ตอนที่ 7. ความจริงไม่มีวันตาย…มันแค่ซ่อนอยู่ในความเงียบ

ตอนที่ 7. ความจริงไม่มีวันตาย…มันแค่ซ่อนอยู่ในความเงียบ

เกียวโต, ประเทศญี่ปุ่น เจ็ดปีก่อน

ลานฝึกศิลปะต่อสู้ของแก๊งมังกรดำ เสียงฝ่ามือกระทบไม้ไผ่ดังสะท้อนทั่วลาน ท่ามกลางอากาศเย็นยะเยือกของฤดูหนาวที่คลุมเมืองด้วยม่านหมอก

เซียวหานในวัยเพียง 18 ปี ยืนประจันหน้ากับเด็กหนุ่มอีกคน ดวงตาเด็ดเดี่ยวไม่แพ้กัน

“นายไม่ควรมาอยู่ที่นี่ ฮารุโตะ” เซียวหานกัดฟันเอ่ยขณะเงื้อดาบไม้ในมือ

“ก็ฉันไม่มีที่ไปและที่นี่คือที่ที่ฉันจะพิสูจน์ว่าเด็กญี่ปุ่นตัวเล็ก ๆ คนนี้ไม่ได้อ่อนแออย่างที่ใคร ๆ คิด!”

สองดาบไม้ปะทะกันกลางลาน เสียงดังปัง ๆ ราวกับจะสะท้อนอนาคตที่กำลังจะแตกสลาย

ไม่นานหลังจากนั้น…เซียวหานตายอย่างลึกลับในการปฏิบัติการลับที่ไม่ควรพลาด และฮารุโตะ...หายตัวไปโดยไม่มีใครเห็นแม้แต่เงา

ปัจจุบัน กรุงเทพฯ

อาตงถือซองเอกสารมาให้เซียวเล่ห์ที่นั่งอยู่ในห้องพักอาจารย์

“เราเจอหลุมศพชื่อเซโตะ ฮารุโตะจริงครับ แต่…ในหลุมนั้นไม่มีศพ”

“ของปลอม?” เซียวเล่ห์ถามด้วยความแปลกใจเป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินเรื่องที่ไม่น่าจะเป้นไปได้ในตอนนี้

“ครับ…และเราพบว่า เขาอาจมีชีวิตอยู่ภายใต้อีกชื่อหนึ่ง ชื่อที่เกี่ยวข้องกับแก๊งยากูซ่าที่กลับมาปรากฏตัวในไทยไม่นานนี้”

เซียวเล่ห์ลุกขึ้นเต็มความสูง แววตาเข้มดุดัน

“ถ้ามัน คือคนที่อยู่เบื้องหลังการตายของเซียวหาน...ฉันจะลากมันขึ้นมาชดใช้ไม่ว่าจะอยู่ใต้โลกไหน!”

ฮานะเดินไปที่โรงจอดรถ เพื่อเอาของที่ลืมไว้

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังตามหลังมาตลอดทาง แม้เธอจะหันมองก็ไม่มีใคร เธอรีบกดล็อกรถ แต่ก่อนจะได้สตาร์ทรถ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เบอร์ที่ไม่รู้จัก ไม่มีชื่อ ไม่มีรหัสประเทศ เธอรับสายอย่างลังเล

“หนูชอบเดินคนเดียวแบบนี้เหรอ?” เสียงชายหนุ่มที่ทั้งนุ่มและเย็นยะเยือกดั่งเหล็กกล้า

“หรือคิดว่าความลับของพี่ชายหนูมันหายไปกับเถ้ากระดูก?”

ฮานะใจหายวาบ มือสั่น ขณะพยายามพูดให้มั่นคง

“คุณเป็นใคร?”

“แค่คนที่รู้จักกับอดีตของเธอดีเกินไป และถ้าเธอยังอยากใช้ชีวิตแบบสงบสุขต่อไป

ก็อย่าให้เซียวเล่ห์รู้ว่าเลือดในตัวเธอ…มันเคยเปื้อนเลือดคนของมังกรดำมาก่อน”

ตื๊ด สัญญาณตัดไปในที่สุดทำเอาฮานะตกใจเป็นอย่างมาก

ฮานะรีบหันไปมองรอบ ๆ อย่างหวาดระแวง

เงาของใครบางคนพาดผ่านกระจกข้าง…แล้วก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน? ” คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวขอเธอ ฮานะนั่งนิ่งอยู่ในรถนานพอสมควร ก่อนจะตกใจเป็นอย่างมากเมื่อโซระมาเคาะกระจกเรียก

“ฮานะเป็นอะไรหรือเปล่า ไหนบอกว่าจะมาเอาของแต่ทำไมมานานจัง”

“โซระ !!” ฮานะร้องออกมาด้วยความตกใจเป็นอย่างมาก

“เกิดอะไรขึ้น” โซระเอ่ยถามทันทีที่เข้ามานั่งภายในรถ ฮานะมองไปรอบ ๆ และส่ายหน้า ก่อนที่เธอจะขับรถออกไปในที่สุด ระหว่างทางฮานะพยายามจะมองดูว่ามีใครตามเธอมาบ้าง

“อ่อ คือว่าฉันเป็นประจำเดือนอ่ะสิ เดี๋ยวเธอไปซื้อผ้าอนามัยให้หน่อยนะ แล้วเอามาให้ฉันที่ในห้องน้ำ ในปั๊มนี่แหละ” ฮานะพูดพร้อมกับตบไฟเลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมัน เพื่อให้โซระไปที่ร้านสะดวกซื้อ และซื้อของตามที่เธอบอกไปเมื่อก่อนหน้านี้

เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน โซระตรงมาที่ห้องน้ำพร้อมกับผ้าอนามัย และทันทีที่ทั้งสองอยู่เพียงลำพังในห้องน้ำนั้น ฮานะรีบหยิบกระดาษกับปากกาออกมาจากกระเป๋าแล้วรีบเขียนข้อความให้โซระในทันที “ฉันถูกสะกดรอยตามจากใครก็ไม่รู้ แต่มันรู้เรื่องของฉันทุกอย่าง !!”

โซระอ่านข้อความในกระดาษก่อนจะแกล้งพูดออกมา “อาจารย์รู้หรือเปล่าที่ออกมาข้างนอก แล้วต้องบอกอาจารย์ไหม? ”

ฮานะพยักหน้า แต่ก็ตอบออกมาอีกแบบหนึ่ง

“ไม่แน่ใจฉันไม่ได้บอกใคร พอดีปวดท้องก็เลยออกมานี่แหละ”

“โอเครีบจัดการตัวเอง แล้วจะได้รีบไปเรียน”

“อืมเข้าใจแล้ว” ฮานะตอบพร้อมกับเขียนข้อความในกระดาษ “ฉันอยากได้โทรศัพท์ใหม่” โซระพยักหน้า ก่อนที่ทั้งสองคนจะขยำกระดาษและทิ้งลงในชักโครก และพากันออกมาจากห้องน้ำ และกลับไปที่มหาลัย

ระหว่างที่เรียนอยู่นั้น จิตใจฮานะว้าวุ่นเป็นอย่างมาก หญิงสาวแทบไม่มีสมาธิในการเรียนเลยด้วยซ้ำ 

“โซระฮานะมันเป็นอะไร” แพรวถามและกระซิบเบาๆ เพราะเกรงใจอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่ในตอนนี้

“ไม่เป็นไรหรอก แค่เป็นประจำเดือนนั่นแหละ มันเลยหงุดหงิด อย่าไปใส่ใจเลย” โซระรีบตัดปัญหา กระทั่งเวลาล่วงเลยผ่านไปจนเลิกเรียน

“ไปกินข้าวกัน” แพรวเอ่ยชวนทั้งสองคน

“อือไปเถอะ ฉันไม่หิว” ฮานะบอกกับทั้งสองคนก่อนจะฟุบหน้าไปที่โต๊ะ และหลับตาลงไปในที่สุด แต่พอทุกคนเดินออกไปหมดแล้วนั้น ฮานะก็ลุกขึ้นมานั่งหน้าเครียด ดวงตาหม่นลง

เซียวเล่ห์เดินเข้ามาเงียบ ๆ แล้ววางแฟ้มไว้ตรงหน้าเธอ