บทที่ 8 เสี่ยแก่บ้ากาม

ด้านชาลิสา

เด็กสาวในชุดเดรสขาวนั่งเกร็งตั้งแต่ที่เธอต้องมาเจอและได้นั่งรวมโต๊ะกับชายแก่ ชาลิสาพยายามที่จะไม่มองหน้าองอาจเพราะสายตาที่จาบจ้วงของชายแก่มันทำให้เด็กสาวรู้สึกอึดอัดเอามากๆ อึดอัดจนเธอไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ จะมีก็แต่แม่เลี้ยงของเธอนั่นแหละที่ดูจะมีความสุขอยู่คนเดียว แม่เลี้ยงเอาแต่นั่งยิ้มและหัวเราะชอบใจออกมาอย่างชัดเจน จนไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าชาลิสาจะรู้สึกอย่างไรในตอนนี้ 

แม่เลี้ยง ชาลิสา และชายแก่ สั่งอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเขารออาหารไม่นานสักเท่าไหร่ อาหารมากมายหลายอย่างก็ทยอยออกมาเสิร์ฟบนโต๊ะของพวกเขา 

จากนั้นทั้งสามคนเริ่มลงมือทานอาหารกันโดยที่แม่เลี้ยงกับชายแก่พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ชาลิสานั่งก้มหน้างุดและตักอาหารกินอย่างเงียบๆ เนื่องจากเด็กสาวไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ของแม่เลี้ยงดังขึ้นมา ทำให้การสนทนาที่สนุกสนานของชายแก่กับแม่เลี้ยงหยุดลงกะทันหัน

“ขอโทษนะคะ” กนกนุชบอกกล่าวกับชายแก่ด้วยน้ำเสียงร่าเริง 

“ตามสบาย” องอาจตอบกลับด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แม่เลี้ยงของชาลิสาจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเพื่อดูว่าใครเป็นคนโทรเข้ามาหาเธอ 

“ขอไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ” แม่เลี้ยงมองดูหน้าจอโทรศัพท์อยู่ชั่วครู่ ก่อนที่เธอจะเอ่ยต่อ

“อือ ไปเถอะ” ชายแก่พยักหน้าให้แม่เลี้ยงของชาลิสาเบาๆ 

จากนั้นกนกนุชส่งยิ้มกว้างให้ชายแก่ แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืนพร้อมกับปลีกตัวออกไปจากตรงนั้นอย่างช้าๆ ทำให้ชาลิสาเงยหน้าขึ้นมามองตามหลังแม่เลี้ยงเล็กน้อย 

“อาหารอร่อยไหมหนูสา” องอาจเอ่ยถามเด็กสาวในชุดเดรสสีขาวที่สวยสะพรั่งสมวัยทันที 

“อะ..อร่อยค่ะ” ชาลิสาตอบกลับอย่างตะกุกตะกัก

“ไม่ต้องกลัวพี่หรอกนะ พี่ใจดีจะตาย” ชายแก่เอ่ยต่อพร้อมกับใช้สายตาแทะโลมเด็กสาว

“ค่ะ” ชาลิสาก้มหน้างุดอีกครั้ง เธอพยายามไม่สบตากับองอาจเพราะเธอไม่ค่อยชอบความรู้สึกตอนนี้ของตัวเองสักเท่าไหร่

องอาจยกยิ้มชอบใจด้วยหน้าตาเจ้าเล่ห์ เพราะก่อนหน้านี้เขาได้พูดคุยกับแม่เลี้ยงของเด็กสาวไปหมดแล้ว เขารู้แล้วว่าความต้องการของกนกนุชคืออะไร แต่เขาต้องการพบเจอกับเด็กสาวก่อนว่าเธอจะสะสวยดั่งที่กนกนุชบอกกล่าวเอาไว้หรือเปล่า และเมื่อเขาจะได้เจอเด็กน้อยตรงหน้า ชายแก่ก็รู้สึกถูกอกถูกใจเด็กสาววัยกำลังโตเอามากๆ 

กนกนุชหายไปไม่นานสักเท่าไหร่ ก่อนที่เธอจะเดินกลับมาด้วยท่าทางรีบร้อนและมาหยุดอยู่ข้างโต๊ะ ทำให้องอาจกับชาลิสาเงยหน้าขึ้นมามองกนกนุชทันที

“คือ..พอดีว่าดิฉันต้องกลับไปทำธุระด่วนนะคะท่าน อยากจะฝากไปส่งยัยสาที่บ้านหน่อยได้ไหมคะ” แม่เลี้ยงส่งสายตาให้ชายแก่เพื่อเป็นการส่งสัญญาณบางอย่างที่พวกเขารู้กันเพียงแค่สองคน

“ได้สิ ไม่มีปัญหา” ชายแก่ตอบกลับทันขวับ

“แต่คุณป้าคะ!..” ชาลิสาใจเต้นรัวขึ้นมาพร้อมกับความกลัวที่แล่นแปลบขึ้นมาภายในใจดวงน้อย จะให้เธอกลับพร้อมกับผู้ชายคนนี้อย่างนั้นเหรอ

“กินข้าวกับท่านเสร็จค่อยกลับนะยัยสา เดี๋ยวท่านก็แวะไปส่ง” แม่เลี้ยงเอ่ยต่อ

“งั้นสากลับด้วยเลยได้ไหมคะ” เด็กสาวบอกกล่าวแม่เลี้ยงด้วยน้ำเสียงสั่นเทาอย่างไม่สามารถห้ามได้

“ยัยสา..นี่แกจะหักหน้าฉันหรือไง” กนกนุชก้มหน้าลงมากัดฟันกรอดพลางกระซิบข้างหูชาลิสา

“ปะ..เปล่าค่ะ” เด็กสาวหน้าเจื่อนลงไปเล็กน้อย 

“ไม่มีอะไรคะท่าน ยังไงรบกวนท่านหน่อยนะคะ” แม่เลี้ยงแสร้งทำเป็นหันไปบอกกล่าวชายแก่ เพื่อให้ชาลิสารู้สึกเกรงอกเกรงใจผู้ใหญ่

“รบกวนอะไรกันล่ะ กลับทางเดียวกันพอดี ไปทำธุระเถอะ ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวฉันไปส่งเอง” 

“ขอบคุณมากนะคะท่าน” กนกนุชเอ่ย

“อือๆ ไปเถอะ” 

“สวัสดีค่ะท่าน อย่าดื้อกับท่านละยัยสา” แม่เลี้ยงเอ่ยล่ำลาชายแก่และหันมาทิ้งท้ายกับเด็กสาว ก่อนที่เธอจะก้าวเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว 

“ไม่ต้องห่วงนะชาลิสา เดี๋ยวพี่ไปส่งให้ถึงบ้านเลย” ชายแก่หันมาเอ่ยกับชาลิสาที่นั่งตัวสั่นเทาอยู่

“คะ..ค่ะ” เด็กสาวชุดเดรสขาวก้มหน้างุดอีกครั้ง เธอพยายามที่จะไม่สนใจชายแก่และทานอาหารอย่างเงียบๆ จนกระทั่งเวลาผ่านพ้นไปจนพวกเขาทานอาหารจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชายแก่ชวนเด็กสาวคุยตลอดเวลา แต่ชาลิสาก็ตอบกลับองอาจเพียงสั้นๆ เท่านั้น หลังจากนั้นชายแก่ก็เรียกให้พนักงานคิดเงินทันที

เมื่อชายแก่จ่ายเงินจนเสร็จสรรพแล้ว เขาก็เรียกให้เด็กสาวลุกขึ้นและเดินตามเขามาที่ลานจอดรถ ชาลิสาทำได้เพียงกำมือของตัวเองเอาไว้แน่นและเดินตามชายแก่มาเรื่อยๆ จวบจนพวกเขามาถึงรถตู้คันสีดำสุดหรูหราขององอาจ

“ทางนี้จ้า อันนี้รถพี่เองนะ หรูไหมล่ะ” ชายแก่หันมาเอ่ยถามเด็กสาว ก่อนที่คนขับรถจะเปิดเลื่อนประตูรถตู้คันใหญ่ให้กับชายแก่ 

“ค่ะ” เด็กสาวตอบกลับอย่างจำใจ

“เชิญจ้าคนสวย” ชายแก่ผายมือให้ชาลิสาขึ้นรถไปก่อน สาวน้อยยืนทำใจอยู่ชั่วครู่แต่เธอก็ต้องก้าวขาขึ้นมานั่งบนรถตู้อยู่ดี 

องอาจหันไปส่งซิกกับคนขับรถเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะขึ้นรถตามไปนั่งข้างๆ เด็กสาวคนสวย ประตูรถตู้ถูกเลื่อนปิดสนิทลง ทำให้ชาลิสาหันมามองประตูเล็กน้อยสลับกับเลื่อนสายตาไปมองว่าคนขับรถขึ้นมาหรือยัง องอาจพยายามขยับตัวไปใกล้ชาลิสา แต่เธอก็พยายามจะขยับหนีเขาตลอด

“สาวน้อย..เธอสวยมากเลยนะ รู้ตัวไหม” เสียงทุ้มของชายแก่เอ่ยขึ้นมา

“จะ..จะทำอะไรคะ” ชาลิสาตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอหันซ้ายหันขวามองไปรอบรถก็พบว่าฟิล์มกระจกของรถคันนี้เป็นสีดำสนิททั้งคัน อีกทั้งคนขับรถก็ยังไม่ได้ขึ้นรถมาเลย

ชายแก่ไม่ได้ตอบกลับอะไรทั้งนั้น เขามองเด็กสาวด้วยสายตาหื่นกระหายอย่างชัดเจน จนชาลิสาต้องเอามือเล็กยกขึ้นมาปกปิดอกอวบอิ่มของตัวเองเอาไว้ 

“สากลับเองดีกว่าค่ะ” หญิงสาวเอ่ยออกมา แต่เหมือนว่าชายแก่จะไม่สนใจอะไรแล้วทั้งนั้น 

“มาอยู่กับพี่เถอะนะ รับรองหนูสบายไปทั้งชาติแน่” ชายแก่ไม่พูดเปล่า เขาเอื้อมมือไปจับไหล่แบบบางทั้งสองข้างของชาลิสาเอาไว้แน่น 

“อย่านะคะ!!” สาวน้อยตะโกนใส่ชายแก่ด้วยใบหน้าที่ตื่นตกใจ เป็นครั้งแรกที่เธอโดนผู้ชายแตะเนื้อต้องเนื้อขนาดนี้ เด็กสาวที่ไม่เคยเจอกับสถานการณ์แบบนี้ เธอจึงไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอย่างไรต่อไปดี

“ปล่อยสานะคะ! กรี้ดดด!” ชาลิสาเอ่ยต่อ ก่อนที่เสียงหวานจะกรีดร้องขึ้นมาเพราะชายแก่พุ่งตัวเข้ามาจู่โจมเธอ แต่ทว่าชาลิสาก็พยายามที่จะยกมือขึ้นมาดันองอาจออกจากตัวของเธอ ชายแก่มุ่งไปหาซอกคอขาวผ่องโดยไม่สนใจอะไรแล้วทั้งสิ้น

“อยู่นิ่งๆ! แม่เลี้ยงของเธอไม่ได้บอกอะไรเลยหรือไง” องอาจดึงดันที่จะเอาหน้าเข้าไปสูดดมซอกคอของเด็กสาวให้ได้ น้ำเสียงที่เคยปลอบประโลมเด็กสาวในก่อนหน้านี้ ถูกเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงแข็งกร้าวและหยาบคาย 

“ไม่ค่ะ ปล่อยสานะคะ!” ชาลิสาไม่ยอมให้ชายแก่เข้ามาถึงตัวของเธอได้ง่ายๆ แค่มือสากหยาบกระด้างที่จับไหล่เธออยู่ เธอยังรู้สึกรังเกียจมากๆ แล้ว

“ฉันบอกให้อยู่นิ่งๆ ไง!!!”

ยังไม่ทันที่ชาลิสาจะตอบกลับอะไรออกไป สิ้นเสียงองอาจ เสียงของบางอย่างที่แตกกระจายก็ดังขึ้นมา ทำให้ชายแก่กับเด็กสาวหันขวับไปมองยังต้นต่อของเสียงทันที

เพล้ง!!