ตอนที่7 รู้สึกอยากมีเมียตอนนี้เขาจะผิดไหม?

ปอฝ้ายพยายามถอยห่างแต่เขาก็ยกมือขึ้นให้เธอเงียบที่สุด มือหนาดึงผ้าห่มออก “เปลี่ยนผ้าถุงหน่อยจะได้นอนสบาย” แต่มือหนากลับหยิบผ้าห่มขึ้นห่มกายเขาแทน

จากนั้นก็หันไปดับเทียน “ผมขอนะ” คนได้ยินหน้าแดงแก้มแดงจนไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว ใบหน้าคมก้มลงจากนั้นก็โยกตัวเข้าหาเธอ

เสียงเขาคำรามใกล้ใบหู แม้รู้ว่าเขาไม่ได้ทำจริง แต่ทำไมเธอต้องหน้าแดงด้วย เสียงลมอุ่นกระซิบข้างหู “คุณต้องครางด้วย”

ปอฝ้ายหันมองอย่างตกใจ เธอไม่เคยทำเรื่องแบบนี้เสียหน่อย ให้ร้องครางเธอต้องร้องยังไง? ดูเหมือนมาร์กัสจะรู้ความคิดเธอเขาจึงก้มลงจากนั้นก็กัดที่ใบหูหนึ่งครั้ง

“อ๊ะ” เสียงปอฝ้ายร้อง หันมองเขาเสียงทุ้มกระซิบต่อ “แบบนี้แหละที่ผมต้องการ”

ความหวังดีเขาทำให้ร่างกายเธอร้อนยิ่งกว่าอากาศตอนนี้เสียอีก ปอฝ้ายพยายามขยับหนี แต่เขาก็ยังขยับตามการโยกเอนและมือหนาที่เคาะลงบนเบาะดูๆ ไปแล้วก็สงสารคนอยากช่วยเหมือนกัน

เธอจึงร้องประสานเสียงกับเขา จนสุดท้ายแล้วเขาก็หยุดเมื่อเสียงด้านนอกเหมือนคนขยับเท้าจากไปแล้ว มาร์กัสลุกขึ้นเดินเท้าเบาไปยังประตูด้านนอกแง้มดูไม่มีคนเฝ้าก็เดินกลับมา

“คืนนี้ยังไงผมก็ต้องนอนตรงนี้เพราะไม่รู้ว่ากลางคืนจะเกิดอะไรอีก”

เธอไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว เพราะตอนนี้มาร์กัสเป็นคนที่เธอไว้ใจได้ที่สุด หญิงสาวพยักหน้าอย่างเต็มใจจากนั้นก็หันหลังให้เขา

ชายหนุ่มมองแผ่นหลังที่แนบชิดกัน เวลาแบบนี้เขาจะพูดถึงเรื่องตุ๊กตาเน่านั้นได้หรือยังนะ ถ้าเธอรู้อาจจะเกลียดเขาหรือว่าจะเห็นว่าพวกเราเคยรู้จักกันมาก่อนและไว้ใจเขามากกว่าเดิม

แต่เพราะกลัวว่าจะเป็นแบบแรก มาร์กัสจึงไม่พูดสิ่งใดออกไปได้แต่มองลมหายใจคนข้างตัวหายใจขึ้นลงสม่ำเสมอเป็นจังหวะ ก็รู้ว่าเธอหลับไปจริงๆ แล้ว

หลายวันมานี้พวกเราเหนื่อยมากจริงๆ เขาลุกขึ้นชะโงกมองใบหน้าเธอปัดเรือนผมขึ้นมาเกี่ยวใบหู จากนั้นก็อดที่จะโน้มลงช่วงชิงแก้มนวลตรงหน้าไม่ได้

แค่แอบหอมแก้มคงไม่เป็นไรหรอกนะ

เสียงลมพัดกับความเงียบสงบของป่าเขา ทำให้เขานอนไม่หลับเพราะเกรงว่าจะมีอันตรายได้ ดูเหมือนตอนนี้เที่ยงคืนแล้วมาร์กัสจึงลุกขึ้นแง้มประตูเพื่อสังเกตด้านนอกทำให้เขารู้ว่า

เวรยามของอองยี้จะค่อนข้างหลวมตอนหลังประมาณเที่ยงคืน คนที่มาเฝ้าเข้าเวรก็น้อยกว่าครึ่งหนึ่ง แถมดูเหมือนจะติดเหล้าทั้งหมด ทำให้เห็นบางคนแอบงีบหลับ

ถ้าจะหนีก็คงต้องใช้เวลานี้ แต่ตอนนี้รอบนอกของค่ายไม่แน่ใจว่าอองยี้วางกำลังไว้เท่าไร ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องสืบให้ได้ตอนที่ไปฝึกคนของอองยี้ยิงปืน

เขาจะผลีผลามตอนนี้ไม่ได้ จึงเดินกลับมานอนที่เดิมกำลังจะขยับหันหลังให้ ปอฝ้ายก็หันหน้ามาหาเขา มือบางยกขึ้นกอดเอวเขา ขาเธอก็วางพาดที่ขาด้านล่าง

แถมหน้าอกนุ่มก็ยังขยับแนบชิด คล้ายกับว่าตอนนี้เขากำลังเป็นหมอนข้างของเธออยู่ พอเป็นแบบนี้แล้วเขาก็เริ่มไม่อยากเป็นสุภาพบุรุษแล้ว

รู้สึกอยากมีเมียตอนนี้เขาจะผิดไหม?

ทำได้แค่เพียงคิด แต่กลิ่นหอมของคนในอกก็ชวนให้คิดไปไกล ตอนที่ความเงียบสงบนั้นเขารู้สึกได้ถึงหัวใจเต้นของเขา การได้อยู่สองต่อแบบนี้ เขาเริ่มรู้สึกดีใจมากกว่าเสียใจอีกแล้ว

ใบหน้าคมจ้องมองเรือนผมหญิงสาวจากนั้นก็ก้มลงหอมอย่างเผลอตัว คิดเข้าข้างไปเองว่าหากได้กอดเธอแบบนี้ทุกคืนก็คงดี

รุ่งเช้าอีกวันตอนที่ปอฝ้ายตื่นนั้น ก็พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของใคร สองมือคิดจะยกมือหนาออกจากเอว แต่ก็กลัวว่าเขาจะตื่นถ้าเป็นแบบนั้นเธอคงทำหน้าไม่ถูกแน่

แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอกำลังมองใบหน้าเขานิ่ง เมื่อเห็นใบหน้าได้รูปราวเทพบุตรจำแลง โครงหน้าเขาคล้ายกับมาร์คัสมาก เพียงแต่ใบหน้าของมาร์กัสนั้นนิ่งเงียบสงบ อีกทั้งริมฝีปากหนากว่า

สายตาเธอมองไปยังริมฝีปากหนา เขาว่ากันว่าคนรูปปากแบบนี้จะเจ้าชู้ เชื่อไม่ได้ แต่ตอนนี้เธอพบกับคนอบอุ่นและพึ่งได้ตรงหน้ามากกว่า เขานิ่งสงบแม้ว่าพวกเราจะตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย

นิ้วเรียวยาวจึงเผลอยกขึ้นแล้วแตะริมฝีปากนั้น เพียงสัมผัสเปลือกตาคนหลับก็ลืมตาตื่นขึ้น ขนตางอนยาวของชายหนุ่มทำเธอเหมือนถูกมนต์สะกด นิ้วมือเธอยังอยู่บนริมฝีปากเขายังไม่ได้เอาออก และตอนนี้ก็ทำให้เธอไม่ออกอีกเมื่อถูกจับได้

เป็นมือของเจ้าของริมฝีปากสวยเองต่างหากที่จับข้อมือเธอ “ฝ้ายไม่ได้ตั้งใจ” เขาขยับ แล้วโน้มตัวไปหาเธอ ตอนนั้นเองคงเหมือนมนต์สะกดที่แท้จริง เมื่อริมฝีปากของคนด้านบนประกบลงบนริมฝีปากของเธอ

เอียดด เสียงประตูเปิดออก พร้อมกับอองยี้ที่ยืนอยู่หน้าสุด ภาพตรงหน้าเหมือนจะทำให้เขาหมดสงสัย ส่วนคนด้านในก็รีบลุกขยับ ปอฝ้ายแทบจะเอาผ้าปิดหน้าไม่กล้ามองใคร

“ขอโทษที่มาขัดจังหวะ แต่นายมีงานให้ต้องทำ” อองยี้หันมองไปยังด้านหลัง ทำให้ปอฝ้ายมองเห็นอาวุธจำนวนมาก เขาจึงฝากปอฝ้ายไว้กับชบา

“จำไว้อย่าอยู่ห่างชบาเข้าใจไหม” คงมีแต่ชบาคนเดียวที่ดูไว้ใจได้ เขาจึงหันไปกำชับอีกรอบ ปอฝ้ายพยักหน้าเข้าใจเมื่อเขาไปแล้วจึงเงยหน้ามองชบา

“อาบน้ำไหม ถ้าอาบก็เอาผ้าผลัดมาด้วย พวกเราจะต้องไปอาบน้ำที่ลำธารด้านหลัง”

ปอฝ้ายรีบทำตาม รู้แล้วว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้มาเที่ยว แต่กำลังอยู่ในสถานการณ์อันตราย แต่ความรู้สึกอุ่นตรงริมฝีปากคืออะไร ทำไมเธอถึงยอมให้เขาทำได้อย่างง่ายดาย