บทที่ 34 ซวยแ‍ล้‍ว

“เราเจอกันตอนนั้น ตอนที่เขามาส่งแกวันปฐมนิเทศ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะญ่า ฉันรู้ว่ามันผิด แต่เราก็เลิกกันมาได้สักพักแ‍ล้‍ว”

ฉันควรจะตกใจเรื่องไหนก่อนดีนะ เรื่องที่เคทไม่ได้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้อย่างที่คุณภาคินทร์กล่าวหา หรือเรื่องที่เธอกับอาแมทแอบลักลอบคบกัน...

“งั้น...นักศึกษาที่น้าแมทเล่นชู้ด้วยจนน้าพาแท้ง ก็คือเธอเองสินะ”

“ฮึก...ฉันไม่ได้ตั้งใจนะญ่า ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ”

เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเธอดึงดูดสายตาของคนทั้งร้านให้หันมามองเป็นตาเดียว ฉันจึงลุกขึ้นแ‍ล้‍วดึงเพื่อนเข้ามากอดปลอบใจ ระหว่างนั้นก็มองไปรอบๆ เพราะรู้สึกเหมือนว่ามีใครมองพวกเราอยู่ แต่ก็ไม่เจอคนที่น่าสงสัยเลยสักคนเดียว

คงคิดไปเองละมั้ง

“ไม่ต้องร้องนะ อะไรที่มันผ่านไปแ‍ล้‍วก็ช่างมันเถอะ”

“แกไม่โกรธฉันเหรอ?” เคทเงยหน้าขึ้นมาถาม

ถามว่าฉันโกรธไหม ก็ต้องโกรธสิ ฉันไว้ใจเธอมาก ไม่คิดเลยว่าคนที่ทำร้ายจิตใจคนในครอบครัวฉันจะอยู่ใกล้ตัวถึงขนาดนี้ แต่ถึงอย่างนั้นตบมือข้างเดียวมันคงไม่ดัง น้าแมทเป็นผู้ชายเจ้าชู้ คงไม่แปลกที่ผู้หญิงอย่างเธอจะหวั่นไหว

“ไม่หร‍อก ฉันเข้าใจ”

เราปลอบกันอยู่สักพักหนึ่งฉันก็พาเคทออกมาที่นอกร้าน เธอดูเ