บทที่ 42 ความรู้สึกที่เขาไม่ชอบมันเลย

“……” น้ำฟ้าได้แต่เงียบ สายตาก็ยังคงจับจ้องชายตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่เธอเองก็ไม่เข้าใจ เพราะตอนนี้เธอสับสนกับตัวเองอย่างเห็นได้ชัด และที่ยืนเงียบอยู่นั้นเพราะเธอไม่เข้าใจว่าเขาไปทำอะไรมากลับมาถึงได้รับบาดเจ็บ

“จะมองอีกนานมั้ย?” อดัมถามกลับอีกครั้งด้วยอารมณ์ที่เริ่มจะหงุดหงิด และนี้คือสาเหตุว่าเขาไม่อยากมีผู้หญิงเข้ามาเกี่ยวพันกับชีวิตของเขามากนัก แค่แม่คนเดียวเขาก็หนักใจมากพอแล้ว ให้ย้อนกลับไปเมื่อสี่ปีก่อนที่เขาพึ่งรับตำแหน่งนี้เพียงอายุยี่สิบ ช่วงนั้นแม่มาอยู่ที่นี่กับเขาด้วยความเป็นห่วงเขามาก และทุกครั้งที่เขากลับมาบ้านในแต่ละวันเนื้อตัวเขาเต็มไปด้วยแผลและรอยช้ำมากมาย และแม่จะต้องเสียน้ำตาทุกครั้ง

“เอ่อ....” น้ำฟ้าได้แต่อึกอักไม่รู้จะต้องทำยังไง เพราะถ้าทำตามความรู้สึกของตัวเองตอนนี้คือเธอเป็น ‘ห่วง’ เขาคนนี้ แต่จะให้เข้าไปแสดงความห่วงใย ดูแล้วเขาไม่ต้องการมันเลย

“ไม่เป็นไร...เดี๋ยวฉันพาไปเอง” อดัมหันไปบอกจาปา ที่กำลังจะเดินไปพยุงน้ำฟ้าที่ได้แต่ยืนนิ่ง เพื่อพาไปพักผ่อน

“เดินให้มันเร็วๆ หน่อย” อดัมเข้าไปคว้ามือของน้ำฟ้า และลากเธอให้เด