All Chapters of มาเฟียจ้าวชีวิต: Chapter 1 - Chapter 10

อดัมเดินเข้ามาในตัวบ้าน เขามุ่งหน้าไปยังห้องส่วนตัวเพราะบ้านพักแห่งนี้มีห้องนอนห้าห้อง สี่ห้องเป็นของคนในครอบครัวและอีกหนึ่งสำหรับแขก อดัมเดินเข้าห้องนอนและเลยไปยังห้องน้ำเพราะเขาต้องล้างตัวเขาและร่างบางนี้ อดัมเปิดน้ำอุ่นลงอ่างและทั้งเขาและเธอก็ลงไปในนั้นด้วยกันโดยที่ร่างบางแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงขยับแขนขาเลย คงอาจเพราะร่างกายเธอหยุดหายใจนานเกือบสี่นาทีเธอจึงอ่อนเพลียมาก อดัมค่อยๆปลดเปลื้องอาภรณ์ของร่างบางนี้อย่างนุ่มนวลเพราะเขาไม่อยากจะสร้างรอยแดงบนร่างบางมากไปกว่านี้ และการกระทำของเขาเป็นไปอย่างนุ่มนวลแบบมืออาชีพในการปลดเปลื้องอาภรณ์เพศตรงข้ามให้เป็นอิสระจากปราการป้องกันในการเป็นอุปสรรคสำหรับกิจกรรมสวาทของร่างกาย แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไปและคงเป็นครั้งแรกที่ภารกิจครั้งนี้ของเขาไร้ซึ่งการตอบสนองจากร่างในอ้อมกอดนี้ “บ้าจริง!” อดัมร้องพึมพำกับตัวเอง เพราะบางอย่างภายใต้กางเกงเขามันกำลังสร้างปัญหาบางอย่าง และนี้ก็เป็นครั้งแรกอีกอย่างที่เขามีความต้องการผู้หญิงในอ้อมกอดนี้โดยที่เธอไม่ได้ทำอะไรเลย เพียงแค่เธอเปลือยเปล่าไร้ซึ่งสติไม่ต่างไปกับศพในอ้อมกอดเขา ซึ่งเขาเองผ่านผู้หญิงมามากมา

หญิงสาวตกใจดวงตาจ้องเข้าไปในดวงตาสีเขียวนั้น เพราะเธอถูกจู่โจมหนักมากและบริเวณหน้าท้องแบบราบของเธอก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างภายใต้กางเกงนั้น อดัมสบตากับหญิงสาวนั้นและค่อยๆดึงลิ้นร้ายของตัวเองออกมาอย่างเชื่องช้าและเสียดาย เพราะเขารู้สึกว่าหญิงสาวกำลังจะขาดใจจากการหายใจไม่สะดวก เขาจึงต้องให้เวลาเธอแต่เขาสัญญากับตัวเองได้เลยว่าเขาจะต้องกลับเข้าไปดูดดื่มความหอมหวานนั้นอีกแน่นอน เธอไร้เดียงสาอย่างมาก สองมือของเธอเกาะไหล่เขาเพื่อประคองตัวเองไม่ให้จมน้ำไป จากการถูกปากหยักและลิ้นร้ายกระทำการอย่างเร้าร้อนจนปากบางเจ่อบวมและแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด อดัมจับจ้องมองหญิงสาวที่หอบหายใจ หน้าเธอเหมือนจะเป็นลม แต่เธอจะรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้เขาก็ไม่ต่างไปจากเธอ แต่ต่างกันที่เหตุผล เพราะของเขามันเกิดจากความอึดอัดของความเป็นลูกผู้ชายของเขาที่ต้องการการปลดปล่อยและภายในจิตใจเขามันก็ร่ำร้องว่าต้องเป็นเธอ “กลับเข้าบ้านกันเถอะ...อากาศร้อนมากเธออาจจะไม่สบาย” อดัมมั่นใจอย่างแน่นอนว่าเธอเข้าใจสิ่งที่เขาพูด ถึงแม้เธอจะไม่โต้ตอบเขาด้วยภาษาพูด แต่ภาษากายเธอมีปฎิกริยาตอบโต้ในการปฎิเสธต่อคำพูดของเขาอย่า

อดัมส่งแก้วน้ำพร้อมยาให้ หญิงสาวรับมาและกินอย่างว่าง่ายและเมื่อผู้ชายตรงหน้าออกจากห้องไปอีกครั้ง น้ำฟ้าก็ปิดเปลือกตาลงและนั่งหลับตาอยู่แบบนั้น เพราะเธอพึ่งทานอาหารไปจะให้นอนลงไปเลยมันจะไม่ดีต่อสุขภาพ แค่คิดแบบนี้เธอก็อดขำตัวเองที่จะมาห่วงสุขภาพเอาตอนนี้ พอท้องอิ่มสติก็กลับมาอีกครั้งแต่เธอยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ ทั้งสาเหตุของการกระทำที่ไม่น่าให้อภัยของตัวเองและผู้ชายที่ขโมยจูบแรกและช่วยชีวิตเธอถึงสองครั้งโดยที่ไม่ได้ร้องขอ เสียงประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง ผลัวะ อดัมเดินกลับเข้าอีกครั้งแต่ไม่ได้เดินเข้าไปหาหญิงสาวโดยตรง เขาเดินเลยไปที่หน้ากระจก และหยิบบางอย่างติดมือไปด้วยและเดินขึ้นเตียง “อุ้ย!...” น้ำฟ้าตกใจเล็กน้อยเมื่อผู้ชายที่อยู่ในความคิดเธอ จับไหล่เธอตรึงไว้กับหัวเตียงและหวีผมดำสลวยประบ่าให้เธอ น้ำฟ้าเลือกที่จะนิ่งแต่สองมือของเธอกระชับผ้าห่มและดึงมาถึงคอ อดัมแอบยิ้มขำในท่าทางตื่นกลัวของเธอ ให้ตายเถอะเธอคงจะสติไม่เต็มร้อยแน่นอน เพราะตั้งแต่เกิดมาเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาได้พบเจอและหวงเนื้อหวงตัวกับเขา อดัมคิดอย่างยโสและมั่นใจในตัวเองเป็นที่สุด เขาค่อยๆ

“………” น้ำฟ้าเงียบแต่ค่อยๆ ปรือตามองชายตรงหน้า และเมื่อไม่ได้รับคำตอบ อดัมก็หยุดขยับนิ้วร้ายแต่ยังคงแช่ไว้ในตัวเธอ น้ำฟ้าขมวดคิ้วอย่างคนยามถูกขัดใจ            “ตอบมา...ว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไร” อดัมย้ำถามอีกครั้งแต่คนที่ได้ยินนั้นรับรู้ได้ว่านั้นเป็นคำสั่งไม่ใช่คำร้องขอ ตอนนี้ในหัวของเธอขาวโพลนไปหมดกับความรู้สึกใหม่ที่ได้รับจากการกระทำของชายคนนี้            อดัมเริ่มขยับนิ้วอีกครั้งแต่เป็นจังหวะช้าๆเนิบๆทำให้น้ำฟ้ารู้สึกขัดใจเพราะเธอชอบความรู้สึกที่ได้รับก่อนหน้านี้มากกว่า อดัมยกยิ้มที่มุมปากอย่างพึงพอใจเพราะจากแววตาและสีหน้าของเธอนั้นบ่งบอกชัดเจนว่าเธอกำลังต้องการให้เอาความรู้สึกก่อนหน้านี้กลับมา  เมื่อเธอยังคงดื้อดึงอยากจะลองของ อดัมก็จัดให้ตามนั้น            “อ่าห์!...” น้ำฟ้าร้องออกมาอีกครั้ง เพราะเขาเข้าครอบครองยอดเกสรอกเต่งตึงของเธอด

“คนบ้า...ทำอะไรเนี่ยะ?” น้ำฟ้าร้องออกมาและผลักอกชายหนุ่มที่กระทำการอุกอาจกับเธอถึงสองครั้ง อดัมยินยอมอย่างง่ายดายเขาปลดปล่อยเธอจากพันธนาการทุกจุดและล้มตัวลงนอนหงายข้างกายหญิงสาว            น้ำฟ้าเมื่อเป็นอิสระเธอดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเอง สายตาหันไปมองชายหนุ่มข้างกายอย่างไม่เป็นมิตรแต่ทุกอย่างเงียบสนิท คงเหลือไว้แต่เสียงลมหายใจของเขาที่ยังคงถี่เร็วบ่งบอกถึงการผ่านการออกแรงมาไม่นาน น้ำฟ้าถอนหายใจเมื่อไม่ได้คำตอบกับคำถามที่ถามไป และเมื่อเธอรู้สึกถึงความอุ่นที่ไหลออกมาจากความเป็นหญิงของเธอทำให้สติรับรู้การกระทำของเขา น้ำฟ้าค่อยๆก้าวลงจากเตียงนอนอย่างแผ่วเบาเพราะเธอไม่แน่ใจว่าชายหนุ่มที่นอนหลับตานั้น เขาหลับไปแล้วหรือยัง? เธอไม่อยากหันไปมองเขาอีก เพราะเขายังนอนเปลือยเปล่าอวดรูปร่างที่กำยำสมชายอย่างไม่มียางอาย น้ำฟ้าคิดแบบนั้น            “อุ้ย!” น้ำฟ้าร้องออกมาเมื่อเธอยืนขึ้น เพราะความปวดร้าวบริเวณความเป็นหญิงของเธอมันสร