Novels by Windlinea

ผับsk..."ลูกค้าบอกว่ามีคนทำของเลียนแบบเรา ปล่อยราคาถูกกว่า" ชาร์คพูดขึ้น ยกแก้วไวน์ในมือขึ้นดื่ม ภายในห้องลับไร้หญิงสาวเช่นเดิม ขัดต่างจากภาพสนุกครึกครื้นด้วยเสียงดนตรีด้านล่าง"กำจัดต้นตอซะ" ปืนเอนตัวพิงพนักโซฟาบอกคำสั่ง ให้ฤทธิ์ออกไปสั่งงานลูกน้องข้างนอก ช่วงนี้ค่อนข้างพักผ่อนน้อยเหตุจากโดนโจมตีที่คลังสินค้า ต้องเข้าควบคุมด้วยตัวเอง"ถ้าคนซื้อปากมากก็ปิดปากมันด้วย" สกายบอกเสริมกับลูกน้องออกไปพร้อมฤทธิ์ ชนแก้วเหล้าสีอำพันในมือกับปืน พาดแขนไว้บนโซฟาใกล้กับเพื่อนรัก"ถ้ารอดพาเข้าไปทดลองในแลปหน่อยช่วงนี้ขาดหนูทดลอง" ซีคิวบอก ปัดแก้วเหล้าที่ลูกน้องเทรินให้ ช่วงดึกจะมีเคสผ่าตัด เขาจำเป็นหลีกเลี่ยง ยกขาแกร่งนั่งไขว้สูบบุหรี่ในมือใหญ่"ผมต้องทำไงถึงเด็ดขาดแบบพวกเฮียได้เนี้ย โครตดูเท่ชะมัด" เปเปอร์พูดขึ้น เขามองรุ่นพี่เป็นตัวอย่างที่หนึ่งในวงการธุรกิจสีเทา"ใช้ปัญญาสิ" ซีคิวตอบก่อนใคร เรียกรอยยิ้มจากหลายคนภายในห้อง ยกเว้นคนที่ตั้งคำถาม ยังทำสีหน้ามึนงงมองอย่างสงสัย"ผมก็ใช้ปัญญาอยู่แล้วนี่เฮีย" "เฮียเขาด่ามึงไอเปอร์ ยังไม่รู้อีก" ชาร์คหันบอกน้องรักเสียงดัง ยิ่งขยี้ให้คนอื่นหัวเราะเพิ่มขึ้น

บริษัท....เพราะคำว่าบุตรบุญธรรมสถานะของโนวา ไม่อาจหลีกเลี่ยงเสียงเล็กเสียงน้อยของพนักงานที่ซุบซิบกันได้ แม้จะมีกฏตั้งไว้ ว่าไล่ออกทุกกรณีไม่มีข้อยกเว้น ซึ่งเอทินจะดำเนินการทันทีที่รองประธานสั่ง"ทำไมไม่ย้ายโต๊ะให้วาล่ะคะ" โนวาก้าวเข้าห้องรองประธานใหญ่ ตรงเข้าไปถามเอทินมือขวาของมาเฟีย ที่ยืนอ่านเอกสารบนโต๊ะ ดวงตากลมสอดส่องสายตามองหาเจ้าของห้อง "เป็นคำสั่งนายครับ" เอทินตอบอย่างสุภาพเคารพเจ้านายอีกคน เปิดอ่านแฟ้มดำเลือกเฉพาะงานสำคัญที่มาเฟียหนุ่มจำเป็นต้องแวะมาเซ็นต์ เหตุเพราะเขาต้องคุมประชุมผลประกอบการของผับไตรมาสนี้"เจ้านายพี่ทินเจ้ากี้เจ้าการเก่งนักน่ะ!" มือเรียววางปากกาลงบนโต๊ะอย่างเจ็บใจ แค่คำว่าผู้ปกครองนึกจะทำไรกับชีวิตเธอก็ได้ก็อก ก็อก!!!"พ่อแม่!" ชายหญิงวัยกลางคนเปิดประตูห้องรองประธานเข้ามา ส่งผลให้ร่างบางดีดตัวลุกขึ้นยืน วิ่งเข้าโผกอดด้วยความคิดถึงทั้งสองคน มาเฟียหนุ่มที่พึ่งเข้าบริษัทมาเซ็นต์เอกสารตามที่เอทินบอก ชะงักหันมามือไหว้ นั่งลงโต๊ะรองประธานเปิดแฟ้มดำอ่าน"ดีใจละสิที่พ่อกับแม่มาเซอร์ไพรส์ แล้วดูสิใครมาด้วยเอ่ย" สิรินภาเอ่ยบอกลูกสาวลูบหัวเล็ก โนวาถึงจะคลายกอดจากธนั

บาร์คิงคิง....ผู้คนมากมายในร้านอาหาร แสงไฟสลัวกระพริบสลับสี กึ่งร้านอาหารกึ่งบาร์ที่มีโซนเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของนักกลางคืนชั้นดี"อร่อยไหมโนวา" โฟร์ถามเพื่อน ครั้นเห็นตักอาหารใส่ปากเรียวไม่พูดเอ่ยคุย ไล่ดูเดรสสีพาสเทลของเธอ โชคดีที่พากันแวะซื้อเสื้อผ้าที่ห้างเปลี่ยนก่อนเข้าบาร์ ไม่งั้นคงจะเป็นที่จับตามอง"อร่อยมาก ยิ่งน้ำแบบนี้สดชื่น" เธอยกแก้วน้ำสีฟ้าทะเล มีลูกเชอร์รี่กลิ้งอยู่ในนั้น รสชาติเปรี้ยวหวานผสมฤทธิ์แอลกอฮอล์สร้างความผ่อนคลาย ให้ลืมเรื่องปวดหัวในบ้าน"เบาได้เบาโนวา นี่มันผสมแอลกอฮอล์เยอะนะ" เบรนจับแก้วนั้นวางลง ตักอาหารใส่จานเพื่อน ยิ่งเห็นแก้มเนียนออกแดงระเรื่อ ใจดวงโตเริ่มเต้นปะทุ"นานๆได้กินทีนี่ ว่าแต่โฟร์ละไหนบอกว่าจะมีเพื่อนมาอีกไง" ตอนอยู่ในรถเบรน เพื่อนสาวโทรนัดกับกลุ่มเพื่อนมาเพิ่มอีก"นั่นไง นี่พรีสกับเคิร์ท" โฟร์ลุกชึ้นแนะนำเพื่อนหญิงกับชายให้เบรนและโนวารู้จัก "เพื่อนสนิทโฟร์หรอ" เบรนต้องถามขึ้น สายตาที่เคิร์ทมองโนวาดูแววตาเจ้าเล่ห์วูบวาบ เขากระเขยิบตัวนั่งใกล้เธอเพื่อไม่ให้คนมาใหม่นั่งลงด้านข้าง"ใช่ตั้งแต่ป.ตรี ยิ่งพรีสนิสัยดีมากเลยนะ ช่วยเราจนทำรายงานจบ" โฟร์

"นี่เบรนทำไมไม่ส่งงานนี้ล่ะ" โนวาอ่านเล่มรายงานปึกใหญ่ของเพื่อนชาย ที่เขาบอกว่าทำออกมาไม่ดีช่างกลับกันกับความคิดเธอ แนวบริหารค่อนข้างชัดเจน"เราว่ามันตีจุดให้แตกไม่ตรงประเด็น" เบรนทำท่าครุ่นคิด แม้ครอบครัวเขาจะนักธุรกิจ แต่ไม่เคยสนใจเรื่องเรียนของลูกชายสักนิดเดียว มีเพียงแต่คำสั่งให้ทำตามสิ่งที่ต้องการเท่านั้น"ลองเปลี่ยนตรงหัวข้อนี้สิ เราว่ามันเพิ่มประเด็นได้อีกนะ" โนวาช่วยออกความคิดเห็น นิ้วชี้เรียวลากตามเส้นบรรทัดที่ถูกขีดไว้"เออจริงวะโนวา" โฟร์ชะโง้กหน้าเข้าร่วมวงมาดู"สมกับทายาทตระกูลดังเชียว" เบรนเอ่ยชม ใช้ปากกาในมือขีดเครื่องหมายไว้ นามสกุลของโนวาค่อนข้างออกทีวีบ่อย เป็นที่รู้จักในวงการนักธุรกิจแนวหน้า"ไม่ขนาดนั้นหรอก" เธอไม่ได้สนใจในชื่อเสียงพวกนั้น เพียงแต่อยากทำตามที่ผู้มีพระคุณช่วยชีวิตไว้แค่นั้น"วันนี้พวกเราไปกินข้าวที่ร้านคิงคิงกันไหม เลยมหาลัยไปนิดเดียวเอง" โฟร์เริ่มชักชวน เอื้อมคว้าโทรศัพท์เสิร์ชหาข้อมูลของร้านดังกึ่งบาร์ โชว์รายละเอียดให้เพื่อนดู"ได้สิร้านนี้ดังออก" เบรนได้ยินชื่อนี้ค่อยข้างบ่อย แต่ไม่มีเวลาได้แวะเข้าสักครั้ง"ได้ไม่มีปัญหา" ตั้งแต่มาที่ไทยไม่มีโอก

พลั่ก!"เฮือก!" มือพกสั้นถูกปามายังหน้าผากย่นของเสี่ย เลือดสีแดงสาดกระจาย ร่างกายนอนแน่นิ่ง ทว่าลูกน้องรู้จังหวะที่หลบทัน เตะร่างไร้วิญญาณออกไกล"สมกับพี่จริง" เรื่องโหดเหี้ยมไร้ความปราณี มีให้เห็นอยู่บ่อยครั้ง กาว์นที่พึ่งเดินเข้าห้องลับมา ไม่ได้แสดงอาการตกใจ เขาเลือกที่จะนิ่งถือเป็นภาพชินตา"ใครที่ยังลีลาไม่ยอมจ่ายหนี้ เอาไปให้ดูเป็นตัวอย่าง" สกายสั่งลูกน้อง ชันตัวลุกขึ้น เหลือบมองน้องชายที่ยืนชมกล้องวงจรปิด เหตุการณ์เมื่อกี้ถูกถ่ายทอดออกไปในบ่อน กระตุ้นให้นักพนันเกรงกลัวไม่คิดหนี"จะแวะไปโรงบาลไหม" กาว์นพูดขึ้น ทำสองขายาวหยุดชะงัก หันตัวกลับมาเล็กน้อย สายตาไร้ความรู้สึกมองมา เขารู้เรื่องจากธนัช เพราะกลับบ้านไปไม่เจอใคร"ไม่จำเป็น"วันต่อมา...ร่างบางในชุดนักศึกษาปล่อยผมยาวสีน้ำตาลถึงเอวคอด ก้าวเท้าเล็กมานั่งลงที่โต๊ะอาหารเช้า มีเพียงเธอคนเดียวที่มาก่อนทุกครั้ง"คุณหนูแน่ใจว่าไปไหวหรือป่าวคะ" ป้าแหวนถามขณะมือเหี่ยวถือถาดข้าวต้มพร้อมยาทานในช่วงเช้า เล็งมองหน้าหญิงสาวสำรวจจนคนถูกมองต้องยิ้มเขินออกมา"ไหวสิคะ โนวาถึกและบึกบึนค่้ะ" เธอแกล้งล้อเลียนทำท่าทางให้ป้าแหวนหลุดขำตามการกระทำ ฮิว

หญิงสาวกำมือเรียวแน่นทุบหน้าอก หลังดื่มกาแฟไป ลมหายใจเริ่มติดขัดใบหน้าใสแปรเปลี่ยนสีเข้มขึ้น เอทินที่ยืนดูอยู่ข้างๆ ตกใจรีบประคองตัวโนวาเหมือนล้มลงจากเก้าอี้ ท่ามกลางสายตาเยือกเย็นชันยืนขึ้น"คุณหนูเป็นไรครับ" เอทินถามขึ้น แม้ร่างบางจะยกมือหมายห้ามไม่ให้โดนตัว "อู๋..แป๋..กา..แป.." เสียงหวานเริ่มผ่าวเบา พยามเปล่งเสียงแต่ละคำออกมา มือเรียวจิกกำจับขอบโต๊ะแน่นประคองตัว"โนวา!!!หนูเผลอกินกาแฟอีกแล้วหรอ" สิรินภาเข้ามาเห็นเหตุการณ์ช่วงนี้เวลาพอดี ใช่ว่าจะปล่อยผ่าน โอบประคองร่างบาง ตบแก้มเนียนเบาๆเรียกสติ คาดครั้นจากปากฮิวที่วิ่งเข้ามาสีหน้าตกใจเช่นกัน เขารับรู้ว่าคุณหนูแพ้กาแฟ ไม่นึกว่าแก้วเมื่อกี้จะกลายเป็นเธอได้ดื่ม"ตั้งใจกิน" น้ำเสียงเข้มตอบ ก้าวเท้ายาวตวัดแขนแกร่งอุ้มร่างบางออกจากห้อง มีเอทินกับฮิวตามฝีเท้าคอยอำนวยความสะดวก"อะไรน่ะ!!!" สิรินภาหันใบหน้ามองตามด้านหลังลูกชายไป ไม่นึกว่าเรื่องจะรุนแรนถึงขั้นนี้ ย้ำแล้วย้ำอีกกับพี่เลี้ยง เธอแน่ใจว่าโนวาไม่ทำร้ายตัวเอง คงไม่ใช่ฝีมือใครนอกลูกชายตัวเองบนรถ.........มือเรียวจิกกำปกเสื้อเชิ้ตของมาเฟียหนุ่มแน่น ร่างบางบนตักแกร่ง เขาโอบไว้ทุบหลั

วันต่อมา_"องค์หญิงตื่นค่ะตื่น!!" เสียงของพี่เลี้ยงอย่างลิลลี่พยามตะโกนเรียกหญิงสาวบนเตียง เมื่อโดนบุพการีเธอออกคำสั่งให้ไปพบ เพราะมีเรื่องสำคัญซึ่งทุกคนกำลังรออยู่ นาฬิกาบนฝาพนังไล่เดินไปช่วงถึงสิบโมงเช้า เป็นเวลาก่อนที่โมอาจะตื่นทุกวัน บวกกับความร้อนใจของพี่เลี้ยงต้องรีบส่งมือเขย่าขาเรียวกระวนกระวาย"หื้อ..อะไรพี่ลิลลี่!" เมื่อคนถูกปลุกกระทันหัน ยังไม่รู้สึกว่านอนเต็มอิ่ม กว่าเมื่อคืนเธอจะทำใจหลับลงได้เกือบเข้าสู่เช้าวันใหม่ ครั้นยังติดใจถ้อยคำของมาร์แชลล์อยู่ห้วงหัวสมอง เขารับปากว่าจะพากลับไปประเทศไทยได้ยังไง หากบิดาและมารดาไม่ยินยอม"รีบตื่นเถอะค่ะ ทุกคนรอองค์หญิงที่ห้องโถงกันหมดแล้ว" ลิลลี่รีบเตรียมสิ่งของขณะอธิบายบอก เหลือเวลาไม่มากแล้วหากหญิงสาวไปไม่ทันการณ์ อาจเปลี่ยนบรรยากาศเป็นอีกแบบนึง"รอ?รอเราทำไม?" ร่างอรชรค่อยๆลุกชันตัวขึ้นพิงหัวเตียงช้าๆ ไม่ได้รู้สึกกระวนกระวายตามพี่เลี้ยงสักนาทีเดียว แถมยังยกมือชี้ว่าจะเลือกใส่ชุดแบบไหนมากกว่า ท่าทางใจเย็นสลับกัน"ก็ไปสัญญาอะไรกับองค์ชายไว้ล่ะคะ ถ้าช้าอีกนิดเผื่อพวกท่านเปลี่ยนใจ ลิลลี่ไม่มาป...." แค่ลิลลี่พยามบอกยังไม่ทันจบประโยคดี

"โดนเมียทิ้งเหรอเฮีย??" ผู้เป็นน้องชายเอ่ยถามขึ้น ดึงทุกสายตาเหลียวมอง สัมผัสได้ถึงบรรยากาศนิ่งสงัด ที่เจ้าของห้องไม่พึงประสงค์แก่แขกไม่ได้รับเชิญ"จะกลับได้หรือยัง?" ซิลค์กับตอบไม่ตรงคำถาม เหลือบมองผ่านสายตาเชิงตำหนิ ชวนรุ่นน้องขนลุกซาบซ่าน เพราะเป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยไล่ให้ได้ยิน ร่างสูงสง่าเอนหลังพิงพนักท่าทางเยือกเย็น หยิบปากกาขึ้นมาควงเล่น ระหว่างรอผู้ร่วมอาศัยในห้องออกไป"ดุจังล่ะเฮีย ถ้าไม่บอกไม่เป็นไรก็ได้ แต่ยังไงก็อย่าลืมนะว่าผมช่วยได้เสมอ" ซายน์ทำหน้าทะเล้นใส่ ลุกตรงไปนั่งแทรกกลางระหว่างเอเดนกับภาคิน จนพวกเขาเขยิบอย่างรำคาญ"ช่วยได้?" เป็นคำถามพูดขึ้นที่ทำให้ผู้ฟังไม่ได้รู้สึกดี เหมือนแฝงความคิดบางอย่างดูไม่น่าจะธรรมดาเท่าไหร่ ร่างสูงโน้มตัวนั่งค้ำโต๊ะทำงาน ประสานสองมือหนายกระดับใต้คางสาก"สั่งๆมา ไอเดนกับไอคินพร้อมอยู่แล้ว" ซายน์รีบพูดปัดป่าย หยักหัวไหล่ข้างนึงเรียกความหมั่นไส้ ใช้ข้อศอกทั้งสองข้างกระทุ้งใส่ท่อนแขนรุ่นน้อง ดั่งโยนโทษมหันต์โดยที่พวกเขาไม่ได้ทำผิดเลย"ไปอเมริกากัน" ซิลค์บอก ด้วยความที่ใบหน้าเย็นชาไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ยิ่งซ้ำเติมความรู้สึกว่าเอเดนกับภาคินไม่น่

3 เดือนผ่านไป_"โมอา!น้องเห็นแบบก่อสร้างที่พี่ให้ดูเมื่อวานไหม" มาร์แชลล์ส่งเสียงมาแต่ไกล ให้ผู้เป็นน้องสาวในที่พักรับรู้ว่ามีคนกำลังเข้าเขตพื้นที่ส่วนตัว ร่างอรชรในชุดเดรสยาวแทบทำจดหมายหลุดมือ หลังอมยิ้มจากข้อความของคนไกล"พี่เดค่อยหาทางออกไปนะ" คนพูดเริ่มรู้สึกร้อนรน รวบเก็บจดหมายของคนไกลไว้ในลิ้นชัก ลุกขึ้นสบัดเสื้อผ้าให้เข้ารูปพร้อมปั้นหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นองครักษ์หนุ่มรีบวิ่งไปแอบมุมเดิม คือหลังผ่านม่านใหญ่ข้างประตูทางเข้า เลี่ยงการตอบคำถามแก่คนมาใหม่ เนื่องจากยังไม่ได้ข้อสรุปเรื่องความสัมพันธ์ที่โมอาไม่ยอมหย่าให้ซิลค์ เลยโดนตัดการเชื่อมต่อหลายเดือนแล้ว"โมอาเมื่อวานพี่เอาให้เราดูไม่ใช่เหรอ มันหายไปได้ยังไงหน่ะ" มาร์แชลล์พูดอย่างวิตก แบบก่อสร้างสะพานเชื่อมระหว่างเมืองเกิดหายไป หลังพาน้องสาวดื่มสังสรรค์เมื่อช่วงค่ำ หรือเขาเมาจนเสียสติไปชั่วคราว"ไม่หายไปหรอก ก็พี่มาร์บอกให้น้องออกแบบลายมันเองไม่ใช่หรอ คอยดูนะจะให้ท่านแม่บ่นเลย" น้องสาวก่นเสียงดุ แค่เธออยากหาเพื่อนคุยสนุกในงานรื่นเริง แต่พี่ชายดันดับฝันเล่นดื่มแอลกอฮอล์จนหมดไปหลายขวด โมอาเลยต้องชิ่งพาเขากลับมาที่พักก่อน

@ หลายวันผ่านไป เมื่อการสอนหนังสือชั่วคราวต้องสิ้นสุดลง ร่างอรชรรีบส่งสัมภาระให้เดโม่นำไปขึ้นรถตรงเชิงเขา ส่วนเธอกับเบลล์จะเดินตามเส้นทางลัดไปพร้อมเด็กนักเรียนจำนวนนึง เพราะอยากมาส่งอำลาในครั้งสุดท้าย หลังจากค่ำคืนแห่งไฟสวาทนั้น โมอาก็ไม่ได้เจอกับคนเอาแต่ใจอีกเลย แม้แต่เตโชเองก็ปิดปากเงียบสนิท มีบางครั้งเข้ามาตรวจทีมแพทย์เหลือทิ้งไว้แค่บอดี้การ์ดจำนวนนึง ซึ่งเธอรู้ดีว่าเรื่องราวสิ้นสุดลงแล้ว"ให้ทุกอย่างมันจบที่นี่แหละดีแล้ว" น้ำเสียงหวานบอกตัวเองเบาๆ ไม่หันหลังกลับไปมองตรงริมลำธารอีก กระชับกำสายกระเป๋าเป้แน่นก่อนยื่นมือจับข้าวนึ่งกับโมจิ เด็กทั้งสองชำนาญเส้นทางบนเขาอย่างดี ถึงอาสามาส่งโดยไม่มีผู้ใหญ่ตาม"ฉันจะต้องจบกับแกด้วยไหมนี่ แกจะกลับมาหาฉันอีกไหมยัยโม" เบลล์พูดอย่างตัดพ้อ เพราะรู้ว่าเพื่อนสาวต้องเดินทางกลับไปประเทศตัวเองทันที ยอมรับว่าใจหายแต่อนาคตคือสิ่งไม่แน่นอน วันใดวันนึงอาจพบเจอกันอีก"กลับสิ ฉันคิดถึงแกจะตายนะยัยเบลล์" น้ำตาแทบไหลเพราะความผูกพันธ์ระหว่างเพื่อนสาว คอยช่วยเหลือช่วงที่ศึกษาอยู่ร่วมห้าปีกว่า สนิทไม่ต่างจากพี่น้องคนนึงเลย"ให้มันจริงล่ะ" จนทั้งคู่เดิ

"อื้ม...อ้าขาสิเด็กดีย์" ซิลค์ยังคงคลอกับเรียวปากบาง จูบบดขยี้เร่าร้อนแถมยังรัวระเรงนิ้วใส่ร่องคับแคบ จนร่างอรชรระทวยอ่อน ผลักนอนลงเบาๆบนโขดหิน จับยกขาเรียวข้างนึงแนบเอวสอบ เตรียมจ่อช่องทางรักเชื่อมต่อประสาน"แค่รอบเดียวใช่ไหม" ดวงตากลมเหลือบเห็นแก่นกายขนาดใหญ่กว่าข้อมือ กำลังถูกชักรูดเตรียมเปิดศึกรักทรหด ก้อนใจดวงน้อยแทบล่วงอยู่ตาตุ่ม หลังขาดหายเรื่องอย่างว่าไปหลายวัน"ฉันพูดแบบนั้นเหรอ?"สวบ~"อื้อ..คะคุณซิลค์....อื้อออ" คนตัวเล็กถึงกับร้องเสียงหลง ผวากอดร่างกำยำแนบกายแน่น ยามแก่นกายเกินมาตรฐานกระแทกใส่โพรงสวาทในรอบเดียว ทำผนังนุ่มขยายกว้างโอบรัดความเป็นชายยากขยับ จุกระบมอ่อนทั่วท้องน้อยปล่อยน้ำเมือกใสอีกละลอกตอบสนอง"อย่าเกร็ง..ซื๊ดด" แม้แต่เขาเองยังปวดหนึบไม่น้อย ร่องนุ่มนิ่มแทบดูดกลืนท่อนเอ็นอุ่นสุดลำโคน ซุกใบหน้าหล่อเหลาคลุกคลีตรงซอกคอขาว ขบเม้มเลียกลิ่นสาวหอมละมุน ใช้สะโพกแกร่งสอบเข้าออก เพียงแค่พึ่งเริ่มก็เสียวซ่านปลุกอารมณ์ดิบตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!"บะเบาก่อน...อื้อ..ฉันจะจุก...อื้อ..." ไม่ใช่อาการเจ็บแผ่นหลังยามถูไถกับโขดหิน เพราะมีน้ำและตะไคร่ช่วยเสริมให้ลื่นไหล พาลร่างอรชรกระเ

หลายวันผ่านไป_"ใครจะคิดล่ะว่ามันจะยากขนาดนี้...คนไม่มีหัวใจ!" ถ้อยคำตัดพ้อพอๆกับความรู้สึกตัวเอง น้ำเสียงหวานไม่อาจปรับอารมณ์ได้ทัน นั่งทิ้งกายอยู่บนโขดหินตำแหน่งเก่า หลังเธอแอบหนีเพื่อนสาวออกมากลางดึก เพราะไม่อยากรบกวนเวลานอนซึ่งเธอไม่มีอาการง่วงเลย เหลืออีกไม่กี่วันจะถึงกำหนดการประเทศแล้ว ปล่อยเดโม่ยืนชะเง้อเฝ้าอยู่ระยะไกล ซึ่งไม่ว่ายังไงก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาองครักษ์ได้ เขาจะพักผ่อนช่วงเวลากลางวันตอนที่เธอสอนหนังสือ เพราะยามดึกคือความอันตรายเผื่อแฝงตัวมา"ถ้าฉันเป็นแบบนั้นบ้างคงดีสินะ" ก้อนหินถูกโยนใส่สายน้ำต่อเนื่ิอง ร่างอรชรนั่งกอดเข่าแน่นพลางก้มหน้าซุกระบายน้ำตา ใครจะรู้ว่าฉากเบื้องหลังเธออ่อนแอได้เช่นนี้ ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงัดยิ่งทำความรู้สึกดิ่งจมลึกหมับ!"คุณ!!" พอฝ่ามือเรียวบางจะหยิบหินก้อนใหม่ ดันถูกฝ่ามือหนาจับรั้งไว้ ก่อนที่ซิลค์จะทิ้งกายลงด้านข้าง ใบหน้าเรียบเฉยจนคนมองรู้สึกโมโห เขาไม่ได้สะทกสะท้านแถมยังกล้ามาเจอกันอีก ร่างอรชรเตรียมลุกหนีไม่อยากพบเจอฟังคำอธิบาย"นั่งลง" น้ำเสียงเข้มเอ่ยบอก จับข้อมือเล็กกระตุกลงบนตักแกร่ง หันสองขาเรียวไปฝั่งเดียวกัน ยิ่งโมอาดีดดิ้นท

1 ปีต่อมา_"โว๊ะ!หลบดิไอคลิน กูจะเข้าไปดูเมียกู!" เสียงของเอเดนบอกด้วยความหงุดหงิด เขาอุตส่าห์รีบพาเมียรักมาคลอดลูกที่โรงพยาบาลชื่อดังของซิลค์ เลือกขั้นตอนทุกอย่างดีที่สุดไม่สนว่าจะราคามหาศาลแค่ไหน แต่คนที่ทำให้เขาต้องอารมณ์เสียคงจะเป็นมาคลิน เดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องคลอดราวกับเป็นลูกตัวเอง ทั้งที่เขาคือพ่อแท้ๆยังต้องรอแพทย์ตรวจความพร้อมอยู่เลย"นั่นก็น้องกูไอห่า! หลานกูไม่น่าเกิดมาเจอพ่อปากหมาๆเลย" เขาส่ายไปหน้าแสดงออกว่าเอือมระอา ซึ่งรอบข้างมีบิดานั่งรอด้วย ท่านได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ประมาณว่าเห็นเหตุการณ์แบบนี้จนทำใจชินได้แล้ว"กูจะบอกลูกกูไม่ให้เรียกมึงว่าลุงเลยไอคลิน""ลองดูสิ กูพาพลอยกลับไปอยู่บ้านแมร่ง!" ทั้งสองคนต่างแสดงออกว่ากำลังเห่อตำแหน่งใหม่ของตัวเอง เพียงไม่กี่อึดใจก็จะมีทารกตัวน้อยลืมตาดูโลกใบใหม่ ทำให้ผู้เป็นลุงและพ่อต่างกระวนกระวาย และยังห่วงเพชรพลอยว่าจะคลอดแบบธรรมชาติได้ไหม"เชิญคุณพ่อเข้าข้างในได้เลยค่ะ" และแล้วมีเสียงของพยาบาลออกมาตาม เอเดนรีบพยักหน้าให้ทศพลวางใจไม่ต้องห่วง ไม่ลืมเอื้อมมือไปดันให้มาคลินออกห่างประตู เดี๋ยวลูกเขาเกิดมาแล้วจะสับสนว่าใครคือพ่อคือลุงห้

หลายเดือนต่อมา_ เมื่องานวิวาห์ของช่วงกลางวันสิ้นสุดลง ถึงเวลาส่งตัวเจ้าบ่าวและเจ้าสาวเข้าเรือนหอ ถูกจัดขึ้นด้วยคฤหาสน์หลังโตร่ายล้อมอนาเขตมากมาย เอเดนอุ้มประคองเจ้าสาวร่างบางวางลงบนเตียงกว้าง ถูกประดับด้วยกลีบกุหลาบสีชมพูสลับแดง กระตุ้นความเร่าร้อนและปลูกสัญชาตญาณให้เจ้าบ่าวลุกเหิม สำหรับค่ำคืนนี้ต้องไม่ธรรมดาทั้งเขาและเธอ"เราไม่อาบน้ำกันก่อนหรอคะ" น้ำเสียงหวานเอ่ยบอกกับสามีป้ายแดง เธอแกล้งหลอกให้เขาไม่ทำอะไรกับเรือนร่างนี้มาร่วมเดือน เพราะอ้างว่าอยากเก็บหุ่นสวยไว้ถ่ายรูปพรีเวดดิ้ง รวมถึงทำวีดีโอพรีเซ็นต์งานแต่งงานด้วย"ลูกชายพี่มันจะระเบิดแล้วนะพลอย" เขาต้องทรมานขนาดไหน ที่เห็นเมียรักใส่ชุดเจ้าสาวได้สวยขนาดนี้ แถมยังเว้าโชว์ร่องอกชิดที่เขาหวงแหนนักหนา ร่างสูงโน้มลงไปเอื้อมรูดซิปให้คนตัวเล็ก เพียงแค่นิดเดียวก็สามารถเปลื้องได้เห็นทั้งเรือนร่าง บรากับเพนตี้ตัวจิ๋วสีขาวบริสุทธิ์ยิ่งกระตุ้นความต้องการชายร้อนแรง"พอมันหายไปตั้งเดือนกว่าพลอยเริ่มจะไม่ชินแล้ว" มือบางแทบสั่นเทาตอนช่วยสามีปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต ทรงผมถูกเซ็ทเรียบเป็นระเบียบ ดูหล่อเหลาและโดดเด่นที่สุดในงานค่ำคืนนี้จริงๆ การห่

หนึ่งเดือนต่อมา_ "พี่เดนจะเอาพลอยไปโยนทะเลคิดดีแล้วใช่ไหม!" เป็นเสียงของร่างบางข้างกายพูดขึ้น เมื่อรถสปอร์ตคันหรูแล่นถึงจุดหมาย จอดเทียบริมฟุตบาทด้านบนหาดทรายที่ข้างหน้าเต็มไปด้วยน้ำทะเลสีเขียวมรกต"คิดดีมากๆเลยช่วงนี้ขี้บ่นจะตาย" คำตอบของเอเดนทำเอาคนฟังใบหน้าบูดเบี้ยว ร่างบางในชุดเดรสสีชมพูอ่อนนั่งกอดอกจนเขาต้องเอื้อมมือมาบีบแก้มป่อง ใจแกร่งกระชุ่มกระชวยเต้นแรงทุกวัน ไม่มีวันไหนเลยที่มีเวลาเหงาหงอยเหมือนเมื่อก่อน"ถ้างอลขึ้นมาอีกนะ คืนนี้นอนนอกห้องซะเลย""ไม่เอาหรอก ไม่ได้กอดเมียใครมันจะไปหลับลง" คนตัวสูงรีบบิดกุญแจดับเครื่องยนต์ วิ่งลงจากรถไปเปิดประตูบริการเธอเหมือนทุกครั้ง เขาไม่เคยแคร์ภาพลักษณ์ตัวเองตั้งแต่ได้กับมาคบกัน เพราะคิดอยู่เสมอว่ามันคือโอกาสครั้งสุดท้ายแล้ว"แล้วพาพลอยมาที่นี่ทำไมคะ" เกิดความแปลกใจจึงเอ่ยถาม เพราะก่อนมาเขาบอกว่ามีเซอร์ไพรส์ให้เท่านั้น คนตัวสูงคว้าเอาข้อมือเล็กเดินนำลัดเลาะไปข้างหาด ไม่ไกลนักมีซุ้มที่ตกแต่งไปด้วยผ้าสีขาวบางๆ และต้องตกใจอย่างมากคือครอบครัวเธอและบุพการีทางฝั่งเอเดนอยู่พร้อมหน้า กำลังนั่งทานอาหารพูดคุยสนุกเชียว"มาแล้วหรอหนูพลอย มานั่งนี

@ ชั่วโมงต่อมา "พ่อดีใจนะเห็นเดนแวะมาที่นี่อีก เห็นพลอยมีความสุขดีพ่อก็ไม่อยากว่าอะไรหรอก" ทศพลพูดเอ่ยด้วยน้ำเสียงโทนอบอุ่น ท่านปลื้มปริ่มใจเวลาเห็นลูกชายและลูกสาวสามารถเข้ากันได้ดี เลยชวนคนวัยหนุ่มสาวมานั่งทานบาร์บีคิวข้างบ้านรับลมเย็นๆ ครั้งนึงช่วงในอดีตตอนนั้นที่เอเดนกลับมาคลินสนิทกัน ยังเคยพาแวะมาเล่นเตะบอลมีท่านเป็นกรรมการให้อยู่เลย "ครับ ต่อไปนี้คงได้แวะมาบ่อยๆนะครับ" เอเดนตอบอย่างนอบน้อม เขาอาสายืนปิ้งบาร์บีคิวและอาหารซีฟู้ดให้สาวๆทาน ปล่อยพวกเพชรพลอยกับรินเซ่นั่งคุยเรื่องจิปาถะไปเรื่อยเปื่อย "กูไม่ต้อนรับ ไม่ว่าง" มาคลินรีบโต้ตอบ เขายืนช่วยปิ้งกุ้งแม่น้ำอีกฝั่งนึง ถ้าไม่ติดว่าแฟนสาวสั่งคงไม่อยู่ใกล้อีกฝ่ายแน่ "กูขออนุญาตมึงเหรอ" คนตัวสูงพูดกลับในเมื่อพ่อตาเป็นใจให้เขาคบหาลูกสาวซะขนาดนี้ มือหนายังจับที่คีบชี้หน้าคู่กรณีท้าทาย "เร็วๆสิคะพี่คลิน สงสารพี่รินหิวแย่เลย" เพชรพลอยส่งเสียงบอก ยามอาหารปิ้งย่างในจานหมดแล้ว "ปล่อยปลาหมึกนะไอคลิน พลอยอยากกินอยู่!" แต่แล้วเสียงของเอเดนก็โวยวายดัง เขาเดินอ้อมไปอีกฝั่งอย่างหวงตัวปลาหมึกย่างขนาดใหญ่ที่มีเพียงตัวเดียว อุตส่าห์จับผลิกตะแค

วันต่อมา_@ ADEN SPOTS CLUB"คนที่นายเรียกมา รออยู่ในห้องแล้วนะครับ" ลูกน้องมือขวาเข้ารายงานทันที ตอนรถยนต์คันหรูของเจ้านายจอดตรงด้านหน้าทางเข้า ซึ่งในเวลานี้มีลูกค้าจำนวนนึงมาใช้บริการ เลยไม่ได้วุ่นวายมากนัก"อืม" น้ำเสียงเข้มตอบกลับ ถือว่ารับทราบเรียบร้อยแล้ว เขาไม่ได้กังวลใจอย่างใดเลย มือหนาโยนกุญแจรถยนต์คันหรูให้บอดี้การ์ดขับนำไปจอดที่จุดเก็บ แล้วมุ่งเดินไปยังห้องประจำตำแหน่งแก็ก! เมื่อร่างสูงเข้าประตูมาพบกับคนที่ให้เบนตามหาตัว นั่นคือศรยามารดาเพชรพลอยนั่นเอง หญิงวัยกลางคนยังดูทรุดโทรมไม่ได้ต่างจากนักพนันทั่วไป"คุณให้ลูกน้องไปตามฉันมีอะไร จะให้เงินฉันงั้นเหรอ""ครับ สักสองปึก" เอเดนเดินมาทิ้งกายตรงเก้าอี้เจ้าของบริษัท เขายินดีถ้าต้องเสียเงินจำนวนนี้แลกกับความสุขเพชรพลอย ไม่อยากให้เธอต้องรู้สึกผิดกับการดูแลมารดา"เอาสิ เอามาเลย อยากได้อิพลอยก็เอาไปเลย" พอได้ยินถึงมูลค่าเงิน แววตาของคนติดการพนันรีบลุกโหม แสดงออกอย่างกระตืนรือร้นว่าต้องการมัน จนลืมไปว่าคำพูดนั้นหมายถึงลูกสาวแท้ๆ"ว่าแล้วเชียวต้องเป็นแบบนี้ ไอเบน!" น้ำเสียงเข้มตะโกนเรียกลูกน้องทันที ร่างสูงเอนพิงพนักเก้าอี้ท่าทางใจ

แอร๊ดดด~~ เมื่อประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกด้วยฝีมือบอดี้การ์ด ยามครอบครัวของเอเดนรวมถึงน้องสาวฝาแฝดพาหลานตัวน้อยมาเซอร์ไพรส์ เพราะรู้ข่าวจากคนสนิทของลูกชายจึงอยากจะพบปะทำความรู้จักใครคนนึง "ว๊ายย!ตายแล้วตาเดน!!!" ผู้เป็นแม่โวยวายเสียงดังลั่น ยามเข้ามาพบสภาพลูกชายกำลังนอนกกหญิงสาวบนโซฟาเนื้อตัวค่อนข้างล่อนจ้อน สวมใส่เสื้อผ้ากันน้อยชิ้น อยู่ตรงกลางห้องโถ่งใหญ่แทนที่ลูกชายตัวดีควรหลับนอนในห้องส่วนตัว ส่วนนาเบลรีบยกมือปิดตาไลเกอร์เพราะไม่อยากให้เห็นภาพลักษณ์ของผู้เป็นลุง คราวแรกตั้งใจว่ามาเซอร์ไพรส์และอยากเห็นกิริยาเวลาพี่ชายมีหญิงสาวข้างกาย"หื้ม...แม่!"/"เอ่อ..." เอเดนและเพชรพลอยต่างตกใจตื่นตามกัน รีบสะดุ้งตัวลุกนั่งเธอพยามดึงผ้าห่มผืนบางปิดคลุมเรือนร่าง เนื่องจากยังใส่ชุดนอนเพียงชิ้นเดียว ใบหน้าสวยมุดหลบใส่ใต้ท่อนแขนใหญ่ เธอกับรู้สึกอับอายมากกว่าที่ทำตัวดั่งผู้หญิงไร้ค่า สมยอมให้ผู้ชายก่อนคบหาผ่านทางผู้ใหญ่"แกทำอะไรเนี้ยตาเดน ไปเอาลูกใครเค้ามา!" โนวาโวยวายลั่น ไม่คิดว่าลูกชายจะชิงสุกก่อนห่ามถึงเพียงนี้ แต่ก็ถูกสามีดึงแขนห้ามไว้ เพราะพวกท่านเองที่เข้ามาไม่บอกก่อนล่วงหน้า"รีบไปจัดการตั

ช่วงเย็น_ "พี่รินระวังสะดุดหินนะคะ เมื่อกี้พิพิมพึ่งโยนก้อนหินมาทางนี้" เพชรพลอยรีบเอ่ยเตือน ยามเห็นคนท้องก้าวเท้ามาทางสวนข้างบ้าน เธอเกรงว่าอาจเกิดอุบัติเหตุแล้วกระทบแก่ทารกในครรภ์ ยิ่งดูเท่าไหร่ก็ยิ่งเห็นพี่ชายหวงแหนนัก"พี่ซื้อของเล่นมาฝากพิพิมด้วยนะ แต่มาคลินเอาไปไว้ไหนไม่รู้" ก่อนกลับเข้ามาบ้าน เธอบังคับให้สามีหนุ่มพาแวะห้างสรรพสินค้า เลือกซื้อตุ๊กตาบาร์บี้ดั่งที่เด็กหญิงชอบเล่น"ไม่ต้องเดินไปซื้อให้เหนื่อยหรอกริน เธอท้องอยู่นะ เดี๋ยวไอคลินมาบ่นอีก" เอเดนเอ่ยบอก เขาพึ่งวิ่งไล่จับลูกสาววัยเกือบสองขวบ ใบหน้ายังมีเม็ดเหงื่อไหล แต่ภรรยาสาวดันอมยิ้มชอบใจ"คลินไม่บ่นเลย แค่โดนรินบังคับเอง เพื่อหลานหน่ะเดน" รินเซ่รีบพุ่งไปบีบแก้มป่องๆของพิพิม เปรียบเสมือนดวงใจของเอเดนและเพชรพลอย จนเธออยากให้ถึงวันที่คลอดบุตรเร็วๆ อยากรู้ว่ามาคลินจะตื่นเต้นขนาดไหน"ปะป้า..อะอิน...ขะขาา" แต่แล้วเสียงเด็กหญิงก็รีบเรียกชื่อ เพราะรินเซ่ชอบเล่นกับเธอมาตั้งแต่เกิด พยามยืดแขนป้อมๆเขาหาผู้เป็นป้า แต่เอเดนล็อคไว้ไม่อยากให้คนท้องต้องแบกรับน้ำหนักเยอะ"ป้ารินมีน้องอยู่นะพิพิม ป้ารินอุ้มเด็กอ้วนไม่ไหวหรอก" เพชรพลอย

หนึ่งปีผ่านไป_บริษัท Makin Group"สามีบอกให้เลิกไปถ่ายแบบได้แล้วไงครับ...คุณรินเซ่" น้ำเสียงเข้มของสามีหนุ่มกำชับบอก ขณะเคลียร์งานเซ็นต์เอกสารสำคัญบนโต๊ะ หลังได้รับตำแหน่งประธานบริษัทเต็มตัว ปล่อยบิดาให้พักผ่อนช่วยน้องสาวเลี้ยงหลานอยู่บ้านเขาวางแผนแล้วว่าให้ภรรยาสาวลาวงการ เพราะพึ่งทราบว่าเธอตั้งครรภ์อ่อนๆอยู่ แต่โชคดีที่ยังไม่ถึงขั้นมีอาการแพ้ใดใด"คลินคะ....รินพักก็ได้ แต่ต้องรีบกลับบ้านกันนะ รินคิดถึงน้องพิพิมจะแย่แล้ว" น้ำเสียงหวานออดอ้อนบอก เธอเองก็เริ่มติดลูกสาวของเพชรพลอย ช่วยดูแลประหนึ่งลูกตัวเอง ร่างอรชรยังสวยสมบูรณ์แม่ตั้งครรภ์อยู่ ตรงไปนั่งบนตักแกร่งยียวน ลูบคลำตรงเป้าตุงหยอกล้อ"แน่ใจนะว่าอยากกลับบ้านเพราะคิดถึงหลาน" ใบหน้าคมคายอมยิ้มอย่างรู้ทัน เมียรักเริ่มมีอารมณ์หื่นกามตั้งแต่รู้ว่าตัวเองท้อง และเขาก็ชอบด้วยที่ได้ปรนเปรอเธอทุกคืน ฝ่ามือหนาเริ่มล้วงเข้าใต้กระโปรงทรงเอสีครีม แหวกเพนตี้ตัวจิ๋วก่อนส่งนิ้วยาว ทักทายกลีบดอกไม้งาม"คะคลิน..." ดั่งอารมณ์ตอบสนองรวดเร็ว คนท้องรีบหันข้างวางใบหน้าสวยใส่ซอกคอหนา น้ำเสียงกระเซ้าเรียกสามี ทำอีกฝ่ายมีความต้องการตาม"ในห้องทำงานผมก็ค

ช่วงค่ำ_ "ขอบใจนะที่เดนยอมดูกล้องวงจรปิดคืนนั้น" น้ำเสียงหวานของคนที่ยังรู้สึกว่ามีตราบาปได้ละลายหายไป ยามอดีตคนรักได้พูดคุยดีกับเธอ พร้อมยอมรับว่าตัวเองนั่นแหละ ที่ไม่ยอมฟังคำอธิบายบ้าง"เราขอโทษนะสำหรับเรื่องในอดีต ถ้ารู้ว่ามันกล้าวางยาเธอกับไอคลิน ฉันตามไปฆ่ามันตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว" เอเดนพูดน้ำเสียงเบา เขายังมองเห็นเธอเป็นคนเดิม แต่ไม่ใช่ฐานะคนรัก เพราะตอนนี้เขารักเพชรพลอยจนสุดหัวใจแล้ว ถ้าตอนนั้นเขาลดทิฐิลงสักเล็กน้อย คงไม่เสียเวลาทำลายความผูกพันธ์ระหว่างเพื่อนไป ป่านนี้คงหาอะไรสนุกทำร่วมกันนานแล้ว"ไปเป็นไรเลยเดน ตอนนี้เรากับคลินก็รักกันจริงๆด้วยแหละ ต้องขอบใจคืนนั้นเหมือนกัน แค่รู้ว่าเดนไม่โกรธกันก็พอแล้ว" หัวใจดวงน้อยสั่นไหวยามพูดถึงแฟนหนุ่ม เธอพยามมองหาเขาอยู่แต่ไม่รู้ทำอะไร เผื่อหันมาเจอเธอนั่งคุยกับเอเดน จะทำตัวหวงก้างเป็นเรื่องใหญ่อีก ทว่าในทางกลับกัน เขาแอบยืนยิ้มอยู่ระยะใกล้หลังต้นไม้ใหญ่ กับคำพูดของรินเซ่ที่ทำลายความสับสนของเขาลงให้กระจ่างสักที และหลังจบเรื่องคาลาสไป เขากับเอเดนจึงไร้ปัญหาแต่เพียงหยั่งเชิงไว้แกล้งกันสนุกก็พอ"ดีใจนะที่เธอกับไอคลินรักกัน" เอเดนบอกจากใ

หลายวันต่อมา_ "คุณพ่อค่อยๆเดินนะคะ ถ้าล้มขึ้นมานี่แย่เลย" รินเซ่พูดบอก ตอนช่วยประคองทศพลมานั่งหน้าทีวี มีมาคลินช่วยอยู่ข้างๆ หลังท่านออกจากโรงพยาบาลแต่ร่างกายยังต้องพักฟื้นอยู่ เพราะป่วยด้วยโรคมะเร็งระยะลุกลาม"พ่อไม่เป็นขนาดนั้นหรอก แต่พวกเราไปเตรียมสวนไว้นะ พ่อชวนพลอยมากินบาบีคิวกับเราเย็นนี้" ผู้เป็นบิดาบอก หลังจากออกจากโรงพยาบาล ก็ดูเหมือนว่าพี่น้องคู่นี้จะเริ่มกันดีแล้ว ส่วนรินเซ่เองก็แวะมาบ้านท่านบ่อยขึ้น จนอยากจับจองเป็นสะใภ้เต็มทน"ครับ""งั้นคุณพ่อต้องนอนพักนะคะ กว่าจะเย็นต้องง่วงแน่ๆเลย" หญิงสาวบอกอย่างเป็นห่วง เธอเป็นคนช่วยป้าแม่บ้านจัดยาให้ท่านตอนเที่ยง เลยทราบดีว่าฤทธิ์ยาต้องทำให้ง่วงนอนมาก"พ่อจะนอนพักก็ได้ ถ้าได้หนูรินมาดูแลอยู่บ้านเราตลอด คงจะดีไม่น้อยเนอะตาคลินว่าไหม?" แต่ผู้เป็นพ่อวกกลับมาทางลูกชาย ท่านรู้ว่าพูดถูกใจเขาขนาดไหน"นั่นสิครับคุณพ่อ เอาแบบจัดพิธีใหญ่ๆ ด้วยนะครับ" น้ำเสียงเข้มยิ่งพูดเสริม พอเห็นคนตัวเล็กมีสีหน้าเขินอาย เขายิ่งหมั่นเขี้ยวอยากบีบแก้มเนียนซ้ำ"พอเลยคลิน ให้คุณพ่อนอนพักก่อน ไปช่วยรินเตรียมบาบีคิวกันดีกว่านะ อ้อ...หนังสือเล่มนั้นเรายังอ่านไม่จ

เวลาต่อมา_ แค่เพียงไม่นานดี น้องสาวต่างมารดาก็มาพร้อมอดีตเพื่อนชาย ที่เขาตราหน้าว่าเป็นศัตรู มาคลินรีบลุกยืนจากเก้าอี้จ้องมอง เขาเคยสั่งห้ามน้องสาวไม่ให้ยุ่งกับมันด้วยซ้ำไป"ไอเดน!/พี่คลิน" มาคลินส่งเสียงดัง อย่างไม่พอใจกับการกระทำของน้องสาวแบบนี้ ซึ่งเอเดนไม่ได้สะทกสะท้านตีหน้านิ่งราวเย้าเย้ยกัน"พามันมาด้วยทำไม?" น้ำเสียงเข้มยังถามต่อ จ้องใบหน้าน้องสาวอย่างเอาเรื่อง ในเวลายากลำบากของครอบครัว เธอดันดึงมือศัตรูเข้ามาเกี่ยวข้อง จนเขารู้สึกโมโหเป็นไหนๆ"พลอยจำเป็นต้องติดรถเขามา มันมีเรื่องฉุกเฉินหน่ะค่ะ คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ" เพชรพลอยพยามจะเอื้อมมือไปจับกับพี่ชายทว่าเขาชักกับทันที เหตุใดเธอแสร้งไม่สนใจคำสั่งของเขาบ้าง"ไอระยำ!" แต่เอเดนขบฟันกรามพูด"มึงสิไอเวร!" เรื่องอะไรที่เขาจะต้องยอมอีกฝ่ายด้วย มาคลินยกมือชี้หน้าด่ากลับทันที เขาไม่ชอบจริงๆที่มายุ่งกับน้องสาว"ถ้าจะกัดกันไปข้างนอกนะคะ อย่าให้พลอยต้องดุนะ" น้องสาวสบัดตัวถอยหลัง เธอไม่ยืนคั่นกลางห้ามใครตอนนี้ มือบางกรีดนิ้วชี้ไปทางประตูบานเลื่อน สื่อความหมายว่าไล่จริงจังไม่แคร์สายตาใคร นับเป็นครั้งแรกที่เธอโมโหจนน่ากลัว ทำชายบุรุษสองค

วันต่อมา_บริษัท Makin Group "คุณมาคลินครับ นี่คือแฟ้มเอกสารสรุปการประชุม ช่วงที่คุณคลินไม่อยู่ครับ" เลขาคนสนิทรีบถือแฟ้มเอกสารเข้ารายงาน ภายในห้องทำงานท่านรองประธาน แม้ว่าจะส่งผ่านทางอีเมล์ ไปให้เจ้านายอ่านอยู่รอบ แต่เพื่อแน่ชัดจึงอยากนำฉบับจริงให้ดูอีกครั้ง"อืม ทำไมฝ่ายจัดซื้อไม่สั่งพักงานคนทำผิด หรือคำสั่งของฉันไม่มีผลแล้ว" ขณะเอื้อมไปหยิบแฟ้มเอกสารมาเปิดอ่าน เขาพึ่งนึกได้ตอนเข้าบริษัท เมื่อเช้าตรู่พบว่าฟรานตอกบัตรทำงานแล้ว ทั้งที่เพิ่งจะสั่งพักงานไปได้เดือนเดียวเอง"คุณฟรานแจ้งกับหัวหน้าว่า คุณมาคลินอนุญาตให้กลับมาทำงานแล้วครับ ทางหัวหน้าเลยไม่กล้าขัดเผื่อเป็นคำสั่งของคุณมาคลินครับ""นั่นก็เท่ากับว่า ถ้าใครอ้างชื่อหรืออ้างว่ารู้จักฉัน แปลว่าจะไม่โดนโทษหรอกเหรอ?" รองประธานจงใจใช้ประโยคเชิงตำหนิ ถ้ามีใครเอาชื่อเขามาอ้างไปซะหมด ระบบการทำงานจะเป็นเช่นไร ไม่ต้องแบ่งกฏระเบียบให้ยุ่งยากดีกว่าไหม"ขอโทษครับ" เมฆก้มหน้าเอ่ยบอก"ไปจัดการที่ฉันสั่ง แล้วเรื่องนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง" เขาพึ่งนึกอะไรได้ ต่อให้คนอื่นไปจัดการเรื่องของฟรานแทนก็คงจะอ้างเหตุผลเดิมซ้ำๆ เพราะเขาเคยสนิมสนม ถึงขั้นชวนลง