Ep.7 เด็กดีของพี่

“กรี๊ดดดดดดด” เสียงปืนยิงมาจากด้านหลัง

“นั่งนิ่งๆ ฉันจัดการเอง” 

มาเฟียหนุ่ม เปิดเก๊ะหน้าคอนโซลรถสปอร์ตคันหรูเตรียมหยิบปืนขึ้นมาเพื่อยิงสวนกลับไป ถึงแม้ว่ารถจะกันกระสุน แต่การที่เขาทั้งขับรถ ทั้งต้องยิงปืน มันค่อนข้างลำบาก เพราะห่วงคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆ ด้วยจึงต้องระวังเป็นพิเศษ เพราะถ้ามาคนเดียว ป่านนี้เปิดกระจกรถยิงสวนไปแล้ว 

“คะ คุณ เดี๋ยวฉันขับรถให้ค่ะ”

“จอดรถไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นเราจะเป็นเป้านิ่งให้พวกมัน”

“งั้นคุณปรับที่นั่งไปด้านหลังแล้วเลื่อนเบาะถอยหลังออกไปนิดนึงค่ะ

“...”

“เร็วค่ะ เรามีเวลาไม่มากพอ” 

วิลล์ทำตามอย่างเร่งรีบ เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่ายาหยีจะทำอะไร

พรึบ !!! ยาหยีย้ายมานั่งฝั่งคนขับ โดยนั่งซ้อนด้านหน้าวิลล์ในเบาะเดียวกัน กระทำของยาหยีทำให้วิลล์ได้แต่กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เด็กสาวกลิ่นตัวหอมๆ มานั่งแนบชิดขนาดนี้ …. ท่านั่งที่ล่อแหลมมากๆ คิดดีไม่ได้จริงๆ

ปัง ปัง !!!!!! เสียงปืนจากฝ่ายตรงข้าม

“คุณ นี่คุณช่วยมีสมาธิหน่อยสิคะ รีบเอาขาคุณออกไปจากคันเร่งค่ะ หยีจะขับเอง คุณเตรียมจัดการพวกมันก็พอ” 

ยาหยีตะคอกมาเฟียหนุ่มอย่างลืมตัว เพราะวิลล์มัวแต่ไม่มีสมาธิ จนเกือบจะเป็นเป้านิ่งโดนยิงตายทั้งคู่แล้ว

วิลล์อึ้งในการกระทำของยาหยี ที่ควบคุมตัวเองจากสถานการณ์ตรงหน้าได้ดี ผิดคาดจากที่เขาคิดว่า เธอจะต้องตกใจกลัวมากๆ แน่ แบบนี้นี่แหละเหมาะสมที่จะเป็นนายหญิงคนต่อไปของ ‘ตระกูล คลาสเซอร์’

เมื่อยาหยีคุมควบความเร็วได้คงที่ เธอเหยียบมิดไมล์ ก่อนที่จะดริฟท์รถขับมาขว้างทางไว้ มาเฟียหนุ่มรีบเปิดกระจก สาดกระสุนใส่พวกที่ตามมาอย่างไม่ทันที่พวกมันได้ระวัง 

ปัง ปัง ปัง !!!

“ยาหยี รีบหยิบปืนลูกซองคอมมานโดใต้เบาะข้างคนขับมาให้พี่”

“นี่ค่ะ” ว่าแต่เมื่อกี้เขาแทนตัวเองว่าพี่เหรอ

ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง 5 นัดรวด ตายราบเป็นหน้ากอง

“Game Over” วิลล์พูดขึ้นอย่างสนุก  

“กลับกัน”

ครืดดดด ลูคัส CALLING….

“นายครับ ปลอดภัยไหมครับ” รถทุกคันของวิลล์มีทั้งสัญญาณติดตามความเคลื่อนไหว และระบบสั่นสะเทือนหากเกิดความรุนแรงจนผิดปกติจะมีสัญญาณเตือนไปยังกลุ่มบอดี้การ์ดทันที เพื่อให้รับรู้ว่าอาจจะตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย

“กูไม่เป็นไร มึงไปตามสืบดูว่าพวกมันเป็นคนของใคร”

“รับทราบครับนาย”

ยาหยีที่เตรียมจะลุกจากที่นั่งอยู่ตอนนี้ เพื่อย้ายไปนั่งเบาะฝั่งข้างคนขับเหมือนเดิม

“จะลุกไปไหน”

“กลับที่นั่งค่ะ”

“ไม่ต้อง นั่งตรงนี้แหละ เดี๋ยวพี่ขับรถต่อเอง”

“...”

“เอาขาออก”

ฉันได้แต่นั่งเม้มปากตัวเอง ตอนที่เขากำลังพูด โน้มหน้ามาใกล้ๆ ใจมันเต้นแรงอีกแล้ว ลมหายใจอุ่นๆ ที่รดต้นคอนั้น … งื้อออ จั๊กจี๋เป็นบ้าเลย

“มันไม่ขับลำบากไปเหรอคะ” ฉันที่เอี้ยวตัวไปถามคนด้านหลัง ในขณะที่เขากำลังโน้มหน้าลงมาพอดี  ปากเขากับหน้าผากฉัน เกือบจะสัมผัสกันจนฉันต้องรีบหันหน้ากลับมา

“ทีเมื่อกี้ยังขับได้เลย”

“นะ นั่น มันเหตุสุดวิสัยนี่คะ”  โอ้ย จะลิ้นพันกันทำไมเนี้ยยาหยี

“หึหึ”

บรื้นนนนนน วิลล์ออกตัวกระชากรถด้วยความเร็ว 

“ยาหยี คาดเบลล์”

ร่างบางกับร่างหนาแนบชิดอยู่ภายใต้ที่นั่งเบาะเดียวกัน ทั้งยังมีเข็มขัดนิรภัยเป็นตัวล็อกชั้นดี ให้หน้าอกแกร่งสัมผัสกับแผ่นหลังบางๆ ของสาวน้อย  ผ่านไปสักพักเห็นคนตัวเล็กเงียบไป เลยก้มหน้าลงไปดู

“หลับง่ายขนาดนี้เชียว” พูดจบก็เอามือโอบคนตัวเล็กให้ทิ้งน้ำหนักพิงมาซบลงมาที่ไหล่ วิลล์ขับรถอย่างนุ่มนวลเพราะกลัวคนตัวเล็กจะตื่น จนกระทั่งมาถึงเพนต์เฮ้าส์ของตัวเอง

“เด็กดีของพี่….” กระซิบข้างๆ หู ไม่ลืมที่จะแอบลวนลามโดยการงับหลังใบหูเบาๆ 

“อื้ออออ อย่ากวนหยีค่ะ” ฉันรู้สึกเหมือนโดนแกล้งในขณะที่กำลังหลับ รู้สึกจั๊กจี๊ตรงลำคอเหมือนมีอะไรอะไรมาไต่เบาๆ

“เด็กดีตื่นได้แล้วครับ”

(-_-) …  เมื่อฉันลืมตาตื่นก็เพิ่งนึกได้ว่า เมื่อกี้เพิ่งผ่านเหตุการณ์อะไรมา เผลอหลับไปได้ไงเนี้ย และสิ่งที่ทำให้ฉันต้องตกใจ คือ ปลายจมูกของคนที่นั่งด้านหลัง ซึ่งฉันก็นั่งซ้อนด้านหน้าเขาอยู่ จมูกที่กำลังไต่ตรงลำคอของฉัน….

“คะ คุณ ทำไรคะ” ฉันถามด้วยความตกใจ

“ก็ปลุกเด็กดีไง”

“ห๊ะ สรรพนามอะไรของคุณอีกเนี้ย เดี๋ยวก็แทนตัวเองว่าพี่ ไหนจะเรียกฉันว่าเด็กดีอีก” เมื่อกี้โดนยิงป่ะ เพี้ยนไปแล้วมั้ง ฉันพูดต่อในใจ

“หึ เธอไง ต่อไปนี้เป็นเด็กดีของพี่ แล้วหยุดเรียกว่าคุณได้แล้ว เรียกพี่ว่า ‘พี่’ จะได้สนิทกันไงครับ”

“...”

“ถ้าเธอไม่อยากให้พี่มองว่าเธอเป็นตัวประกัน เราก็ต้องสร้างความคุ้นเคยกันไว้”

“แต่สุดท้ายแล้วหยีก็เป็นตัวประกันนี่คะ ไม่ใช่เด็กดีของคุณสักหน่อย”

“แล้วถ้าพี่จะให้สถานะเธอใหม่ ที่ไม่ใช่ตัวประกันล่ะ”

”(*_*)”  …. ฉัน… ที่รู้ว่าเขาต้องการอะไร ดูจากสายตาเจ้าเล่ห์ที่มองมาแบบนั้น… ไม่พ้นคู่นอน ไม่ก็คงนางบำเรออะไรแบบนั้น

“ว่าไง หื้มมม” 

อย่ามาใช้โทนเสียงแบบนี้นะ ใจมันสั่นๆ

“มะ ไม่ดีกว่า”

“เด็กดีรู้มั้ย ตั้งแต่เธอย่างก้าวเข้ามาในชีวิตพี่ เธอไม่มีโอกาสปฎิเสธพี่ได้หรอก… กลับเข้าบ้านไปได้แล้ว”

ยาหยีเดินกลับเข้าไปภายในเพนต์เฮ้าส์แบบงงๆ กับคำพูดของวิลล์  แต่ก็ต้องชะงักเท้า แล้วเดินมากลับที่รถอีกครั้ง วิลล์ที่ยืนมองตั้งแต่ยาหยีเดินออกไป คิดว่าเธอคงเปลี่ยนใจและจะเดินกลับมาเพื่อตอบตกลง แต่….

“เอ่อ… ปลดล็อกประตูรถให้หยีทีค่ะ หยีลืมหยิบชานมไข่มุก” เมื่อเขาให้ความเป็นกันเอง งั้นฉันก็ด้วย จะแทนชื่อตัวเองก็แล้วกัน ว่าแล้วก็รีบเดินไปหยิบแก้วชาไข่มุกแก้วโปรด แล้วเดินดุ๊กดิ๊กกลับเข้าเพนต์เฮ้าส์ไป

ยาหยีอาบน้ำชำระร่างกายอีกครั้ง แล้วเดินงัวเงียมาบนเตียงนอนขนาดใหญ่

“งื้ออออ เตียงใหญ่ขนาดนี้ สงสัยต้องซื้อน้อนตุ๊กตามานอนเป็นเพื่อนแล้วล่ะ ห๊าวววว ง่วงจัง”

ทางด้านวิลล์ หลังจากแยกย้ายกับยาหยี ก็มาสั่งงานลูกน้องต่อ ให้ไปสืบเรื่องเหตุการณ์เมื่อครู่ หากทราบตัวให้จัดการตามความเหมานะสมได้เลย ลูกน้องรู้ดี ลำดับการจัดการศัตรูเป็นแบบไหน ซึ่งขึ้นอยู่กับความรุนแรงในแต่ละครั้ง แต่ระดับวิลล์ การเอาคืนไม่ปกติสักอย่าง ถ้าไม่เจ็บเจียนตาก็อาจจะตายไปเลย สั่งงานผ่านไปสักครู่นึงก็เรียบร้อย แล้วก็รีบสาวเท้าขึ้นมาบนบ้าน รีบอาบน้ำเพื่อมานั่งรอดูคนตัวเล็กจากกล้องวงจรปิด

ภายในห้องนอนของยาหยี มีกล้องวงจรปิดซ่อนไว้หลายมุม ไม่ว่ายาหยีจะอยู่ส่วนไหนของห้อง ก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ยกเว้นก็แต่ห้องน้ำ ไม่ได้ละเมิดสิทธิ์มากจนเกินไป ทั้งที่ทำตัวเป็นถ้ำมองขนาดนั้นยังกล้าบอกตัวเองว่าไม่ได้ละเมิดอีกนะ

ยาหยีเดินไปหยิบน้ำมาดื่มที่อยู่ในตู้เย็นขนาดเล็ก วิลล์สั่งให้ลูกน้องจัดการนำตู้เย็นขนาดเล็กมาให้ว่าที่เมียเด็กของเขาใช้เพื่อความสะดวก เวลาที่หิวน้ำตอนกลางคืนจะได้ไม่ต้องเดินลงไป พร้อมทั้งสั่งให้แม่บ้านจัดการนำน้ำดื่ม นม น้ำผลไม้ และวิตามินต่างๆ มาใส่ไว้ในตู้เย็น

วิลล์ยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เมื่อยาหยีดื่มน้ำหมดขวดเล็กนั่น ‘ทำดีหวังผล’ มีอยู่จริง

น้ำดื่มต่างๆ ที่อยู่ในตู้เย็น ล้วนแล้วแต่มียานอนหลับบางๆ ผสมอยู่ โดยวิลล์ได้มีการปรึกษาแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ว่าหากกินยานอนหลับอ่อนๆ ทุกวันจะมีผลร้ายแรงต่อร่างกายหรือไม่ ซึ่งแพทย์ผู้เชี่ยวชาญก็บอกว่า หากผสมในน้ำดื่มปริมาณเจือจาง และไม่ได้ดื่มกันนานติดต่อกันเป็นหลายๆ เดือน ก็ไม่มีผลกระทบอะไร เพียงช่วยให้หลับง่ายขึ้นก็เท่านั้น

และแน่นอน เมื่อวิลล์นั่งมองภาพจากกล้องวงจรปิด เห็นว่ายาหยีหลับสนิทไปแล้วนั้น………

กริ๊ก กกก… เสียงประตูปลดล็อคจากด้านนอก

“เด็กดีของพี่หลับแล้วเหรอ” พูดพลางใช้มือลูบไล้ใบหน้าหวานอย่างคนลุ่มหลงในความสวยน่ารักตรงหน้า

ฟอดดดด “แก้มนุ่มๆนี้เป็นของพี่เท่านั้นนะครับ”

วิลล์มุดเข้าใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับยาหยี สอดแขนไปใต้ลำคอแล้วคว้าร่างนุ่มนิ่มมากอดอย่างหวงแหน

หลับไปและตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนตี 05.00 น. รีบออกจากห้องก่อนที่ยาหยีจะตื่นมาเจอเขาแล้วเดี๋ยวจะตกใจที่เห็นเขามานอนข้างๆ