Ep.8 ความ (เกือบ) ลับ จากแก๊ป

06.00 น.

“อื้อออ เช้าแล้วเหรอเนี้ย แต่วันนี้วันหยุดนี่นา” ยาหยีตื่นแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียง บิดขี้กียจเล็กน้อย จากนั้นเดินไปเปิดผ้าม่านที่หน้าต่าง มองลงไปเห็นสวนดอกไม้สีสันน่ารัก แถมมีศาลาและโต๊ะให้นั่งจิบกาแฟและอ่านหนังสือด้วย

“ว้าว สวยจัง แบบนี้มันทางเราเลยนี่ รีบอาบน้ำดีกว่าจะได้ลงไปสำรวจสักหน่อย”

ใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวสามสิบนาที เมื่อยาหยีเลือกชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาวลายดอกเดซี่ ดีเทลน่ารักๆ แบบสาวหวานซ่อนเปรี้ยวชุดยาวถึงข้อเท้า ผ้าพริ้วๆ สบายๆ ที่เข้ากันกับสวนดอกไม้แล้วจึงเดินลงมาด้านล่าง

“สวัสดีครับคุณยาหยี   ผมแก๊ปค้าบ คุณวิลล์ให้ผมมาดูแลคุณยาหยี หากต้องการอะไรบอกผมได้เลยค้าบ”

แก๊ปพูดพลางเกาที่ท้ายทอยเล็กน้อยอย่างคนเขินสาว ไม่คิดว่านายหญิงของเขาจะสวยน่ารักขนาดนี้ 

แก๊ป เป็นเด็กหนุ่มอายุสิบเก้าปี ฉะนั้นจะยังมีความซุกซนขี้เล่นแบบเด็กผู้ชาย อายุไม่ห่างกันมาก เห็นแบบนี้ยาหยีก็ลดความตึงเครียดไปนิดนึง อย่างน้อยๆ ก็มีคนคุยเล่นได้บ้าง เพราะนอกจากเด็กคนนี้ ที่เหลือ..มีแต่คนหน้าโหดๆ ทำหน้านิ่งๆ กันทั้งนั้น แต่ก็มีแต่คนหน้าตาดีทั้งนั้นเลยนะ ไม่รู้ว่าที่นี้เขาคัดคนที่หน้าตาด้วยหรือเปล่า ถ้านัตตี้กับนาบีมาเห็นนะ ต้องกรี๊ดแน่ๆ พวกนั้นน่ะเหรอ แพ้พ่ายกับผู้ชายหล่อเป็นที่สุด

“งั้น…หยีรบกวนขอกาแฟแก้วนึงได้ไหมคะ”

“ได้ครับผมคุณยาหยี” สวย สวยมาก สวยวัวตายควายล้ม นายของเขาตาถึงสุดๆ

ฉันนั่งรอได้สักพักก็มีกาแฟมาเสิร์ฟ พร้อมกับบานอฟฟี่ที่หน้าตาน่าทานแบบมากๆ คาราเมลเน้นๆ ฮื้อออ ของโปรดอ่า

“หื้มมม ซื้อมาเหรอแก๊ป น่าทานจัง”

“ป้าแจ่มกับป้าจันทร์ทำฮะ เนี้ย! คุณวิลล์ ให้ป้าแจ่มกับป้าจันทร์เรียนทำขนมแล้วเค้กต่างๆ รอคุณยาหยีเลยนะฮะ”

“อะไรนะคะ เรียนทำขนมรอหยีเนี้ยนะ”

“ใช่ฮะ คุณวิลล์รู้หมดเลยนะฮะ ว่าคุณยาหยีชอบทานอะไร ชอบทำอะไรบ้าง สวนนี่ก็เหมือนกันนะฮะ แต่ก่อนไม่มีหรอก เป็นสนามหญ้าโล่งๆ แต่พอคุณยาหยีมาอยู่ด้วย นายสั่งให้คนมาลงพวกต้นไม้สวยๆ เยอะเลยครับ ทุกอย่างน่าจะเสร็จประมาณสัปดาห์หน้า”

ฉันรู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่แก๊ปบอกมากๆ ในเมื่อฉันที่มาอยู่ตรงนี้ ฉันมาอยู่ในฐานะตัวประกันบ้าบออะไรนั่น แต่กับสิ่งที่แก๊ปพูด มันไม่ใช่เลยสักนิด ทำไมถึงรู้ว่าฉันชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไร น่าแปลก แต่ก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจก่อน ค่อยหาคำตอบทีหลังแล้วกัน

“โอเค หยีเข้าใจแล้ว งั้นนายก็ตามสบายเลยนะ หยีจะอ่านนิยายในมือถือสักหน่อย”  

“‘งั้นคุณยาหยีเก็บเครื่องสื่อสารนี้ไว้นะครับ ระหว่างที่อยู่ที่เพนต์เฮ้าส์ถ้าคุณหยีต้องการใช้งานผม กดปุ่มตรงกลางได้เลยนะฮะ”

แก๊ปส่งส่งเครื่องสีเหลี่ยมเล็กๆ ไว้ให้ยาหยี หากยาหยีกดปุ่มเรียก มันจะไปสั่นแจ้งเตือนอีกเครื่องของแก๊ป และสามารถพูดสื่อสารได้ด้วย

“โอเคค่ะ” ยาหยียิ้มตอบรับและรับเครื่องมือสื่อสารนั้นมา

แดดตอนเจ็ดโมงเช้านี่มันดีจังเลยแฮะ กาแฟหอมๆ กับบานอฟฟี่หวานๆ ยาหยีถ่ายรูปอัพลงสตอรี่ หลังจากนั้นก็ฟาดเรียบลงท้อง

“คุณหนูยาหยีคะ”

“คะ… ป้าแจ่ม”  ยาหยีเงยหน้าจากหนังสือที่อ่านอยู่

“คุณวิลล์ให้มาตามไปทานอาหารเช้าค่ะ เชิญเข้าข้างในบ้านนะคะ อีกสักพักแดดคงจะร้อนแล้ว เดี๋ยวผิวจะเสียหมดค่ะ”

“หยีไม่ทานแล้วได้ไหมคะ หยีอิ่มกาแฟกับบานอฟฟี่แล้วอ่าค่ะ”

“เอางั้นเหรอคะ งั้นเดี๋ยวป้าไปบอกคุณวิลล์ให้นะคะ”

“ขอบคุณค่ะป้าแจ่ม”  

16.00 น.

ครืด ครืด เสียงสั่นเครื่องมือสื่อสารเฉพาะกิจของแก๊ปดังขึ้น

“ครับ คุณยาหยี”

“หยีจะกลับคอนโดค่ะ ฝากบอกคุณๆ ของแก๊ปด้วยนะ”

“เดี๋ยวแก๊ปขับรถให้ครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ หยีไปแป๊บเดียว แค่ไปเอาของเอง”

“ให้แก๊ปขับรถให้เถอะนะครับ แก๊ปยังไม่อยากหัวหลุดออกจากบ่าฮะ”

“เจ้านายแก๊ปนี่โหดเหมือน หมะ… ”

“อย่าครับ! คุณยาหยีอย่าพูดออกมา”

บทสนทนาที่คุยกันผ่านเครื่องมือสื่อสาร แน่นอนว่ามาเฟียหนุ่มได้ยินทุกอย่าง

“หึ ยัยตัวแสบ กล้าบอกว่าเขาโหดเหมือนหมาเหรอ”

แววตาท้าทายปรากฎเพียงครู่เดียว ไม่เคยมีใครกล้าลบคมเขาขนาดนี้ เห็นทีต้องสั่งสอนกันหน่อย ก่อนที่จะคิดอะไรพิเรนทร์ออกมา แล้วยกยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ

ยาหยีกลับจากคอนโดมายังเพนต์เฮ้าส์  ในมือมีของพะรุงพะรัง ไอแพด โน็ตบุ๊ค และตุ๊กตาขนาดกลางอีก 3 ตัว เธอรู้สึกว่าเตียงนอนมันกว้างเกินไป และเธอก็เป็นคนที่ติดตุ๊กตามากๆ จึงเลือกที่จะกลับคอนโดเพื่อไปเอาตุ๊กตามานอนด้วย

19.00น.

อาหารมื้อเย็นที่ทานตอนค่ำ มีเพียงมาเฟียหนุ่มและยาหยีเท่านั้นที่นั่งรับประทานอาหารกันอย่างเงียบๆ จนกระทั่งทั้งคู่ทานข้าวเสร็จ

“พรุ่งนี้เตรียมตัวให้พร้อม”  วิลล์

“หื้ม หยีเหรอคะ” พูดพลางเอาชี้หาตัวเอง ให้ถามให้แน่ใจใจว่าพูดกับเธอหรือเปล่า

“ใช่”

“เตรียมทำไมคะ”

“ไปออกงานกับพี่  ป้าแจ่ม ป้าจันทร์ ผมฝากดูแลด้วยครับ”

“ได้ค่ะ / ได้ค่ะ”   แม่บ้านสองคนตอบรับโดยพร้อมเพรียงกัน

วันต่อมา @ โรงแรมระดับหรูแห่งหนึ่งใจกลางเมือง

เพียงแค่ยาหยีและวิลล์ก้าวขาลงจากรถคันหรู ก็สามารถเรียกสายตาของคนที่อยู่หน้างานได้เป็นอย่างดี ยาหยีลูกสาวมหาเศรษฐีที่มีรูปลักษณ์ภายนอกสวยสะกดสายตา เป็นผู้หญิงที่มีผู้ชายหมายปองและมีสเน่ห์ต่อใจผู้ชายมานักต่อนัก แน่นอนว่ายาหยีไม่ใช่แค่คนสวยธรรมดา พ่อแม่ของเธอเป็นที่รู้จักกันดีในวงธุรกิจ ถึงแม้ยาหยีจะไม่ค่อยไปออกงานกับพ่อและแม่ แต่ทุกคนก็รู้ว่าใครคือลูกสาวของพวกท่าน เรียกได้ว่าดีกรีครบ ส่วนอีกคนก็เช่นกันมาเฟียหนุ่มในคราบนักธุรกิจหน้าใหม่ไฟแรง ที่บอกว่าหน้าใหม่เพราะเพิ่งรับช่วงต่อจากแด๊ดดี๊ของเขาให้กลับมาดูแลธุรกิจที่ประเทศไทย จึงเป็นกระแสโด่งดังและเป็นที่รู้จักในแวดวงสังคมคนไฮโซในช่วงนี้ 

“ยาหยี ควงแขนพี่”

(-_-) … ยาหยีทำหน้าตาเบื่อหน่าย เพราะไม่ชอบออกงานสังคมอะไรแบบนี้

“ยา-หยี” วิลล์เรียกอย่างเน้นคำ เมื่อยาหยีไม่หือไม่อือใดๆ นั่งหน้าบูดตลอดทางเพราะโดนบังคับมาออกงาน ซึ่งเป็นอะไรที่ยาหยีไม่ชอบ และเลี่ยงการออกงานสังคมกับคุณพ่อคุณแม่อยู่บ่อยครั้งเพราะไม่อยากเป็นที่จับตามอง แต่ไม่สามารถเลี่ยงได้เพราะคุณพ่อคุณของเธอก็มีชื่อเสียงในวงการธุรกิจ

ยาหยีได้แต่ถอนหายใจหนักๆ แล้วควงแขนคนพี่ตามที่ต้องการ วิลล์จึงยกยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ

เมื่อทั้งคู่เดินเข้าไปด้านใน กล้องก็จับภาพรัวๆ ประหนึ่งถ่ายรูปคู่รักดาราคนดัง

“สวัสดีครับ คุณวิลล์ เป็นเกียรติมากเลยนะครับที่มาร่วมงาน”

“ผมต้องมาอยู่แล้วครับ”

“ไม่ยักกะรู้นะครับ ว่าคุณยาหยีลูกสาวของคุณ’กองพล’จะมางานนี้ด้วย”

“ครับ” น้ำเสียงที่ฟังดูเย็นชาขึ้น เพราะไม่ชอบสายตาที่ศักดามองว่าที่เมียเด็กของเขา

“อ้อ…ครับ งั้นคุณวิลล์กับคุณยาหยีนี่คงจะมีแพลนทำธุรกิจร่วมกันสินะครับ”

“เธอมาในฐานะว่าที่คู่หมั้นของผมครับ”

“...”

"นะ นี่คุณ..." ยาหยีดึงปลายแขนเสื้อแล้วกระซิบพูดเบาๆ เพื่อเป็นการทักท้วง

“อ้าว แล้วลูกสาวผมละครับ แบบนี้ แก้วตา ก็น้อยใจแย่ละสิ”  ศักดาเย้าแหย่ เพราะก่อนหน้านี้ที่ไปขอเจรจาเรื่องธุรกิจ เขาประเคนลูกสาวให้กับวิลล์ ซึ่งด้วยลูกสาวของเขาเองก็ดูท่าทางว่าถูกใจวิลล์ไม่น้อย ศักดาก็ผลักดันให้ลูกสาวเข้าหาวิลล์เพื่อผลพลอยได้ทางธุรกิจ แน่นอนว่าถ้าได้เกี่ยวดองกัน เขาคงได้ผลประโยชน์มากมายแน่นอน

“เท่าที่จำได้ ผมไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับลูกสาวของคุณศักดานะครับ อ้อ… เมื่อวันก่อน… ผมยังเห็นแก้วตาลูกสาวคุณศักดาเดินเข้าโรงแรมไปกับผู้ชายอยู่เลยนี่”

“...”   ศึกดานึกโมโหในใจ ที่โดนมาเฟียหนุ่มฉีกหน้าเป็นเสี่ยงๆ

“แล้วก็อย่าพูดอะไรที่ไม่ให้เกียรติว่าที่คู่หมั้นของผมอีก ถ้ายังอยากเก็บหุ้นที่มีอยู่น้อยนิดไว้ประทังชีวิต”

พูดจบวิลล์ก็พายาหยีออกจากจุดนั้นทันที เขาเจอมาบ่อย พวกที่ชอบเอาลูกสาวมาประเคนให้เพื่อแลกกับผลประโยชน์ทางธุรกิจ แน่นอนว่านั่นมันไม่ใช่นิสัยของเขา เขาไม่ใช่คนดี แต่เรื่องแบบนี้ไม่เคยอยู่ในหัวสมองของเขาเลย เขารังเกียจผู้หญิงที่ทำท่าทางอยากได้เขาจนตัวสั่น เขามันผู้ชายประเภทหวงตัว ไม่เคยมีใครได้สัมผัสเขาเลยแม้แต่น้อย แม้กระทั่งผู้หญิงที่เข้าหาเขาก็รู้ดี เพราะส่วนใหญ่มักจะโดนตอกกลับแบบชาจนไม่กล้าไม่วอแวอีกเลยก็มี