ตอนที่8 วางแผนหนี

เสียงปืนดังลั่นทั่วป่า แม้จะฝึกซ้อมคนของเขา แต่สายตามาร์กัสก็ยังมองสังเกตรอบด้าน และพยายามจดจำแผนผังของค่ายทหาร เก็บรายละเอียดไว้มากที่สุดเพื่อทำแผนหนี

อาการตอนนี้ที่ไม่นอนทั้งคืนเริ่มจะมึนเล็กน้อย ต้องโทษที่คิดอยากมีเมียแต่ก็กิน ไม่ได้ หันมองคนไม่สำนึกผิดกำลังหิ้วตะกร้าเดินตามชบาไปยังลำธาร

เขาหันไปยิ้มให้เธอ ปอฝ้ายก็ยิ้มกลับจากนั้นก็โบกมือเดินตามชบาไป เหมียวซานที่ยืนอยู่ใกล้ก็เอ่ยหยอก

“เมื่อคืนยังไม่พอหรือนาย แถมตอนเช้าก็ยัง..” เสียงภาษาไทยไม่ชัดทำให้มาร์กัสหันไปยิ้มตอบ

“ไม่พอ” ไม่ว่านานเท่าไรก็ไม่พอสำหรับเขาจริง

“ข้าวใหม่ปลามันก็แบบนี้ แต่งงานกันนานยัง”

แต่งงานกันนานยังคำถามนี้เขาเองก็อยากตอบ ว่าจับจองเธอไว้หลายปีแล้วแต่หญิงสาวไม่รู้ตัว “ก็นานแล้ว”

เหมียวซานยิ้ม “เมียนายสวย เสียดายถ้าไม่ใช่เมียนายพวกเราคงได้กิน”

คำท้ายประโยคทำให้มาร์กัสหุบยิ้ม เหมียวซานก็ยิ้มกลบเกลื่อน

“ล้อเล่นนะนาย” แต่สายตาก็ยังระวังปืนที่อยู่ในมือของมาร์กัส อีกฝ่ายกำแน่นเหมือนพร้อมยิง เหมียวซานจึงขอตัวเดินไปทางอื่น

ยังไงที่เขาอยู่ก็คือกองกำลังโจรป่า ไม่อาจวางใจได้เลยจริงๆ เขาจึงวางปืนแล้วเดินตามปอฝ้ายไปยังลำธาร มองหญิงสาวกำลังหัดซักผ้าตามแบบชาวบ้าน

ท่าทางดูใส่ใจเรียนรู้ยิ่งดูก็ยิ่งน่ามอง เขาจึงเผลอยิ้มอย่างมีความสุข รู้สึกว่าการติดอยู่ที่แบบนี้ไม่ใช่เรื่องแย่อะไร เพียงแต่เมื่อนึกถึงความปลอดภัยเขาก็คงไม่อาจอยู่ที่นี่ได้นาน

เท่าที่ดูสถานการณ์คิดว่าทางการพม่าอาจจะจัดการกองกำลังที่พวกเราอยู่อีกไม่นานแน่นอน ถึงเวลานั้นพวกเราจะต้องอันตรายยังไงก็ต้องหนีให้รอดจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

ปอฝ้ายที่ตั้งใจซักผ้ากำลังจะหิ้วผ้าขึ้นไปตากด้านหลังก็มองเห็นชายหนุ่มจึงถือตะกร้าเดินมาหาเขา

“ซ้อมเสร็จแล้วหรือคะ”

มาร์กัสมองตะกร้าแล้วดึงไปถือไว้เอง “จะตากผ้าใช่ไหม”

ปอฝ้ายพยักหน้าจากนั้นก็มองชายหนุ่มหิ้วไปยังราวตากผ้า แล้วช่วยเธอตากอีกแรง จนหญิงสาวในค่ายส่งสายตายิ้มหยอกใหญ่โต เป็นปอฝ้ายเองที่เขินอายแทน

“เดี๋ยวฝ้ายทำเองดีกว่า”

“ไม่เป็นไรเสร็จเร็วจะได้กลับไปที่พักเร็วขึ้น เดินอยู่ด้านนอกอันตราย” เสียงเขาดูจริงจังกับคำพูด

ปอฝ้ายจึงยอมให้เขาช่วยตากจนกระทั่งถึง.... หญิงสาวมองชายหนุ่มกำลังยกเสื้อชั้นในขึ้นมาแล้วมองนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง มือบางก็ไวพอจะคว้ามาแล้วเอาไปตากเอง

แต่คนเห็นคำนวณไซส์ได้ชัดเจนแล้ว ไม่คิดว่าปอฝ้ายจะซ้อนรูปขนาดนี้ “เสร็จแล้วค่ะ” ปอฝ้ายรีบหยิบตะกร้าแล้วเดินนำ

ส่วนมาร์กัสยังมองชุดชั้นในนั้นอยู่ ก่อนหันมองรอบด้านแล้วคว้ามันมาใส่กระเป๋าแล้วเดินตามปอฝ้ายไป ยังไงก็ให้คนอื่นเห็นไม่ได้ความห่วงก็เลยคว้ามันติดมือมาด้วย

พอปอฝ้ายกลับมาอีกครั้งเพื่อเก็บผ้าก็ปรากฏว่าชุดชั้นในหายไป สีหน้าเธอยิ่งบอกบุญไม่รับ จากนั้นก็ไม่กล้าตากชุดชั้นในด้านนอกอีกเลย ส่วนคนเอาไปก็ไม่บอกเช่นกัน

“พี่มาร์กัส มีคนขโมยชุดชั้นในฝ้ายไป”

ปอฝ้ายหันไปถามคนด้านหลังที่ยืนนิ่งเหมือนไม่รู้เรื่อง “คราวหลังก็ตากด้านใน วันนี้ชบาเอามาให้อีกหลายชุดไม่ใช่เหรอ”

ปอฝ้ายพยักหน้า ถ้าไม่มีเสื้อผ้าจากชบาเธอก็คงลำบาก สีหน้าซีดคิดว่าต่อไปเธอต้องระวังมากกว่านี้แล้ว “งั้นต่อไปฝ้ายจะไม่ตากข้างนอกแล้ว”

ดีมาก เสียงทุ้มนั้นดังในใจ ก่อนจะหันมองรอบค่าย มีคนจำนวนมากกำลังเดินไปมา แม้ไม่คนตามพวกเราแต่เขาก็เชื่อว่ามี มือหนาจึงคล้องเอวเธอเดินไปยังริมลำธาร

เสียงของมาร์กัสกระซิบข้างปอฝ้ายแล้วเดินไปเรื่อย “ดูจากที่ชบาและคนอื่นๆ ซื้อเสบียงกลับมาทุกสองวัน พี่คิดว่าหมู่บ้านคงอยู่ไม่ไกลจากนี้”

ปอฝ้ายก็คิดเช่นเดียวกัน “ถ้าฝ้ายจะขอชบาไปด้วยในครั้งต่อไป พี่มาร์กัสคิดว่ายังไง”

มาร์กัสส่ายหน้า “ไม่ได้มันเสี่ยง ถึงดูพวกเขาจะเชื่อเรื่องที่พวกเราเป็นผัวเมียกัน แต่พวกเขาก็ไม่ไว้ใจพวกเราอยู่ดี”

ปอฝ้ายนึกถึงภาพตอนเช้าในวันนั้น ตอนที่ชายหนุ่มจูบเธอ สภาพอย่างนั้นหากบอกว่าไม่มีอะไรกันคนคงไม่เชื่อจริงๆ แต่เอ้พวกเราก็ไม่มีอะไรกันเสียหน่อย

“อยู่นิ่งที่ค่ายนี้แหละ พี่จะหาวิธีหนีเอง แต่ก่อนอื่นพวกเราก็ต้องมีอาวุธ” มาร์กัสมองไปยังต้นไผ่ที่อยู่อีกริมลำธารหนึ่ง

“ตรงหน้าเหมาะสำหรับซ่อนอาวุธ ที่พี่สังเกตดูเหมือนพวกเขาไม่ได้นับจำนวนอาวุธที่มีอยู่ พี่จะแอบนำอาวุธพวกนั้นไปซ่อนไว้ตรงนั้น เมื่อเราสบโอกาสก็จะนำมันออกมาแล้วหนีทันที”

“ค่ะ” เธอที่ไม่มีปัญหาอะไรนอกจากรับฟัง

“แต่เราก็ต้องฝึกซ้อมยิงปืนด้วย” ปอฝ้ายขมวดคิ้วแล้วเอานิ้วชี้ตัวเอง จากนั้นก็ส่ายหน้าทันที “ไม่เอาฝ้ายกลัว”

สีหน้านั้นดูจริงจัง “แต่ถ้าเรายิงปืนไม่เป็นเลย พี่ก็จะลำบากตอนหนี” เขาแค่พูดให้เธอมีความกล้าที่จะฝึกยิงปืน และได้ผล ปอฝ้ายยอมฝึกซ้อมแต่โดยดี

“ว่าแต่ พวกเราจะเอาเวลาไหนไปซ้อม?” เพราะตอนเขาฝึกเสร็จอาวุธปืนพวกนั้นก็ยึดเก็บหมด มุมปากของมาร์กัสยกขึ้นแต่ก็ไม่พูดสิ่งใดอีก ทำเพียงยกมือขึ้นปัดเรือนผม แต่ปอฝ้ายเหมือนจะขยับหนี

“อย่าขยับมีคนมองอยู่” ใบหน้าปอฝ้ายจะหันมองเขาก็พูดอีก

“อย่าหัน เดี๋ยวเขาสงสัยเอาได้” พูดแบบนี้หญิงสาวก็ยอมนั่งนิ่งเช่นเดิม ปล่อยให้เขาปัดผมเธอเกี่ยวกับใบหู จากนั้นก็ก้มลงหอมตรงแก้ม

เสียงเล็กเบาของปอฝ้ายกระซิบถามเขา “พวกเราจำเป็นต้องทำกันขนาดนี้เลยหรือคะ” เป็นคำถามที่ไม่ได้คำตอบ

เพราะคนแอบฉวยโอกาสยังคงมีความสุขต่อไป ใครจะแอบมองเขาไม่รู้ รู้แค่ว่าอยากใช้โอกาสนี้อยู่กับเธอให้มากที่สุด