีนายหญิงและเจ้านายชายเดินมาด้วยรูปลักษณ์สง่างามรัศมีแผ่กระจาย เหล่าบอดี้การ์ดพร้อมเพียงต้อนรับอย่างรู้งาน โนวาก้าวขาเข้าอย่างช้าๆ นานมากแล้วที่เธอไม่ค่อยมาเหยียบที่นี่ เพียงเพราะกลัวสองพี่ชายใจอมหิต ไม่เคยต้อนรับเธอ"สกายกับกาว์นล่ะ" สิรินภาคล้องแขนเรียวลูกสาวบุญธรรม เกินไปนั่งลงบนโซฟา ตามด้วยสามีนั่งลงข้างกัน แหวนป้าแม่บ้านถือถาดน้ำเสิร์ฟวางบนโต๊ะ"คุณทั้งสองกำลังจะกลับแล้วค่ะ" แหวนก้มหน้าตอบอย่างเสงี่ยม เธออยู่ดูแลมาตั้งแต่นายหญิงเพิ่งจะแต่งงานกัน ช่วยดูแลคุณหนูชายทั้งสองมาตลอด"พาคุณหนูเอาของไปเก็บที่ห้องด้วยนะแหวน" นายหญิงเอ่ยสั่ง หันมายิ้มให้โนวาเคยชิน"แม่กับพ่อต้องไปธุระอีกที่นึง เดี๋ยวจะกลับมานะลูก" เธอสวมกระชับกอด เรียกสามีลุกตามกันไป ทิ้งโนวาไว้กับแหวน"ป้าแหวนพาโนวาขึ้นข้างบนเถอะ นั่งเครื่องมานอนไม่หลับเลยค่ะ" หญิงสาวตั้งใจพูดอย่างเป็นกันเอง ครั้นแม่และพ่อออกไป เธอสวมกอดป้าแหวนอย่างคิดถึง ออดอ้อนราวกับเด็กทุกครั้งมาที่นี่"เบาๆค่ะคุณหนูป้าแก่แล้วหายใจไม่ทัน" อายุกำลังมากขึ้น จะเล่นกับเธอเหมือนเมื่อก่อนได้อย่างไร ป้าแหวนพาขึ้นบรรไดใหญ่กลางใจบ้าน ห้องนอนชั้นสอง
เช้าวันใหม่....หญิงสาวในชุดนักศึกษาย่องเท้าเล็กเข้าห้องครัวเงียบ วันนี้เป็นวันแรกที่เธอต้องรายงานตัวในฐานะนักศึกษาปริญญาโท หากไปช้าจะเป็นที่จับตามอง"คุณหนูมาแอบทำไรในนี้คะ" ป้าแหวนเร่งเข้ามา หลังแม่บ้านอีกคนไปกระซิบบอก "หนูอยากทานแค่นมจืดแก้วเดียวเองค่ะ" เธอแสร้งทำหน้าเศร้าอย่างเด็กอดได้ของเล่น เบะปากเรียวล้อเลียน"โถ่คุณหนู เดี๋ยวเสื้อผ้าเลอะเทอะหมดค่ะ ไปๆป้าแหวนจะพาไปนั่ง" ป้าแหวนโอบเอวบาง พานั่งบนโต๊ะอาหารใหญ่ สัดส่วนรูปร่างรวมถึงผิวพรรณถูกดูแลมาเป็นอย่างดีทุกระเบียบนิ้ว ทำผู้มาเยือนใหม่ยืนตาค้าง"น้องโนวา" สายตาเข้มฉายแววเจ้าเล่ห์ตามนิสัยเจ้าชู้เรื่องสตรี ขึงตามองร่างบางคล้ายโดนดึงดูด ยกยิ้มมุมปากกว้าง ป้าแหวนละตัวออก ไม่รับฟังเจ้านายพูดคุยกัน"เอ่อ..สวัสดีค่ะพี่กาว์น" มือเรียวพนมยกขึ้นไหว้ ช่วงเหตุการณ์ในวัยเด็กย้อนเข้าหัว อย่างน้อยกาว์นยังพอทำดีกับเธอบ้าง อาจจะเพียงน้อยนิดก็ตาม"จะไปมหาลัยพี่ไปส่งไหม" ชุดเสื้อเชิ้ตสีดำยับยู้ยี่ สภาพอดนอนคงอาจจะพึ่งกลับ ขาดการพักผ่อน แล้วสิรินภาสั่งให้ฮิวเป็นคนช่วยดูแลเธอ คงจะไม่รบกวนคนอื่นให้ยุ่งยากเสียดีกว่า"แม่สั่งพี่ฮิวไว้แล้วค่ะ" น้ำเสีย
เช้าวันใหม่.....เหตุเพราะร่างกายหญิงสาวยังปรับตัวไม่ทัน กับอากาศที่แปรเปลี่ยนจากสถานที่โนวาเคยอยู่มา ร่างบางค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น ไอร้อนผ่านออกจากลมหายใจกระทบริมฝีปากบาง แทบไม่รู้สึกตัว ปิดตาลงนอนหลับต่อจนเวลาล่วงเลยก๊อก ก๊อก!เสียงเคาะประตูรัว หลังไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนในห้อง ทำใจหญิงช่วงวัยกำลังชราวูบไหว"คุณหนูเป็นอะไรหรือป่าวคะ" ป้าแหวนเปิดประตูเดินเข้าห้องหลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน ครั้นผิดเวลาที่บอกไว้ เห็นโนวานอนห่มผ้าห่อตัวสั่น สีหน้าซีดเซียว"หนูรู้สึกหนาวค่ะ" น้ำเสียงเล็กแหบลง ป้าแหวนเอื้อมมือวัดไข้กับหน้าผากมน ต้องรีบชักมือกลับ อุณหภูมิสูงจัดกลัวเธอจะชักก่อน"ตัวร้อนจี๋เลยค่ะ รอป้าเดี๋ยวนะคะคุณหนู" เจ้านายชายยังไม่มีใครกลับเข้ามาก่อนที่ป้าแหวนจะขึ้นข้างบน จึงนึกถึงคนที่นายหญิงกำชับให้คอยดูแลคุณหนู หากจะพาลงไปเองคงไม่ไหว"ฮิว!!!!" ป้าแหวนตะโกนเสียงดังลั่นเรียกฮิว หวังให้เขาพาเธอไปส่งโรงพยาบาลในตอนนี้"ครับป้าแหวน" ฮิวเร่งวิ่งขึ้นมาชั้นบน สีหน้านิ่งเหมือนกับถูกฝึกเก็บอารมณ์มาอย่างดี"คุณหนูไม่สบายต้องพาไปโรงพยาบาล" ป้าแหวนเอ่ยอย่างร้อนรน พาคนรับฟังใจคอไม่ดี หากละเลยหน้าที่นายกหญ
"วันนี้จะดีหรอคะ?" โนวาทวนคำถามกับฮิวทำหน้าที่พี่เลี้ยงตามที่แม่บุญธรรมสั่งมา ร่างบางในชุดสูทประโปรงสั้นสีนู้ด ทานนมจืดบนโต๊ะอาหาร หลังได้รับสายคำสั่งให้เข้าดูงานบริษัทเครื่องยนต์รถวันนี้"ดีสิครับคุณหนู นายหญิงรออยู่ที่บริษัทแล้วครับ" ฮิวย้ำตอบ ยืนอยู่ด้านข้างเก้าอี้ ไล่ทำสร้างกิจวัตรประจำของคุณหนูในไอแพดเครื่องใหญ่"แม่ฉันน่าจะรู้นะว่าเลือกคนผิด" สกายในชุดสูทสีดำเนียบเดินก้าวขายาวนั่งลงตรงหัวโต๊ะอาหาร มีป้าแหวนกับลูกมือถือถาดอาหารมาเสิร์ฟเพิ่ม"วาแค่กลัวจะทำพ่อแม่เสียหน้าต่างหาก" เธอเอ่ยบอกตามความจริง เงยหน้ามองใบหน้าหนาชั่วครู่ ก้มลงกัดแซนวิชในมือต่อ"แสดงว่าที่ผ่านมาไม่มีสมองในหัวเลยสิ" มาเฟียหนุ่มไล่สายตามองทางอื่น เขาเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรตัวเธออยู่แล้ว เพียงเพราะวันนี้มีประชุมใหญ่ อย่างเลี่ยงไม่ได้"มีค่ะ วาก็เป็นคน เผื่อพี่สกายลืม" โนวาเถียงกลับยอกย้อน ในเมื่อถูกสอนให้ไม่กลัวคน หนึ่งในนั้นก็ควรมีเขารวมด้วย"จำไว้ว่าพ่อแม่ฉันสั่งสอนให้สืบทอดบริษัทต่อเผื่อลืม!" มือหนากระแทกแก้วน้ำในมือวางเสียงดัง ทำลูกน้องสะดุ้งตามกัน สายตาเข้มจ้องเด็กน้อยที่กล้าเถียงผู้ใหญ่"ขอบคุณค่ะที่เตือนสติ"
หญิงสาวกำมือเรียวแน่นทุบหน้าอก หลังดื่มกาแฟไป ลมหายใจเริ่มติดขัดใบหน้าใสแปรเปลี่ยนสีเข้มขึ้น เอทินที่ยืนดูอยู่ข้างๆ ตกใจรีบประคองตัวโนวาเหมือนล้มลงจากเก้าอี้ ท่ามกลางสายตาเยือกเย็นชันยืนขึ้น"คุณหนูเป็นไรครับ" เอทินถามขึ้น แม้ร่างบางจะยกมือหมายห้ามไม่ให้โดนตัว "อู๋..แป๋..กา..แป.." เสียงหวานเริ่มผ่าวเบา พยามเปล่งเสียงแต่ละคำออกมา มือเรียวจิกกำจับขอบโต๊ะแน่นประคองตัว"โนวา!!!หนูเผลอกินกาแฟอีกแล้วหรอ" สิรินภาเข้ามาเห็นเหตุการณ์ช่วงนี้เวลาพอดี ใช่ว่าจะปล่อยผ่าน โอบประคองร่างบาง ตบแก้มเนียนเบาๆเรียกสติ คาดครั้นจากปากฮิวที่วิ่งเข้ามาสีหน้าตกใจเช่นกัน เขารับรู้ว่าคุณหนูแพ้กาแฟ ไม่นึกว่าแก้วเมื่อกี้จะกลายเป็นเธอได้ดื่ม"ตั้งใจกิน" น้ำเสียงเข้มตอบ ก้าวเท้ายาวตวัดแขนแกร่งอุ้มร่างบางออกจากห้อง มีเอทินกับฮิวตามฝีเท้าคอยอำนวยความสะดวก"อะไรน่ะ!!!" สิรินภาหันใบหน้ามองตามด้านหลังลูกชายไป ไม่นึกว่าเรื่องจะรุนแรนถึงขั้นนี้ ย้ำแล้วย้ำอีกกับพี่เลี้ยง เธอแน่ใจว่าโนวาไม่ทำร้ายตัวเอง คงไม่ใช่ฝีมือใครนอกลูกชายตัวเองบนรถ.........มือเรียวจิกกำปกเสื้อเชิ้ตของมาเฟียหนุ่มแน่น ร่างบางบนตักแกร่ง เขาโอบไว้ทุบหลั
บาร์คิงคิง....ผู้คนมากมายในร้านอาหาร แสงไฟสลัวกระพริบสลับสี กึ่งร้านอาหารกึ่งบาร์ที่มีโซนเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของนักกลางคืนชั้นดี"อร่อยไหมโนวา" โฟร์ถามเพื่อน ครั้นเห็นตักอาหารใส่ปากเรียวไม่พูดเอ่ยคุย ไล่ดูเดรสสีพาสเทลของเธอ โชคดีที่พากันแวะซื้อเสื้อผ้าที่ห้างเปลี่ยนก่อนเข้าบาร์ ไม่งั้นคงจะเป็นที่จับตามอง"อร่อยมาก ยิ่งน้ำแบบนี้สดชื่น" เธอยกแก้วน้ำสีฟ้าทะเล มีลูกเชอร์รี่กลิ้งอยู่ในนั้น รสชาติเปรี้ยวหวานผสมฤทธิ์แอลกอฮอล์สร้างความผ่อนคลาย ให้ลืมเรื่องปวดหัวในบ้าน"เบาได้เบาโนวา นี่มันผสมแอลกอฮอล์เยอะนะ" เบรนจับแก้วนั้นวางลง ตักอาหารใส่จานเพื่อน ยิ่งเห็นแก้มเนียนออกแดงระเรื่อ ใจดวงโตเริ่มเต้นปะทุ"นานๆได้กินทีนี่ ว่าแต่โฟร์ละไหนบอกว่าจะมีเพื่อนมาอีกไง" ตอนอยู่ในรถเบรน เพื่อนสาวโทรนัดกับกลุ่มเพื่อนมาเพิ่มอีก"นั่นไง นี่พรีสกับเคิร์ท" โฟร์ลุกชึ้นแนะนำเพื่อนหญิงกับชายให้เบรนและโนวารู้จัก "เพื่อนสนิทโฟร์หรอ" เบรนต้องถามขึ้น สายตาที่เคิร์ทมองโนวาดูแววตาเจ้าเล่ห์วูบวาบ เขากระเขยิบตัวนั่งใกล้เธอเพื่อไม่ให้คนมาใหม่นั่งลงด้านข้าง"ใช่ตั้งแต่ป.ตรี ยิ่งพรีสนิสัยดีมากเลยนะ ช่วยเราจนทำรายงานจบ" โฟร์
"นี่เบรนทำไมไม่ส่งงานนี้ล่ะ" โนวาอ่านเล่มรายงานปึกใหญ่ของเพื่อนชาย ที่เขาบอกว่าทำออกมาไม่ดีช่างกลับกันกับความคิดเธอ แนวบริหารค่อนข้างชัดเจน"เราว่ามันตีจุดให้แตกไม่ตรงประเด็น" เบรนทำท่าครุ่นคิด แม้ครอบครัวเขาจะนักธุรกิจ แต่ไม่เคยสนใจเรื่องเรียนของลูกชายสักนิดเดียว มีเพียงแต่คำสั่งให้ทำตามสิ่งที่ต้องการเท่านั้น"ลองเปลี่ยนตรงหัวข้อนี้สิ เราว่ามันเพิ่มประเด็นได้อีกนะ" โนวาช่วยออกความคิดเห็น นิ้วชี้เรียวลากตามเส้นบรรทัดที่ถูกขีดไว้"เออจริงวะโนวา" โฟร์ชะโง้กหน้าเข้าร่วมวงมาดู"สมกับทายาทตระกูลดังเชียว" เบรนเอ่ยชม ใช้ปากกาในมือขีดเครื่องหมายไว้ นามสกุลของโนวาค่อนข้างออกทีวีบ่อย เป็นที่รู้จักในวงการนักธุรกิจแนวหน้า"ไม่ขนาดนั้นหรอก" เธอไม่ได้สนใจในชื่อเสียงพวกนั้น เพียงแต่อยากทำตามที่ผู้มีพระคุณช่วยชีวิตไว้แค่นั้น"วันนี้พวกเราไปกินข้าวที่ร้านคิงคิงกันไหม เลยมหาลัยไปนิดเดียวเอง" โฟร์เริ่มชักชวน เอื้อมคว้าโทรศัพท์เสิร์ชหาข้อมูลของร้านดังกึ่งบาร์ โชว์รายละเอียดให้เพื่อนดู"ได้สิร้านนี้ดังออก" เบรนได้ยินชื่อนี้ค่อยข้างบ่อย แต่ไม่มีเวลาได้แวะเข้าสักครั้ง"ได้ไม่มีปัญหา" ตั้งแต่มาที่ไทยไม่มีโอก
พลั่ก!"เฮือก!" มือพกสั้นถูกปามายังหน้าผากย่นของเสี่ย เลือดสีแดงสาดกระจาย ร่างกายนอนแน่นิ่ง ทว่าลูกน้องรู้จังหวะที่หลบทัน เตะร่างไร้วิญญาณออกไกล"สมกับพี่จริง" เรื่องโหดเหี้ยมไร้ความปราณี มีให้เห็นอยู่บ่อยครั้ง กาว์นที่พึ่งเดินเข้าห้องลับมา ไม่ได้แสดงอาการตกใจ เขาเลือกที่จะนิ่งถือเป็นภาพชินตา"ใครที่ยังลีลาไม่ยอมจ่ายหนี้ เอาไปให้ดูเป็นตัวอย่าง" สกายสั่งลูกน้อง ชันตัวลุกขึ้น เหลือบมองน้องชายที่ยืนชมกล้องวงจรปิด เหตุการณ์เมื่อกี้ถูกถ่ายทอดออกไปในบ่อน กระตุ้นให้นักพนันเกรงกลัวไม่คิดหนี"จะแวะไปโรงบาลไหม" กาว์นพูดขึ้น ทำสองขายาวหยุดชะงัก หันตัวกลับมาเล็กน้อย สายตาไร้ความรู้สึกมองมา เขารู้เรื่องจากธนัช เพราะกลับบ้านไปไม่เจอใคร"ไม่จำเป็น"วันต่อมา...ร่างบางในชุดนักศึกษาปล่อยผมยาวสีน้ำตาลถึงเอวคอด ก้าวเท้าเล็กมานั่งลงที่โต๊ะอาหารเช้า มีเพียงเธอคนเดียวที่มาก่อนทุกครั้ง"คุณหนูแน่ใจว่าไปไหวหรือป่าวคะ" ป้าแหวนถามขณะมือเหี่ยวถือถาดข้าวต้มพร้อมยาทานในช่วงเช้า เล็งมองหน้าหญิงสาวสำรวจจนคนถูกมองต้องยิ้มเขินออกมา"ไหวสิคะ โนวาถึกและบึกบึนค่้ะ" เธอแกล้งล้อเลียนทำท่าทางให้ป้าแหวนหลุดขำตามการกระทำ ฮิว
หญิงสาวกำมือเรียวแน่นทุบหน้าอก หลังดื่มกาแฟไป ลมหายใจเริ่มติดขัดใบหน้าใสแปรเปลี่ยนสีเข้มขึ้น เอทินที่ยืนดูอยู่ข้างๆ ตกใจรีบประคองตัวโนวาเหมือนล้มลงจากเก้าอี้ ท่ามกลางสายตาเยือกเย็นชันยืนขึ้น"คุณหนูเป็นไรครับ" เอทินถามขึ้น แม้ร่างบางจะยกมือหมายห้ามไม่ให้โดนตัว "อู๋..แป๋..กา..แป.." เสียงหวานเริ่มผ่าวเบา พยามเปล่งเสียงแต่ละคำออกมา มือเรียวจิกกำจับขอบโต๊ะแน่นประคองตัว"โนวา!!!หนูเผลอกินกาแฟอีกแล้วหรอ" สิรินภาเข้ามาเห็นเหตุการณ์ช่วงนี้เวลาพอดี ใช่ว่าจะปล่อยผ่าน โอบประคองร่างบาง ตบแก้มเนียนเบาๆเรียกสติ คาดครั้นจากปากฮิวที่วิ่งเข้ามาสีหน้าตกใจเช่นกัน เขารับรู้ว่าคุณหนูแพ้กาแฟ ไม่นึกว่าแก้วเมื่อกี้จะกลายเป็นเธอได้ดื่ม"ตั้งใจกิน" น้ำเสียงเข้มตอบ ก้าวเท้ายาวตวัดแขนแกร่งอุ้มร่างบางออกจากห้อง มีเอทินกับฮิวตามฝีเท้าคอยอำนวยความสะดวก"อะไรน่ะ!!!" สิรินภาหันใบหน้ามองตามด้านหลังลูกชายไป ไม่นึกว่าเรื่องจะรุนแรนถึงขั้นนี้ ย้ำแล้วย้ำอีกกับพี่เลี้ยง เธอแน่ใจว่าโนวาไม่ทำร้ายตัวเอง คงไม่ใช่ฝีมือใครนอกลูกชายตัวเองบนรถ.........มือเรียวจิกกำปกเสื้อเชิ้ตของมาเฟียหนุ่มแน่น ร่างบางบนตักแกร่ง เขาโอบไว้ทุบหลั
"วันนี้จะดีหรอคะ?" โนวาทวนคำถามกับฮิวทำหน้าที่พี่เลี้ยงตามที่แม่บุญธรรมสั่งมา ร่างบางในชุดสูทประโปรงสั้นสีนู้ด ทานนมจืดบนโต๊ะอาหาร หลังได้รับสายคำสั่งให้เข้าดูงานบริษัทเครื่องยนต์รถวันนี้"ดีสิครับคุณหนู นายหญิงรออยู่ที่บริษัทแล้วครับ" ฮิวย้ำตอบ ยืนอยู่ด้านข้างเก้าอี้ ไล่ทำสร้างกิจวัตรประจำของคุณหนูในไอแพดเครื่องใหญ่"แม่ฉันน่าจะรู้นะว่าเลือกคนผิด" สกายในชุดสูทสีดำเนียบเดินก้าวขายาวนั่งลงตรงหัวโต๊ะอาหาร มีป้าแหวนกับลูกมือถือถาดอาหารมาเสิร์ฟเพิ่ม"วาแค่กลัวจะทำพ่อแม่เสียหน้าต่างหาก" เธอเอ่ยบอกตามความจริง เงยหน้ามองใบหน้าหนาชั่วครู่ ก้มลงกัดแซนวิชในมือต่อ"แสดงว่าที่ผ่านมาไม่มีสมองในหัวเลยสิ" มาเฟียหนุ่มไล่สายตามองทางอื่น เขาเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรตัวเธออยู่แล้ว เพียงเพราะวันนี้มีประชุมใหญ่ อย่างเลี่ยงไม่ได้"มีค่ะ วาก็เป็นคน เผื่อพี่สกายลืม" โนวาเถียงกลับยอกย้อน ในเมื่อถูกสอนให้ไม่กลัวคน หนึ่งในนั้นก็ควรมีเขารวมด้วย"จำไว้ว่าพ่อแม่ฉันสั่งสอนให้สืบทอดบริษัทต่อเผื่อลืม!" มือหนากระแทกแก้วน้ำในมือวางเสียงดัง ทำลูกน้องสะดุ้งตามกัน สายตาเข้มจ้องเด็กน้อยที่กล้าเถียงผู้ใหญ่"ขอบคุณค่ะที่เตือนสติ"
เช้าวันใหม่.....เหตุเพราะร่างกายหญิงสาวยังปรับตัวไม่ทัน กับอากาศที่แปรเปลี่ยนจากสถานที่โนวาเคยอยู่มา ร่างบางค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น ไอร้อนผ่านออกจากลมหายใจกระทบริมฝีปากบาง แทบไม่รู้สึกตัว ปิดตาลงนอนหลับต่อจนเวลาล่วงเลยก๊อก ก๊อก!เสียงเคาะประตูรัว หลังไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนในห้อง ทำใจหญิงช่วงวัยกำลังชราวูบไหว"คุณหนูเป็นอะไรหรือป่าวคะ" ป้าแหวนเปิดประตูเดินเข้าห้องหลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน ครั้นผิดเวลาที่บอกไว้ เห็นโนวานอนห่มผ้าห่อตัวสั่น สีหน้าซีดเซียว"หนูรู้สึกหนาวค่ะ" น้ำเสียงเล็กแหบลง ป้าแหวนเอื้อมมือวัดไข้กับหน้าผากมน ต้องรีบชักมือกลับ อุณหภูมิสูงจัดกลัวเธอจะชักก่อน"ตัวร้อนจี๋เลยค่ะ รอป้าเดี๋ยวนะคะคุณหนู" เจ้านายชายยังไม่มีใครกลับเข้ามาก่อนที่ป้าแหวนจะขึ้นข้างบน จึงนึกถึงคนที่นายหญิงกำชับให้คอยดูแลคุณหนู หากจะพาลงไปเองคงไม่ไหว"ฮิว!!!!" ป้าแหวนตะโกนเสียงดังลั่นเรียกฮิว หวังให้เขาพาเธอไปส่งโรงพยาบาลในตอนนี้"ครับป้าแหวน" ฮิวเร่งวิ่งขึ้นมาชั้นบน สีหน้านิ่งเหมือนกับถูกฝึกเก็บอารมณ์มาอย่างดี"คุณหนูไม่สบายต้องพาไปโรงพยาบาล" ป้าแหวนเอ่ยอย่างร้อนรน พาคนรับฟังใจคอไม่ดี หากละเลยหน้าที่นายกหญ
เช้าวันใหม่....หญิงสาวในชุดนักศึกษาย่องเท้าเล็กเข้าห้องครัวเงียบ วันนี้เป็นวันแรกที่เธอต้องรายงานตัวในฐานะนักศึกษาปริญญาโท หากไปช้าจะเป็นที่จับตามอง"คุณหนูมาแอบทำไรในนี้คะ" ป้าแหวนเร่งเข้ามา หลังแม่บ้านอีกคนไปกระซิบบอก "หนูอยากทานแค่นมจืดแก้วเดียวเองค่ะ" เธอแสร้งทำหน้าเศร้าอย่างเด็กอดได้ของเล่น เบะปากเรียวล้อเลียน"โถ่คุณหนู เดี๋ยวเสื้อผ้าเลอะเทอะหมดค่ะ ไปๆป้าแหวนจะพาไปนั่ง" ป้าแหวนโอบเอวบาง พานั่งบนโต๊ะอาหารใหญ่ สัดส่วนรูปร่างรวมถึงผิวพรรณถูกดูแลมาเป็นอย่างดีทุกระเบียบนิ้ว ทำผู้มาเยือนใหม่ยืนตาค้าง"น้องโนวา" สายตาเข้มฉายแววเจ้าเล่ห์ตามนิสัยเจ้าชู้เรื่องสตรี ขึงตามองร่างบางคล้ายโดนดึงดูด ยกยิ้มมุมปากกว้าง ป้าแหวนละตัวออก ไม่รับฟังเจ้านายพูดคุยกัน"เอ่อ..สวัสดีค่ะพี่กาว์น" มือเรียวพนมยกขึ้นไหว้ ช่วงเหตุการณ์ในวัยเด็กย้อนเข้าหัว อย่างน้อยกาว์นยังพอทำดีกับเธอบ้าง อาจจะเพียงน้อยนิดก็ตาม"จะไปมหาลัยพี่ไปส่งไหม" ชุดเสื้อเชิ้ตสีดำยับยู้ยี่ สภาพอดนอนคงอาจจะพึ่งกลับ ขาดการพักผ่อน แล้วสิรินภาสั่งให้ฮิวเป็นคนช่วยดูแลเธอ คงจะไม่รบกวนคนอื่นให้ยุ่งยากเสียดีกว่า"แม่สั่งพี่ฮิวไว้แล้วค่ะ" น้ำเสีย
คฤหาสน์สหธิฤดีนายหญิงและเจ้านายชายเดินมาด้วยรูปลักษณ์สง่างามรัศมีแผ่กระจาย เหล่าบอดี้การ์ดพร้อมเพียงต้อนรับอย่างรู้งาน โนวาก้าวขาเข้าอย่างช้าๆ นานมากแล้วที่เธอไม่ค่อยมาเหยียบที่นี่ เพียงเพราะกลัวสองพี่ชายใจอมหิต ไม่เคยต้อนรับเธอ"สกายกับกาว์นล่ะ" สิรินภาคล้องแขนเรียวลูกสาวบุญธรรม เกินไปนั่งลงบนโซฟา ตามด้วยสามีนั่งลงข้างกัน แหวนป้าแม่บ้านถือถาดน้ำเสิร์ฟวางบนโต๊ะ"คุณทั้งสองกำลังจะกลับแล้วค่ะ" แหวนก้มหน้าตอบอย่างเสงี่ยม เธออยู่ดูแลมาตั้งแต่นายหญิงเพิ่งจะแต่งงานกัน ช่วยดูแลคุณหนูชายทั้งสองมาตลอด"พาคุณหนูเอาของไปเก็บที่ห้องด้วยนะแหวน" นายหญิงเอ่ยสั่ง หันมายิ้มให้โนวาเคยชิน"แม่กับพ่อต้องไปธุระอีกที่นึง เดี๋ยวจะกลับมานะลูก" เธอสวมกระชับกอด เรียกสามีลุกตามกันไป ทิ้งโนวาไว้กับแหวน"ป้าแหวนพาโนวาขึ้นข้างบนเถอะ นั่งเครื่องมานอนไม่หลับเลยค่ะ" หญิงสาวตั้งใจพูดอย่างเป็นกันเอง ครั้นแม่และพ่อออกไป เธอสวมกอดป้าแหวนอย่างคิดถึง ออดอ้อนราวกับเด็กทุกครั้งมาที่นี่"เบาๆค่ะคุณหนูป้าแก่แล้วหายใจไม่ทัน" อายุกำลังมากขึ้น จะเล่นกับเธอเหมือนเมื่อก่อนได้อย่างไร ป้าแหวนพาขึ้นบรรไดใหญ่กลางใจบ้าน ห้องนอนชั้นสอง
เหตุการณ์ปัจจุบัน......."แม่ว่าถึงเวลาแล้วนะ ที่โนวาต้องกลับไปเรียนที่ประเทศบ้านเกิดเรา" สิรินภาเอ่ยบอกกับโนวา เธอเคยบอกเรื่องสถานะบุตรบุญธรรมให้ได้รู้ เธอตั้งใจเลี้ยงดูแลมาถนอมอย่างดี ปานที่แม่คนนึงจะทำได้ โนวาเองยอมรับและเข้าใจ ไม่เคยคิดน้อยต่อเรื่องพวกนี้บัดนี้เธอและสามีค่อนข้างมีอายุมากขึ้น หน้าที่การงานควรจะหาคนมาสืบสานต่อ แม้ลูกชายสองคนจะทำได้ดีอยู่แล้ว เวลานี้ผ่านมาสิบกว่าปี เธอกำลังจะเรียนปริญญาโทต่อเอกบริหารตามที่สิรินภาขอไว้"แล้วพี่สกายกับกาว์นจะเลิกไม่ชอบโนวาแล้วหรอคะ" เธอถามอย่างใสซื่อ ทุกครั้งที่กลับเมืองไทย หรือสองพี่ชายหนุ่มแวะเรื่องธุรกิจถึงฝรั่งเศส โนวาไม่เคยอยู่ในสายตา กับโดนเหยียดหยาม บางครั้งกลั่นแกล้งด้วยซ้ำไป"ป่านนี้พี่เขาเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว หนูเป็นน้องยังไงซะพวกพี่เขาต้องเอ็นดูน้องตัวเองแน่นอนจ๊ะ" แม่บุญธรรมค่อยๆพูดจาหว่านล้อม ถึงใจจะรู้ดีว่าอาจจะมีปัญหาตามมา แต่คงน้อยนัก"ใช่ว่าพ่อแม่จะไม่กลับไปซะเมื่อไหร่ละโนวา" ธนัทเงยหน้าจากกองเอกสารขึ้นมอง เธอสมควรที่จะรับตำแหน่งใดตำแหน่งหนึ่งในบริษัท เพราะพวกเขาสั่งสอนเรื่องพวกนี้มาไม่เคยขาด"โนวาแล้วแต่พ่อกับแม่ค่ะ"