Novels by ร้อยมารยา

โรงแรมอินทูทัชห้อง 1203คาริสากวาดสายตามองไปรอบห้องพักที่จองเอาไว้แล้วเหยียดยิ้ม ก้าวเท้าตรงเข้าไปด้านในเพราะตั้งใจนัดพบกับปัตถ์พงษ์ที่นี่โดยเฉพาะเธอตั้งใจเลือกห้องนี้เพราะมันเป็นที่วิวดีที่สุด และที่สำคัญมันห้องพักที่ครั้งหนึ่งเคยเกือบเป็นห้องหอของเธอกับมัน!“มานานแล้วเหรอ”เอ่ยถามคนที่นั่งรอเธออยู่ด้านในอย่างใจเย็นปัตถ์พงษ์ที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว หันกลับมามองเธอด้วยสายตาเคียดแค้น“ฝีมือเธอสินะ”“ใช่ ฝีมือฉันเอง ฉันตั้งใจจองห้องนี้ไว้เพื่อนายโดยเฉพาะ ต้องจองล่วงหน้าตั้งเกือบเดือนแน่ะ” เธอบอกยิ้มๆ พร้อมกับมองอีกฝ่ายกลับไปด้วยสายตาท้าทายปัตถ์พงษ์กำหมัดแน่นด้วยความโกรธก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาเรื่องเธอทันที“อย่ามาไขสือกับฉันนะคริส”“อ้าว นายไม่ได้หมายถึงเรื่องห้องหรอกเหรอ” คาริสาแสร้งทำหน้าตาแปลกใจใส่“จะเอายังไง”“ถามฉันเหรอ”“ใช่ เลิกแล้วต่อกันไปไม่ได้หรือไง ฉันไม่ยุ่งกับเธอ เธอก็อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน” คาริสาแทบระเบิดหัวเราะตอนได้ยิน ไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่าปัตถ์พงษ์ที่ตามตื๊อจนน่ารำคาญจะพูดคำว่าเลิกแล้วต่อกันออกมาเต็มปาก“ฉันก็ไม่ได้ยุ่งเรื่องอะไรของนายสักหน่อยนี่”“อย่าคิดว่าฉันไม่ร

บริษัท ห้องประชุม 03 “ถ้าไม่มีอะไรแล้วรบกวนแก้ไขตามที่ผมแจ้ง แล้วส่งให้ผมตรวจสอบอีกทีก่อนวันศุกร์” ภากรสั่งทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องประชุมทันทีสมุทรที่ยืนรออยู่หน้าห้องประชุมเร่งฝีเท้าเดินตามกลับมาติดๆ“มีอะไร”“คนของเราบอกว่าปัตถ์พงษ์ไม่ได้กลับคอนโดมาหลายวันแล้วครับ พบล่าสุดที่ร้านกาแฟใกล้กับโรงพยาบาล ก่อนวันที่คุณภากานต์จะกลับบ้าน หลังจากนั้นก็หาตัวไม่เจออีกเลยครับ”“เช็กให้แน่ใจว่าคนใกล้ตัวมันมีใครเคลื่อนไหวอะไรบ้าง บางทีช่วงนี้ดวงมันอาจใกล้จะถึงฆาตแล้วก็ได้” ภากรกำชับเสียงเข้ม“ตรวจสอบทั้งหมดแล้วครับ ทุกคนปกติดี ไม่มีความเคลื่อนไหว ผู้หญิงที่มันคบซ้อนกันอยู่ตอนนี้มี 3 คน ทุกคนเริ่มตีตัวออกหาก ช่วงหลังมันเริ่มหยิบยืมเงินเพื่อนฝูง แต่ส่วนมากจะถูกปฏิเสธเพราะทุกคนรู้ไส้รู้พุงมันหมดครับ” สมุทรรายงานอย่างละเอียดดวงตาของภากรหรี่แคบลงเมื่อครุ่นคิด “แล้วเรื่องที่มันจะได้เลื่อนตำแหน่งล่าสุดล่ะ”“ถูกชะลอเอาไว้ตั้งแต่ที่คุณคาริสายกเลิกงานแต่งงานครับ สืบจากคนระดับสูงในบริษัทพบว่าแม่ของคุณคาริสาเป็นเพื่อนสนิทกับผู้ถือหุ้นรายใหญ่ อ้อ อัปเดตล่าสุดจากคนของเราเมื่อช่วงบ่าย แม่ของปัตถ์พงษ์เข

“คะ คุณลบคลิปนั่นเหรอ”“ค่ะ สบายใจได้แล้วนะคะ ตอนนี้มันขู่อะไรคุณไม่ได้แล้ว เลิกเป็นบ้าก่อนที่พี่คุณจะเป็นบ้าตามคุณเถอะนะคะ ถือว่าฉันขอ ฉันอยากได้เวลาเดตกับเขาบ้าง แต่คุณอาละวาดทีไร พยาบาลโทรตามเขามาโรงพยาบาลทุกทีเลยค่ะ” คาริสาบอกยิ้มๆ ยกมือขึ้นกดหัวที่ถูกก้นแก้วกระแทกเมื่อครู่ รู้ได้ทันทีว่ามันบวมขึ้นมา“พะ พี่...”ภากรถอนหายใจก่อนจะรีบเดินไปกอดน้องสาวเอาไว้ทันที เห็นแบบนั้นคาริสาจึงทิ้งตัวนั่งลงอย่างหมดแรง ขนมผิงรีบเดินมาดูอาการ“เจ็บไหมคะ”“โอ้โห ต้องถามอีกเหรอคะพี่ผิง” เสียงกระซิบของเธอทำขนมผิงต้องกลั้นหัวเราะ เพราะแม้จะเจ็บแต่ก็ยังยิ้มอารมณ์ดี“ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะคะ”“ชินแล้วค่ะ แต่ปกติพี่ก็ไม่เคยโดนอะไรปาหัวนะคะ”คาริสาเบะปากใส่ไปทีหนึ่ง“เดี๋ยวพี่ไปขอเจลพี่พยาบาลมาให้ค่ะ”“ขอบคุณค่ะ”กระซิบกระซาบพลางหัวเราะกันคิกคักๆ ในขณะที่ภากรกอดน้องสาวเอาไว้แนบอก เธอไม่พูดไม่จา เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่ก็ยอมกอดเขาเป็นครั้งแรกหลังจากที่ปั้นปึ่งและไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้มาร่วมสองเดือนคาริสามองแล้วได้แต่ยิ้ม อย่างน้อยการที่เธอเจ็บตัวครั้งนี้ก็น่าจะคุ้ม“กานต์ขอโทษค่ะพี่กร”“ช่างมันเถอะ ต่อไปน

โรงพยาบาลก๊อกๆๆภากรเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าไปทันทีอย่างทุกทีคาริสารู้สึกประหม่าอยู่ไม่น้อย เพราะลึกๆ แล้วเธอก็ยังรู้สึกว่าเธอไม่ควรมา แต่หากเธอไม่มา เขาคงไม่สบายใจลำคอของคาริสาแห้งผากเมื่อเดินเข้าไปด้านในห้องพักแล้วพบกับขนมผิงนั่งอยู่ข้างเตียง เธอไม่ได้สวมชุดพยาบาล เหมือนว่าวันนี้จะรับหน้าที่มาดูแลภากานต์เป็นพิเศษ ไม่ได้ต้องทำหน้าที่พยาบาลของโรงพยาบาลพร้อมกันอย่างที่เจอกันครั้งก่อนสายตาของขนมผิงมองมาที่มือของเธอที่ภากรจับไว้ ในขณะที่เธอมองหน้าอีกฝ่าย สลับกับสายตาอิดโรยของคนที่นอนอยู่บนเตียง ห่มผ้ามิดชิดจนถึงหน้าอก“เราขอคุยกับผิงหน่อยสิ”“อืม ได้สิ”“ข้างนอกแล้วกัน” ภากรยิ้มให้อีกฝ่ายแล้วรอให้เธอนำออกไป ก่อนจะหันกลับมาส่งยิ้มให้คาริสา “คุณรอผมแป๊บหนึ่งนะ”“ค่ะ” คาริสายิ้มให้เขาสบายใจ รอจนเขาเดินออกไป เธอจึงหันไปส่งยิ้มให้กับน้องสาวของเขาที่มองมาพอดี“สวัสดีค่ะคุณกานต์”“คุณคบกับพี่กรเหรอ”“ฉัน...” จะตอบอย่างไรดีนะ “ค่ะ”ตอบไม่ถูกก็ต้องเลือกพูดความจริงสิ พอยืนยันออกไปแล้วกลับถูกอีกฝ่ายเมินใส่ หมายความว่าอย่างไรกัน“คุณไม่ชอบฉันตรงไหนเหรอคะ” คาริสาไม่ใช่คนที่จะเมินเฉยกับเรื่องอะไร

“คลิปวิดีโอในไดร์ฟค่ะ ซื้อพื้นที่เก็บเพิ่มเติมจากปกติ ชื่อไฟล์เหมือนจะเป็นรหัสอะไรก็ไม่รู้ เปิดไฟล์ก็ต้องใช้รหัส” คาริสาชี้นิ้วไปที่หน้าจอ ที่แม้ว่าเธอจะเลือกดูเฉพาะไฟล์ที่เป็นคลิปวิดีโอแล้ว แต่ก็ยังมีเยอะมากจนตาลาย“แสดงว่าน่าจะทำมานานแล้ว แบบนี้จะรู้ได้ยังไงว่าคลิปไหนคืออะไร”“สำคัญเหรอคะ”“อ้าว ก็...”“ฟิ้ว” คาริสาผิวปากหลังจากกดเลือกทั้งหมดแล้วลบทันที “รหัสเดียวกันหมดเลยเหรอ”“ค่ะ แค่สลับจากตัวท้ายกลับขึ้นมา เดาถูกเฉย ฮ่าๆ” เธอหัวเราะด้วยความสะใจ ในขณะที่ภากรยืนอึ้งเพราะไม่คิดว่าเธอจะลบทั้งหมดไปต่อหน้าต่อตา“ถือโอกาสเคลียร์ไดร์ฟไปเลยแล้วกันนะ”“ข้อมูลนั่น...”“ช่างหัวมันเถอะค่ะ ฟิ้ว บ๊ายบาย” คาริสาโบกมือลาหน้าจอแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วยความภูมิใจ ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลยเพราะไม่ได้ใส่ใจ มัวแต่หาข้อมูลจากภายนอกภากรถอนหายใจพลางยกมือขึ้นกุมขมับกับความแสบของเธอ“เรียบร้อยค่ะ ฉันคิดว่าไม่น่ามีที่สำรองคลิปเอาไว้ที่ไหนแล้วไหนแล้วเพราะคงไม่คิดหรอกว่าฉันจะเปิดดู”“ที่ผ่านมาคุณไม่เคยเข้าไปเช็กเลยเหรอ” ภากรอดจะถามไม่ได้“ไม่ค่ะ ผิดที่ฉันชะล่าใจมากไปเอง ไม่คิดว่ามันจะเก็บอะไรแบ

“สวัสดีค่ะพ่อ”ภากรอึ้งไปทันทีที่รู้ว่าเธอโทรหาพ่อ“คริสมีเรื่องรบกวนพ่อนิดหน่อยค่ะ คริสอยากได้ข้อมูลการเงินของปัตถ์ค่ะ”[ลูกจะเอาข้อมูลของเขาไปทำไม]“เขาติดการพนันค่ะ”[แต่เขาก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเราแล้วนี่ หรือเขายืมเงินของลูกไป]“ไม่ใช่เงินคริสหรอกค่ะ แต่เป็นน้องที่คริสรู้จักค่ะ พ่อช่วยคริสหน่อยนะคะ สัญญาว่าจะเป็นเด็กดี”[ไปสัญญาหลอกแม่เราเถอะ]“พ่ออะ ช่วยคริสหน่อยนะคะ ถ้าพ่อไม่ช่วย คริสจะฟ้องแม่ว่าพ่อซุกเงินไว้ที่หนังสือเล่มที่ห้า ชั้นที่สอง”[จะสั่งฤทธิ์ให้แล้วกัน]“เมื่อไรคะ”[สามวัน]“สามสิบนาทีค่ะ”[ยัยคริส]“รักค่ะ จุ๊บๆ” คาริสาบอกอย่างอารมณ์ดีแล้วกดวางสาย ก่อนจะวางโทรศัพท์ทิ้งไว้บนโต๊ะแล้วหันกลับมาสนใจหน้าจอที่เธอตั้งใจจะเข้าเช็กอีเมล“อีเมลคุณ?”“ปัตถ์พงษ์ค่ะ”“แล้วคุณรู้พาสเวิร์ด”“แหงสิคะ แต่ฉันไม่ได้ข่มขู่เอาของมันมาหรอกนะคะ มันเป็นคนบอกฉันเองทั้งหมด จะเฟสบุ้ค ทวิตเตอร์หรือไอจี ฉันก็เข้าได้ทั้งนั้น”“เหอะ”“ขำอะไรคะ” คาริสาช้อนตามมองเพราะรู้สึกไม่พอใจเสียงแค่นหัวเราะของเขาสักเท่าไรนัก“ขำที่คุณรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับมัน แต่ทำไมถึงไม่รู้ว่ามันนอกใจ” ภากรอดไม่ได้ที่จะตั้งคำถา

“ทุกอย่าง ‘ริว’ เป็นทุกอย่างของฉัน” ฉันยืนยันเบาๆ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปสบตาโอยามะ ซึ่งถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้หลบสายตาฉัน แต่แววตาคู่นั้นกลับไม่ได้เย็นชาเหมือนเดิม เพราะมันกำลังสั่นไหวคล้ายกับกำลังพยายามซ่อนบางอย่างเอาไว้เขาอาจรู้หรือมีบางสิ่งเกี่ยวข้องกับริวก็ได้!“เธอกำลังคิดไม่ซื่อสัตย์กับฉันนะ ฮานะ”“ฉันซื่อสัตย์กับนายมากต่างหาก ซื่อสัตย์กับนายเหมือนกับที่ฉันซื่อสัตย์กับริวมาตลอด” ฉันพูดพลางก้มหน้ายิ้มให้จานข้าว ขอบตาร้อนวูบคล้ายกับน้ำในตากำลังจะเอ่อล้นออกมาจนต้องกะพริบตาถี่ๆ เพื่อให้มันไหลกลับเข้าไปด้านใน“เขาบอกให้ฉันรอ ฉันก็รอ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยโผล่หัวกลับมาอีกเลยตลอดหลายปี จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีแม้แต่จดหมายหรือข้อความที่บอกว่าเขาพยายามติดต่อกลับมาถึงฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว เหมือนกับที่นายบอกให้ฉันรอ แล้วสุดท้ายนายเองก็ไม่มาเหมือนกัน”“ฉัน...”“สินค้าอย่างฉัน มันก็เป็นได้แค่สินค้านั่นแหละ ที่บอกไม่ได้กำลังแสดงความรู้สึกเพราะมันผิดเงื่อนไข ฉันแค่กำลังบอกนายว่าฉันทำหน้าที่ของสินค้าอย่างดีที่สุดแล้ว” ฉันเผื่อแผ่รอยยิ้มนั้นไปถึงโอยามะอย่างไม่คิดจะปิดบังหรือซ่อนมันเอาไว้ รอยยิ้มที่แลกม

ฟิ้ว~สายลมที่พัดผ่านผ้าม่านโปร่งเข้ามาทำให้ฉันรู้สึกหนาวจนต้องกระชับสาบเสื้ออุ่นเข้าหากัน“ผมปิดหน้าต่างให้นะครับ”“ไม่เป็นไร”“ปิดเถอะครับ เดี๋ยวคุณฮานะจะไม่สบาย” คัตซึบอกแล้วรีบเดินไปปิดหน้าต่างห้องอาหารทันที ฉันได้แต่ยิ้มขอบคุณเขาก่อนจะก้มหน้าลงเขี่ยข้าวในจานไปมาเพราะยังไม่รู้สึกหิวเลยสักนิดตอนนี้มีหลายเรื่องที่ฉันยังคิดไม่ตก ทั้งเรื่องของยูริกับพี่ยูตะที่ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเขาจะเป็นยังไงบ้าง ยอมรับว่าเราจากกันไม่ดีเท่าไหร่ แล้วฉันเองก็ยังรู้สึกผิดและเป็นห่วงทั้งสองคนมากๆ ทั้งยังมีเรื่องที่ริโกะบอกว่าจริงๆ แล้วคิราวะเป็นคนช่วยฉันก่อนจะพาฉันกลับไปที่แบล็กทาวน์ในคืนนั้น ฉันพยายามทบทวนดูแล้ว มันมีทั้งความเป็นไปได้และเป็นไปไม่ได้จนตอนนี้เริ่มสับสนไปหมด แล้วก็ยังมีเรื่องเด็กกำพร้าที่ริโกะบอกว่าโอยามะตามหาอีกล่ะ ฉันจะไม่สนใจเรื่องนี้เลยถ้าไม่บังเอิญว่าฉันเองก็คือเด็กที่มาจากบ้านเด็กกำพร้า แม้จะมั่นใจว่าฉันกับโอยามะไม่เคยเจอหรือรู้จักกันมาก่อน แต่บางทีเขาอาจรู้จักคนที่ฉันเองก็อยากเจอเขาอีกสักครั้งก็ได้นี่นาส่วนเรื่องสุดท้ายน่ะเหรอ ฉันพยายามแล้วที่จะไม่คิด แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงยังวนเวียนอย

“เดี๋ยวสิริโกะ”“ว่าไง” ริโกะหันมาถามเมื่อฉันเอื้อมมือไปรั้งเธอเอาไว้“เธอรู้มั้ยว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นสำคัญกับโอยามะยังไง”คำถามที่ทำให้ฉันใจสั่นและตื่นเต้นกับคำตอบถูกถามออกไปเบาๆ ใจหนึ่งฉันก็รู้สึกกลัวคำตอบมาก แต่อีกใจกลับอยากจะรู้เรื่องราวของเด็กผู้หญิงคนนั้น“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็แค่ได้ยินเขาพูดกันมาอีกที บวกกับคุณโอยามะเองก็เคยถามฉันตอนที่คิดว่าฉันโดนพ่อกับแม่หลอกมาขายน่ะ”“งั้นเหรอ แล้วเธอพอจะรู้มั้ยว่าเด็กคนนั้นอยู่บ้านเด็กกำพร้าที่ไหน”“ไม่รู้อีกเหมือนกัน เธอถามทำไมเหรอ หรือว่าเธอเองก็มาจากบ้านเด็กกำพร้า”“ปะ...เปล่าๆ ฉันก็แค่ถามไปอย่างนั้นเองน่ะ ขอบใจนะ” ฉันรีบปฏิเสธ ถึงจะมองริโกะดีขึ้นแต่ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะกล้าพูดทุกอย่างให้เธอฟังหรอก“ริโกะ”“อะไรอีกล่ะ”“เธอ...มีอะไรกับโอยามะมากี่ครั้งแล้ว”ฉันถามบ้าอะไรออกไปกันนะ“ฉันเหรอ ไม่เคยหรอก”เธอต้องกำลังโกหกฉันแน่ๆ“มองฉันแบบนั้นแปลว่าไม่เชื่อเหรอ ฉันพูดจริงๆ นะ ตั้งแต่ถูกซื้อมาตอนอายุสิบหกจนตอนนี้สิบเก้า สามปีที่อยู่ที่นี่มา แม้แต่มือคุณโอยามะฉันยังไม่เคยจับเลย”“แล้วไหนเธอบอกว่าเป็นสินค้าก็ต้องทำหน้าที่ของสินค้ายังไงล่ะ” ฉันย้อ

ตุบ!“บ้าเอ๊ย แกช่วยเต้นให้มันเบาลงกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง” ฉันก่นด่าก้อนเนื้อในอกของตัวเองหลังจากที่ทุบสั่งสอนมันไปหนึ่งที ก่อนจะนั่งปรับลมหายใจของตัวเองต่ออีกสักพักครืด~“นายมัวไป...ริโกะ” ฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อหันไปพบว่าคนที่เลื่อนประตูและกำลังก้าวเท้าเข้ามาไม่ใช่คิราวะแบบที่คิดไว้ แต่กลับเป็นริโกะ“ตกใจทำไม ผิดหวังเหรอที่เป็นฉัน”ริโกะถามพลางเดินเข้ามาหาฉัน ใบหน้าของเธอฉาบไว้ด้วยรอยยิ้มแต่ฉันกลับแยกไม่ออกว่ารอยยิ้มนั้นเคลือบแคลงอะไรไว้หรือว่าเธอยิ้มออกมาจากข้างในจริงๆ“เธอมีอะไรกับฉันรึเปล่า หรือโอยามะสั่งให้ฉันทำอะไรอีก” ฉันถามอย่างระแวดระวังก่อนหน้านี้ฉันก็ไม่ได้คิดว่าเธอน่าไว้ใจหรอกนะ ยิ่งได้รู้ว่าเธอเป็นสินค้าอีกชิ้นหนึ่งของโอยามะ ฉันก็ยิ่งรู้สึกระแวง“เปล่า ฉันแค่แวะมาทักทายเธอตามประสาคนรู้จักน่ะ อีกสักพักคุณคิราวะถึงจะกลับขึ้นมาเพราะคุณโอยามะสั่งให้เขาพาตัวสองคนนั้นลงไปส่งข้างล่าง”“อืม ฉันจะรอเขาอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน ขอบใจที่เธอแวะมาบอก”“รู้สึกเป็นยังไงบ้างกับการเป็นสินค้าของคุณโอยามะ” คำถามนั้นต้องการคำตอบแบบไหนกันนะ“ก็ไม่ยังไง หรือเธอคิดว่าฉันควรรู้สึกยังไงล่ะ” ฉ

“ตบจนกว่าฉันจะพอใจ”“ไอ้...”“หรือถ้าแรงไม่พอ ฉันจะให้คนของฉันช่วยสั่งสอนให้ เผื่อน้องนายจะจำ คราวหน้าคราวหลังจะได้ไม่ยุ่งกับของของคนอื่น”ทุกการกระทำและคำพูดของโอยามะแสดงถึงความเด็ดขาด เพราะมันกลั่นกรองออกมาอย่างดีแล้ว ไม่อย่างนั้นเราทุกคนจะจนแต้มกันอยู่อย่างนี้ได้ยังไง ไม่ปฏิเสธเลยว่าเขาวางแผนและคิดทุกอย่างได้รอบคอบจริงๆ ขนาดฉันยังไม่ระแคะระคายเขามาก่อนหน้านี้สักนิดเพียะ!เป็นอีกครั้งที่พี่ยูตะตบหน้าของยูริ ทั้งสองคนมองหน้ากันทั้งน้ำตา แต่ต่างคนต่างไม่มีทางเลือก ในเมื่อโอยามะไม่หยิบยื่นให้เพียะ!ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ฉันสะดุ้งเพราะเสียงนั้น จนสุดท้ายก็เห็นกับตาว่ามีเลือดไหลซึมออกมาจากมุมปากของยูริ“พอ”ตุ้บ!พี่ยูตะถึงกับทรุดตัวคุกเข่าลงไปต่อหน้ายูริเมื่อโอยามะยอมสั่งให้เขาพอ ฉันเห็นเขายกสองมือสั่นๆ ของตัวเองขึ้นมากำหมัดแน่นก่อนจะชกมันลงกับพื้นราวกับกำลังลงโทษตัวเอง“แล้วอย่าให้ฉันรู้ว่ามีใครพยายามจะยุ่งกับของของฉันอีก หลังจากนี้ห้ามติดต่อกันโดยเด็ดขาด หรือถ้าใครคิดจะลองกลับมาฆ่าของของฉัน ก็ลองดูว่าจะทำได้ก่อนจะโดนฉันฆ่ารึเปล่า”ไม่รู้ว่าทั้งหมดที่เขากำลังทำมันหมายความว่ายังไง เขาก

“ไม่นะโอยามะ” ฉันร้องเสียงสั่นเมื่อเห็นโอยามะลุกขึ้นยืนพร้อมกับยืดลำตัวขึ้นเต็มความสูงพลางตวัดสายตามองกลับไปที่ยูริ ซึ่งถึงแม้ว่าเมื่อครู่เธอจะพูดคล้ายกับไม่กลัวอะไร แต่ตอนนี้ร่างกายของเธอกลับสั่นเทิ้มไปหมด“แก้มัดยูตะ”“ไม่นะโอยามะ นายจะทำอะไร ห้ามทำร้ายพี่ยูตะกับยูรินะ!”“ฉันก็ไม่ได้บอกว่าฉันจะทำสักหน่อย”ตลอดเวลาที่โอยามะพูดกับฉัน เขาไม่หันกลับมามองฉันด้วยซ้ำเพราะว่าสายตาของเขายังคงมองตรงไปที่พี่ยูตะ ที่ตอนนี้คนของเขากำลังแก้มัดที่มือและปากให้“ลุกขึ้นยูตะ”“แกจะทำอะไร”“ฉันสั่งแค่ไหนก็ทำแค่นั้น”เสียงของโอยามะนิ่งมากจนฉันนึกกลัว และคิดว่าคนอื่นๆ ที่อยู่ในห้องนี้ก็คงรู้สึกไม่ต่างไปจากฉันสักเท่าไหร่ ตอนนี้ต่อให้อยากจะถามหรือร้องห้ามออกไป ฉันก็รู้ดีว่ามันไม่มีประโยชน์ ดีไม่ดีอาจจะทำให้โอยามะโกรธมากกว่าเดิมซึ่งอาจทำให้สิ่งที่เขากำลังจะทำเลวร้ายหนักขึ้นก็ได้พี่ยูตะค่อยๆ ลุกขึ้นยืนตามคำสั่งของโอยามะ ฉันสังเกตว่าร่างกายของพี่ยูตะสั่นเบาๆ อยู่ตลอดเวลา แถมเขายังเคลื่อนไหวร่างกายได้ช้ากว่าปกติ มันต้องเป็นเพราะอาการบาดเจ็บจากการถูกโอยามะยิงในวันนั้นแน่ๆ“ลุกขึ้นยูริ”“โอยามะ”“นั่งเฉยๆ ก่อน