ตอนที่8. เรื่องราวในอดีต

ตอนที่8. เรื่องราวในอดีต

“ฉันรู้แล้วว่าเธอไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของโคจิโร่

และฉันก็รู้ด้วยว่าเธอมีพี่ชายชื่อฮารุโตะ...ที่อาจยังมีชีวิตอยู่”

ฮานะเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาแดงก่ำ

“แล้วคุณจะทำยังไง...จะใช้ฉันเป็นตัวล่อให้เขาโผล่มาใช่ไหม?”

เซียวเล่ห์นิ่งไปพักหนึ่งก่อนพูดเสียงต่ำ

“ไม่…แต่ถ้าเขาคือคนที่ฆ่าน้องชายฉัน ฉันจะลากเขาออกมาด้วยมือฉันเอง และถ้าเธอเป็นกุญแจ...ก็จงเตรียมใจไว้ได้เลยว่า ประตูที่เรากำลังจะเปิด มันจะไม่มีวันปิดลงอีกต่อไปแล้ว”

“ประตูมันปิดตายตั้งแต่ที่ฉันได้มาเจอกับคุณแล้วต่างหาก เพราะอะไรรู้ไหมคะ? ”

ฮานะเอ่ยถามเซียวเล่ห์ด้วยแววตาที่แดงก่ำเป็นอย่างมาก

“เพราะอะไร ไหนพูดมาสิ อะไรที่ทำให้เธอคิดว่าประตูมันปิดตายตั้งแต่มาเจอฉัน” เซียวเล่ห์ถามด้วยความอยากรู้เป็นอย่างมาก ว่าอะไรที่ทำให้ฮานะคิดแบบนั้น

“ก็ตั้งแต่ฉันเจอคุณ ชีวิตที่เคยเรียบง่ายของฉัน ในตอนนี้เต็มไปด้วยปัญหา ทั้งคนที่ติดตามฉัน โดยที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าคนที่ตามเป็นใคร และมีจุดประสงค์อะไร ไหนจะบอดีการ์ดทางฝั่งของฉัน ไหนจะคนของคุณ แบบนี้คุณยังคิดว่าชีวิตฉันมันยังเรียบง่ายอยู่อีกเหรอคะ แม้แต่ในรถที่ติดสัญญาณ GPS และ เครื่องดักฟัง”

ฮานะพูดและถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า

“นี่ยังไม่ทันได้เริ่มต้นเลยด้วยซ้ำ ถ้าเริ่มต้นจริง ๆ มันจะขนาดไหน”

กลางคืน – ลานจอดรถใต้ตึกวิจัยมหาวิทยาลัย

เพราะลืมเอกสารที่สำคัญเอาไว้ ฮานะมาเอาแฟ้มงานวิจัยที่ลืมไว้ แต่ดันเจอเซียวเล่ห์ที่แกล้ง “บังเอิญผ่านมา” ไฟสลัว เงาตึกมืด เสียงรองเท้าหนังของเขากระทบพื้นชัดเจนในความเงียบ

“ตามฉันมานี่” เขาพูดเหมือนออกคำสั่ง

“ถ้าคิดจะลากฉันไปสอบปากคำอีก ฉันไม่ว่างค่ะ”

เขายิ้มมุมปาก ดวงตาเป็นประกายราวกับรู้อยู่แล้วว่าเธอจะขัดขืน

“ถ้าไม่ว่าง งั้นทำไมยังมา?”

“...” มันเรื่องของฉันไหม จะไปไหนมาไหนมันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับคุณ กรุณาอย่ามาล้ำเส้นค่ะ

เขาขยับเข้ามาใกล้เกินความจำเป็น ลมหายใจห่างกันแค่ปลายจมูก มือหนึ่งยันผนังไว้ ใจเต้นของเธอดังพอจะได้ยินกันทั้งคู่

“ระหว่างเธอกับฉันมีอะไรบางอย่างที่มากกว่าเกมสงคราม...ใช่ไหม? หรือมันแค่ฉันคนเดียวที่รู้สึก?”

ฮานะกัดริมฝีปากแน่น เธอทั้งโกรธทั้งสับสน เพราะใช่เธอไม่ควรหวั่นไหวกับศัตรูของพี่ชายตัวเอง

แต่หัวใจ…มันไม่เคยรอให้เหตุผลชนะเลย

ฮานะสะบัดมือของเขาออก ก่อนที่เธอจะเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ฮานะเดินเร็ว ๆ ตรงมาที่รถตัวเอง มือกำแฟ้มแน่นเพราะอากาศเย็นทำให้นิ้วชา แต่ยังไม่ทันจะไขกุญแจเสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“มาดึกแบบนี้ ไม่กลัวเหรอ”

เธอชะงัก หันขวับไปเจอชายร่างสูงในสูทดำ พิงเสาต้นหนึ่งด้วยท่าทีชวนตี...หน้า

“อาจารย์ไม่มีอะไรทำหรือไงคะ ถึงได้โผล่มาเหมือนยามเฝ้าลานจอดรถแบบนี้”

เซียวเล่ห์หัวเราะเบา ๆ เดินเข้ามาใกล้ ร่างสูงของเขาบดบังแสงไฟเหนือศีรษะจนเกิดเป็นเงาทาบทับเธอ

“ถ้าฉันบอกว่า...มารอเธอ จะเชื่อไหม?”

“คิดว่าฉันหน้าโง่พอจะเชื่อเหรอคะ?”

“ฉันคิดว่าเธอไม่โง่ แต่ดื้อ”

ประโยคนั้นทำเอาฮานะขมวดคิ้ว มือยังถือแฟ้มไว้แน่นในท่าเตรียมฟาดหากอีกฝ่ายเข้ามาใกล้กว่านี้

“มีอะไรก็พูดมา ฉันไม่ใช่คนที่ชอบยืนแลกคำกัดกลางลานจอดรถตอนสี่ทุ่ม ทั้งที่เดินหนีแล้วยังเดินตามมาอีก ไวยิ่งกว่าปรอท”

“เธอชื่อ ‘มิยูกิ ฮานะ’ ใช่ไหม?”

เสียงเขาทุ้มแต่เด็ดขาด แววตาคมกริบเหมือนใบมีดที่เพิ่งลับ ฮานะชะงัก นี่มันไม่ใช่คำถามธรรมดาแล้ว

“คุณกำลังละเมิดสิทธิส่วนบุคคลอยู่หรือเปล่าคะ? คุณรู้จักชื่อฉันอยู่แล้ว แล้วทำไมยังถามอยู่ได้ไม่เข้าใจ”

“ฉันกำลัง ‘ปกป้องตัวเอง’ จากสิ่งที่อาจกลายเป็นภัยในอนาคต...อย่างลูกสาวของโคจิโร่ มิยูกิ”

เสียงแผ่วลงตรงชื่อของพ่อเธอ เงียบ...เงียบเหมือนทุกเสียงในโลกหายไป

ฮานะหายใจไม่ทั่วท้อง รู้สึกเหมือนถูกจับได้ว่าแอบทำผิดอะไรบางอย่าง ทั้งที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขา “รู้” ได้ยังไง

“อย่าเล่นสงครามจิตวิทยากับฉัน” เธอกัดฟันพูด

“เปล่าเลย...” เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย เสียงนุ่มชิดใบหูเธอ “ฉันแค่อยากรู้ว่า...ความรู้สึกแปลก ๆ ระหว่างเรามันเป็นของจริง หรือแค่ภาพลวงตาของศัตรูสองคนที่ดันถูกโชคชะตาโยนมาเจอกันในคลาสเรียน”

ฮานะถอยหลังไปชนรถของตัวเอง รู้สึกถึงความร้อนวาบในอกและแก้ม เขากำลังทำให้เธอหวั่นไหว

และเขารู้

“ฉันจะสืบว่าเธอเป็นใคร...ในขณะที่เธอคงกำลังหาคำตอบว่า ฉันเป็นตัวอะไรในเรื่องของพ่อเธอ”

 

เขากระซิบอีกครั้งก่อนจะผละออก และหันหลังเดินจากไปราวกับฉากนั้นไม่มีความหมายใด

ทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ และคำถามนับร้อยในใจของหญิงสาว

ห้องประชุมใต้ดินในคลับลับของเซียวเล่ห์

“เตรียมจัดงานเลี้ยง เชิญตัวแทนจากแก๊งญี่ปุ่นทุกสายที่อยู่ในไทย โดยเฉพาะ ‘มิยูกิกรุ๊ป’ ”

เซียวเล่ห์ออกคำสั่งเรียบ ๆ พลางพลิกแฟ้มภาพที่ลูกน้องวางไว้

ภาพของฮานะ กำลังยืนข้างชายหนุ่มผู้หนึ่งมิยูกิ โคจิโร่

“งานเลี้ยง...จะเป็น ‘สนามล่อเหยื่อ’ ”

เสียงของมาเฟียหนุ่มต่ำดั่งคมมีดที่พร้อมเฉือนเงาอดีต

“ไม่ว่านายจะมีชีวิตอยู่หรือไม่ เคียว ฉันจะค้นหานายให้เจอต่อให้เป็นต้องพลิกแผ่นดินหา ฉันก็จะทำ”