LOGINShare
EP 02 จุดจบของความสิ้นหวัง [1]
Last Updated:
2025-10-16 14:27:04“โอ๊ย! เบาๆ สิยูริ”
ปัง!
นอกจากยูริจะไม่ฟังเสียงร้องของฉันแล้ว เธอยังปิดประตูบ้านเสียงดังจนฉันสะดุ้งตกใจ
“เธอกลับมาทำไม”
คำถามจากเพื่อนสนิททำฉันเบิกตาโพลง หน้าอกร้อนวูบเพราะถ้าดูจากสภาพของฉันตอนนี้ มีใครบ้างที่ดูไม่ออกว่าฉันกำลังต้องการความช่วยเหลือ แต่คนที่ฉันเรียกว่าเพื่อนกลับทำหน้าตาเหมือนไม่ยินดีต้อนรับ
“ทำไมเธอถามฉันแบบนั้นล่ะ”
ใครจะว่าถามโง่ๆ ฉันก็ยอมรับ เพราะตอนนี้ในสมองของฉันไม่มีอะไรอีกแล้วนอกจากความกลัว
“กะ ก็แค่แปลกใจน่ะ ฉันไม่คิดว่าเขาจะปล่อยเธอมา”
“เธอแปลกใจที่ฉันรอดมาได้ หรือกลัวว่าฉันจะกลับมาทำให้เธอเดือดร้อนกันแน่”
“หยุดพูดนะฮานะ”
ริมฝีปากของฉันถูกยูริปิดเอาไว้จนแน่น หนำซ้ำยังทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าฉันให้ตาย
“ออกไปจากบ้านของฉันซะ เธอไม่ควรมาที่นี่” ยูริตะโกนไล่อย่างไม่ไยดี สะบัดนิ้วพรึ่บไปที่ประตูทำราวกับว่าฉันเป็นตัวน่ารังเกียจ
“เธอแค่หลอกใช้ฉันสินะ” ฉันถามเสียงสั่นเพราะอยากจะได้ยินมันจากปากของผู้หญิงที่ฉันเรียกว่าเพื่อนมาตลอดสามปี
“อย่ามาโทษฉันนะ เธอเต็มใจไปเองต่างหาก”
“ฉันน่ะเหรอเต็มใจ”
“ก็ใช่น่ะสิ หรือจะปฏิเสธว่าเธอไม่รู้ว่าอาจจะไม่มีโอกาสได้กลับมา” ยูริถามเหมือนไม่รู้สึกอะไร
“เธอก็รู้ดีตั้งแต่แรกว่าควรทำยังไงถ้าเธอทำไม่สำเร็จ แล้วทำไมเธอถึงไม่ทำ แถมยังกล้ากลับมาหาฉันอีก”
เสียงของยูริอื้ออึงมากจนฉันจับใจความแทบไม่ได้ รู้แต่ว่าความหมายยังชัดเจนเหมือนเดิมนั่นคือเธอจะไม่ช่วยฉัน ไม่ต้องการช่วย และไม่คิดจะช่วยตั้งแต่แรก
“เงียบทำไมล่ะ รีบๆ ออกไปเลยนะก่อนที่เธอจะทำให้ฉันเดือดร้อนไปด้วย เธอนี่มันตัวซวยจริงๆ!”
ตัวซวยเหรอ? ก็คงจริงอย่างที่ยูริพูด เพราะตั้งแต่ที่ฉันลืมตาขึ้นมาดูโลก ฉันก็ทำให้แม่ต้องตาย หลังจากนั้นอีกไม่กี่เดือน บริษัทของพ่อก็ล้มละลาย ที่สุดแล้วพ่อของฉันก็ลาจากโลกนี้ไปอีกคน เหลือเพียงฉันถูกทิ้งไว้เพียงลำพัง ไม่มีญาติคนไหนต้องการ สุดท้ายก็เติบโตขึ้นมาในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ฉันเรียกมันว่าบ้าน
“ฉันบอกให้ออกไปจากบ้านของฉัน ไปสิ!” ยูริแผดเสียงไล่ฉันดังลั่นพร้อมกับที่พยายามลากฉันออกมาจากบ้าน เธอผลักฉันล้มลงกับพื้นแล้วมองฉันด้วยสายตารังเกียจ ก่อนจะมองไปรอบๆ ราวกับกลัวว่าจะมีคนมาเห็นเข้า
“ไปซะ แล้วอย่ากลับมาหาฉันอีก ที่สำคัญ ห้ามลืมเรื่องที่เธอรับปากฉันเอาไว้ เข้าใจมั้ย”
“ยูริ”
“รีบไปซะ!” ยูริย้ำก่อนที่เธอจะรีบเดินกลับเข้าไปด้านในพร้อมกับปิดประตูลงทันที
เหตุผลที่ฉันเลือกจะมาที่นี่ก็เพราะฉันไม่มีที่ให้ไปอีกแล้ว ฉันไม่มีญาติ ไม่มีบ้าน ไม่มีคนรู้จัก ตลอดเวลาหลังจากที่ฉันตัดสินใจออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ยูริก็เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่ฉันมี แต่ตอนนี้เธอไม่ต้องการฉันอีกแล้ว
ฟุ่บ!
ฉันเดินเตร็ดเตร่มาทิ้งตัวนั่งลงที่ริมแม่น้ำเพราะสองขาอ่อนแรงเกินจะเดินต่อไปได้ไหว น้ำตาไหลอาบแก้ม สายตามองตรงไปยังแม่น้ำด้านหน้าที่มีเงาของพระจันทร์สะท้อนบนผิวน้ำ สายลมที่พัดแรงทำให้เกิดคลื่นบนผิวน้ำระลอกเล็กๆ ส่งผลให้เงาสะท้อนของพระจันทร์สั่นไหวเบาๆ
“พี่ครับๆ”
เสียงของเด็กผู้ชายที่ร้องเรียกฉันพร้อมกับวิ่งเข้ามาจับมือฉันเอาไว้ทำให้สองเท้าของฉันที่กำลังจะเดินลงไปในน้ำหยุดชะงัก เขาตัวเล็กนิดเดียว อายุน่าจะราวๆ สี่ห้าขวบ
“พ่อกับแม่ผมเคยบอกว่าถ้าเล่นน้ำตอนกลางคืนจะไม่สบายนะครับ”
เล่นน้ำเหรอ?
“พี่ไม่สบายรึเปล่าครับ มือพี่ร้อนจี๋เลย ผมว่าพี่...”
“ขอบคุณนะครับ แต่พี่...ไม่เป็นไร” ฉันพยายามบอกทั้งที่เสียงสั่น เพราะความจริงแล้ว...สิ่งที่ฉันกำลังรู้สึกมันห่างไกลกับคำว่าไม่เป็นไรลิบลับ
“รีบกลับไปหาพ่อกับแม่เถอะครับ เดี๋ยวพวกท่านจะเป็นห่วง”
“ครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ พี่ก็รีบกลับบ้านนะครับ เดี๋ยวพ่อกับแม่ของพี่จะเป็นห่วง” เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ฉีกยิ้มโชว์ฟันขาวก่อนจะยกมือขึ้นมาโบกลาแล้วกลับหลังหันวิ่งออกไปในทันที
ฉันยืนจ้องมองแผ่นหลังเล็กๆ ที่วิ่งไกลออกไปจนกระทั่งลับสายตา รอให้เด็กคนนั้นจากไปแล้ว ฉันถึงได้หันกลับมามองไปที่แม่น้ำอีกครั้งเพราะฉันเองก็กำลังจะกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ของฉันแล้วเหมือนกัน
Latest chapter
มาเฟียคลั่งรัก EP 08 กลับบ้าน [2]
“ทุกอย่าง ‘ริว’ เป็นทุกอย่างของฉัน” ฉันยืนยันเบาๆ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปสบตาโอยามะ ซึ่งถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้หลบสายตาฉัน แต่แววตาคู่นั้นกลับไม่ได้เย็นชาเหมือนเดิม เพราะมันกำลังสั่นไหวคล้ายกับกำลังพยายามซ่อนบางอย่างเอาไว้เขาอาจรู้หรือมีบางสิ่งเกี่ยวข้องกับริวก็ได้!“เธอกำลังคิดไม่ซื่อสัตย์กับฉันนะ ฮานะ”“ฉันซื่อสัตย์กับนายมากต่างหาก ซื่อสัตย์กับนายเหมือนกับที่ฉันซื่อสัตย์กับริวมาตลอด” ฉันพูดพลางก้มหน้ายิ้มให้จานข้าว ขอบตาร้อนวูบคล้ายกับน้ำในตากำลังจะเอ่อล้นออกมาจนต้องกะพริบตาถี่ๆ เพื่อให้มันไหลกลับเข้าไปด้านใน“เขาบอกให้ฉันรอ ฉันก็รอ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยโผล่หัวกลับมาอีกเลยตลอดหลายปี จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีแม้แต่จดหมายหรือข้อความที่บอกว่าเขาพยายามติดต่อกลับมาถึงฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว เหมือนกับที่นายบอกให้ฉันรอ แล้วสุดท้ายนายเองก็ไม่มาเหมือนกัน”“ฉัน...”“สินค้าอย่างฉัน มันก็เป็นได้แค่สินค้านั่นแหละ ที่บอกไม่ได้กำลังแสดงความรู้สึกเพราะมันผิดเงื่อนไข ฉันแค่กำลังบอกนายว่าฉันทำหน้าที่ของสินค้าอย่างดีที่สุดแล้ว” ฉันเผื่อแผ่รอยยิ้มนั้นไปถึงโอยามะอย่างไม่คิดจะปิดบังหรือซ่อนมันเอาไว้ รอยยิ้มที่แลกม
มาเฟียคลั่งรัก EP 08 กลับบ้าน [1]
ฟิ้ว~สายลมที่พัดผ่านผ้าม่านโปร่งเข้ามาทำให้ฉันรู้สึกหนาวจนต้องกระชับสาบเสื้ออุ่นเข้าหากัน“ผมปิดหน้าต่างให้นะครับ”“ไม่เป็นไร”“ปิดเถอะครับ เดี๋ยวคุณฮานะจะไม่สบาย” คัตซึบอกแล้วรีบเดินไปปิดหน้าต่างห้องอาหารทันที ฉันได้แต่ยิ้มขอบคุณเขาก่อนจะก้มหน้าลงเขี่ยข้าวในจานไปมาเพราะยังไม่รู้สึกหิวเลยสักนิดตอนนี้มีหลายเรื่องที่ฉันยังคิดไม่ตก ทั้งเรื่องของยูริกับพี่ยูตะที่ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเขาจะเป็นยังไงบ้าง ยอมรับว่าเราจากกันไม่ดีเท่าไหร่ แล้วฉันเองก็ยังรู้สึกผิดและเป็นห่วงทั้งสองคนมากๆ ทั้งยังมีเรื่องที่ริโกะบอกว่าจริงๆ แล้วคิราวะเป็นคนช่วยฉันก่อนจะพาฉันกลับไปที่แบล็กทาวน์ในคืนนั้น ฉันพยายามทบทวนดูแล้ว มันมีทั้งความเป็นไปได้และเป็นไปไม่ได้จนตอนนี้เริ่มสับสนไปหมด แล้วก็ยังมีเรื่องเด็กกำพร้าที่ริโกะบอกว่าโอยามะตามหาอีกล่ะ ฉันจะไม่สนใจเรื่องนี้เลยถ้าไม่บังเอิญว่าฉันเองก็คือเด็กที่มาจากบ้านเด็กกำพร้า แม้จะมั่นใจว่าฉันกับโอยามะไม่เคยเจอหรือรู้จักกันมาก่อน แต่บางทีเขาอาจรู้จักคนที่ฉันเองก็อยากเจอเขาอีกสักครั้งก็ได้นี่นาส่วนเรื่องสุดท้ายน่ะเหรอ ฉันพยายามแล้วที่จะไม่คิด แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงยังวนเวียนอย
มาเฟียคลั่งรัก EP 07 สินค้าของมาเฟีย [8]
“เดี๋ยวสิริโกะ”“ว่าไง” ริโกะหันมาถามเมื่อฉันเอื้อมมือไปรั้งเธอเอาไว้“เธอรู้มั้ยว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นสำคัญกับโอยามะยังไง”คำถามที่ทำให้ฉันใจสั่นและตื่นเต้นกับคำตอบถูกถามออกไปเบาๆ ใจหนึ่งฉันก็รู้สึกกลัวคำตอบมาก แต่อีกใจกลับอยากจะรู้เรื่องราวของเด็กผู้หญิงคนนั้น“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็แค่ได้ยินเขาพูดกันมาอีกที บวกกับคุณโอยามะเองก็เคยถามฉันตอนที่คิดว่าฉันโดนพ่อกับแม่หลอกมาขายน่ะ”“งั้นเหรอ แล้วเธอพอจะรู้มั้ยว่าเด็กคนนั้นอยู่บ้านเด็กกำพร้าที่ไหน”“ไม่รู้อีกเหมือนกัน เธอถามทำไมเหรอ หรือว่าเธอเองก็มาจากบ้านเด็กกำพร้า”“ปะ...เปล่าๆ ฉันก็แค่ถามไปอย่างนั้นเองน่ะ ขอบใจนะ” ฉันรีบปฏิเสธ ถึงจะมองริโกะดีขึ้นแต่ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะกล้าพูดทุกอย่างให้เธอฟังหรอก“ริโกะ”“อะไรอีกล่ะ”“เธอ...มีอะไรกับโอยามะมากี่ครั้งแล้ว”ฉันถามบ้าอะไรออกไปกันนะ“ฉันเหรอ ไม่เคยหรอก”เธอต้องกำลังโกหกฉันแน่ๆ“มองฉันแบบนั้นแปลว่าไม่เชื่อเหรอ ฉันพูดจริงๆ นะ ตั้งแต่ถูกซื้อมาตอนอายุสิบหกจนตอนนี้สิบเก้า สามปีที่อยู่ที่นี่มา แม้แต่มือคุณโอยามะฉันยังไม่เคยจับเลย”“แล้วไหนเธอบอกว่าเป็นสินค้าก็ต้องทำหน้าที่ของสินค้ายังไงล่ะ” ฉันย้อ
มาเฟียคลั่งรัก EP 07 สินค้าของมาเฟีย [7]
ตุบ!“บ้าเอ๊ย แกช่วยเต้นให้มันเบาลงกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง” ฉันก่นด่าก้อนเนื้อในอกของตัวเองหลังจากที่ทุบสั่งสอนมันไปหนึ่งที ก่อนจะนั่งปรับลมหายใจของตัวเองต่ออีกสักพักครืด~“นายมัวไป...ริโกะ” ฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อหันไปพบว่าคนที่เลื่อนประตูและกำลังก้าวเท้าเข้ามาไม่ใช่คิราวะแบบที่คิดไว้ แต่กลับเป็นริโกะ“ตกใจทำไม ผิดหวังเหรอที่เป็นฉัน”ริโกะถามพลางเดินเข้ามาหาฉัน ใบหน้าของเธอฉาบไว้ด้วยรอยยิ้มแต่ฉันกลับแยกไม่ออกว่ารอยยิ้มนั้นเคลือบแคลงอะไรไว้หรือว่าเธอยิ้มออกมาจากข้างในจริงๆ“เธอมีอะไรกับฉันรึเปล่า หรือโอยามะสั่งให้ฉันทำอะไรอีก” ฉันถามอย่างระแวดระวังก่อนหน้านี้ฉันก็ไม่ได้คิดว่าเธอน่าไว้ใจหรอกนะ ยิ่งได้รู้ว่าเธอเป็นสินค้าอีกชิ้นหนึ่งของโอยามะ ฉันก็ยิ่งรู้สึกระแวง“เปล่า ฉันแค่แวะมาทักทายเธอตามประสาคนรู้จักน่ะ อีกสักพักคุณคิราวะถึงจะกลับขึ้นมาเพราะคุณโอยามะสั่งให้เขาพาตัวสองคนนั้นลงไปส่งข้างล่าง”“อืม ฉันจะรอเขาอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน ขอบใจที่เธอแวะมาบอก”“รู้สึกเป็นยังไงบ้างกับการเป็นสินค้าของคุณโอยามะ” คำถามนั้นต้องการคำตอบแบบไหนกันนะ“ก็ไม่ยังไง หรือเธอคิดว่าฉันควรรู้สึกยังไงล่ะ” ฉ
มาเฟียคลั่งรัก EP 07 สินค้าของมาเฟีย [6]
“ตบจนกว่าฉันจะพอใจ”“ไอ้...”“หรือถ้าแรงไม่พอ ฉันจะให้คนของฉันช่วยสั่งสอนให้ เผื่อน้องนายจะจำ คราวหน้าคราวหลังจะได้ไม่ยุ่งกับของของคนอื่น”ทุกการกระทำและคำพูดของโอยามะแสดงถึงความเด็ดขาด เพราะมันกลั่นกรองออกมาอย่างดีแล้ว ไม่อย่างนั้นเราทุกคนจะจนแต้มกันอยู่อย่างนี้ได้ยังไง ไม่ปฏิเสธเลยว่าเขาวางแผนและคิดทุกอย่างได้รอบคอบจริงๆ ขนาดฉันยังไม่ระแคะระคายเขามาก่อนหน้านี้สักนิดเพียะ!เป็นอีกครั้งที่พี่ยูตะตบหน้าของยูริ ทั้งสองคนมองหน้ากันทั้งน้ำตา แต่ต่างคนต่างไม่มีทางเลือก ในเมื่อโอยามะไม่หยิบยื่นให้เพียะ!ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ฉันสะดุ้งเพราะเสียงนั้น จนสุดท้ายก็เห็นกับตาว่ามีเลือดไหลซึมออกมาจากมุมปากของยูริ“พอ”ตุ้บ!พี่ยูตะถึงกับทรุดตัวคุกเข่าลงไปต่อหน้ายูริเมื่อโอยามะยอมสั่งให้เขาพอ ฉันเห็นเขายกสองมือสั่นๆ ของตัวเองขึ้นมากำหมัดแน่นก่อนจะชกมันลงกับพื้นราวกับกำลังลงโทษตัวเอง“แล้วอย่าให้ฉันรู้ว่ามีใครพยายามจะยุ่งกับของของฉันอีก หลังจากนี้ห้ามติดต่อกันโดยเด็ดขาด หรือถ้าใครคิดจะลองกลับมาฆ่าของของฉัน ก็ลองดูว่าจะทำได้ก่อนจะโดนฉันฆ่ารึเปล่า”ไม่รู้ว่าทั้งหมดที่เขากำลังทำมันหมายความว่ายังไง เขาก
มาเฟียคลั่งรัก EP 07 สินค้าของมาเฟีย [5]
“ไม่นะโอยามะ” ฉันร้องเสียงสั่นเมื่อเห็นโอยามะลุกขึ้นยืนพร้อมกับยืดลำตัวขึ้นเต็มความสูงพลางตวัดสายตามองกลับไปที่ยูริ ซึ่งถึงแม้ว่าเมื่อครู่เธอจะพูดคล้ายกับไม่กลัวอะไร แต่ตอนนี้ร่างกายของเธอกลับสั่นเทิ้มไปหมด“แก้มัดยูตะ”“ไม่นะโอยามะ นายจะทำอะไร ห้ามทำร้ายพี่ยูตะกับยูรินะ!”“ฉันก็ไม่ได้บอกว่าฉันจะทำสักหน่อย”ตลอดเวลาที่โอยามะพูดกับฉัน เขาไม่หันกลับมามองฉันด้วยซ้ำเพราะว่าสายตาของเขายังคงมองตรงไปที่พี่ยูตะ ที่ตอนนี้คนของเขากำลังแก้มัดที่มือและปากให้“ลุกขึ้นยูตะ”“แกจะทำอะไร”“ฉันสั่งแค่ไหนก็ทำแค่นั้น”เสียงของโอยามะนิ่งมากจนฉันนึกกลัว และคิดว่าคนอื่นๆ ที่อยู่ในห้องนี้ก็คงรู้สึกไม่ต่างไปจากฉันสักเท่าไหร่ ตอนนี้ต่อให้อยากจะถามหรือร้องห้ามออกไป ฉันก็รู้ดีว่ามันไม่มีประโยชน์ ดีไม่ดีอาจจะทำให้โอยามะโกรธมากกว่าเดิมซึ่งอาจทำให้สิ่งที่เขากำลังจะทำเลวร้ายหนักขึ้นก็ได้พี่ยูตะค่อยๆ ลุกขึ้นยืนตามคำสั่งของโอยามะ ฉันสังเกตว่าร่างกายของพี่ยูตะสั่นเบาๆ อยู่ตลอดเวลา แถมเขายังเคลื่อนไหวร่างกายได้ช้ากว่าปกติ มันต้องเป็นเพราะอาการบาดเจ็บจากการถูกโอยามะยิงในวันนั้นแน่ๆ“ลุกขึ้นยูริ”“โอยามะ”“นั่งเฉยๆ ก่อน
You may also like
