Novels by Windlinea

1 ปีต่อมา_"โว๊ะ!หลบดิไอคลิน กูจะเข้าไปดูเมียกู!" เสียงของเอเดนบอกด้วยความหงุดหงิด เขาอุตส่าห์รีบพาเมียรักมาคลอดลูกที่โรงพยาบาลชื่อดังของซิลค์ เลือกขั้นตอนทุกอย่างดีที่สุดไม่สนว่าจะราคามหาศาลแค่ไหน แต่คนที่ทำให้เขาต้องอารมณ์เสียคงจะเป็นมาคลิน เดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องคลอดราวกับเป็นลูกตัวเอง ทั้งที่เขาคือพ่อแท้ๆยังต้องรอแพทย์ตรวจความพร้อมอยู่เลย"นั่นก็น้องกูไอห่า! หลานกูไม่น่าเกิดมาเจอพ่อปากหมาๆเลย" เขาส่ายไปหน้าแสดงออกว่าเอือมระอา ซึ่งรอบข้างมีบิดานั่งรอด้วย ท่านได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ประมาณว่าเห็นเหตุการณ์แบบนี้จนทำใจชินได้แล้ว"กูจะบอกลูกกูไม่ให้เรียกมึงว่าลุงเลยไอคลิน""ลองดูสิ กูพาพลอยกลับไปอยู่บ้านแมร่ง!" ทั้งสองคนต่างแสดงออกว่ากำลังเห่อตำแหน่งใหม่ของตัวเอง เพียงไม่กี่อึดใจก็จะมีทารกตัวน้อยลืมตาดูโลกใบใหม่ ทำให้ผู้เป็นลุงและพ่อต่างกระวนกระวาย และยังห่วงเพชรพลอยว่าจะคลอดแบบธรรมชาติได้ไหม"เชิญคุณพ่อเข้าข้างในได้เลยค่ะ" และแล้วมีเสียงของพยาบาลออกมาตาม เอเดนรีบพยักหน้าให้ทศพลวางใจไม่ต้องห่วง ไม่ลืมเอื้อมมือไปดันให้มาคลินออกห่างประตู เดี๋ยวลูกเขาเกิดมาแล้วจะสับสนว่าใครคือพ่อคือลุงห้

หลายเดือนต่อมา_ เมื่องานวิวาห์ของช่วงกลางวันสิ้นสุดลง ถึงเวลาส่งตัวเจ้าบ่าวและเจ้าสาวเข้าเรือนหอ ถูกจัดขึ้นด้วยคฤหาสน์หลังโตร่ายล้อมอนาเขตมากมาย เอเดนอุ้มประคองเจ้าสาวร่างบางวางลงบนเตียงกว้าง ถูกประดับด้วยกลีบกุหลาบสีชมพูสลับแดง กระตุ้นความเร่าร้อนและปลูกสัญชาตญาณให้เจ้าบ่าวลุกเหิม สำหรับค่ำคืนนี้ต้องไม่ธรรมดาทั้งเขาและเธอ"เราไม่อาบน้ำกันก่อนหรอคะ" น้ำเสียงหวานเอ่ยบอกกับสามีป้ายแดง เธอแกล้งหลอกให้เขาไม่ทำอะไรกับเรือนร่างนี้มาร่วมเดือน เพราะอ้างว่าอยากเก็บหุ่นสวยไว้ถ่ายรูปพรีเวดดิ้ง รวมถึงทำวีดีโอพรีเซ็นต์งานแต่งงานด้วย"ลูกชายพี่มันจะระเบิดแล้วนะพลอย" เขาต้องทรมานขนาดไหน ที่เห็นเมียรักใส่ชุดเจ้าสาวได้สวยขนาดนี้ แถมยังเว้าโชว์ร่องอกชิดที่เขาหวงแหนนักหนา ร่างสูงโน้มลงไปเอื้อมรูดซิปให้คนตัวเล็ก เพียงแค่นิดเดียวก็สามารถเปลื้องได้เห็นทั้งเรือนร่าง บรากับเพนตี้ตัวจิ๋วสีขาวบริสุทธิ์ยิ่งกระตุ้นความต้องการชายร้อนแรง"พอมันหายไปตั้งเดือนกว่าพลอยเริ่มจะไม่ชินแล้ว" มือบางแทบสั่นเทาตอนช่วยสามีปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต ทรงผมถูกเซ็ทเรียบเป็นระเบียบ ดูหล่อเหลาและโดดเด่นที่สุดในงานค่ำคืนนี้จริงๆ การห่

หนึ่งเดือนต่อมา_ "พี่เดนจะเอาพลอยไปโยนทะเลคิดดีแล้วใช่ไหม!" เป็นเสียงของร่างบางข้างกายพูดขึ้น เมื่อรถสปอร์ตคันหรูแล่นถึงจุดหมาย จอดเทียบริมฟุตบาทด้านบนหาดทรายที่ข้างหน้าเต็มไปด้วยน้ำทะเลสีเขียวมรกต"คิดดีมากๆเลยช่วงนี้ขี้บ่นจะตาย" คำตอบของเอเดนทำเอาคนฟังใบหน้าบูดเบี้ยว ร่างบางในชุดเดรสสีชมพูอ่อนนั่งกอดอกจนเขาต้องเอื้อมมือมาบีบแก้มป่อง ใจแกร่งกระชุ่มกระชวยเต้นแรงทุกวัน ไม่มีวันไหนเลยที่มีเวลาเหงาหงอยเหมือนเมื่อก่อน"ถ้างอลขึ้นมาอีกนะ คืนนี้นอนนอกห้องซะเลย""ไม่เอาหรอก ไม่ได้กอดเมียใครมันจะไปหลับลง" คนตัวสูงรีบบิดกุญแจดับเครื่องยนต์ วิ่งลงจากรถไปเปิดประตูบริการเธอเหมือนทุกครั้ง เขาไม่เคยแคร์ภาพลักษณ์ตัวเองตั้งแต่ได้กับมาคบกัน เพราะคิดอยู่เสมอว่ามันคือโอกาสครั้งสุดท้ายแล้ว"แล้วพาพลอยมาที่นี่ทำไมคะ" เกิดความแปลกใจจึงเอ่ยถาม เพราะก่อนมาเขาบอกว่ามีเซอร์ไพรส์ให้เท่านั้น คนตัวสูงคว้าเอาข้อมือเล็กเดินนำลัดเลาะไปข้างหาด ไม่ไกลนักมีซุ้มที่ตกแต่งไปด้วยผ้าสีขาวบางๆ และต้องตกใจอย่างมากคือครอบครัวเธอและบุพการีทางฝั่งเอเดนอยู่พร้อมหน้า กำลังนั่งทานอาหารพูดคุยสนุกเชียว"มาแล้วหรอหนูพลอย มานั่งนี

@ ชั่วโมงต่อมา "พ่อดีใจนะเห็นเดนแวะมาที่นี่อีก เห็นพลอยมีความสุขดีพ่อก็ไม่อยากว่าอะไรหรอก" ทศพลพูดเอ่ยด้วยน้ำเสียงโทนอบอุ่น ท่านปลื้มปริ่มใจเวลาเห็นลูกชายและลูกสาวสามารถเข้ากันได้ดี เลยชวนคนวัยหนุ่มสาวมานั่งทานบาร์บีคิวข้างบ้านรับลมเย็นๆ ครั้งนึงช่วงในอดีตตอนนั้นที่เอเดนกลับมาคลินสนิทกัน ยังเคยพาแวะมาเล่นเตะบอลมีท่านเป็นกรรมการให้อยู่เลย "ครับ ต่อไปนี้คงได้แวะมาบ่อยๆนะครับ" เอเดนตอบอย่างนอบน้อม เขาอาสายืนปิ้งบาร์บีคิวและอาหารซีฟู้ดให้สาวๆทาน ปล่อยพวกเพชรพลอยกับรินเซ่นั่งคุยเรื่องจิปาถะไปเรื่อยเปื่อย "กูไม่ต้อนรับ ไม่ว่าง" มาคลินรีบโต้ตอบ เขายืนช่วยปิ้งกุ้งแม่น้ำอีกฝั่งนึง ถ้าไม่ติดว่าแฟนสาวสั่งคงไม่อยู่ใกล้อีกฝ่ายแน่ "กูขออนุญาตมึงเหรอ" คนตัวสูงพูดกลับในเมื่อพ่อตาเป็นใจให้เขาคบหาลูกสาวซะขนาดนี้ มือหนายังจับที่คีบชี้หน้าคู่กรณีท้าทาย "เร็วๆสิคะพี่คลิน สงสารพี่รินหิวแย่เลย" เพชรพลอยส่งเสียงบอก ยามอาหารปิ้งย่างในจานหมดแล้ว "ปล่อยปลาหมึกนะไอคลิน พลอยอยากกินอยู่!" แต่แล้วเสียงของเอเดนก็โวยวายดัง เขาเดินอ้อมไปอีกฝั่งอย่างหวงตัวปลาหมึกย่างขนาดใหญ่ที่มีเพียงตัวเดียว อุตส่าห์จับผลิกตะแค

วันต่อมา_@ ADEN SPOTS CLUB"คนที่นายเรียกมา รออยู่ในห้องแล้วนะครับ" ลูกน้องมือขวาเข้ารายงานทันที ตอนรถยนต์คันหรูของเจ้านายจอดตรงด้านหน้าทางเข้า ซึ่งในเวลานี้มีลูกค้าจำนวนนึงมาใช้บริการ เลยไม่ได้วุ่นวายมากนัก"อืม" น้ำเสียงเข้มตอบกลับ ถือว่ารับทราบเรียบร้อยแล้ว เขาไม่ได้กังวลใจอย่างใดเลย มือหนาโยนกุญแจรถยนต์คันหรูให้บอดี้การ์ดขับนำไปจอดที่จุดเก็บ แล้วมุ่งเดินไปยังห้องประจำตำแหน่งแก็ก! เมื่อร่างสูงเข้าประตูมาพบกับคนที่ให้เบนตามหาตัว นั่นคือศรยามารดาเพชรพลอยนั่นเอง หญิงวัยกลางคนยังดูทรุดโทรมไม่ได้ต่างจากนักพนันทั่วไป"คุณให้ลูกน้องไปตามฉันมีอะไร จะให้เงินฉันงั้นเหรอ""ครับ สักสองปึก" เอเดนเดินมาทิ้งกายตรงเก้าอี้เจ้าของบริษัท เขายินดีถ้าต้องเสียเงินจำนวนนี้แลกกับความสุขเพชรพลอย ไม่อยากให้เธอต้องรู้สึกผิดกับการดูแลมารดา"เอาสิ เอามาเลย อยากได้อิพลอยก็เอาไปเลย" พอได้ยินถึงมูลค่าเงิน แววตาของคนติดการพนันรีบลุกโหม แสดงออกอย่างกระตืนรือร้นว่าต้องการมัน จนลืมไปว่าคำพูดนั้นหมายถึงลูกสาวแท้ๆ"ว่าแล้วเชียวต้องเป็นแบบนี้ ไอเบน!" น้ำเสียงเข้มตะโกนเรียกลูกน้องทันที ร่างสูงเอนพิงพนักเก้าอี้ท่าทางใจ

แอร๊ดดด~~ เมื่อประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกด้วยฝีมือบอดี้การ์ด ยามครอบครัวของเอเดนรวมถึงน้องสาวฝาแฝดพาหลานตัวน้อยมาเซอร์ไพรส์ เพราะรู้ข่าวจากคนสนิทของลูกชายจึงอยากจะพบปะทำความรู้จักใครคนนึง "ว๊ายย!ตายแล้วตาเดน!!!" ผู้เป็นแม่โวยวายเสียงดังลั่น ยามเข้ามาพบสภาพลูกชายกำลังนอนกกหญิงสาวบนโซฟาเนื้อตัวค่อนข้างล่อนจ้อน สวมใส่เสื้อผ้ากันน้อยชิ้น อยู่ตรงกลางห้องโถ่งใหญ่แทนที่ลูกชายตัวดีควรหลับนอนในห้องส่วนตัว ส่วนนาเบลรีบยกมือปิดตาไลเกอร์เพราะไม่อยากให้เห็นภาพลักษณ์ของผู้เป็นลุง คราวแรกตั้งใจว่ามาเซอร์ไพรส์และอยากเห็นกิริยาเวลาพี่ชายมีหญิงสาวข้างกาย"หื้ม...แม่!"/"เอ่อ..." เอเดนและเพชรพลอยต่างตกใจตื่นตามกัน รีบสะดุ้งตัวลุกนั่งเธอพยามดึงผ้าห่มผืนบางปิดคลุมเรือนร่าง เนื่องจากยังใส่ชุดนอนเพียงชิ้นเดียว ใบหน้าสวยมุดหลบใส่ใต้ท่อนแขนใหญ่ เธอกับรู้สึกอับอายมากกว่าที่ทำตัวดั่งผู้หญิงไร้ค่า สมยอมให้ผู้ชายก่อนคบหาผ่านทางผู้ใหญ่"แกทำอะไรเนี้ยตาเดน ไปเอาลูกใครเค้ามา!" โนวาโวยวายลั่น ไม่คิดว่าลูกชายจะชิงสุกก่อนห่ามถึงเพียงนี้ แต่ก็ถูกสามีดึงแขนห้ามไว้ เพราะพวกท่านเองที่เข้ามาไม่บอกก่อนล่วงหน้า"รีบไปจัดการตั

ตุ๊บ! เสียงข้าวของบนโต๊ะอาหารมื้อค่ำหล่นกระจาย เมื่อคนตัวสูงจับร่างอรชรนอนคว่ำหน้าแนบกระจกใส ช้อนเอาสะโพกมนแอ่นกระดกขึ้น แทรกส่วนล่างกำยำชายเข้าด้านหลัง แสงจากโคมไฟส่องสว่าง เห็นสัดส่วนโค้งเว้าได้อย่างดี"บะเบานะเฮีย...อื้อ..." ยังไม่ทันได้บอกความต้องการเสร็จ แก่นกายยังร้อนระอุฝ่าเข้าร่องชุ่มฉ่ำทันที แค่แรกสอดใส่ก็เสียวซ่าน ทำร่างบอบบางบิดเร้าเลื่อนมือจับขอบโต๊ะระบายอารมณ์ขนาดใหญ่โตของลำเอ็นเสียดสีผนังโพรงนุ่ม เคลือบมันวาวด้วยน้ำเมือกใส ความคับแคบแน่นไม่ต่างจากตอนร่วมสวาทครั้งแรก ทำสามีลุ่มหลงเผลอฟาดสะโพกมนราวหมั่นเขี้ยว"จุกดีนะ" อารมณ์ดิบพลุ้งพล่าน แค่เริ่มสอดใส่ปานสิ่งแปลกใหม่ สะโพกแกร่งสอบกระแทกแล้วกระแทกอีก ร่องนุ่มๆห่อรัดจนสุดลำโคน มันเสียวสยิวกิวทั่วร่างกำยำชายบั้นท้ายขาวนวลกระเพื่อมสู้กล้ามท้อง ดีดเด้งพอๆกับเต้าอวบทะลักล้นด้านข้าง ซิลค์โน้มตัวลงก้มพรมจูบแผ่นหลังบาง เอียงใบหน้านิดหน่อยซุกไซร้คอระหงตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!"จะจุกแล้ว..เฮียขาโม..สะเสียว...อ๊ะ..อ๊ะ..."เธอเองเริ่มติดเซ็กส์ชนิดรุนแรงตามสามีหนุ่ม จงใจเน้นบดขยี้ตรงพูสีชมพูงาม ปล่อยมันโอบรัดแก่นกายขนาดใหญ่ สร้างอารมณ์ซ่

1 ปีต่อมา_ ท่ามกลางบ้านหลังแสนอบอุ่น แม่ครัวตัวน้อยกำลังยุ่งกับการเตรียมมื้อค่ำเช่นทุกวัน เวลานี้เธอเลือกปรุงมื้ออาหารเต็มไปด้วยผักหลากสี จับใส่เนื้อสัตว์เพียงนิดเดียวตามที่สามีชอบทาน"เฮียมาแล้วแน่เลย" เสียงรถยนต์คันหรูเทียบจอดตรงลานกว้าง เธอรับรู้ได้ทันทีว่าซิลค์กลับมาบ้านแล้ว รีบวางทัพพีในมือลงกดปิดสวิตช์เตาไฟฟ้า ก่อนวิ่งออกนอกครัวหน้าตายิ้มแย้ม ต้อนรับผู้เป็นสามีด้วยอารมณ์ดี"ดีใจอะไรขนาดนั้น?" น้ำเสียงเข้มย้อนถาม ท่าทางของเมียรักวิ่งก้าวเร็วไม่กลัวว่าจะหกล้มบ้างเลย เธอโผล่กอดแม้ยังใส่ชุดกันเปื้อนจากในครัวอยู่ ทำให้เขาต้องก้มจูบหน้าผากมนด้วยความคิดถึงเช่นกัน"ก็อยู่บ้านคนเดียวมันเหงานี่หน่า วันนี้เฮียเหนื่อยไหมคะ หนูลองทำน้ำผลไม้ด้วยนะ" ระหว่างที่พูดโมอายังไม่ยอมปล่อยร่างกำยำ สวมกอดอยู่แต่ก็ก้าวเดินไปตรงโซฟารับแขกพร้อมๆกัน เธออาสาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างเอาอกเอาใจ"มันหวานสู้เราได้ไหม""ต้องพิสูจน์นะคะ" ร่างอรชรหายเข้าไปในครัวเปิดตู้เย็นหยิบเยือกน้ำผลไม้คั้นสด กับขวดน้ำเปล่าและแก้วใสใส่ถาด รีบยกมาเสิร์ฟให้คนตรงโซฟาดื่มแก้กระหาย เรียกความสดชื่นหลังเหน็ดเหนื่อยตลอดวัน"อร่อยดีนะ"

หลายวันต่อมา_"พี่รีนพาหลานมาเล่นกับหนูอีกแล้วแน่เลย" เมียรักรีบชะโงกดูผ่านหน้าต่างกระจกบานเลื่อน ยามมานั่งก่อกวนสามีในห้องทำงาน เมื่อได้ยินเสียงรถยนต์แล่นจอดลานกว้าง สีคันเดิมไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร ไม่รู้ทำไมช่วงนี้ถึงรู้สึกรักเด็กขึ้นมา หรือเพราะหลานของซิลค์ชอบอ้อนเก่ง ช่วยเติมเต็มความเหงาของสองคนในบ้านได้ดี"อืม" น้ำเสียงเข้มตอบกลับราวไม่สนใจ เมื่อรับหน้าที่ตรวจเช็คสสารสำคัญอยู่ ผ่านหน้าจอคอมโดยมีเจ้าหน้าที่ในแลปคุยวีดีโอคอลด้วย เพราะเขาอยากใช้เวลาหลังงานวิวาห์ชดเชยให้ภรรยาสาวอย่างเต็มที่ก่อน"งั้นหนูไปล่ะนะ" ช่วงเวลาของเจ้าหน้าที่ห้องแลปคนนั้นก้มอ่านเอกสารอยู่ ร่างอรชรรีบพุ่งตัวหอมแก้มสากฟอดใหญ่ เธอรู้ดีว่าสามีหนุ่มจะกดปิดกล้องได้รวดเร็ว จึงไม่กลัวภาพลักษณ์นายแพทย์อัจฉริยะเสียหาย สองเท้าเรียวสวยรีบก้าวเดินออกจากห้องทำงาน ไปต้อนรับมารีนซึ่งมีศักดิ์เป็นสะใภ้คนรอง สั่งให้ลูกน้องช่วยกันเตรียมอาหารว่างสำหรับเด็ก และเครื่องดื่มน้ำหวานพอประปราย"สวัสดีค่ะพี่รีน" ถึงแม้เธอจะเป็นสะใภ้คนโตของครอบครัว แต่ด้วยอายุน้อยกว่าจึงยกมือพนมไหว้หญิงสาว ที่จับลูกสาวและลูกชายสองข้าง ไร้ใบหน้าซายน์ไม

หนึ่งเดือนต่อมา_@ งานวิวาห์ Silk&Moar ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ของครอบครัวเจ้าบ่าว บรรยากาศงานวิวาห์ชื่นมื่น ตกแต่งสไตล์เรียบง่าย ท่ามกลางบรรดาญาติใกล้ชิดและคนสนิท เพื่อให้เป็นตามความประสงค์ที่เจ้าของงานอยากสงวนช่วงเวลาสำคัญ ให้สิทธิ์ครอบครัวเจ้าสาวไร้ข้อกังวลใจ"แกสวยสมเป็นเจ้าหญิงจริงๆนะยัยโม" เป็นเสียงของเพื่อนสาวคนสนิทเอ่ยชม หลังจบพิธีการในช่วงเช้า เห็นโมอาในชุดเจ้าสาวสีขาวประดับเลื่อมเพชรวาววับ กำลังย่างกรายมาทักทาย ด้วยชุดโชว์ไหล่มนทั้งสองข้างขับผิวออร่าสว่างไสว จวบจนเวลายามบ่ายคล้อยอากาศตรงที่จัดงานไม่ได้รู้สึกร้อนเลย"แค่อดีตหน่ะเบลล์" เธอเอ่ยบอกเพื่อนสาว ขณะยืนรอเจ้าบ่าวแยกตัวไปคุยกับกลุ่มเพื่อน ปล่อยให้แขกคนอื่นเข้าหาเจ้าสาวแสดงความยินดี เพราะซิลค์เองไม่ใช่คนชอบพูดสักเท่าไหร่ แม้ในงานมงคลของตัวเอง ซึ่งเธอไม่ได้รู้สึกน้อยใจอะไรเลย นิสัยของเขาบางอย่างก็ควรยกเว้น เลือกแลกเปลี่ยนใช้ความเข้าใจจะดีกว่า ชีวิตคู่หลังจากนี้เพิ่งเริ่มต้น"แต่ยังไงฉันก็ดีใจกับแกด้วยจริงๆนะ เห็นเพื่อนเป็นฝั่งเป็นฝาอดซึ้งไม่ได้จริงๆ" เบลล์แกล้งหยิบผ้าเช็ดหน้าคล้ายซับน้ำตาหยอกล้อ แม้ว่าข้างในจะรู้สึกเช่นที่

ณ ประเทศไทย"จะแยกห้องกันอีกทำไม?""หนูยังงอลคุณอยู่ค่ะ โทษฐานปล่อยหนูกลับไปก่อนเอง!" เสียงของคนตัวเล็กป่าวประกาศจริงจัง ตลอดเวลาการเดินทางกลับจนกระทั่งถึงบ้านซิลค์ ยังหยุดเถียงอยู่ตรงบรรไดทางขึ้น ท่าทีของเธอเปลี่ยนไปจนหลายคนยากเดาความคิด ร่างสูงยืนถอนหายใจเหนื่อยหน่าย เขาอุตส่าห์เผชิญหน้าอยากพาภรรยาสาวกลับมาเคียงคู่ แต่ไฉนเลยโมอาไม่ยอมฟังคำอธิบาย ยืนกรานเถียงให้เตโชจัดห้องส่วนตัวเหมือนครั้งเก่า"ไปรับกลับแล้วนี่" พอฝ่ามือหนาจะเอื้อมจับหัวไหล่มนหันคุยกัน ร่างอรชรดันสลัดออกเชิดหน้าใส่ประหนึ่งต้องการเอาชนะ ท่ามกลางบอดี้การ์ดชายสองคนต่างสับสน เพราะไม่รู้จะเข้าข้างเจ้านายคนไหนก่อนดี"พี่เต!ขอกระเป๋าโมด้วยค่ะ" เธอบอกผ่านน้ำเสียงแข็งจนอีกฝ่ายยอมลดทิฐิลง เอนหน้าสากให้ลูกน้องทำตามคำสั่งที่หญิงสาวต้องการ แม้แต่เดโม่เองก็ไม่เข้าใจว่าโมอาคิดสิ่งใดแน่ ทำตามแค่รักษากฎระเบียบของบ้าน ห้ามคนอื่นเดินขึ้นข้างบนยกเว้นเจ้าของและเตโชคนสนิท"ครับ" เตโชยอมยื่นกระเป๋าสัมภาระส่งให้ ครั้นต้องการนำไปจัดไว้ห้องมาเฟียหนุ่ม แต่ทว่าดูเหมือนการกลับมาครั้งนี้คงได้ปวดหัวมากกว่าเดิม"อ้อ...แล้วของใช้หนูในห้องคุณเอาม

วันต่อมา_"องค์หญิงตื่นค่ะตื่น!!" เสียงของพี่เลี้ยงอย่างลิลลี่พยามตะโกนเรียกหญิงสาวบนเตียง เมื่อโดนบุพการีเธอออกคำสั่งให้ไปพบ เพราะมีเรื่องสำคัญซึ่งทุกคนกำลังรออยู่ นาฬิกาบนฝาพนังไล่เดินไปช่วงถึงสิบโมงเช้า เป็นเวลาก่อนที่โมอาจะตื่นทุกวัน บวกกับความร้อนใจของพี่เลี้ยงต้องรีบส่งมือเขย่าขาเรียวกระวนกระวาย"หื้อ..อะไรพี่ลิลลี่!" เมื่อคนถูกปลุกกระทันหัน ยังไม่รู้สึกว่านอนเต็มอิ่ม กว่าเมื่อคืนเธอจะทำใจหลับลงได้เกือบเข้าสู่เช้าวันใหม่ ครั้นยังติดใจถ้อยคำของมาร์แชลล์อยู่ห้วงหัวสมอง เขารับปากว่าจะพากลับไปประเทศไทยได้ยังไง หากบิดาและมารดาไม่ยินยอม"รีบตื่นเถอะค่ะ ทุกคนรอองค์หญิงที่ห้องโถงกันหมดแล้ว" ลิลลี่รีบเตรียมสิ่งของขณะอธิบายบอก เหลือเวลาไม่มากแล้วหากหญิงสาวไปไม่ทันการณ์ อาจเปลี่ยนบรรยากาศเป็นอีกแบบนึง"รอ?รอเราทำไม?" ร่างอรชรค่อยๆลุกชันตัวขึ้นพิงหัวเตียงช้าๆ ไม่ได้รู้สึกกระวนกระวายตามพี่เลี้ยงสักนาทีเดียว แถมยังยกมือชี้ว่าจะเลือกใส่ชุดแบบไหนมากกว่า ท่าทางใจเย็นสลับกัน"ก็ไปสัญญาอะไรกับองค์ชายไว้ล่ะคะ ถ้าช้าอีกนิดเผื่อพวกท่านเปลี่ยนใจ ลิลลี่ไม่มาป...." แค่ลิลลี่พยามบอกยังไม่ทันจบประโยคดี

ช่วงเย็น_ "พี่รินระวังสะดุดหินนะคะ เมื่อกี้พิพิมพึ่งโยนก้อนหินมาทางนี้" เพชรพลอยรีบเอ่ยเตือน ยามเห็นคนท้องก้าวเท้ามาทางสวนข้างบ้าน เธอเกรงว่าอาจเกิดอุบัติเหตุแล้วกระทบแก่ทารกในครรภ์ ยิ่งดูเท่าไหร่ก็ยิ่งเห็นพี่ชายหวงแหนนัก"พี่ซื้อของเล่นมาฝากพิพิมด้วยนะ แต่มาคลินเอาไปไว้ไหนไม่รู้" ก่อนกลับเข้ามาบ้าน เธอบังคับให้สามีหนุ่มพาแวะห้างสรรพสินค้า เลือกซื้อตุ๊กตาบาร์บี้ดั่งที่เด็กหญิงชอบเล่น"ไม่ต้องเดินไปซื้อให้เหนื่อยหรอกริน เธอท้องอยู่นะ เดี๋ยวไอคลินมาบ่นอีก" เอเดนเอ่ยบอก เขาพึ่งวิ่งไล่จับลูกสาววัยเกือบสองขวบ ใบหน้ายังมีเม็ดเหงื่อไหล แต่ภรรยาสาวดันอมยิ้มชอบใจ"คลินไม่บ่นเลย แค่โดนรินบังคับเอง เพื่อหลานหน่ะเดน" รินเซ่รีบพุ่งไปบีบแก้มป่องๆของพิพิม เปรียบเสมือนดวงใจของเอเดนและเพชรพลอย จนเธออยากให้ถึงวันที่คลอดบุตรเร็วๆ อยากรู้ว่ามาคลินจะตื่นเต้นขนาดไหน"ปะป้า..อะอิน...ขะขาา" แต่แล้วเสียงเด็กหญิงก็รีบเรียกชื่อ เพราะรินเซ่ชอบเล่นกับเธอมาตั้งแต่เกิด พยามยืดแขนป้อมๆเขาหาผู้เป็นป้า แต่เอเดนล็อคไว้ไม่อยากให้คนท้องต้องแบกรับน้ำหนักเยอะ"ป้ารินมีน้องอยู่นะพิพิม ป้ารินอุ้มเด็กอ้วนไม่ไหวหรอก" เพชรพลอย

หนึ่งปีผ่านไป_บริษัท Makin Group"สามีบอกให้เลิกไปถ่ายแบบได้แล้วไงครับ...คุณรินเซ่" น้ำเสียงเข้มของสามีหนุ่มกำชับบอก ขณะเคลียร์งานเซ็นต์เอกสารสำคัญบนโต๊ะ หลังได้รับตำแหน่งประธานบริษัทเต็มตัว ปล่อยบิดาให้พักผ่อนช่วยน้องสาวเลี้ยงหลานอยู่บ้านเขาวางแผนแล้วว่าให้ภรรยาสาวลาวงการ เพราะพึ่งทราบว่าเธอตั้งครรภ์อ่อนๆอยู่ แต่โชคดีที่ยังไม่ถึงขั้นมีอาการแพ้ใดใด"คลินคะ....รินพักก็ได้ แต่ต้องรีบกลับบ้านกันนะ รินคิดถึงน้องพิพิมจะแย่แล้ว" น้ำเสียงหวานออดอ้อนบอก เธอเองก็เริ่มติดลูกสาวของเพชรพลอย ช่วยดูแลประหนึ่งลูกตัวเอง ร่างอรชรยังสวยสมบูรณ์แม่ตั้งครรภ์อยู่ ตรงไปนั่งบนตักแกร่งยียวน ลูบคลำตรงเป้าตุงหยอกล้อ"แน่ใจนะว่าอยากกลับบ้านเพราะคิดถึงหลาน" ใบหน้าคมคายอมยิ้มอย่างรู้ทัน เมียรักเริ่มมีอารมณ์หื่นกามตั้งแต่รู้ว่าตัวเองท้อง และเขาก็ชอบด้วยที่ได้ปรนเปรอเธอทุกคืน ฝ่ามือหนาเริ่มล้วงเข้าใต้กระโปรงทรงเอสีครีม แหวกเพนตี้ตัวจิ๋วก่อนส่งนิ้วยาว ทักทายกลีบดอกไม้งาม"คะคลิน..." ดั่งอารมณ์ตอบสนองรวดเร็ว คนท้องรีบหันข้างวางใบหน้าสวยใส่ซอกคอหนา น้ำเสียงกระเซ้าเรียกสามี ทำอีกฝ่ายมีความต้องการตาม"ในห้องทำงานผมก็ค

ช่วงค่ำ_ "ขอบใจนะที่เดนยอมดูกล้องวงจรปิดคืนนั้น" น้ำเสียงหวานของคนที่ยังรู้สึกว่ามีตราบาปได้ละลายหายไป ยามอดีตคนรักได้พูดคุยดีกับเธอ พร้อมยอมรับว่าตัวเองนั่นแหละ ที่ไม่ยอมฟังคำอธิบายบ้าง"เราขอโทษนะสำหรับเรื่องในอดีต ถ้ารู้ว่ามันกล้าวางยาเธอกับไอคลิน ฉันตามไปฆ่ามันตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว" เอเดนพูดน้ำเสียงเบา เขายังมองเห็นเธอเป็นคนเดิม แต่ไม่ใช่ฐานะคนรัก เพราะตอนนี้เขารักเพชรพลอยจนสุดหัวใจแล้ว ถ้าตอนนั้นเขาลดทิฐิลงสักเล็กน้อย คงไม่เสียเวลาทำลายความผูกพันธ์ระหว่างเพื่อนไป ป่านนี้คงหาอะไรสนุกทำร่วมกันนานแล้ว"ไปเป็นไรเลยเดน ตอนนี้เรากับคลินก็รักกันจริงๆด้วยแหละ ต้องขอบใจคืนนั้นเหมือนกัน แค่รู้ว่าเดนไม่โกรธกันก็พอแล้ว" หัวใจดวงน้อยสั่นไหวยามพูดถึงแฟนหนุ่ม เธอพยามมองหาเขาอยู่แต่ไม่รู้ทำอะไร เผื่อหันมาเจอเธอนั่งคุยกับเอเดน จะทำตัวหวงก้างเป็นเรื่องใหญ่อีก ทว่าในทางกลับกัน เขาแอบยืนยิ้มอยู่ระยะใกล้หลังต้นไม้ใหญ่ กับคำพูดของรินเซ่ที่ทำลายความสับสนของเขาลงให้กระจ่างสักที และหลังจบเรื่องคาลาสไป เขากับเอเดนจึงไร้ปัญหาแต่เพียงหยั่งเชิงไว้แกล้งกันสนุกก็พอ"ดีใจนะที่เธอกับไอคลินรักกัน" เอเดนบอกจากใ

หลายวันต่อมา_ "คุณพ่อค่อยๆเดินนะคะ ถ้าล้มขึ้นมานี่แย่เลย" รินเซ่พูดบอก ตอนช่วยประคองทศพลมานั่งหน้าทีวี มีมาคลินช่วยอยู่ข้างๆ หลังท่านออกจากโรงพยาบาลแต่ร่างกายยังต้องพักฟื้นอยู่ เพราะป่วยด้วยโรคมะเร็งระยะลุกลาม"พ่อไม่เป็นขนาดนั้นหรอก แต่พวกเราไปเตรียมสวนไว้นะ พ่อชวนพลอยมากินบาบีคิวกับเราเย็นนี้" ผู้เป็นบิดาบอก หลังจากออกจากโรงพยาบาล ก็ดูเหมือนว่าพี่น้องคู่นี้จะเริ่มกันดีแล้ว ส่วนรินเซ่เองก็แวะมาบ้านท่านบ่อยขึ้น จนอยากจับจองเป็นสะใภ้เต็มทน"ครับ""งั้นคุณพ่อต้องนอนพักนะคะ กว่าจะเย็นต้องง่วงแน่ๆเลย" หญิงสาวบอกอย่างเป็นห่วง เธอเป็นคนช่วยป้าแม่บ้านจัดยาให้ท่านตอนเที่ยง เลยทราบดีว่าฤทธิ์ยาต้องทำให้ง่วงนอนมาก"พ่อจะนอนพักก็ได้ ถ้าได้หนูรินมาดูแลอยู่บ้านเราตลอด คงจะดีไม่น้อยเนอะตาคลินว่าไหม?" แต่ผู้เป็นพ่อวกกลับมาทางลูกชาย ท่านรู้ว่าพูดถูกใจเขาขนาดไหน"นั่นสิครับคุณพ่อ เอาแบบจัดพิธีใหญ่ๆ ด้วยนะครับ" น้ำเสียงเข้มยิ่งพูดเสริม พอเห็นคนตัวเล็กมีสีหน้าเขินอาย เขายิ่งหมั่นเขี้ยวอยากบีบแก้มเนียนซ้ำ"พอเลยคลิน ให้คุณพ่อนอนพักก่อน ไปช่วยรินเตรียมบาบีคิวกันดีกว่านะ อ้อ...หนังสือเล่มนั้นเรายังอ่านไม่จ

เวลาต่อมา_ แค่เพียงไม่นานดี น้องสาวต่างมารดาก็มาพร้อมอดีตเพื่อนชาย ที่เขาตราหน้าว่าเป็นศัตรู มาคลินรีบลุกยืนจากเก้าอี้จ้องมอง เขาเคยสั่งห้ามน้องสาวไม่ให้ยุ่งกับมันด้วยซ้ำไป"ไอเดน!/พี่คลิน" มาคลินส่งเสียงดัง อย่างไม่พอใจกับการกระทำของน้องสาวแบบนี้ ซึ่งเอเดนไม่ได้สะทกสะท้านตีหน้านิ่งราวเย้าเย้ยกัน"พามันมาด้วยทำไม?" น้ำเสียงเข้มยังถามต่อ จ้องใบหน้าน้องสาวอย่างเอาเรื่อง ในเวลายากลำบากของครอบครัว เธอดันดึงมือศัตรูเข้ามาเกี่ยวข้อง จนเขารู้สึกโมโหเป็นไหนๆ"พลอยจำเป็นต้องติดรถเขามา มันมีเรื่องฉุกเฉินหน่ะค่ะ คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ" เพชรพลอยพยามจะเอื้อมมือไปจับกับพี่ชายทว่าเขาชักกับทันที เหตุใดเธอแสร้งไม่สนใจคำสั่งของเขาบ้าง"ไอระยำ!" แต่เอเดนขบฟันกรามพูด"มึงสิไอเวร!" เรื่องอะไรที่เขาจะต้องยอมอีกฝ่ายด้วย มาคลินยกมือชี้หน้าด่ากลับทันที เขาไม่ชอบจริงๆที่มายุ่งกับน้องสาว"ถ้าจะกัดกันไปข้างนอกนะคะ อย่าให้พลอยต้องดุนะ" น้องสาวสบัดตัวถอยหลัง เธอไม่ยืนคั่นกลางห้ามใครตอนนี้ มือบางกรีดนิ้วชี้ไปทางประตูบานเลื่อน สื่อความหมายว่าไล่จริงจังไม่แคร์สายตาใคร นับเป็นครั้งแรกที่เธอโมโหจนน่ากลัว ทำชายบุรุษสองค

วันต่อมา_บริษัท Makin Group "คุณมาคลินครับ นี่คือแฟ้มเอกสารสรุปการประชุม ช่วงที่คุณคลินไม่อยู่ครับ" เลขาคนสนิทรีบถือแฟ้มเอกสารเข้ารายงาน ภายในห้องทำงานท่านรองประธาน แม้ว่าจะส่งผ่านทางอีเมล์ ไปให้เจ้านายอ่านอยู่รอบ แต่เพื่อแน่ชัดจึงอยากนำฉบับจริงให้ดูอีกครั้ง"อืม ทำไมฝ่ายจัดซื้อไม่สั่งพักงานคนทำผิด หรือคำสั่งของฉันไม่มีผลแล้ว" ขณะเอื้อมไปหยิบแฟ้มเอกสารมาเปิดอ่าน เขาพึ่งนึกได้ตอนเข้าบริษัท เมื่อเช้าตรู่พบว่าฟรานตอกบัตรทำงานแล้ว ทั้งที่เพิ่งจะสั่งพักงานไปได้เดือนเดียวเอง"คุณฟรานแจ้งกับหัวหน้าว่า คุณมาคลินอนุญาตให้กลับมาทำงานแล้วครับ ทางหัวหน้าเลยไม่กล้าขัดเผื่อเป็นคำสั่งของคุณมาคลินครับ""นั่นก็เท่ากับว่า ถ้าใครอ้างชื่อหรืออ้างว่ารู้จักฉัน แปลว่าจะไม่โดนโทษหรอกเหรอ?" รองประธานจงใจใช้ประโยคเชิงตำหนิ ถ้ามีใครเอาชื่อเขามาอ้างไปซะหมด ระบบการทำงานจะเป็นเช่นไร ไม่ต้องแบ่งกฏระเบียบให้ยุ่งยากดีกว่าไหม"ขอโทษครับ" เมฆก้มหน้าเอ่ยบอก"ไปจัดการที่ฉันสั่ง แล้วเรื่องนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง" เขาพึ่งนึกอะไรได้ ต่อให้คนอื่นไปจัดการเรื่องของฟรานแทนก็คงจะอ้างเหตุผลเดิมซ้ำๆ เพราะเขาเคยสนิมสนม ถึงขั้นชวนลง

"ตัวร้อนทำไมไม่หัดกินยา" ทันทีที่เอทินเดินออกไปส่งนายหญิงกับนายใหญ่ น้ำเสียงเข้มพูดขึ้น แต่สายตายังไล่อ่านแฟ้มเอกสารอยู่ ร่างบางก้มเงยใกล้กัน จนรับรู้ถึงอุณหภูมิผิดปกติของเธอ เขาจรดปากกาเซ็นมาดนิ่งสมกับตำแหน่งรองประธานใหญ่"จะเสียงดังทำไมคะ กลัวจนมือสั่นแล้วเนี้ยพี่สกาย" เธอแสร้งล้อเลียนกลัว เลิกตากลมมองสบตาเขาแวบนึง มาเรียกตอนใช้สมาธิ ทำให้ต้องเริ่มอ่านใหม่"จะกล้าไปนะ" ปากกาในมือใหญ่วางบนแฟ้ม หันใบหน้าจ้องตอบ นิ่งไร้ความรู้สึกแสดงออก"เมื่อเช้าแม่โทรมาเร่งให้เคลียร์งาน จะได้แวะไปดูสินค้าที่โชว์รูมกับคุณดัชค่ะ เลยยังไม่ได้ทานอะไรเลย" เธอก็พึ่งนึกได้ว่าผิดเวลาทานข้าวไปมากแล้ว คงเพราะร่างกายเริ่มมีไข้จึงแปรปวน ต่อระบบอาหารไม่ส่งเสียร้องเตือน"ทำไมฉันต้องรู้" คิ้วหนาเลิกขึ้น หันหน้าไปสนใจงานบนโต๊ะต่อ"นั่นสิคะ เหลือแค่ตรงนี้ใช่ไหม" เธอไล่ขีดเขียนใหม่ ก้มใบหน้าลงพิจารณา ให้ถี่ถ้วนเลี่ยงการโดนดุซ้ำซากจากคนปากจัด"ทั้งเล่ม...ทิน!..ไปเอาข้าวเอายามา" เสียงเข้มตะโกนดังออกนอกห้อง"ครับนาย""งั้นก็เสร็จเย็นพอดี ไม่ทันคุณดัชสิคะ" เวลาถูกไล่ตามตารางแล้ว และคงโดนแม่บ่นให้หูชาเช่นเคย ถ้าผิดเวลานัดก

"ตัวร้อนทำไมไม่หัดกินยา" ทันทีที่เอทินเดินออกไปส่งนายหญิงกับนายใหญ่ น้ำเสียงเข้มพูดขึ้น แต่สายตายังไล่อ่านแฟ้มเอกสารอยู่ ร่างบางก้มเงยใกล้กัน จนรับรู้ถึงอุณหภูมิผิดปกติของเธอ เขาจรดปากกาเซ็นมาดนิ่งสมกับตำแหน่งรองประธานใหญ่"จะเสียงดังทำไมคะ กลัวจนมือสั่นแล้วเนี้ยพี่สกาย" เธอแสร้งล้อเลียนกลัว เลิกตากลมมองสบตาเขาแวบนึง มาเรียกตอนใช้สมาธิ ทำให้ต้องเริ่มอ่านใหม่"จะกล้าไปนะ" ปากกาในมือใหญ่วางบนแฟ้ม หันใบหน้าจ้องตอบ นิ่งไร้ความรู้สึกแสดงออก"เมื่อเช้าแม่โทรมาเร่งให้เคลียร์งาน จะได้แวะไปดูสินค้าที่โชว์รูมกับคุณดัชค่ะ เลยยังไม่ได้ทานอะไรเลย" เธอก็พึ่งนึกได้ว่าผิดเวลาทานข้าวไปมากแล้ว คงเพราะร่างกายเริ่มมีไข้จึงแปรปวน ต่อระบบอาหารไม่ส่งเสียร้องเตือน"ทำไมฉันต้องรู้" คิ้วหนาเลิกขึ้น หันหน้าไปสนใจงานบนโต๊ะต่อ"นั่นสิคะ เหลือแค่ตรงนี้ใช่ไหม" เธอไล่ขีดเขียนใหม่ ก้มใบหน้าลงพิจารณา ให้ถี่ถ้วนเลี่ยงการโดนดุซ้ำซากจากคนปากจัด"ทั้งเล่ม...ทิน!..ไปเอาข้าวเอายามา" เสียงเข้มตะโกนดังออกนอกห้อง"ครับนาย""งั้นก็เสร็จเย็นพอดี ไม่ทันคุณดัชสิคะ" เวลาถูกไล่ตามตารางแล้ว และคงโดนแม่บ่นให้หูชาเช่นเคย ถ้าผิดเวลานัดก

เช้าวันใหม่......"ทำไมน้องไม่ลงมากินล่ะ" กาว์นพูดขึ้นตอนที่จะนั่งลงเก้าอี้เพื่อรับประทานอาหารเช้า โดยมีสกายนั่งหัวโต๊ะเช่นเดิม แม่ครัวยกโถข้าวไล่ตักใส่จานให้เจ้านาย"น้อง?" น้ำเสียงเข้มย้ำถามอีกครั้ง ตั้งแต่เด็กเขาไม่เคยได้ยินสักครั้ง ที่น้องชายจะยอมรับเด็กสาวคนนี้ให้อยู่ในสถานะน้องอย่างเต็มใจ นอกจากจะอยู่ห่างหรือไม่ก็แอบแกล้งเสียด้วยซ้ำ"ในเมื่อตอนนี้ต่างจากเมื่อก่อน" กาว์นตักข้าวขึ้นทานเช่นเคย ภาพเด็กสาวจอมซนในสมัยก่อนแวบเข้าหัว ไม่ใช่เธอคือคนผิด แต่ทว่าพวกเขาเองที่ไม่อาจยอมรับได้ ถ้ามาถูกพรากความรักของครอบครัว ไม่รู้นิสัยใจคอ"ต่างยังไงก็คนเดิม" สกายพ่นลมหายใจแรง อารมณ์ขุ่นเคืองปะทะขึ้นด้วยใดไม่ทราบ เริ่มแสดงออกทางสีหน้าหนา แสร้งเบือนหน้ามองทางอื่น"ว่าแต่โนวาทำไมไม่ลงมา" ครั้นต่อล้อต่อเถียงกับพี่ชายก็เปล่าประโยชน์ สายตาเข้มมองกดดันที่หญิงคนใช้ ซึ่งเธอก้มหน้าลงไม่สบตา เธอก็ไม่ทราบเรื่องกิจวัตประจำของเจ้านาย หากไม่ได้รับคำสั่ง"คุณหนูออกไปแต่เช้าแล้วครับ เห็นว่านายหญิงพานักธุรกิจจากที่นู้นมาคุยงานที่บริษัท" เอทินที่ยืนด้านข้างสกาย พูดต้องตอบแทบ หากเขายังถามต่อ มีหวังมาเฟียหนุ่มได้ม

แกร๊ก!!!!!มือเล็กสั่นเทากำลูกบิดประตูเปิดออก โนวานุ่งเพียงผ้าเช็ดตัวผืนขาว ก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำ ใช้เวลานานนับนาทีที่อยู่ทำใจในนั้น เธอภาวนาให้เรื่องทุกอย่างในคืนนี้ ผ่านไปให้รวดเร็วจบและสิ้นสุดก็พอ"โอ๊ย" มาเฟียหนุ่มเข้ามาผลักร่างบางลงบนเตียงกว้าง ในขณะที่เธอไม่ได้ตั้งตัว ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บเสียดทั่วแผ่นหลัง พร้อมดันตัวเองขึ้นคล่อม บดเบียดตัวเข้ากลางร่องขาเรียว"อื้อ...อ่อยยวา..." ใบหน้าหนาก้มลงกระแทกริมฝีปากอย่างรุนแรงประกบจูบ แทรกลิ้นหนาดูดตวัดลิ้นเล็กตักตวงความหวาน ปนกลิ่นบุหรี่คละคลุ้ง จนเธอมีสีหน้าแดงกล่ำจวนเจียนจะสำลัก แทบจะขาดอากาศหายใจ"วากลัววแล้วว...." มือใหญ่ตวัดผ้าขนหนูออกจากเรือนร่าง ให้เปล่าเปลือยทั้งคู่ เหลือบสายตาเข้มมอง แท่งเอ็นร้อนดีดชนขาเรียว ยิ่งทำให้ไรขนอ่อนคนใต้ร่างชันขึ้น ใจดวงน้อยกระตุกวูบด้วยความกลัว ผงกหัวขึ้นมองสิ่งที่ชนขาผงาดแข็งใหญ่โตจนเกร็งตัวสั่นเทา ผลักแขนแกร่งให้ลุกออกจากเรือนร่าง ดันตัวหวังจะหนี"กลัวแล้ว..ปล่อยวาไปเถอะนะ" เสียงหวานรีบพูดขึ้นทันที ตอนริมฝีปากบางเป็นอิสระ เบ่งบวมเปียกปอนด้วยน้ำลาย หางตาเริ่มปล่อยหยดน้ำท่วม สองใบหน้าพ่นลมหายใจส

"ช่วยวาด้วยนะคะพี่สกาย วาจะเชื่อฟังทุกอย่างขอร้องล่ะค่ะ อย่าให้พ่อกับแม่รู้เรื่องเลย" สองมือเขย่าแขนแกร่งอ้อนวอน แววตาเอ่อใสนองด้วยน้ำตา"จำคำพูดตัวเองไว้โนวา" มาเฟียหนุ่มก้มหน้าลงมา จ้องลึกเข้าไปในตากลมคู่นั้น น้ำเสียงจริงจัง"วาไม่คืนคำแน่ พี่สกายต้องช่วยวาจริงๆนะ" โนวาพูดพร้อมพยักหน้าให้คนฟังเชื่อใจปนขอร้องเขาครั้งแรกในชีวิต"ฮิวพาโนวากลับ" น้ำเสียงเข้มหันไปเอ่ยสั่งลูกน้อง ก่อนหันกลับมาจ้องอย่างกับอาฆาตที่ชายหนุ่มใต้เท้า"ครับ""เอาพวกนั้นไปใช้บำเรอที่บ่อนซะ" เท้าใหญ่ยกออกกระทืบลงซ้ำ จนเคิร์ตกะอักเลือดออกมา"แล้วผู้ชายละครับ" เอทินถามขึ้น บทลงโทษของคนที่กล้าลองดีกับคุณหนูของตระกูลมาเฟีย"จัดยาให้มันเสพจนตาย" สกายเหลือบสายตามองอย่างสมเพช เตะร่างนั้นออกให้ไกลเท้า เดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้คนที่ถูกจับไว้ ส่งเสียงร้องขอชีวิตโหยหวน"ครับนาย"คฤหาสน์สหธิฤดี....โนวาเลือกที่จะเงียบตั้งแต่ที่ขึ้นรถมากับสกาย จนไม่มีคำพูดคุยกัน ฮิวทำหน้าที่ขับรถ ส่วนเอทินอยู่จัดการเรื่องเมื้อกี้ให้เรียบร้อยก่อน"เอ่อคือ...พี่สกายคะ" ร่างบางวิ่งเข้าขวางมาเฟียหนุ่มที่กำลังจะเดินขึ้นบันได สองเท้าใหญ่หยุดชะงัก เผย

คอนโดพรีส......ตึกสูงใหญ่ในเขตส่วนบุคคล ระบบจัดการความปลอดภัยหนาแน่น โนวาจำเป็นต้องโกหกฮิวว่าอยู่เคลียร์รายงานกับเพื่อนที่มหาลัย เลี่ยงการโดนผู้ปกครองดุราวกับเธอยังเป็นเด็กเล็กอยู่"ให้วาขึ้นไปด้วยจะดีหรอ" โฟร์ขับรถมาเอง โนวานั่งข้างคนขับสีหน้าไม่สู้ดี ใจดวงน้อยเต้นรัวถี่ ยิ่งเข้าเขตพื้นที่ส่วนบุคคล หากเกิดอันตรายคงไม่มีใครมาช่วยเธอได้ทัน"ดีสิ พรีสดูชอบวานะ มีแต่เพื่อนผู้หญิง" โฟร์ปลดเข็มขัดให้เพื่อนสาวออก พยามแสดงสีหน้าให้เชื่อ ถือกล่องของขวัญไว้"แป๊บเดียวนะโฟร์" น้ำเสียงหวานบอกอย่างจำใจ แม้จะรู้ดีว่าเหตุการณ์มันแปลกพิกล มองไล่ดูทั่วบริเวณพบแต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเท่านั้น ไม่มีผู้คนพลุกพล่าน"เคร"ก็อก ก็อก!!!"อ้าว...โฟร์มาแล้วหรอ" พรีสในชุดเดรสเซ็กซี่ เปิดประตูออกมาต้อนรับ ต่างจากวันที่เห็นในบาร์วันนั้น ไม่มีแว่นใสสวมใส่ "ใช่เราพาโนวามาด้วย" โฟร์เอียงตัวให้พรีสเหลือบมองคนด้านหลัง ยิ้มตอบรับอย่างเจ้าเล่ห์"มาๆ สนุกกัน เต็มที่เลยนะวา" โนวาถูกพรีสจูงแขนเรียว พาเข้าห้องบรรยากาศครึกครื้น หญิงสาวอีกหลายคนแต่งตัวไม่ต่างกับเจ้าของห้อง เสียงเพลงดนตรีดังเร่งจังหวะ เครื่องดื่มมากมา