มาเฟียจ้าวชีวิต

มาเฟียจ้าวชีวิต

last updateLast Updated : 2025-08-28
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
10
1 rating. 1 review
149Chapters
3.3Kviews
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

“สวัสดีครับ” เภสัชกรวัยกลางคนที่ประจำเค้าเตอร์ขายยาทักทายลูกค้าทั้งสอง “ผมต้องการยาคุมกำเนิด” อดัมแจ้งสิ่งที่ต้องการโดยทันที น้ำฟ้าหันไปมองคนข้างกายที่ยังกุมมือเธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้างจนดวงตาสีน้ำตาลเข้มแทบจะหลุดออกจากเบ้าตา “ครับ” เภสัชกรขานรับพร้อมกับหันหลังหยิบสิ่งที่ลูกค้าตรงหน้าต้องการ ด้วยแววตาที่เรียบเฉย “คุณครับ...คุณคิดว่าเธอคนนี้ควรใช้เวลากับผมเพียงแค่ยี่สิบเอ็ดหรือแค่ยี่สิบแปดวันเท่านั้นเหรอครับ” คำพูดของอดัมสร้างความฉงนไม่เข้าใจให้กับเภสัชกรตรงหน้าอย่างมาก “เอ่อ ขอโทษครับ...ผมไม่เข้าใจ” “ก็เธอคนนี้...คนที่ยืนอยู่ข้างๆผม...เธอเข้าใจว่าผมจะให้เธออยู่กับผมเพียงแค่ปริมาณยาคุมกำเนิดที่ผมให้เธอกิน” อดัมพูดต่อโดยที่สายตาของเขายังคงจ้องอยู่ที่เภสัชกรเท่านั้น แต่กลับเป็นเภสัชกรที่ย้ายสายตามามองคนที่ถูกกล่าวถึง และตอนนี้เภสัชกรก็เห็นใบหน้าเธอซับสีเลือดอย่างเห็นได้ชัดมากขึ้นเมื่อได้ยินประโยคคำพูดของคนข้างๆเธอ “เข้าใจแล้วครับ ทั้งร้านผมมียาตัวนี้อยู่น่าจะหนึ่งลังและในหนึ่งลังนั้นมีอยู่สี่ร้อยกล่อง คุณจะเหมาหมดเลยมั้ยครับ” เภสัชกรวัยกลางคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าชายตรงหน้าหลายปีนัก

View More

Chapter 1

บทที่ 1 อดัม เบนเนต ผู้รับสืบทอดตำแหน่งผู้นำมาเฟีย

The bright red letters on the paper were the first thing I saw.

FINAL NOTICE.

It was taped right across the glass door of my nonprofit’s office, tilted slightly, flapping in the cold New York wind like it wanted to humiliate me in public.

My stomach dropped. I stood there on the sidewalk, clutching my bag to my chest, trying to breathe, while people hurried past without even looking. Just another face in the city. Just another person about to lose everything.

This couldn’t be happening. Not today. Not after everything else.

I pulled the notice off the glass, my fingers trembling, and shoved it into my bag before anyone else could see. My heart pounded as I unlocked the door and stepped into the tiny, drafty space that had been my second home for the past four years.

The sound of the lock turning felt heavier than usual, final somehow, like the building itself was preparing to let me down.

Inside, the office was quiet, too quiet. Normally, at this hour, there would be kids playing with donated board games in the corner or a volunteer sorting through boxes of school supplies.

Today, there was only the hollow echo of my boots against the scuffed wooden floor.

I leaned against the door, eyes shut, and let the truth wash over me.

My mother was gone.

My father was dying.

And now, my nonprofit, the only thing I had left that still felt like purpose, was about to be ripped away too.

I moved to the desk, dropping my bag onto the chair. Dust motes swirled in the light of the one flickering fluorescent bulb overhead. The paint on the walls was peeling, the radiator hadn’t worked in months, and we were behind on rent for the fourth time this year.

And it was all because of him.

The so-called “sponsor” who promised he’d save us. Who showed up smooth-talking and generous, waving contracts I didn’t fully understand. He’d said he believed in me, believed in what we were doing for the kids. And like a fool, desperate and exhausted, I signed.

By the time I realized he was a con artist, the money was gone. Every cent of our savings. I’d thought he was our miracle. Instead, he was the one who pushed us closer to the edge.

I hated myself for trusting him. I hated that the kids who needed this place would pay the price for my mistakes.

The thought of telling my father made my throat tighten. He’d worked his whole life with calloused hands and a tired back, just to give me and my sister a shot at more. And now he lay in a hospital bed, his body broken from the accident that stole his strength and most of his breath. The doctors said maybe months. Maybe.

I couldn’t tell him the nonprofit was failing. Not after Mom’s death last year, when the cancer tore through her so fast none of us could keep up, not after the accident that left him a shadow of the man who once carried me on his shoulders.

No. He couldn’t carry this too.

The phone on my desk rang, jolting me out of my thoughts.

I grabbed it quickly, half-hoping it was good news, though I should’ve known better by now.

“Miss Riley,” a flat voice said on the other end. It was the landlord. “Your payment hasn’t come through. If we don’t have the balance in seventy-two hours, you’ll be locked out. Permanently.”

“I just need more time,” I pleaded, pressing my fingers against my forehead. “The donations are slow this month, but…”

“No more time. I’ve been more than generous. Three days. That’s all.”

The line went dead.

I sank into my chair, staring at the cracked plaster ceiling. Three days. Three days to save the only thing I had left, when I couldn’t even afford the electric bill.

The hours crawled by as I tried calling past donors, old contacts, anyone I thought might listen. Most didn’t answer. A few politely declined. Others didn’t even bother with politeness.

By the time the sky turned pink outside the narrow window, my throat was raw from begging and my head throbbed with the ache of another failure.

I should have been at the hospital with Dad. But if I weren’t here fighting, there’d be nothing left for him to be proud of.

I gathered my things, forcing myself to stand. That’s when I noticed it.

An envelope was on my desk.

I froze.

I hadn’t left it there. I was sure of it.

It was plain white, no postage stamp, and no return address. Just my name scrawled across the front in blocky, unfamiliar letters: JANE.

I reached for it slowly, my hand shaking. The paper was heavy and expensive, nothing like the cheap copy paper we used for flyers.

Sliding a finger under the flap, I opened it and pulled out a single sheet.

Four words. That was all.

CHOOSE YOUR SIDE, JANE.

My breath caught. My skin prickled.

I spun toward the window, toward the door, half-expecting someone to be standing there watching. The street outside looked empty, but my pulse wouldn’t slow down.

This wasn’t from the landlord. It wasn’t from a donor.

This was something else. Something darker.

And deep down, a part of me already knew: my life was about to get even more complicated.

Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

reviews

รุ่งอรุโณทัย
รุ่งอรุโณทัย
เรื่องที่2 ของการเป็นนักเขียน ค่ะ
2025-08-12 20:21:37
2
0
149 Chapters
บทที่ 1 อดัม เบนเนต ผู้รับสืบทอดตำแหน่งผู้นำมาเฟีย
‘ประเทศไทย’ เสียงเครื่องยนต์เรือยอร์ชค่อยๆ ดับลงจนเงียบสนิทเหลือเพียงเสียงคลื่นกระทบฝั่งหาดทรายขาว ณ เกาะรุ่งอรุโณทัย อดัม และ เจอาร์ ลงจากเรือเดินลงทะเลเพื่อไปยังบ้านพักที่พ่อเขาได้สร้างไว้เพื่อการพักผ่อน และนี้เป็นการมาเยือนเกาะแห่งนี้เป็นครั้งที่สามของอดัม แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไปเพราะเกาะแห่งนี้ได้เป็นของเขาอย่างสมบูรณ์แล้ว แม่ได้ยกให้เขาเป็นของขวัญจบการศึกษาระดับปริญญาโทจากมหาวิทยาลัยชื่อดังของสหรัฐอเมริกาด้วยวัยเพียงยี่สิบสี่ปี เกาะนี้แม่ของเขาเป็นผู้ตั้งชื่อตามนามปากกาของแม่ที่เป็นนักเขียน อดัม เบนเน็ต ลูกครึ่งไทย-อเมริกัน แม่เขาเป็นคนไทย และแม่ได้เกาะนี้เป็นของขวัญจากพ่อ แต่ท่านทั้งสองก็ไม่ค่อยมีเวลากลับมาเมืองไทยพวกท่านจะอยู่ที่อเมริกาที่เมืองซอลท เลค ซิตี้ รัฐยูทาห์เป็นส่วนใหญ่ ถึงแม้จะเป็นลูกครึ่ง แต่ด้วยพ่อของเขาเป็นลูกครึ่งผิวสีอเมริกันจึงทำให้ อดัม ดูจะเป็นคนเอเชียที่มีรูปร่างสูงใหญ่แบบคนอเมริกัน ส่วนสูงมากกว่าหกฟุต แต่นัยน์ตาสีเขียวแบบคุณย่าที่เป็นอเมริกันแท้ และสีผิวน้ำผึ้งแบบแม่ ทุกอย่างที่องค์ประกอบมาเป็นเขาทำให้อดัมจัดเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ แล
last updateLast Updated : 2025-07-30
Read more
บทที่ 2 ล้างน้ำทะเล
อดัมเดินเข้ามาในตัวบ้าน เขามุ่งหน้าไปยังห้องส่วนตัวเพราะบ้านพักแห่งนี้มีห้องนอนห้าห้อง สี่ห้องเป็นของคนในครอบครัวและอีกหนึ่งสำหรับแขก อดัมเดินเข้าห้องนอนและเลยไปยังห้องน้ำเพราะเขาต้องล้างตัวเขาและร่างบางนี้ อดัมเปิดน้ำอุ่นลงอ่างและทั้งเขาและเธอก็ลงไปในนั้นด้วยกันโดยที่ร่างบางแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงขยับแขนขาเลย คงอาจเพราะร่างกายเธอหยุดหายใจนานเกือบสี่นาทีเธอจึงอ่อนเพลียมาก อดัมค่อยๆปลดเปลื้องอาภรณ์ของร่างบางนี้อย่างนุ่มนวลเพราะเขาไม่อยากจะสร้างรอยแดงบนร่างบางมากไปกว่านี้ และการกระทำของเขาเป็นไปอย่างนุ่มนวลแบบมืออาชีพในการปลดเปลื้องอาภรณ์เพศตรงข้ามให้เป็นอิสระจากปราการป้องกันในการเป็นอุปสรรคสำหรับกิจกรรมสวาทของร่างกาย แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไปและคงเป็นครั้งแรกที่ภารกิจครั้งนี้ของเขาไร้ซึ่งการตอบสนองจากร่างในอ้อมกอดนี้ “บ้าจริง!” อดัมร้องพึมพำกับตัวเอง เพราะบางอย่างภายใต้กางเกงเขามันกำลังสร้างปัญหาบางอย่าง และนี้ก็เป็นครั้งแรกอีกอย่างที่เขามีความต้องการผู้หญิงในอ้อมกอดนี้โดยที่เธอไม่ได้ทำอะไรเลย เพียงแค่เธอเปลือยเปล่าไร้ซึ่งสติไม่ต่างไปกับศพในอ้อมกอดเขา ซึ่งเขาเองผ่านผู้หญิงมามากมา
last updateLast Updated : 2025-07-30
Read more
บทที่ 3 ได้มาจากทะเล
อดัม เมื่อเติมพลังให้กับตัวเองแล้ว เขาตัดสินใจเดินกลับไปห้องนอนของตัวเองอีกครั้ง และเมื่อผลักประตูเข้าไปสายตาจับจ้องไปที่เตียงนอน อดัมขมวดคิ้วทันทีเมื่อสิ่งที่เขาต้องได้เห็นกับไร้ซึ่งตัวตน บนเตียงของเขาว่างเปล่า “บัดซบ!...” อดัมสบถออกมาอย่างเดือดดาล เมื่อเขาสำรวจห้องน้ำทุกที่ว่างเปล่า อดัมรีบออกจากห้องนอนทันทีและมุ่งสู่ประตูทางออกก็ไม่แปลกถ้าหญิงสาวจะออกไปโดยที่เขาไม่เห็น เพราะส่วนของครัวจะอยู่ด้านหลังอีกด้านของตัวบ้าน และเขาไม่คิดว่าเธอจะรู้สึกตัวเร็วแบบนี้ อดัมวิ่งออกไปสู่หาดทรายขาวหันซ้ายหันขวาอย่างหาจุดหมายทิศทางที่จะต้องวิ่งไป ช่วงเวลาสี่สิบนาทีน่าจะได้ที่เขาทิ้งเธอไว้คนเดียว แต่จากอาการของเธอแล้วน่าจะคลาดกันไม่ถึงสิบนาที และแล้วอดัมก็เห็นสิ่งที่มองหาออกไป สักห้าสิบเมตรจากที่เขายืนอยู่ เธอสวมใส่เพียงเสื้อยืดสีขาวของเขาและเดินเลียบหาดทรายห่างออกไป ขาก้าวกึ่งวิ่งทันตามความคิดเพราะตอนนี้หญิงสาวได้เปลี่ยนทิศทางลงสู่ท้องทะเลอีกครั้ง ฮือ...ฮือ...ฮือ อดัมได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอมาพร้อมกับสายลม เมื่อเขาวิ่งเข้ามาใกล้ หญิงสาวเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นทันทีเมื่อหันมาเห็นอด
last updateLast Updated : 2025-07-30
Read more
บทที่ 4 เขาจะต้องกลับเข้าไปดูดดื่มความหอมหวานนั้นอีกแน่นอน
หญิงสาวตกใจดวงตาจ้องเข้าไปในดวงตาสีเขียวนั้น เพราะเธอถูกจู่โจมหนักมากและบริเวณหน้าท้องแบบราบของเธอก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างภายใต้กางเกงนั้น อดัมสบตากับหญิงสาวนั้นและค่อยๆดึงลิ้นร้ายของตัวเองออกมาอย่างเชื่องช้าและเสียดาย เพราะเขารู้สึกว่าหญิงสาวกำลังจะขาดใจจากการหายใจไม่สะดวก เขาจึงต้องให้เวลาเธอแต่เขาสัญญากับตัวเองได้เลยว่าเขาจะต้องกลับเข้าไปดูดดื่มความหอมหวานนั้นอีกแน่นอน เธอไร้เดียงสาอย่างมาก สองมือของเธอเกาะไหล่เขาเพื่อประคองตัวเองไม่ให้จมน้ำไป จากการถูกปากหยักและลิ้นร้ายกระทำการอย่างเร้าร้อนจนปากบางเจ่อบวมและแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด อดัมจับจ้องมองหญิงสาวที่หอบหายใจ หน้าเธอเหมือนจะเป็นลม แต่เธอจะรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้เขาก็ไม่ต่างไปจากเธอ แต่ต่างกันที่เหตุผล เพราะของเขามันเกิดจากความอึดอัดของความเป็นลูกผู้ชายของเขาที่ต้องการการปลดปล่อยและภายในจิตใจเขามันก็ร่ำร้องว่าต้องเป็นเธอ “กลับเข้าบ้านกันเถอะ...อากาศร้อนมากเธออาจจะไม่สบาย” อดัมมั่นใจอย่างแน่นอนว่าเธอเข้าใจสิ่งที่เขาพูด ถึงแม้เธอจะไม่โต้ตอบเขาด้วยภาษาพูด แต่ภาษากายเธอมีปฎิกริยาตอบโต้ในการปฎิเสธต่อคำพูดของเขาอย่า
last updateLast Updated : 2025-07-30
Read more
บทที่ 5 น้ำฟ้า เธอคือ น้ำฟ้า ศิริสินธร
อดัมอดยิ้มอีกครั้งไม่ได้ เขาต้องเสมองไปทางอื่นเพราะไม่อยากให้เธอต้องอายหน้าแดงไปกว่านี้ ทั้งๆที่หญิงสาวในอ้อมแขนเขาน่ามองกว่าอย่างอื่นเป็นไหนๆ แต่เขาต้องหักห้ามใจไว้ถึงแม้เธอจะทำท่าทางอวดเก่งแต่เธอก็ดูเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียเหลือเกิน อดัมเมื่อเดินมาถึงห้องนอนก็ค่อยๆวางหญิงสาวให้ยืนด้วยขาของเธอเอง และมั่นใจว่าเธอสามารถยืนได้จึงค่อยๆ ละมือออกจากเอวคอดเล็กนั้น และเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าขนหนูส่งให้เธอ และตัวเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไป น้ำฟ้า เธอคือ น้ำฟ้า ศิริสินธร หญิงสาวที่รอดตายจากการฆ่าตัวตาย น้ำฟ้ามองตามแผ่นหลังชายที่ได้จูบแรกของเธอและเห็นทุกอย่างที่เป็นเธอ และเธอต้องไปให้พ้นจากเขาคนนี้ให้ได้ เธอไม่ต้องการถูกย่ำยีศักดิ์ศรีเธอยอมตายเพราะนั้นเป็นสิ่งที่เธอปราถนา แต่ความคิดทุกอย่างของเธอต้องหยุดลง เพราะจู่ๆน้ำฟ้ารู้สึกเหมือนพื้นห้องเริ่มแกว่งหมุนวนไปมา น้ำฟ้าขยับขึ้นเตียงทั้งๆที่เปลือยเปล่าเธอไม่มีเวลาเหลือพอที่จะปกปิดร่างกาย เพราะตอนนี้ความมืดกำลังเข้าครอบงำเธอ เธอกำลังจะหมดสติ น้ำฟ้าสอดตัวเองเข้าใต้ผ้าห่มเนื้อดี พร้อมกับหลับตาลงและเข้าสู่ความมืดมิดทันทีด้วยลมหายใจที่ถี่และแ
last updateLast Updated : 2025-07-30
Read more
บทที่ 6 การกระทำที่ไม่น่าให้อภัยของตัวเอง
อดัมส่งแก้วน้ำพร้อมยาให้ หญิงสาวรับมาและกินอย่างว่าง่ายและเมื่อผู้ชายตรงหน้าออกจากห้องไปอีกครั้ง น้ำฟ้าก็ปิดเปลือกตาลงและนั่งหลับตาอยู่แบบนั้น เพราะเธอพึ่งทานอาหารไปจะให้นอนลงไปเลยมันจะไม่ดีต่อสุขภาพ แค่คิดแบบนี้เธอก็อดขำตัวเองที่จะมาห่วงสุขภาพเอาตอนนี้ พอท้องอิ่มสติก็กลับมาอีกครั้งแต่เธอยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ ทั้งสาเหตุของการกระทำที่ไม่น่าให้อภัยของตัวเองและผู้ชายที่ขโมยจูบแรกและช่วยชีวิตเธอถึงสองครั้งโดยที่ไม่ได้ร้องขอ เสียงประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง ผลัวะ อดัมเดินกลับเข้าอีกครั้งแต่ไม่ได้เดินเข้าไปหาหญิงสาวโดยตรง เขาเดินเลยไปที่หน้ากระจก และหยิบบางอย่างติดมือไปด้วยและเดินขึ้นเตียง “อุ้ย!...” น้ำฟ้าตกใจเล็กน้อยเมื่อผู้ชายที่อยู่ในความคิดเธอ จับไหล่เธอตรึงไว้กับหัวเตียงและหวีผมดำสลวยประบ่าให้เธอ น้ำฟ้าเลือกที่จะนิ่งแต่สองมือของเธอกระชับผ้าห่มและดึงมาถึงคอ อดัมแอบยิ้มขำในท่าทางตื่นกลัวของเธอ ให้ตายเถอะเธอคงจะสติไม่เต็มร้อยแน่นอน เพราะตั้งแต่เกิดมาเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาได้พบเจอและหวงเนื้อหวงตัวกับเขา อดัมคิดอย่างยโสและมั่นใจในตัวเองเป็นที่สุด เขาค่อยๆ
last updateLast Updated : 2025-07-30
Read more
บทที่ 7 ตอบฉันมาหน่อยว่าตอนนี้เธอรู้สึกยังไง
น้ำฟ้ากลับไม่ตอบคำถาม และพยายามบิดมือให้หลุดพ้นจากพันธนาการ อดัมมองข้อมือนั้นและยิ้มมุมปากเล็กน้อยตามนิสัยของเขาที่มักจะเกิดขึ้นเมื่อเขาพึงพอใจกับสิ่งที่ได้พบเห็น ซึ่งตรงกันข้ามกับน้ำฟ้าทันทีที่เธอได้เห็นรอยยิ้มแบบนั้นของเขาเธอไม่ชอบเลยเพราะรอยยิ้มแบบนี้ของเขามันเหมือนกับว่า เขาคิดว่าตัวเองเป็นพระเจ้าอยู่เหนือเธอและเธอต้องยอมรับความพ่ายแพ้ของตัวเองที่มีต่อเขา “ปล่อย!” น้ำฟ้าตัดสินใจพูดออกไปเป็นภาษาไทยอีกครั้ง แต่คราวนี้น้ำเสียงของเธอมั่นคงมากขึ้นแต่ก็ยังไม่หนักแน่นพอ “พูดอะไรของเธอ...ฉันไม่เข้าใจ” อดัมพูดตอบกลับเธอเป็นภาษาอังกฤษ และเริ่มที่จะไม่พอใจผู้หญิงคนนี้ เธอเห็นเขาเป็นอะไรเธอถึงไม่ต้องการจะพูดด้วย มันต้องเป็นเขาสิที่ต้องเป็นฝ่ายไม่อยากเสวนากับเธอผู้หญิงคนนี้ควรรู้ว่าเขาเป็นใครจะได้ไม่มาทำตัวแบบนี้กับเขา น้ำฟ้าหลบสายตาเขาอีกครั้งแต่ก็เลือกที่จะไม่ตอบ ถึงเธอจะไม่รู้จักผู้ชายตรงหน้า แต่ตอนนี้เธอรู้สึกได้ว่าเขากำลังไม่พอใจเธอ เพราะว่าเขากัดกรามอย่างพยายามข่มอารมณ์บางอย่างไว้ และเธอว่าผู้ชายคนนี้น่าจะเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง เพราะรู้สึกว่าเขาเป็นคนมีอ
last updateLast Updated : 2025-07-30
Read more
บทที่ 8 น้ำฟ้ายอมเปล่งเสียงออกมาเป็นครั้งแรก
“………” น้ำฟ้าเงียบแต่ค่อยๆ ปรือตามองชายตรงหน้า และเมื่อไม่ได้รับคำตอบ อดัมก็หยุดขยับนิ้วร้ายแต่ยังคงแช่ไว้ในตัวเธอ น้ำฟ้าขมวดคิ้วอย่างคนยามถูกขัดใจ            “ตอบมา...ว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไร” อดัมย้ำถามอีกครั้งแต่คนที่ได้ยินนั้นรับรู้ได้ว่านั้นเป็นคำสั่งไม่ใช่คำร้องขอ ตอนนี้ในหัวของเธอขาวโพลนไปหมดกับความรู้สึกใหม่ที่ได้รับจากการกระทำของชายคนนี้            อดัมเริ่มขยับนิ้วอีกครั้งแต่เป็นจังหวะช้าๆเนิบๆทำให้น้ำฟ้ารู้สึกขัดใจเพราะเธอชอบความรู้สึกที่ได้รับก่อนหน้านี้มากกว่า อดัมยกยิ้มที่มุมปากอย่างพึงพอใจเพราะจากแววตาและสีหน้าของเธอนั้นบ่งบอกชัดเจนว่าเธอกำลังต้องการให้เอาความรู้สึกก่อนหน้านี้กลับมา  เมื่อเธอยังคงดื้อดึงอยากจะลองของ อดัมก็จัดให้ตามนั้น            “อ่าห์!...” น้ำฟ้าร้องออกมาอีกครั้ง เพราะเขาเข้าครอบครองยอดเกสรอกเต่งตึงของเธอด
last updateLast Updated : 2025-07-31
Read more
บทที่ 9 ใจไม่ยินยอม กายไม่จำนน
“เอาออกไป” น้ำฟ้ากัดฟันพูดพร้อมน้ำตาที่คลอเบ้าเกิดจากความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น ซึ่งตอนแรกเธอเจ็บจนพูดไม่ออก และตอนนี้ความรู้สึกนั้นก็ยังคงอยู่ ถึงแม้เขายังคงนิ่งสงบอยู่ในตัวเธอ            “อย่ามาสั่งคนอย่างฉัน!” อดัมกัดกรามและใช้น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ เพราะการแสดงออกของเธอเหมือนรังเกียจเขา ซึ่งคนอย่างเขาไม่มีทางยอมอยู่แล้ว            “อ๊ะ!” น้ำฟ้าร้องออกมาอีกครั้งพร้อมกัดปากล่างเพื่อสกัดกั้นเสียงร้องที่จะเกิดขึ้น เมื่ออดัมขยับแก่นกายถอยออกมาและดันเข้าไปสุดแรง ความคับแคบในตัวเธอทำให้เขาทนต่อไปไม่ไหว สะโพกสอบขยับต่อเนื่องเริ่มสนองความต้องการของตัวเองมากกว่าที่จะเห็นใจหญิงสาวใต้ร่าง แต่เขาก็ยังคงมีน้ำใจกับเธอโดยการครอบครองยอดเกสรตรงหน้าสลับไปมาซ้ายขวาจากเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดของหญิงสาวใต้ร่างก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางที่ไพเราะยิ่งนักในความคิดของอดัม เขาอยากได้ยินเสียงบรรเลงจากหญิงสาวจึงขยับสะะโพกสอบอย่างต่อเนื่
last updateLast Updated : 2025-07-31
Read more
บทที่ 10 ดวงตาเขียวมรกต
“คนบ้า...ทำอะไรเนี่ยะ?” น้ำฟ้าร้องออกมาและผลักอกชายหนุ่มที่กระทำการอุกอาจกับเธอถึงสองครั้ง อดัมยินยอมอย่างง่ายดายเขาปลดปล่อยเธอจากพันธนาการทุกจุดและล้มตัวลงนอนหงายข้างกายหญิงสาว            น้ำฟ้าเมื่อเป็นอิสระเธอดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเอง สายตาหันไปมองชายหนุ่มข้างกายอย่างไม่เป็นมิตรแต่ทุกอย่างเงียบสนิท คงเหลือไว้แต่เสียงลมหายใจของเขาที่ยังคงถี่เร็วบ่งบอกถึงการผ่านการออกแรงมาไม่นาน น้ำฟ้าถอนหายใจเมื่อไม่ได้คำตอบกับคำถามที่ถามไป และเมื่อเธอรู้สึกถึงความอุ่นที่ไหลออกมาจากความเป็นหญิงของเธอทำให้สติรับรู้การกระทำของเขา น้ำฟ้าค่อยๆก้าวลงจากเตียงนอนอย่างแผ่วเบาเพราะเธอไม่แน่ใจว่าชายหนุ่มที่นอนหลับตานั้น เขาหลับไปแล้วหรือยัง? เธอไม่อยากหันไปมองเขาอีก เพราะเขายังนอนเปลือยเปล่าอวดรูปร่างที่กำยำสมชายอย่างไม่มียางอาย น้ำฟ้าคิดแบบนั้น            “อุ้ย!” น้ำฟ้าร้องออกมาเมื่อเธอยืนขึ้น เพราะความปวดร้าวบริเวณความเป็นหญิงของเธอมันสร
last updateLast Updated : 2025-07-31
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status