LOGINShare
EP 02 จุดจบของความสิ้นหวัง [4]
Last Updated:
2025-10-17 16:07:35“ฉันคิดว่าเธอจะนอนในนั้นซะอีก”
“พวกนาย!”
สองตาของฉันเบิกโพลงขึ้นมาทันทีเมื่อได้เผชิญหน้ากับชายชุดดำสองคน ที่เหมือนจะมาดักรอฉันอยู่ตรงนี้นานแล้ว
“จะไปด้วยกันดีๆ หรือจะให้ฉันใช้กำลัง”
“ไม่ ถอยไปนะ ช่วย...”
อุ่ก!
เสียงของฉันจุกอยู่ในลำคอเพราะทันทีที่ฉันพยายามจะร้องขอความช่วยเหลือ หนึ่งในพวกมันก็ตรงเข้ามาชกท้องของฉันอย่างรวดเร็ว และรุนแรงมากพอจะทำให้ฉันล้มทั้งยืน
เป็นอีกครั้งที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองเฉียดเข้าใกล้ความตายขึ้นเรื่อยๆ สองขาของฉันทรุดลงไปกับพื้น แต่ยังไม่ทันจะล้มลงไปก็กลับถูกอุ้มขึ้นมา
“พูดง่ายๆ แต่แรกก็จบ”
“ปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
สิ้นเสียงนั้นร่างกายของฉันก็โงนเงนไปมาเหมือนกำลังถูกยื้อแย่งไปมา
“ยูริ”
“อดทนไว้ฮานะ โอ๊ย!” เสียงร้องของยูริดังมากจนฉันตกใจ แต่ฉันจะช่วยเธอได้ยังไงในเมื่อฉันยังเอาตัวเองไม่รอดเลย
“ตายซะเถอะไอ้พวกสารเลว!”
พลั่ก!
เสียงเหมือนของแข็งกระทบกัน ซึ่งทันทีที่ได้ยิน ร่างกายของฉันก็ถูกทิ้งลงกับพื้น แรงกระแทกทำให้ฉันรู้สึกจุกเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า
“ยูริ หนีไป!”
“พี่ยูตะ ช่วยยูริกับฮานะ โอ๊ย!” ยูริร้องเสียงดังเมื่อเส้นผมของเธอถูกกระชาก ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวเพราะอาการเจ็บปวด ฉันอยากจะลุกขึ้นไปช่วยเธอ แต่ตอนนี้ฉันกลับทำได้เพียงนอนมองเธอทั้งน้ำตา เพราะขยับตัวไม่ไหว
“ปล่อยน้องสาวฉัน!”
“เหอะ รนหาที่ตายกันนักนะ”
แกร๊ก!
“อย่า! อย่าทำร้ายพวกเขา” ฉันเปล่งเสียงออกไปเท่าที่พอจะสามารถทนกับความเจ็บปวดได้
“เอาฉันไป พวกนายต้องการฉันก็เอาฉันไป”
“ไม่นะฮานะ!”
“ไปซะ! เธอไม่ใช่เพื่อนฉัน ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเธอ!”
“ฮานะ!” ยูริตะโกนเรียกฉันทั้งน้ำตา เธอพยายามจะเดินเข้ามาช่วยฉันแต่ก็ยังถูกพวกมันจับเอาไว้ ในขณะที่พี่ยูตะเองก็ไม่กล้าขยับเพราะในมือของชายชุดดำอีกคนที่ถูกเขาฟาดด้วยท่อนไม้เมื่อครู่ถือปืนเอาไว้ และมันเล็งปลายกระบอกปืนในมือไปที่ยูริ!
“เอาฉันไปสิ สองคนนี้เขาไม่เกี่ยว ฉันต่างหากที่พวกนายต้องการ”
“ยู...”
“หุบปากซะ รีบพาพี่ชายของเธอออกไป”
“แต่ว่า...”
“บอกให้ไปไงเล่า!” ฉันตะคอกใส่ยูริเสียงดัง
“ปล่อยสองคนนี้ไป แล้วพวกนายจะเอาฉันไปฆ่าที่ไหนก็เชิญ” รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายพูดออกไป ก่อนจะหลับตาลงอย่างยอมรับในโชคชะตา
ฉันไม่มีอะไรต้องเสียอีกแล้ว ไม่มีอะไรต้องห่วงหรือต้องกังวลอีก ตอนนี้ขอแค่ยูริกับพี่ยูตะปลอดภัย ฉันจะเป็นหรือตายก็ไม่สำคัญ
“เอาไงดีวะ” ผู้ชายชุดดำสองคนถามกันเป็นเชิงปรึกษา เอาเป็นว่าอย่างน้อยก็มีโอกาสที่พวกมันจะปล่อยยูริกับพี่ยูตะไป
“เอาไปแค่คนเดียวก็พอ”
“แน่ใจเหรอวะ”
“แน่ใจสิ คุณโอยามะสั่งให้เอาไปคนเดียว”
“เออๆ เอางั้นก็ได้”
คำตอบที่ได้ยินทำให้ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ทันได้เห็นพวกมันเหวี่ยงยูริไปทางพี่ยูตะพอดี
“แล้วอย่าปากสว่างล่ะ คงรู้นะว่าถ้าแจ้งตำรวจจะเป็นยังไง” ไอ้คนที่ถือปืนอยู่ถามอย่างท้าทาย ซึ่งเรื่องนี้ทุกคนรู้ดีอยู่แล้วว่าตำรวจไม่ได้ช่วยอะไรได้ อย่างมากตำรวจก็รับเรื่องเอาไว้พอเป็นพิธีแล้วค่อยปล่อยให้เรื่องค่อยๆ เงียบหายไปเท่านั้นเอง
ใครจะรู้ว่าปีปีหนึ่งแบล็คสกอร์เปี้ยนส์จ่ายเงินสนับสนุนใต้โต๊ะให้ตำรวจเท่าไหร่ และยังไม่นับรวมหลายๆ โครงการของย่านนี้ที่ได้รับทุนจากเงินสกปรกๆ ของเขา! เพราะฉะนั้นเรื่องการจะใช้กฎหมายกับโอยามะน่ะ ลืมไปได้เลย
พี่ยูตะรีบพายูริวิ่งหนีไป แต่ฉันรู้ว่าเขาทำเพราะรักและเป็นห่วงน้องสาวของเขามาก เพราะฉะนั้นฉันไม่รู้สึกโกรธเลยที่เขาทิ้งฉันไว้ตรงนี้
หัวใจของฉันเต้นช้าลงแล้ว มันเหมือนกำลังจะหมดแรงที่จะเต้นต่อ ทุกอย่างรอบกายเหมือนจะหยุดการเคลื่อนไหวไปทีละนิดๆ
“ลุก! อย่ามาสำออย” พวกมันใช้เท้าเขี่ยฉันราวกับว่าเป็นกองเสื้อผ้าที่ถูกทิ้งเอาไว้ข้างถังขยะ
“บอกให้ลุก!”
“เฮ้ย! ใจเย็นดิ เดี๋ยวก็ตายพอดี”
สติการรับรู้ของฉันเริ่มลดน้อยลงทุกทีๆ แล้ว นี่ถ้าไม่เป็นเพราะเห็นว่าพี่ยูตะพายูริกลับไปแล้ว ฉันอาจจะพยายามเข้มแข็งอยู่ก็ได้ แต่ตอนนี้คงไม่จำเป็นอีก ไม่มีอะไรที่ทำให้ฉันอยากจะฝืนหรือบอกให้ตัวเองเข้มแข็งเพื่อปกป้องตัวเองได้อีก
ฉันปิดเปลือกตาลงช้าๆ อีกครั้ง และครั้งนี้ไม่ว่าจะได้มีโอกาสลืมตาตื่นขึ้นมาอีกหรือไม่ก็ช่างมันเถอะ ฉันเหนื่อยจะสู้...เหนื่อยเกินกว่าจะบอกให้ตัวเองอดทน ฉันขอยอมแพ้
“ตายแล้วเหรอวะ”
“ยังหรอกน่า รีบๆ ไปกันเถอะน่า เดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้า”
“เออ ว่าแต่ตกลงต้องพาไปส่งที่ไหน”
“แบล็คทาวน์”
Latest chapter
มาเฟียคลั่งรัก EP 03 เงื่อนไขของสินค้า [4]
“ฉันยอมเป็นสินค้าของนาย”เสียงของฉันสั่นและเบาลงเมื่อสายตาของโอยามะยังจ้องฉันอยู่อย่างเฉยเมย ดวงตาคู่นั้นว่างเปล่า ไร้ความรู้สึก แต่กลับทำให้คนถูกจ้องอย่างฉันสะท้านในอก“นายออกไปก่อน”ทำไมคำพูดเพียงแค่ไม่กี่คำของเขาถึงได้ทำให้ฉันรู้สึกกดดันได้มากขนาดนี้นะหลังจากที่คิราวะเดินออกไปตามคำสั่ง ประตูห้องที่ถูกเปิดค้างเอาไว้เมื่อครู่ก็ถูกปิดลง บรรยากาศด้านในกลับเข้าสู่สภาวะเดิมนั่นคือเงียบจนฉันแทบหายใจไม่ออก“ลุกขึ้น แล้วกลับมายืนในที่ของเธอ”ที่ของฉัน คือตรงหน้าเขา“มีเงื่อนไขอยู่สามข้อที่เธอต้องยอมรับก่อนที่จะเป็นสินค้าของฉัน ถ้าข้อไหนทำไม่ได้ ให้บอก” โอยามะพูดต่อไปเรื่อยๆ ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของเขาในตอนนี้ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ จนฉันไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเขากำลังรู้สึกหรือคิดอะไรอยู่กันแน่“เข้าใจที่พูดรึเปล่า”“เข้าใจ แต่มีเรื่องจะถาม”“ว่ามา”“ถ้าฉันทำตามเงื่อนไของนายได้ไม่ครบทั้งสามข้อ นายก็จะส่งฉันกลับไปเป็นสินค้าตามเดิมใช่รึเปล่า”“ใช่” โอยามะตอบกลับมาแทบจะทันที ทำเอาฉันนิ่งอึ้งไปชั่วขณะแล้วอยู่ๆ คนที่นั่งมองฉันนิ่งๆ มาตั้งแต่ต้นก็ผุดลุกขึ้นยืน สติของฉันแทบกระเจิงเมื่อเห็นว่าเขายืดลำตัวข
มาเฟียคลั่งรัก EP 03 เงื่อนไขของสินค้า [3]
“ทำตามที่สั่งก็พอ” น้ำเสียงเย็นเยียบเอ่ยซ้ำอีกรอบพร้อมกับช้อนตามองฉันนิดหน่อย แต่ฉันกลับสัมผัสได้ถึงความอันตรายฉันเม้มริมฝีปากแน่นพลางขยับตัวเองลงจากเตียง อาการปวดหัวพลันมลายหายไปเมื่อถูกความกดดันเข้ามาแทนที่ร่างสูงเดินนำฉันออกไปเงียบๆ ฉันได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างๆ นั้นแล้วก้าวเท้าเดินตามเขาออกมาโถงทางเดินมีขนาดไม่กว้างมาก แต่กลับยาวจนฉันรู้สึกใจสั่น ยิ่งไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางคือที่ไหนก็ยิ่งรู้สึกกลัวเสียงฝีเท้าก้องสะท้อนไปมาทุกครั้งที่รองเท้าคัทชูย่ำลงบนพื้นพรม ต่างจากฉันที่ไม่ว่าจะเดินมาไกลแค่ไหนก็ยังได้ยินแต่เสียงหัวใจของตัวเอง ฉันเดินออกมาจากห้องนั้นด้วยสองเท้าเปล่าๆ และสวมเสื้อผ้าที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นของใครตื๊ดดด“มาแล้วครับ”“เข้ามา”เสียงสนทนากันผ่านอินเตอร์คอมทางหน้าห้องดึงความสนใจจากฉันให้เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะพบว่าคิราวะผลักประตูห้องห้องหนึ่งเข้าไปด้านใน ในขณะที่ตัวเขายังยืนอยู่ด้านนอกไม่ต้องมีคำสั่งใดๆ ฉันก็รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อ แต่ถึงจะรู้อย่างนั้นสองเท้าของฉันก็ยังตายสนิท ยืนอยู่ที่เดิมนิ่งๆ ไม่กล้าขยับหรือแม้กระทั่งหายใจแรงตึก!แค่เพียงได้ยินเสียงฝีเท้าที่ย่ำลงก
มาเฟียคลั่งรัก EP 03 เงื่อนไขของสินค้า [2]
“ตกลงนี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน” ฉันอดไม่ได้ที่จะถาม และคิดว่าคนที่ยังนั่งอยู่กับฉันนี่แหละที่น่าจะตอบคำถามฉันได้ดีที่สุด“ฉันไม่รู้”“ไม่จริง เธอต้องรู้สิ ไม่อย่างนั้นเธอจะรับปากผู้ชายคนนั้นได้ยังไง ไหนจะยังเรื่องที่เธอรายงานผู้ชายคนนั่นว่าฉันละเมออีกล่ะ บอกฉันมานะ”“อย่ามาเสียงดังใส่ฉันนะ ฉันบอกว่าไม่รู้ก็คือไม่รู้ หน้าที่ของฉันก็คือมาเฝ้าเธอจนกว่าเธอจะฟื้น แล้วก็รายงานให้คุณคิราวะรู้เท่านั้นเอง” ผู้หญิงคนนั่นอธิบายเสียงเรียบ“ใครคือคิราวะ”“ก็บอดี้การ์ดคนสนิทของคุณโอยามะคนเมื่อกี้นี้ยังไงล่ะ”บอดี้การ์ดของโอยามะงั้นเหรอ“รีบๆ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ มัวนั่งอึ้งอยู่ทำไมล่ะ”“ปะ...เปลี่ยนทำไม” ฉันถามเสียงสั่น พูดไปมองหน้าเธอคนนั้นสลับกับถุงกระดาษไปอย่างนึกกลัว“ฉันไม่รู้หรอกว่าเปลี่ยนทำไม รู้แต่ว่าคุณคิราวะสั่งให้เปลี่ยนก็ต้องเปลี่ยน หรือเธออยากรอให้เขามาเปลี่ยนให้ก็ตามใจ”คำขู่จากผู้หญิงแปลกหน้าทำให้ฉันเม้มริมฝีปากแน่น กลืนทุกคำปฏิเสธลงไปอย่างไม่มีทางเลือก ภาพในคืนก่อนตอนที่ถูกจับถอดเสื้อผ้าฉายชัดเข้ามาในหัวราวกับถูกตั้งเวลาเอาไว้“มองทำไม หรือเธอคิดว่าฉันโกหก พวกเขาน่ะทำได้ทุกอย่างที่คุณโอ
มาเฟียคลั่งรัก EP 03 เงื่อนไขของสินค้า [1]
“ฉันสัญญาว่าฉันจะกลับมา”“อย่าไปนะ”“รอฉันนะฮานะ ฉันจะกลับมารับเธอ”“ไม่ อย่าไป อย่าทิ้งฉันไปนะริว อย่าไป!” ฉันตะโกนร้องเรียกเด็กผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยู่บนกำแพงสูงจนท่วมหัว แต่ไม่ว่าจะพยายามร้องเรียกเขาเท่าไหร่ เขาก็ไม่ฟังเสียงของฉันเลยริวส่งยิ้มให้ฉันพร้อมกับโบกมือลา เขาย้ำกับฉันว่าเขาจะกลับมาหาฉัน สัญญาเอาไว้ว่าจะไม่ทิ้งฉัน แต่สุดท้าย…หลังจากที่เขาเลือกจะกระโดดลงไปที่อีกฟากหนึ่งของกำแพง เขาก็ไม่เคยกลับมาหาฉันอีกเลย“ริว อย่าทิ้งฉันไป อย่าไปนะ ข้างนอกมันอันตราย”“รอฉันนะ ฮานะ”“ริว กลับมา กลับมาหาฉัน กลับมา!” เสียงของฉันค่อยๆ หายไปในอากาศเมื่อริวไม่กลับมาอีกแล้ว“นี่ ตื่นได้แล้ว ฝันบ้าอะไรของเธอ”ฝัน! บ้าจริง ฉันฝันไปเหรอเนี่ย!สองตาเบิกโพลงขึ้นมาโดยอัตโนมัติเมื่อได้ยินเสียงของใครสักคนที่กำลังเรียกฉันพร้อมกับที่เขย่าเพื่อให้ฉันรู้สึกตัว อาการมึนหัวเข้าจู่โจมทันทีที่ฉันลืมตาจนต้องยกมือขึ้นมากุมขมับ เสียงลมหายใจดังจนน่ากลัวแถมยังร้อนผ่าวจนรู้สึกได้“ตื่นสักทีเถอะ ฉันคิดว่าเธอจะตายไปแล้วซะอีก” ผู้หญิงคนนั้นรำพึงรำพันพร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ เตียงใช่! เตียง ฉันนอนอยู่บนเตียงจริงๆ แถมยั
มาเฟียคลั่งรัก EP 02 จุดจบของความสิ้นหวัง [4]
“ฉันคิดว่าเธอจะนอนในนั้นซะอีก”“พวกนาย!”สองตาของฉันเบิกโพลงขึ้นมาทันทีเมื่อได้เผชิญหน้ากับชายชุดดำสองคน ที่เหมือนจะมาดักรอฉันอยู่ตรงนี้นานแล้ว“จะไปด้วยกันดีๆ หรือจะให้ฉันใช้กำลัง”“ไม่ ถอยไปนะ ช่วย...”อุ่ก!เสียงของฉันจุกอยู่ในลำคอเพราะทันทีที่ฉันพยายามจะร้องขอความช่วยเหลือ หนึ่งในพวกมันก็ตรงเข้ามาชกท้องของฉันอย่างรวดเร็ว และรุนแรงมากพอจะทำให้ฉันล้มทั้งยืนเป็นอีกครั้งที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองเฉียดเข้าใกล้ความตายขึ้นเรื่อยๆ สองขาของฉันทรุดลงไปกับพื้น แต่ยังไม่ทันจะล้มลงไปก็กลับถูกอุ้มขึ้นมา“พูดง่ายๆ แต่แรกก็จบ”“ปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้นะ!”สิ้นเสียงนั้นร่างกายของฉันก็โงนเงนไปมาเหมือนกำลังถูกยื้อแย่งไปมา“ยูริ”“อดทนไว้ฮานะ โอ๊ย!” เสียงร้องของยูริดังมากจนฉันตกใจ แต่ฉันจะช่วยเธอได้ยังไงในเมื่อฉันยังเอาตัวเองไม่รอดเลย“ตายซะเถอะไอ้พวกสารเลว!”พลั่ก!เสียงเหมือนของแข็งกระทบกัน ซึ่งทันทีที่ได้ยิน ร่างกายของฉันก็ถูกทิ้งลงกับพื้น แรงกระแทกทำให้ฉันรู้สึกจุกเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า“ยูริ หนีไป!”“พี่ยูตะ ช่วยยูริกับฮานะ โอ๊ย!” ยูริร้องเสียงดังเมื่อเส้นผมของเธอถูกกระชาก ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวเพราะอา
มาเฟียคลั่งรัก EP 02 จุดจบของความสิ้นหวัง [3]
ฟุ่บ!“บ้าจริง ทำไมพวกมันถึงได้มารวดเร็วแบบนี้ล่ะ!” ฉันรีบถอยกลับมายืนหลบอยู่ในตรอกแคบๆ ก่อนถึงทางเข้าหอพักทางด้านหลังเมื่อกี้นี้เหมือนฉันจะเห็นผู้ชายสองคนมีท่าทีแปลกๆ เดินไปเดินมาอยู่ด้านใน แม้จะไม่แน่ใจนักว่าสองคนที่เห็นจะใช่คนของโอยามะหรือเปล่า แต่เท่าที่ดูจากเสื้อผ้า แว่นดำ รวมถึงบุคลิกที่ดูสง่าผ่าเผยแบบนั้นไม่มีทางใช่ยามประจำหอพักแน่ๆฉันพยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ แล้วชะโงกหน้าออกไปแอบมองให้แน่ใจอีกครั้ง ซึ่งเมื่อพบว่าผู้ชายสองคนที่เห็นเมื่อครู่ยังยืนอยู่ที่เดิมเหมือนกำลังรอใครสักคน ฉันก็ยกโทรศัพท์ในมือขึ้นมากดโทรหาพี่ยูตะทันทีโทรศัพท์ในมือของฉันคือโทรศัพท์ของยูริ เพราะฉะนั้นถ้าฉันจะโทรส่งข่าวให้สองคนที่กำลังรอฉันอยู่รู้ ฉันก็ต้องโทรหาพี่ยูตะนั่นแหละ“ฮัลโหลพี่ยูตะ” ฉันรีบกรอกเสียงลงไปเมื่อพี่ยูตะกดรับแทบจะในทันที เพราะว่าเขาเองก็คงกำลังลุ้นและรออยู่เหมือนกัน[มีอะไร หรือว่าเจอคนของโอยามะแล้ว]“ไม่แน่ใจค่ะ แต่มีผู้ชายท่าทางแปลกๆ สองคนยืนแถวๆ หอพักทางด้านหลัง ฮานะไม่รู้ว่าใช่คนของโอยามะรึเปล่า”[พวกมันเห็นเธอรึยัง]“ยังค่ะ ฮานะเห็นพวกมันก่อน ก็เลยหลบอยู่ ยังไม่ได้เดินออกไปค่ะ”[ต
You may also like
Bompวิศวะมาเฟีย
คุณดอกไม้3.8K viewsพลั้งรักมาเฟียร้าย
โซลสตาร์ seoulstar7.1K viewsBad Mafia เด็กเจ้าพ่อ
มดตัวจี๊ด20.9K viewsมาเฟียหลงเมียลับ
จินต์พิชา3.3K viewsหลงรักนายมาเฟีย
เดย์ไลลา5.2K viewsความลับ รักเลว ANAKATE
MaNIE-STORY3.1K viewsมาเฟียเมียหนี
เดวิโอล่า2.8K viewsMy Boss เจ้านายคนนี้เป็นสามีของฉัน
ใจดินสอ / เดือนสิบสอง156 views
