ตอนที่5 เจอกันอีกแล้ว

หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายจะไม่ตามหาฉันอีกแล้วนั้นฉันเองก็ได้เดินทางไปทำงานต่อทันทีโดยมีวาโยที่อาสาไปส่งที่ร้านด้วยเพราะกลัวว่าฉันนั้นจะตกอยู่ในอันตรายจากหมาบ้าแบบเขาคนนั้นที่ทรงอิทธิพลอีกก่อนที่ทางผู้จัดการของร้านจะยืนกอดอกรออยู่หน้าร้านและถือซองขาวบางอย่างอยู่ในมืออีกด้วย

"สวัสดีค่ะพี่ปอ ขอโทษนะคะที่เมอมาสายอ่ะค่ะพอดีเมอติด....."พี่ผู้จัดการสาวยื่นซองขาวมาให้กับฉันด้วยใบหน้าเรียบนิ่งที่ต่างจากเมื่อก่อนมากโดยวันนี้พี่เขาค่อนข้างที่จะเมินเฉย แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมามากนักสักเท่าไหร่กว่าที่เคย

"หมายความว่ายังไงหรอคะ"

"ขึ้นไปพบเจ้าของผับดูเถอะ"

"เมอทำอะไรผิดรึเปล่าคะพี่ปอทำไมถึงต้องทำแบบนี้ล่ะคะ"

"พี่ก็ไม่ทราบเหมือนกันพี่รู้แค่ว่าถ้าน้องอยากรู้ก็ขึ้นไปหาเขา"ตอนนั้นสมองของฉันมันตื๊อไปหมดไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อจากนี้ดีเพราะงานที่นี่เงินดีกว่าที่อื่นและตอนนี้ฉันก็ใกล้จะเรียนจบแล้วด้วยทั้งค่าเทอมและค่าหอที่ต้องจ่ายอีก

"มีอะไรรึเปล่าเมอ"

"พี่นัด....."

"เธอมาก็ดีแล้ว นี่ของเธอ"ซองขาวอีกซองยื่นมาให้กับพี่ชายต่างแม่ของฉันที่พึ่งเดินทางมาถึงเช่นกันหลังจากเลิกเรียนแล้ว โดยที่ทางพี่ชายก็ได้แต่ยืนนิ่งไปชั่วขณะก่อนที่ฉันเองจะตัดสินใจเข้าไปพบกับเจ้าของผับแห่งนี้ทันทีเพราะฉันเองมั่นใจได้ว่าฉันไม่มีเรื่องกับเจ้าของผับเลยสักนิดเดียวแม้แต่เห็นหน้าก็ยังไม่เคๅยเลย

"เมอจะไปไหนอ่ะ"

แกร๊ก

"ขออนุญาตค่ะ ทำไมคุณถึงไล่หนูกับพี่ออกล่ะคะคุณมีเหตุอะไรที่ทำแบบนี้"ร่างบางรีบพรวดพราดเข้าไปในห้องทำงานของเจ้าของผับที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ทำงานโดยที่หันหลังให้กันทางฉันอยู่

เก้าอี้ทำงานค่อยๆหันมาพบเจอเข้ากับร่างเล็กที่ยืนอยู่ก่อนที่ใๅบหน้าคมคายจะปะทะเข้ากับสายตาจนทำเอาเธอเองถึงกลับทำอะไรไม่ถูกเลยด้วยซ้ำทำได้แค่เพียงยืนขาแข็งนิ่งไปราวกับหินอยู่แบบนั้น

"นะ นาย"

"เจอกันอีกแล้วนะ"ร่างบางได้แต่ยืนนิ่งขาแข็งทำอะไรไม่ถูกเลยด้วยซ้ำเมื่อเห็นเขาคนนั้นคนที่เธอพยายามเลี่ยงและไม่อยากจะเจอๅเขามาโดยตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ร่างบางกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อยอย่างฝืดคอเมื่อคิดถึงสิ่งที่เคยพูดกับเขาไป

เมื่ออีกฝ่ายเห็นว่าแมวน้อยใจกำมือของเขานั้นนิ่งแข็งตัวไปแล้วนั้นอีกฝ่ายก็ดันตัวลุกขึ้นขากเก้าอี้เพื่อตรงมาทางเธอทีละก้าวๆโดยที่เมื่อได้สติสองเท้าเรียวยาวก็รีบจํ้าก้าวถอยหลังและรีบวิ่งไปเปิดประตูเพื่อจะได้หนีจากคนอย่างเขา

"ทะ ทำไมเปิดไม่ออกวะ"

"เธอหนีฉันไปไหนไม่ได้หรอก"แม้จะพยายามเปิดประตูสักเพียงใดบานประตูบานใหญ่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเปิดออกได้เลยแม้แต่นิดเดียวก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินเข้ามาแนบชิดติดร่างกายของเธอโดยห่างกันไม่ถึงเซ็นต์ด้วยซํ้า

"นะ นายจะทำอะไรฉัน!!"

"ถ้าเธอไม่อยากให้ชีวิตเธอและพี่ชายตกนรกไปมากกว่านี้ก็ยอมมาเป็นเมียฉันซะ"

"ไอ้โรคจิต!!"เมื่อฉันเอ่ยออกไปแบบนั้นแล้วมือหนารีบยกขึ้นมาบีบแก้มทั้งสองข้างของฉันไว้อย่างแรงเพื่อให้ฉันได้หุบปากและเกรงขามเขาไม่ให้ปีนเกลียวไปมากกว่านี้และมันก็จริงที่ว่าฉันนั้นกลัวเขามากและไม่กล้าที่จะพูดหรือทำอะไรออกมาต่อเลยสักนิดเดียว

"เธออยากให้พี่ชายของเธออยู่อย่างปลอดภัยหรือต้องตกงานไม่มีเงินมารักษาป้าของมันล่ะ"

"นะ นายจะทำอะไร"นํ้าเสียงสั่นคลอนด้วยความกังวลเพราะตอนนี้เราสองพี่น้องต้องทำงานหาเงินเพื่อไปรักษาป้าจริงไปฉันถึงต้องได้ขึ้นมาคุยกับเจ้าของผับแบบนี้

"เธอจะมาเป็นเมียบำเรอฉันดีๆ หรืออยากตกนรกทั้งเป็นกันล่ะเมอรีน"

"เมออยู่ด้านในรึเปล่า!!"

"ฉันไม่ยอมเป็นเมียบำเรอบ้าๆของนายหรอก!!"

"เมอ!! ปล่อยดิวะ!! ป้าอาการแย่ลงอ่ะพี่จะต้องไปก่อนนะ"นํ้าตาไหลคลอออกมาเมื่อได้ยินแบบนั้นจากอาการที่สาหัสของป้า ร่างเล็กค่อยๆล้มลงไปกับพื้นอย่างอ่อนแรงและยกมือไหว้อีกฝ่ายให้เกิดความสงสารตนที่ตอนนี้ไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ

ชีวิตทั้งชีวิตที่ต้องสูญเสียไปซะทุกอย่างจนแทบจะไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลยจนบางทีเธอก็อยากจะยอมทนกลับไปหาแม่ของเธอที่ทิ้งไปตั้งแต่เด็ก แต่อีกใจก็ไม่อยากให้ครอบครัวของพวกเขาต้องมาดูถูกหรือว่ากล่าวอะไรอีก แม้จะเป็นลูกในไส้ของแม่แต่แม่ของฉันก็ไปเป็นสะใภ้ของพวกเขาอีกทีหนึ่ง

"ฉันไหว้ล่ะ อย่าทำลายชีวิตฉันเลย ฮึ้ก ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว"

"เธอก็มาป็นเมียฉัน!!"

"...ฮึ้ก .....ฮืออ"มือเรียวบางยังคงยกขึ้นมาไหว้ขอร้องอีกฝ่ายให้ใจอ่อนลงแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเขาจะอ่อนข้อเลยสักนิดเดียว

"ถ้าเธอไม่ตกลงก็ไปซะ!! แล้วชีวิตเธอต่อจากนี้ฉันจะไม่สนใจอะไรอีกและไม่รับประกันนะว่าพี่ชายเธอจะเป็นรายต่อไปรึเปล่า"คำพูดกํ้ากึ่งของเขาที่พูดออกมาโดยที่ฉันเองก็พอจะเดาได้อยู่บ้างว่ามันหมายความว่ายังไงกันแน่ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินกลับไปที่โต๊ะของเขาโดยมีฉันเองที่ยังคงยืนคิดอยู่ตรงนั้นในข้อเสนอของเขา

ครืดดด ครืดดดด

"ฮึ้ก ว่าไงพี่นัด"

(ที่นี่โรงพยาบาล xxxxนะคะ คือผู้บาดเจ็บประสบอุบัตเหตุร้ายแรงหน่ะค่ะ ตอนนี้....)

"นะ นัด"ร่างเล็กล้มลงไปกับพื้นอีกครั้งหนึ่งด้วยความอ่อนล้าก้อนที่อีกฝ่ายที่เห็นจะเดินเข้ามาพยุงตัวฉันไว้และลากพาฉันไปที่โซฟาตัวยาวในห้องรับแขก

"เป็นอะไรรึเปล่าเมอ"

"พี่ฉัน.... พี่ฉันประสบอุบัติเหตุ"

"ว่าไงนะ"ไม่ใช่แค่ฉันที่ตกใจแต่ดูเหมือนว่าเขาเองก็ตกใจไม่แพ้กันที่ได้ยินแบบนั้น ไม่รู้ว่าเขาจะตกใจเพราะดูท่าทีเป็นห่วงทำไมยังไงเขาสองคนก็ไม่ได้รู้จักกันนอกซะจากเขาคนนี้คือพี่ดินตัวจริงที่ทางครอบครัวของเขาได้บอกไปว่าเขาตายไปแล้วก่อนที่พวกเราจะล้มละลายและต้องพากันหนีมาแบบนี้

"นายสั่งให้คนทำร้ายพี่ฉันงั้นหรอ"

"คิดบ้าอะไรของเธอ"

"นายพึ่งบอกฉันไปเองหนิว่านายจะทำให้พวกเราต้องตกนรกทั้งเป็น!!!"ฉันตะโกนออกมาด้วยความไม่พอใจพร้อมกับผลักเขาออกไปจากร่างกายของฉันเมื่อพยายามตั้งสติของตัวเองได้แล้วโดยที่ร่างสูงยังคงขมวดคิ้วไว้แบบนั้นอยู่ราวกับไม่รู้เรื่องนี้

"ถ้าเธอจะคิดแบบนั้นก็ตามใจ"

"นายมันเลว!! นายจะทำร้ายชีวิตฉันอีกสักแค่ไหน!!! นายมันยิ่งกว่าซาตาน ใจร้ายยิ่งกว่าอะไรอีก คนอย่างนาย......."ไม่ทันจะได้พูดจบร่างกายของฉันก็ล้มลงไปกับพื้นอย่างหมดแรงแต่โชคดีที่เขานั้นช่วยไว้ได้ทันพร้อมกับส่ายหัวกับความดื้อดึงของฉันแบบนี้ที่เรี่ยวแรงก็แทบจะไม่มีแต่ก็ยังจะดื้อรั้นแถมยังพักผ่อนน้อยอีกต่างหาก

"ดื้อเหมือนเดิม"

"......"

"เมื่อไหร่เธอจะเลิกดื้อกับพี่สักทีเด็กน้อย"ร่างสูงอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าสาวและพาเธอกลับไปพักผ่อนที่บ้านของเขาเองโดยที่ให้ลูกน้องไปฝากจัดการเรื่องของพี่ชายและป้าของเธอที่อยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อส่งพวกเขาไปรักษาตัวที่ต่างจังหวัดให้ไกลจากเธอ เป็นตัวประกันไม่ให้เธอแหนีและยอมเขาไปได้ซะดีๆ

"พี่จะไม่ยอมให้ใครมาแยกเราอีกนะเมอรีน"