บทที่ 9 พระเอกขี่ม้าขาว

ยังไม่ทันที่ชาลิสาจะตอบกลับอะไรออกไป สิ้นเสียงองอาจ เสียงของบางอย่างที่แตกกระจายก็ดังขึ้นมา ทำให้ชายแก่กับเด็กสาวหันขวับไปมองยังต้นต่อของเสียงทันที

เพล้ง!!

“กรี้ดดด!” ชาลิสากรีดร้องขึ้นมาสุดเสียงด้วยความตื่นตกใจอีกครั้ง

“อะไรวะ!” และตามมาด้วยเสียงของชายแก่ 

ทั้งสองคนหันหน้ามามองยังต้นตอของเสียงนั้น และพวกเขาก็พบว่ากระจกตรงประตูเลื่อนมันแตกลงไปเรียบร้อยแล้ว องอาจเบิกตากว้างด้วยความตื่นตกใจ ชายแก่ไม่คาดคิดว่าจะมีใครกล้าทำกับเขาได้ขนาดนี้ 

ชายแก่มองออกไปด้านนอกรถ เขาเห็นผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งยืนถือถังดับเพลิงอยู่ ซึ่งแน่นอนว่าถังดับเพลิงนั่นแหละที่ชายหนุ่มคนนั้นใช้มันทุบกระจกรถตู้ของเขา

“มึงเป็นใคร!!” องอาจเอ่ยถามออกไปเสียงดัง 

“ปล่อยเธอ” ลูคัสไม่ตอบกลับคำถามของชายแก่ เขาปล่อยมือจากถังดับเพลิง ทำให้ถังใหญ่ร่วงลงไปกระแทกกับพื้นลานจอดรถเสียงดัง ก่อนที่ลูคัสจะหยิบปืนขึ้นมาเล็งไปยังองอาจทันที

“คุณ..” เด็กสาวจำได้ว่าชายหนุ่มคนนี้คือใคร เธอยังคงจำเขาได้ดี ผู้ชายที่ชนกับเธอในวันนั้น 

“กูบอกให้ปล่อยเธอ” ลูคัสขบกรามแน่นพลางเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง 

องอาจมองกระบอกปืนสีดำเงาวับในมือของชายหนุ่มที่กำลังเล็งมาที่เขา ทั้งสายตาและท่าทางของลูคัส ทำให้ชายแก่รับรู้ได้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าของเขาเป็นคนที่เอาจริงแน่ๆ เพราะไม่งั้นชายคนนี้คงไม่กล้ามาทำตัวเหนือกฎหมายอยู่แบบนี้หรอก

“ปล่อยแล้วๆ” ชายแก่ปล่อยมือออกจากไหล่แบบบางของชาลิสาอย่างอ้อยอิ่ง 

“ลงมา” ลูคัสขยับปืนเล็กน้อยเพื่อเป็นสัญญาณให้ชายแก่ลงมาจากรถตู้ที่มีกระจกแตกเต็มไปหมด

องอาจไม่รอช้า เขารีบเอื้อมมือไปเลื่อนประตูรถตู้และก้าวลงมาจากรถอย่างช้าๆ เขาหันไปมองรอบๆ ลานจอดรถ ก็พบว่าคนขับรถของตัวเองนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น โดยมีชายชุดดำอีกคนหนึ่งกำลังใช้กระบอกปืนสีดำเงาจ่อหัวคนขับรถของตัวเองอยู่ องอาจเดินลงมาจากรถและยืนอยู่ด้านข้างรถด้วยสีหน้าเจื่อนๆ ลงไปเล็กน้อย

“มานี่มา” ชายหนุ่มบอกกล่าวกับเด็กสาวที่นั่งเนื้อตัวสั่นเทาอยู่บนรถตู้ในตอนนี้ ลูคัสใช้ปลายกระบอกปืนหันไปตามร่างของชายแก่

ชาลิสาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอย่างไรกับสถานการณ์ในตอนนี้ดี ทั้งเกือบจะโดนคนแก่ขมขื่น ทั้งมีกระบอกปืนอยู่ด้านหน้าของเธอ ทุกอย่างมันดูป่าเถื่อนและรุนแรงไปหมดจนเด็กน้อยแบบเธอไม่คาดคิดเลยว่าตัวเองจะต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ 

“ไม่ต้องกลัวนะ ลงมาเถอะ เราต้องรีบไปกันแล้ว” เสียงปลอบประโลมของลูคัสดังขึ้นมา ทำให้เด็กสาวรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ 

ชาลิสามองดูกระจกที่แตกตรงพื้นรถกับพื้นลานจอดรถชั่วครู่ ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ขยับกายแล้วลงมาจากรถตู้ด้วยความระมัดระวัง ชายหนุ่มจึงเอื้อมมือไปด้านหน้าเพื่อให้เด็กสาวจับ ชาลิสาไม่ได้คิดอะไร เธอจึงเอื้อมมือบางมาจับมือของลูคัสเอาไว้แน่น 

ลูคัสยังคงใช้ปลายกระบอกปืนเล็งเอาไว้ที่ชายแก่ จนกระทั่งเด็กสาวก้าวออกมาจากรถเรียบร้อยแล้ว ลูคัสปรายตามองเด็กสาวเล็กน้อยก่อนที่เขาจะตวัดสายตาคมกริบดุดันไปมองชายแก่ต่อ องอาจสะดุ้งกับสายตาที่ดูน่าเกรงขามของลูคัส ก่อนที่เสียงของลูคัสจะเอ่ยขึ้นมา

“มึงเคลียร์เรื่องกล้องวงจรปิดให้เรียบร้อยด้วย เสียเงินเท่าไหร่ก็จ่ายไป” ชายหนุ่มบอกกล่าวกับคนสนิทที่ยืนถือกระบอกปืนจ่อหัวของคนขับรถขององอาจอยู่

“ครับนาย” อีวานตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบและเย็นชา

ลูคัสจับมือบางของเด็กสาวเอาไว้แน่น จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ดึงเธอไปยังรถของเขา โดยที่มือแกร่งอีกข้างยังคงเล็งปลายกระบอกปืนไปหาองอาจอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งพวกเขาไปถึงรถคันหรูสีดำเงา

“ขึ้นรถไป” เสียงทุ้มบอกกล่าวเธอ

“แต่ว่า…” ชาลิสายังคงหวาดกลัวกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ไม่หาย

“เชื่อใจฉันเถอะนะ” ชายหนุ่มปลอบประโลมเธออีกครั้งหนึ่ง ทำให้ชาลิสาปล่อยมือชายหนุ่มและเอื้อมมือไปเปิดประตูรถข้างคนขับออก จากนั้นเด็กสาวขึ้นไปนั่งบนรถทันที เมื่อลูคัสเห็นว่าสาวน้อยขึ้นรถไปเรียบร้อยแล้ว เขาจึงปิดประตูรถให้กับเธอ

“มึงไม่รู้หรือไงว่ากูเป็นใคร” ชายแก่เอ่ยออกมาอย่างใจดีสู้เสือ

“แล้วมึงไม่รู้หรือไง…ว่ากูเป็นใคร” ลูคัสจึงตอบกลับด้วยน้ำเสียงดุดัน องอาจจึงเงียบลงไปทันที

ลูคัสไม่ได้สนใจชายแก่อีกต่อไป เขามองซ้ายมองขวาเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเริ่มมีคนเดินมาดูเหตุการณ์แล้ว เขาจึงรีบวิ่งอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับและขับรถออกไปจากลานจอดรถอย่างรวดเร็ว และแน่นอนว่าลูคัสเชื่อใจอีวานมากที่สุด เขาเชื่อว่าอีวานจะจัดการทุกอย่างให้เงียบราวกับว่าไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาเลย

ชายหนุ่มขับรถออกมาเรื่อยๆ ดวงตาคมกริบมองข้างหน้ารถอยู่สักพักหนึ่ง เขายังไม่รู้ว่าจะพาเด็กสาวไปไหน แต่ลูคัสอยากพาเธอออกมาจากสถานการณ์ตรงนั้นให้ได้เร็วที่สุดก่อน ทว่าในตอนที่ชายหนุ่มขับรถออกมาได้ไม่นานสักเท่าไหร่ เขาก็ได้ยินเสียงของเด็กสาวด้านข้างคนขับที่เหมือนจะมีเสียงร้องไห้เล็ดลอดออกมา

“ฮึกๆ ฮือออ”

“ร้องไห้เหรอ” ชายหนุ่มหันมามองเธอเล็กน้อย ก่อนที่จะกลับไปมองยังด้านหน้าของรถต่อ เด็กสาวไม่ได้ตอบกลับอะไรออกมา ลูคัสจึงขับรถไปหาปั๊มเพื่อที่จะจอดรถคุยกับเธอก่อน 

ไม่นานสักเท่าไหร่ รถคันหรูสีดำเงาก็มาถึงปั๊มน้ำมันแห่งนี้ที่อยู่ใกล้ที่สุด เด็กสาวยังคงสะอึกสะอื้นอยู่เล็กน้อย ถึงเธอจะไม่ได้ร้องไห้เสียงดังมากนักแต่ชายหนุ่มก็รับรู้ได้ว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่ 

“ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่นี้แล้ว ไม่ต้องกลัว” ชายหนุ่มจอดรถเรียบร้อยแล้ว เขาก็หันไปมองหญิงสาวพร้อมกับมือแกร่งเลื่อนไปลูบไล้แบบบางอย่างแผ่วเบา 

ชาลิสาไม่ได้รู้สึกรังเกียจชายหนุ่มเหมือนกับสัมผัสจากชายแก่ก่อนหน้านี้ เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับชายหนุ่มเล็กน้อย ก่อนที่มือเล็กจะยกขึ้นมาปาดน้ำตาของตัวเองออกอย่างลวกๆ

“เล่าให้ฉันฟังได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น” ชายหนุ่มเอ่ยถามต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่เขาไม่เคยทำกับใครมาก่อน

“คือ…” เด็กสาวกระอักกระอ่วนเล็กน้อย 

“ถ้าเธอไม่สะดวกใจก็ไม่ต้องเล่านะ”

“เปล่าค่ะ” ชาลิสารีบปฏิเสธทันที ไม่ใช่ว่าเธอไม่สะดวกที่จะบอกชายหนุ่ม แต่เธอแค่ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรกับสถานการณ์แย่ๆ ที่เธอเพิ่งจะได้เผชิญมา

“แม่เลี้ยงของฉันเป็นหนี้กาสิโนค่ะ” สาวน้อยครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นเธอก็เลือกที่จะบอกชายหนุ่มที่ช่วยเธอเอาไว้อย่างตรงไปตรงมา

“ท่านบอกว่าจะมาคุยกับผู้ชายคนนั้นเรื่องเงินค่ะ แต่อยู่ดีๆ แม่เลี้ยงของสาก็กลับไปก่อน แล้วก็ให้สากลับกับท่านค่ะ แล้วจากนั้น…” ชาลิสาเอ่ยต่อ

“ฉันเข้าใจแล้วล่ะ โอเค ไม่ต้องเล่าต่อแล้ว” ลูคัสรับรู้ได้ว่าเธอไม่ได้อยากเล่าในส่วนต่อจากนั้นอีก แต่แค่ที่เด็กสาวเล่ามา เขาก็พอจะปะติดปะต่อทุกอย่างได้อย่างชัดเจนแล้ว จากที่เขายังไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไหร่ ตอนนี้เขาก็แน่ใจกับทุกอย่างแล้วล่ะ

“แล้วเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ชายหนุ่มมองสำรวจร่างอรชรของเด็กสาววัยกำลังโต

“ไม่ค่ะ ขอบคุณมากๆ เลยนะคะสำหรับวันนี้” 

“แล้วจะเอายังไงต่อ” 

“สาก็ยังไม่รู้เลยค่ะ” เสียงหวานตอบกลับอย่างสิ้นหวัง เธอไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองควรจะทำอย่างไรต่อไป

“หิวไหม” ชายหนุ่มเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องคุยกับเธอ เพราะกลัวว่าเด็กน้อยตรงหน้าจะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง 

“ไม่ค่ะ” ชาลิสาตอบกลับพลางส่งยิ้มให้เขาเบาๆ

“รออยู่นี้ก่อน” ลูคัสปล่อยมือออกจากไหล่แบบบาง เขาไม่ได้รอให้เด็กสาวตอบกลับอะไรมา ชายหนุ่มหันหลังกลับไปและเปิดประตูรถลงไปทันที