Novels by แอดมินตัวกลม

ไฟรักสัมพันธ์ลวงตอนพิเศษ 3หลายวันผ่านไปเรื่องคดีความต่างๆ ถูกจัดการอย่างถูกต้องตามกฎหมายทุกคนต่างพอใจกับการตัดสินของศาลทำให้ทุกคนคลายความกังวลใจต่างๆ นาๆ ได้ไปจนหมดสิ้นเป็นเวลาหลายสัปดาห์ปราณ และ ปริญ สองพี่น้องที่กำลังสร้างแผนอย่างพิถีพิถัน เพื่อให้มั่นใจว่าทุกรายละเอียดจะ สมบูรณ์แบบสำหรับความรักในชีวิตของเขาปริญรับหน้าที่ติดต่อเพื่อนสนิทและครอบครัวของ ศตพร และ กนก อย่างลับๆ โดยขอความช่วยเหลือจากพวกเขาเพื่อสร้างฉากเซอร์ไพรส์ที่บ้านของเขา โดยที่ปริญได้กำชับทั้งลุงป้าและเพื่อนที่ทำงานของทั้งสองสาว เขาต้องการสร้างบรรยากาศที่จะตราตรึงอยู่ในความทรงจำของพวกเธอตลอดไปในวันที่ขอเซอร์ไพรส์ สองคนพี่น้องตื่นขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นและประหม่า เขาเตรียมทุกอย่างที่บ้านอย่างระมัดระวัง ตกแต่งด้วยดอกไม้สวยงาม ไฟวิบวับ และเพลงคลอเบาๆ เขาต้องการสร้างบรรยากาศโรแมนติกที่จะทำให้สองพี่น้องฝาแฝดแทบลืมหายใจ“วันนี้มีงานอะไรหรือเปลาคะทำไมดูคนเข้าออกบ้านเยอะจัง” กนกถามปราณที่นั่งกินข้าวเช้าด้วยกันทำเอาชายหนุ่ทแทบสำลักก่อนหันมาหาแม่เพื่อขอความช่วยเหลือ“อ่อ วันนี้ที่บริษัทจะมาถ่ายทำชีวิตความเป็นอยู่ของสองคนพี

ไฟรักสัมพันธ์ลวงตอนพิเศษ 2“พี่ว่าไปนอนพักก่อนดีไหมหรือยังไงร่างกายจะได้แข็งแรง พี่เป็นห่วงนะเห็นคุณแม่บอกว่าท้องแรกต้องระวังหลายอย่าง”“แต่ว่านอนมาเยอะแล้วนะ ทีอย่างนี้หล่ะมาเป็นห่วงทีกระแทกกระทุ้งพลิกซ้ายพลิกขวาด้านหน้าเอยหลังเอยไม่กลัวบ้างล่ะ” กนกสวนกลับมาปราณรีบยกมือปิดปากภรรยาสาวของเขาทันที“ไม่เอาน่าที่รักอย่าพูดดังไป ทำไงได้ก็มันอยากใครจะอดใจไหวหมอบอกแล้วไงว่ามีอะไรกันได้แต่ต้องระวัง”“ไปนั่งเล่นที่สวนหน้าบ้านดีกว่าค่ะจะได้สูดอากาศบริสุทธิ์ด้วยได้เปิดหูเปิดตาบ้างก็ยังดี” ปราณพยักหน้าแล้วรีบประคองกนกเดินออกไปนอกบ้านตอนนี้เขาแทบไม่เป็นอันทำอะไรแล้วนอกจากเกาะติดภรรยาของเขานั่นเอง“อ้าวกนกมานั่งนี่มา” ศตพรร้องเรียกเมื่อเห็นว่ากนกเดินมาพร้อมกับปราณ เมื่อมาถึงสองพี่น้องนั่งข้างๆ กัน“เป็นยังไงบ้าง แย่เลยเหรออาการแพ้ท้องเธอน่ะ”“อืมมันก็เป็นๆ หายๆ” กนกตอบพร้อมกับหันมาหยิบคุกกี้ที่วางอยู่ตรงนั้นมากินหนึ่งคำ“โบราณว่าสามีที่แพ้ท้องแทนเมียจะรักเมียมากๆ เลยแล้วทำไมพี่ปราณไม่แพ้ท้องแทนเมีย ผมล่ะสงสัย”“ไอ้ปริญหุบปากและหยุดความสงสัยของมึงเอาไว้แค่นั้นเลยนะอย่าปากหมาให้มันมากนักรอดูเมียมึงท

ไฟรักสัมพันธ์ลวงตอนพิเศษ 1กนกและปราณออกมาจากห้องทุกคนต่างมองมาที่ทั้งสอง“ทำไมวันนี้ลงมากินข้าวช้า กนกเป็นอะไรหรือเปล่าไม่สบายอะไรตรงไหนไหม” ศตพรเอ่ยถามออกมาด้วยความเป็นห่วง“ไม่เป็นไรคะ กินข้าวเถอะขอโทษที่ทำให้รอนานนะคะ” ปริญ ศตพร รวมไปถึงแม่ของชายหนุ่มทั้งสองมองหน้า ทั้งกนกและปราณด้วยความแปลกใจ“สองคนทะเลาะอะไรกันหรือเปล่าเนี่ยทำไมทำหน้าแบบนี้” แม่เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย ปราณถอนหายใจออกมา“กนกเขาไม่สบายใจครับ เขาเครียด” ปราณตอบแค่นั้นแล้วหันมามองหน้ากนกอีกครั้ง“ไม่สบายใจอะไรเหรอ?” คราวนี้ศตพรเอ่ยถามอีกครั้งเพราะกลัวว่าน้องจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้“คืองี้นะทุกคน ก่อนหน้านี้เราคุยกันแล้ว พี่ขอกนกแต่งงาน”“ห๊ะแต่งงานเหรอ !!” ทุกคนตกใจร้องลั่นพร้อมกัน“แต่งงานแล้วไม่สบายใจอะไร เรามีพร้อมทุกอย่างแต่งวันนี้เลยก็ยังได้เอาไงไม่สบายใจอะไร” ปริญถามพราะไม่ข้าใจจริงๆ ว่าไม่สบายใจอะไรอีก“กนกท้องนะคะ”“ท้องแล้วยังไงล่ะลูก นี่สามีก็อยู่ตรงนี้ ไม่สบายใจอะไรกัน” แม่เองก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความคิดเห็นเออกมา“ไปกันใหญ่แล้วครับที่กนกไม่สบายใจนั่นก็คือเธอกลัวว่าใส่ชุดเจ้าสาวแล้วจะไม่สวย กลัวว่าท้องจะ

ไฟรักสัมพันธ์ลวงตอนที่ 53 เจ้าเล่ห์ยืนหนึ่ง“เป็นอะไร” ศตพรหันมาถามด้วยความเป็นห่วง“สงสัยว่าเส้นยึดนั่นแหละก็เมื่อวานผมอุ้มคุณมานี่ นี่อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้ถึงว่าไม่เห็นขอบคุณสักคำ คิดดูสิคนที่เพิ่งแขนหักและยังจะเสี่ยงหมอนรองกระดูกเคลื่อนแต่ต้องมาอุ้มคุณอีกคิดดูก็แล้วกันว่ามันจะเจ็บขนาดไหน”“ก็แล้วใครใช้ให้นายอุ้มล่ะ ไม่อุ้มก็ไม่เห็นมีใครว่าอะไรนี่”“อ่อ ไม่ให้คนอื่นแล้วใครล่ะพี่ปราณคิดเหรอว่าเขาจะแตะต้องคุณ พี่ผมนะถ้าเขาไม่รักไม่ชอบขาไม่แตะต้องหรอกผู้หญิงอ่ะ ส่วนพี่ภาคินก็มัวแต่จัดการไอ้พวกบ้านั่นสุดท้ายก็ผมนี่แหละที่ต้องอุ้มไม่ว่ายังไงก็ไม่พ้นผม จบไหม เพราะงั้นขอบคุณและตอบแทนผมด้วย”“ตอบแทนอะไร?” กนกถามด้วยความไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร“เอาอย่างนี้นะคุณกับกนกไปอยู่ที่บ้านผมโดยอ้างว่าไปดูแลผม ไม่ต้องอ้างก็ได้ไปดูแลจริงๆ แหละเพราะผมคงต้องผ่าตัด อีกอย่างก็เพื่อให้กนกกับพี่ปราณคืนดีกันอย่างน้อยก็เพื่อหลานของเราทั้งสองคนนะ คิดดูให้ดีๆ ได้ประโยชน์ทั้งขึ้นทั้งล่อง ส่วนจะดีกันหรือไม่นั้นให้เขาสองคนต่อสู้กันเองดีไหม”“ก็ได้เอาแบบนั้นก็ได้”หลายวันผ่านมาที่บ้านของปราณและปริญ“คุณกนกคะ อุ้ยใช่

ไฟรักสัมพันธ์ลวงตอนที่ 52 การเปลี่ยนแปลง“นายครับหมอที่รักษาพี่สาวคุณกนกออกมาแล้วครับ” ภาคินเดินมาบอกกับทุกคน ปราณหันไปหาน้องชาย“ไปจัดการแทนพี่หน่อยก็แล้วกันตอนนี้พี่ไม่อยากห่างกนกแม้แต่นาทีเดียว มีอะไรก็โทรหาพี่ก็แล้วกัน” ปราณบอกกับน้องชาย ก่อนหันไปหาลุงกับป้าอีกครั้ง“ลุงกับป้าไปดู ศตพร เถอะครับทางนี้ไม่ต้องห่วงผมจะดูแลเอง”“ไม่ดีกว่าลุงขอไปเจอกนกก่อนจะดีกว่า หากไปหาศตพรก่อนนั่นยิ่งทำให้กนกคิดมากกาว่าเดิมก็เป็นได้ อาการทางกายมันรักษาได้ง่ายกว่าอาการทางใจเชื่อลุง”“งั้นฉันไปกับแกด้วยก็แล้วกัน” ป้ารีบบอกลุง“ไม่ต้องแกจะไปไหนก็ไปตอนนี้อย่าเพิ่งเจอกนกเลย”ห้องพักฟื้นของศตพร หญิงสาวไม่ค่อยเป็นอะไรมากดีที่กระสุนถากๆ ไปเท่านั้น แต่เพราะเธอตกใจเลยทำให้สลบไป“เป็นไงบ้างคุณไหวไหม”ปริญถามออกมาด้วยความเป็นห่วง ศตพร มองหน้าแล้วส่ายหน้าเบาๆ“เจ็บนะสิเจ็บมาก แล้วกนกล่ะ กนกอยู่ที่ไหนทำไมไม่มาหาฉันหรือว่าทะเลาะกับพี่ชายนายอีกแล้ว?”“เรื่องมันยาวเอาเป็นว่าพักผ่อนให้หายดีซะก่อนแล้วจะเล่าให้ฟัง”ปริญบอกกับ ศตพร แล้วนั่งถอนหายใจอยู่ข้างๆ เตียงป้าเดินเข้ามาหาพร้อมกับรีบเข้ามากอด ศตพร ในทันที“ป้ามาได้

ไฟรักสัมพันธ์ลวงตอนที่ 51 การจากลา 1ดาดฟ้าโรงพยาบาล สายลมพัดพาทำเอาผมที่ยาวสลวยของกนกปลิวไปตามแรงลม หญิงสาวยืนอยู่ที่ระเบียงและมองออกไปด้านนอกด้วยสายตาว่างเปล่า พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น ภาพในอดีตหวนมาอีกครั้งเมื่อตอนที่เธอเป็นเด็กพ่อแม่และพี่สาวที่รักของเธอ เป็นภาพที่มีความสุขเป็นอย่างมาก กระทั่งพ่อแม่มาจากไป ทุกคนต่างตราหน้าว่าเธอคือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ความรักความอบอุ่นที่เคยมีมันกลับมีน้อยลงไปทุกที มีแค่ศตพรแฝดพี่เท่านั้นที่อยู่เคียงข้างเธอมาตลอด มือเล็กยกขึ้นมาปาดน้ำตาตัวเองออกก่อนจะจับตรงขอบระเบียงดาดฟ้าเอาไว้ สองมือสั่นระริกก่อนที่เธอจะค่อยๆ ปีนขึ้นไปยืนบนขอบระเบียงดาดฟ้ากนกก้มลงไปมองด้านล่างก่อนที่จะหลับตาแล้วปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาอีกครั้ง“ต่อให้มีชีวิตอยู่ฉันก็คงอยู่บนความเจ็บปวดสู้จากไปซะจะได้ให้มันจบๆ ไปไม่ต้องเป็นภาระ ไม่ต้องสร้างความเดือดร้อนและความอับอายให้กับทุกคน” นั่นคือสิ่งที่กนกคิดอยู่ในตอนนี้มือเล็กๆ ลูบที่ท้องเบาๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา“แม่ขอโทษที่ไม่อาจรักษาลูกเอาไว้ได้ แต่หากเรายังมีลมหายใจก็เหมือนกับว่าแม่คงสร้างความลำบาก ลูกต้องกลายเป็นคนที่ถูกผู

ตอนพิเศษ แสงอาทิตย์ในทุกเช้าที่มีเธอเช้านี้ต่างจากเช้าทุกวัน…เพราะมันเป็นเช้าวันแรกหลังจากที่ทั้งสี่คนใช้คำว่า “ครอบครัว” ได้อย่างเต็มปาก ฮานะตื่นขึ้นมาพร้อมกลิ่นหอมของขนมปังที่อบในครัว ดวงตายังปรือ ๆ อยู่แต่กลับมีรอยยิ้มประดับมุมปากโดยอัตโนมัติ เมื่อเห็นว่าเตียงข้าง ๆ ว่างเปล่า แต่พอเธอก้าวลงจากเตียง เดินตามเสียงในครัวไป ก็พบว่าคนที่หายตัวไปคือสามีสุดหล่อ…ที่กำลังใส่ผ้ากันเปื้อนรูปเป็ดแสนน่ารัก ก้มหน้าก้มตาเจียวไข่และจัดจานอย่างตั้งใจ “จะทำอาหารเช้าทุกวันเลยเหรอ?” ฮานะถามเสียงงัวเงียเซียวเล่ห์เงยหน้าขึ้นมา ยิ้มกว้างแบบที่ทำให้ใจเธอสั่นทุกที “ไม่ทุกวัน…แต่จะทำทุกเช้าที่เธอยังอยู่ข้าง ๆ ฉัน”เธอหัวเราะเบา ๆ เดินเข้าไปกอดเขาจากด้านหลัง “พูดแบบนี้…ใครจะไปไหนได้คะที่รัก” เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังขึ้น ก่อนที่เขาจะหมุนตัวกลับมากอดเธอไว้ทั้งตัว แล้วโน้มลงมาจูบหน้าผากเธอหนึ่งที “ยอมให้หอมหมดทั้งตัวเลยด้วยซ้ำ”ขณะเดียวกัน… ในอีกฝั่งของบ้าน เคียวกับโซระก็ไม่แพ้กัน โซระที่ห่มผ้านอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนโซฟาหนังสุดหร

ตอนที่ 52. แต่งงาน “ชุดนี้ใช่เลย...หรือหัวใจฉันใช่เธอ”ร้านชุดแต่งงานกลางเมืองที่ถูกจองไว้ล่วงหน้าสำหรับวันนี้โดยเฉพาะฮานะกับโซระยืนอยู่หน้าแร็กชุดแต่งงานยาวเหยียด สายตาสำรวจแต่ละแบบด้วยความจริงจัง“อันนี้ดูหวานไปไหม?” ฮานะชี้ไปที่ชุดลูกไม้สีขาวแบบเจ้าหญิง“แล้วอันนี้ดูเหมือนชุดขึ้นเวทีรำบวงสรวงเลย” โซระพูดถึงชุดทรงบานอีกตัว จนฮานะหลุดหัวเราะด้านนอกห้องลองชุด เคียวนั่งไขว่ห้างรอพลางเปิดมือถือเช็กอีเมล ส่วนเซียวเล่ห์นั่งพิงกำแพงอย่างอดทน ใบหน้าคมหล่อเหลามองประตูห้องลองชุดไม่ละสายตาพนักงานเดินนำทางก่อนจะเปิดม่านออก...ฮานะก้าวออกมาในชุดเดรสเข้ารูปสีขาวสะอาด ท่อนบนมีลูกไม้ปักอย่างประณีต ผ้าทิ้งตัวแนบเรือนร่างพอดิบพอดีอย่างพอดี...จนเซียวเล่ห์เผลอลืมหายใจเขาลุกขึ้นยืนช้า ๆ เหมือนโดนสะกด“...สวย” เสียงของเขาเบาแต่ชัดฮานะหลบตาเล็กน้อย “ไม่เยอะไปใช่ไหม...?”“ไม่น้อยไปด้วย” เขาเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเธอ ก่อนจะเอื้อมมือแตะแขนเบา ๆ “มันพอดีมาก…พอดีกับเธอ…แล้วก็พอดีกับใจฉัน”ฮานะกลั้นยิ้มจนแก้มขึ้นสี ส่วนโซระที่เดินออกมาจากอีกห้องในชุดลูกไม้สีงาช้าง ก็ยักไหล่แล้วพูดเรียบ ๆ“งั้นฉันไม่ใส่ละ เด

ตอนที่ 51. ทะเลาะกันก่อนแต่งงานหลังจากอาหารเช้าอิ่มท้อง กลิ่นชาขิงอุ่น ๆ เริ่มลอยคลุ้งไปทั่วห้องนั่งเล่น ทั้งสี่คนฮานะ, เซียวเล่ห์, เคียว และโซระนั่งรวมตัวกันตรงโซฟาแบบไม่มีใครรีบจะลุกไปไหนบทสนทนาไหลเรื่อยไปเรื่อย ๆ ทั้งเรื่องละครเมื่อคืน เกมที่เคียวเล่นแพ้ไม่เป็นท่า หรือแม้แต่เรื่องชวนหัวเราะอย่างท่าทางตอนหลับของโซระที่เจ้าตัวยืนยันว่า “ไม่ได้กรน!”บรรยากาศดีจนกระทั่ง…“ฉันตั้งใจจะขอฮานะแต่งงาน”เสียงของเซียวเล่ห์นิ่ง สุขุม แต่ออกมาชัดเจนราวกับค้อนกระแทกกลางโต๊ะทุกคนหันขวับฮานะชะงักไปนิด ก่อนจะหันไปจ้องเขาตาโต “เมื่อไหร่นายจะ…บอกฉันก่อนได้ไหม?!”เซียวเล่ห์หันมายิ้มบาง ๆ ให้เธอ “ก็บอกอยู่ตอนนี้ไง”โซระอ้าปากพะงาบ กำถ้วยชาขิงแน่น ส่วนเคียวถึงกับชะงักมือที่กำลังจะหยิบคุกกี้เข้าปาก“แต่งงาน?!” เคียวทวนคำ “น้องจะแต่งก่อนพี่ได้ยังไงวะเนี่ย?!”“เกี่ยวอะไรกับนาย?” เซียวเล่ห์เลิกคิ้ว“โถ่ ไอ้เล่ห์! ถ้านายแต่งก่อน ฉันก็โดนล้อแน่ดิ!” เคียวโอดครวญ “แถมโซระยังอยู่ข้าง ๆ ด้วย ฉันไม่สามารถแพ้ได้!”โซระหันขวับมามอง “เอ๊ะ?! เรื่องนี้ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย?”เคียวชี้นิ้วทันที “ถ้าเซียวเล่ห์จะขอแต่ง ฉ

ตอนที่ 50. เอาคืนแสงไฟในห้องสลัวลงจนแทบมืดสนิท เสียงลมหายใจที่แผ่วเบาและเสียงกระซิบอ่อนโยนกลมกลืนไปกับความเงียบงันของค่ำคืนเซียวเล่ห์ค่อย ๆ ขยับตัวเหนือร่างของฮานะ ราวกับกลัวว่าจะทำให้เธอหวาดกลัวหรือเจ็บปวดมือใหญ่ลูบไล้เรียวแขนที่โอบกอดเขาอย่างมั่นคง ก่อนจะค่อย ๆ ไต่ขึ้นไปสัมผัสบริเวณต้นคอที่บอบบางฮานะหลับตาพริ้มพร้อมกับปล่อยใจให้ความรู้สึกนั้นซึมลึกเข้าไปในทุกเส้นใยของร่างกายริมฝีปากของเซียวเล่ห์โอบอุ้มริมฝีปากของเธออย่างนุ่มนวล ก่อนจะเริ่มจูบคลอเคล้าอย่างช้า ๆเหมือนต้องการบอกทุกความรู้สึกผ่านสัมผัสนี้ทั้งคู่ผ่อนคลายลง ร่างกายและหัวใจเคลื่อนเข้าหากันอย่างเป็นธรรมชาติเซียวเล่ห์ถอดเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายของตัวเองออก เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดีฮานะสายตากล้าหาญแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน ส่งเสียงกระซิบ “ฉันไว้ใจคุณ...เต็มที่”มือทั้งสองจับกันแน่นเป็นสัญญาแห่งความรักและความมั่นคงเขาค่อย ๆ ก้าวเข้าหาเธออีกครั้ง ร่างกายสัมผัสกันอย่างแผ่วเบาแต่หนักแน่นทุกจังหวะทุกสัมผัสล้วนบอกเล่าความต้องการและความรักที่ไม่มีวันลดน้อยลงในคืนนั้น เวลาหยุดเดิน ความรู้สึกทั้งหมดถ่ายทอดผ่านก

ตอนที่ 49. ร่วมรักทั้งสองนั่งเคียงข้างกันบนระเบียงขนาดกะทัดรัด ใบหน้าของฮานะยังคงเปี่ยมไปด้วยความสงบ ริมฝีปากยิ้มบาง ๆ ขณะที่แสงสีส้มทองของพระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้าไปช้า ๆสายลมเย็นพัดเบา ๆ ปะทะใบหน้า เหมือนเป็นบทเพลงธรรมชาติที่บรรเลงไว้เพียงเพื่อพวกเขาสองคนเสียงนกร้องไกล ๆ กับกลิ่นหญ้าระเบียงชั้นบน ทำให้เวลาที่หยุดนิ่งไปเหมือนจะเป็นช่วงเวลาที่สมบูรณ์แบบที่สุดในชีวิตเขาหยิบกล่องอาหารเย็นเล็ก ๆ ออกมา ท่ามกลางรอยยิ้มที่ซ่อนความสุขเงียบ ๆ“กินด้วยกันไหม?” น้ำเสียงนุ่มลึกถามอย่างอ่อนโยนเธอพยักหน้าอย่างอ่อนแรง แต่สายตาเต็มไปด้วยความอบอุ่นพวกเขาแบ่งอาหารจากกล่องนั้นอย่างตั้งใจ อาหารมื้อนี้ไม่มีความรีบร้อน มีเพียงความรู้สึกที่ค่อย ๆ เติมเต็มใจทั้งสองคนหลังอาหารเย็น พวกเขายังนั่งกันต่อไม่ลุกไปไหน ท้องฟ้ากลายเป็นสีครามเข้ม และดาวดวงเล็ก ๆ เริ่มผุดขึ้นทีละดวงเซียวเล่ห์ลูบมือของฮานะอย่างช้า ๆ “คืนนี้ดาวสวยมากนะ”“เหมือนชีวิตที่เราจะเริ่มต้นใหม่...ด้วยกัน”สองมือประสานกันแน่นขึ้น ก่อนที่ทั้งคู่จะนอนราบลงบนเก้าอี้เลานจ์ที่เตรียมไว้เงาจันทร์สาดส่องลงมาเป็นประกายเงินบนผิวหน้าทั้งสองราวกับมีเว

ตอนที่48. ฮานะเซียวเล่ห์ห้องพักฟื้นถูกแสงแดดอ่อนส่องลอดผ่านม่านสีครีมเข้ามา เสียงเครื่องวัดชีพจรยังคงดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ กลิ่นยาสะอาดลอยแตะจมูกตลอดเวลาเซียวเล่ห์นั่งเงียบอยู่ข้างเตียงคนไข้ ร่างสูงนั่งหลังตรง ดวงตาคมสบหน้าคนที่นอนหลับสนิทบนเตียงสีขาว — ฮานะยังคงซีดเซียวจากบาดแผลที่ได้รับจากการปะทะเมื่อคืน แม้หมอจะบอกว่าอาการพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่เขาก็ยังไม่กล้าหลับเลยสักวินาทีมือเรียวของฮานะวางนิ่งอยู่ข้างลำตัว นิ้วก้อยของเธอถูกเขาเกี่ยวเอาไว้เบา ๆ คล้ายคำสัญญาเงียบ ๆ ว่าเขาจะไม่ไปไหนดวงตาของเธอกระพริบขึ้นช้า ๆ เหมือนพยายามฝืนลืมตามองหาใครบางคน“เซียว…เล่ห์…”“อยู่ตรงนี้” เขาขานรับแทบจะทันที พร้อมกับโน้มตัวลงใกล้ แล้วใช้นิ้วแตะไรผมที่ปรกหน้าผากเธอออกให้“ไม่ต้องฝืนนะฮานะ หลับต่อก็ได้”“เจ็บ…จังเลย…”น้ำเสียงแผ่วเบานั้นทำให้เขานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะใช้ปลายนิ้วแตะมือเธอเบา ๆ อย่างอ่อนโยนที่สุด“ฉันรู้…เธอเจ็บ แต่เธอปลอดภัยแล้ว ฉันจะดูแลเธอเอง ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น”เมื่อเธอหลับไปอีกครั้ง เขาจึงลุกขึ้น เดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนใหม่กับกะละมังน้ำอุ่น เขานั่งลงข้างเตียงอีกครั้ง ค่อย ๆ เช็ด

ตอนที่5. เจอกันอีกแล้ว1.เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังครั้งแล้วครั้งเล่าทำเอาดรีมต้องรีบดีดตัวเองลุกจากที่นอนด้วยความงัวเงียเป็นอย่างมาก เพราะนั่นหมายถึงว่าวันนี้กำลังก้าวเข้าสู่วันใหม่ ใช่ และวันนี้เธอต้องไปฝึกงานที่สำนักงานทนายความเป็นวันแรก เพราะฉะนั้นเธอจะไปสายไม่ได้โดยเด็ดขาด!!“ตายแล้ว ตายแล้ววันแรกซะด้วยไม่น่าบ้าจี้ตามไอ้สองคนนั้นเลยหืม...” ดรีมบ่นไปด้วยอาบน้ำแต่งตัวไปด้วย ดีที่ว่าเมื่อคืนเธอไม่ดื่มหนัก ในตอนที่หยิบลิปสติกมาทานั้นก็ดันไปนึกถึงไอ้ผู้ชายปากหมาคนนั้นซะได้“บ้าไปแล้ว บ้าจริง ๆ ไปคิดถึงเขาทำไมกันนะ” ว่าแล้วดรีมก็ทำท่าขนลุกขนพองเมื่อคิดถึงไอ้ปากหมาคนนั้นเอาซะได้ หญิงสาวรีบเดินกึ่งวิ่งออกจากห้องนอนของตัวเอง เมื่อมาด้านล่างของบ้านก็พบว่าพ่อกับแม่กำลังนั่งจิบกาแฟยามเช้าที่หน้าบ้าน“แม่คะ พ่อคะ หนูไปก่อนนะคะ”“ไม่หาอะไรรองท้องก่อนเหรอลูกเดี๋ยวจะหิวเอาได้นะ” แม่ถามด้วยความเป็นห่วงเป็นอย่างมาก“ไม่ดีกว่าค่ะแม่ วันนี้ฝึกงานวันแรก หนูไม่อยากสายไปวันแรกพี่ ๆ ที่ทำงานต้องจดจำค่ะแม่” พูดจบหญิงสาวก็ตรงไปหอมแก้มพ่อกับแม่แล้วรีบขับรถออกไปในทันที ทำเอาพ่อกับแม่ได้แต่ส่ายหน้า“แม่ดีใจนะพ่อ

ตอนที่4. เจอกันอีกแล้ว“อืม ก็ได้ฉันจะพยายามคิดให้มันเป็นไปในทางที่ดี” ดรีมบอกกับเพื่อน ๆของเธอก่อนจะยกเครื่องดื่มมาดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว พร้อมกับลุกขึ้นและหันมาบอกกับจ๊ะจ๋า และ แมน“ไปห้องน้ำแปบเดี๋ยวมา”“ให้ไปส่งไหมแก” จ๊ะจ๋าถามด้วยความเป็นห่วงเป็นอย่างมากแต่ดรีมได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ และส่งยิ้มให้เพื่อนทั้งสองคน“ฉันโตแล้วนะ ทำยังกะฉันเป็นเด็กไปได้พวกแกเนี่ย แค่ไปห้องน้ำไมมีอะไรให้น่าห่วง ไปล่ะเดี๋ยวมา” พูดจบดรีมก็เดินตรงไปยังห้องน้ำทันที แต่ระหว่างทางเพราะเป็นวันหยุดเลยทำให้มีคนมาเที่ยวเป็นจำนวนมาก และระหว่างทางไปห้องน้ำจึงค่อนข้างแออัด“อุ๊ยขอโทษค่ะ ” ดรีมรีบกล่าวคำขอโทษเมื่อเธอเดินไปชนกับผู้ชายคนหนึ่ง แต่ทว่าต้องตกใจเมื่อคนที่เธอเดินชนนั้นดันเป็นไอ้คนปากหมาที่เจอกันเมื่อเช้านั่นเอง“นี่นาย !! ”“นี่เธอ !! ”สองคนต่างมองหน้ากันด้วยความตกใจเป็นอย่างมาก ที่ต่างก็มาเจอกันที่ผับแห่งนี้ ทั้งที่คิดว่าไม่น่าจะเจอกันได้อีกในชีวิตนี้“ทำไมเจอกันทีไรต้องเดินชนกันตลอดด้วยนะ” พายุบ่น“ก็ถ้าไม่ให้เดินชนจะให้นอนชนหรือยังไงคะ ? ” ดรีมเองก็ต่อปากต่อคำจนลืมว่าตัวเองปวดฉี่อยู่ พายุมองหน้าหญิงสาวก่

ตอนที่3. วันเกิดวันตายอัฐิสถาน คือ ช่องเก็บอัฐิตามวัด ปัจจุบันต้องเสียค่าใช้จ่ายราว 1,000–20,000 บาท ขึ้นอยู่กับพื้นที่ในการเก็บ และขนาดของช่องในการเก็บอัฐิ .บริเวณอัฐิสถาน “พายุ” ยืนมองดูคนในรูปถ่ายที่ติดอยู่หน้าที่เก็บอัฐิด้วยนัยน์ตาที่โศกเศร้าเป็นอย่างมาก มือหนาเอื้อมมือไปสัมผัสรูปถ่ายที่เปื้อนฝุ่นและสีที่จางหายไปตามกาลเวลาด้วยความอาลัยเป็นอย่างมาก แต่ทว่าภาพคนที่อยู่ในรูปนั้นกลับยิ่งชัดเจนเป็นอย่างมากในความทรงจำของคนที่ยืนมองอยู่ตรงนั้นใช่เธอยังคงอยู่ในความทรงจำ เธอคือคนที่เคยบอกรักกัน เธอคือทุกสิ่งทุกอย่างของเขา แต่เธอกลับมาทิ้งเขาไปและปล่อยให้เขาต้องอยู่เพียงลำพังคนเดียวแบบนี้มานานแค่ไหนกันนะ“นานแค่ไหนแล้วนะพาฝันที่คุณทิ้งให้พายุอยู่คนเดียวแบบนี้ อดทนอีกนิดนะ แล้วพายุจะหาคนผิดมาลงโทษให้จงได้ อยู่ตรงนั้นที่รักคงสบายดีนะ ไม่เจ็บไม่ปวดและคงมีความสุขดีนะที่รัก” พายุพูดจบก็วางดอกไม้ไว้ที่หน้ารูปถ่าย ก่อนที่เขาจะยืนสงบนิ่งอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานานพอสมควรเสียงฟ้าร้องอย่างหนักทำให้พายุลืมตาขึ้นมา ก่อนจะเงยหน้ามองไปที่บนฟ้า เขายกมือขึ้นมาและปาดน้ำตาลูกผู้ชายออกอย่างช้า ๆ ก่อนจะยิ้มใ

ตอนที่2. นัดรวมตัวสำนักงานทนายความของพายุพายุหนุ่มดีกรีนักเรียนนอก ทั้งรูปหล่อพ่อรวย ไม่ว่าจะขยับตัวไปทางไหนสาว ๆ ยังตามกรี๊ดไม่มีหยุด เรียกได้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาเพียงแค่กระตุกยิ้มเพียงนิดหัวใจของสาว ๆ ก็หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มกันเลยทีเดียวกับเจ้าของฉายา รอยยิ้มกระตุกวิญญาณ นี่เอาแค่รอยยิ้มนะ ส่วนคำพูดคำจานั้นรับประกันได้ว่า หมา 100% ที่แม้ว่าที่บ้านจะรวยมากมายแค่ไหนแต่เขาก็ยังยืนยันว่าจะทำอาชีพทนายทั้งที่ ที่บ้านต่างพากันขัดขวาง แต่เขาก็ไม่ยอมละทิ้งความพยายามของเขา และที่สำคัญเขาดันสอบติดและทำได้ดี และนั่นเลยทำให้ไม่มีใครที่จะขัดขวางความตั้งใจอันแน่วแน่ของพายุได้ และเพราะเป็นลูกเพียงคนเดียวของพ่อแม่ ก็เลยถูกท่านทั้งสองตามใจมาโดยตลอด นี่ก็คืออีกหนึ่งข้อเสียของเขาที่ถูกพ่อแม่ตามใจนั่นเอง ไม่ว่าอยากได้หรือว่าอยากจะทำอะไรก็ตาม เมื่อเขาอยากได้เขาต้องได้ !! พายุยืนมองที่ริมหน้าต่าง เพราะดูจากเวลาแล้วก็ใกล้จะถึงเวลาที่นัดเจอกันของทุกคน แค่เขาอยากจะรู้ว่าใครจะเป็นคนที่ตรงต่อเวลาที่สุด ถึงแม้ว่าจะรู้อยู่แล้วก็ตาม อีกทั้งตอนนี้เขายังเป็นเจ้าของสำนักงานทนายความแห่งนี้ และที่ทำให้เขา

เตชะโภคินทร์ ตระกูลใหญ่ที่ติดอันดับท็อป 10 มหาเศรษฐีของเมืองไทย มีธุรกิจมากมายที่อยู่ในครอบครอง ทั้งบ้านหลังใหญ่ที่ไม่ต่างจากคฤหาสน์ ทว่ากลับไร้ซึ่งความอบอุ่น ลูกๆ แต่งงานมีครอบครัวก็พากันย้ายออกไปจนหมดแม้จะมีแวะเวียนกลับมาเยี่ยมผู้เป็นแม่บ้างตามโอกาส แต่สำหรับหญิงชราวัยใกล้ 70 ปี กลับรู้สึกว่าบ้านเงียบเหงาจนอยากหาเรื่องเจอหลานๆ วันละหลายๆหน และเช่นเดิมวันนี้เลยอยากจะหาเรื่องเจอกับหลาน ๆ ตัวดีสักหน่อย“แม่ดา เข้ามานี่หน่อย”วัลดา แม่บ้านคนเก่าคนแก่ อีกทั้งยังเป็นคนสนิทที่อยู่กันมาตั้งแต่สมัยคุณหญิงพิศสมัยยังสาว จนตอนนี้อายุก็เข้าวัยกลางคนเข้าไปแล้ว ดูแลกันจนตายกันไปข้าง มีลูกมีหลานก็ได้คุณหญิงท่านส่งเสียให้เรียนจนจบ เลยอยู่ข้างกายท่านมาจนทุกวันนี้“ค่ะคุณหญิง”วัลดาคลานเข่าเข้ามาหาเจ้านายที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่โซฟา ก้มหัวพร้อมรับคำสั่ง“เธอไปดูซิว่าวันนี้มีใครเข้ามาที่บ้านหรือยัง ช่วงนี้เป็นเงียบๆ เหงาๆ หลานฉันมันไม่อยากได้แล้วใช่ไหมสมบัติ เดี๋ยวแม่จะตัดออกจากกองมรดกให้หมด” คุณหญิงใหญ่หรือคุณย่าถึงกับโมโหเป็นอย่างมากมีหลานก็ตั้งสี่ห้าคน ไม่เห็นมีใครจะได้ดั่งใจ“บัลลังก์” หลานคนโ