ตอนที่7 สั่งสอนเด็กพยศ

"ไง"นํ้าเสียงที่คุ้นเคยที่คํ้าอยู่ด้านหลังของฉันที่นั่งอยู่โดยที่ฉันเองก็ไม่กล้าแม้แต่จะหันหลังกลับไปมองหรือสบตาเขาเลยด้วยซํ้าได้แต่ยิ้มออกมาแห้งๆและจ้องมองเขาไปด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย

"คิดจะหนีฉันสินะ"

"ฉันป่าวนะ ฉันแค่หิวเลยจะมาหาอะไรทาน"

"งั้นสินะ"ไม่ทันที่จะได้เอ่ยตอบกลับเขาไปอีกฝ่ายก็รีบยกร่างเล็กของเธอขึ้นพาดบ่าทันทีและเดินเข้าไปในตัวบ้านอย่างสบายใจเฉิบแม้ว่าเธอจะดิ้นมากสักเพียงไหนแต่สำหรับเขาแล้วนั้นเอาอยู่แน่นอนกับเด็กตัวแค่นี้

"นี่นายจะทำอะไรปล่อยฉันนะ ฉันกลัวความสูงนะไอ้บ้า ปล่อย!!!"

"เอากล่องยาไปให้ฉันบนห้อง"แม้จะตะโกนหรือทุบตีเขามากสักเพียงใดแต่ทว่าเขาเองก็ยังคงไม่ยอมปล่อยให้เธอลงได้เลยสักนิดเดียวจนมาถึงที่ห้องนอนที่คุ้นเคยอีกครั้งหนึ่งโดยสภาพห้องที่ค่อนข้างจะเละเทะมากพอสมควรจนเขาเมื่อเข้ามาเห็นสภาพห้องแล้วก็แทบอยากจะฆ่ายัยเด็กบ้านี่ทิ้งซะ

เมื่อเดินมาถึงเตียงร่างเล็กของเธอก็ได้ถูกโยนทิ้งลงไปกับเตียงทันทีอย่างแรงและจุกพอสมควรโดยมีกล่องยาจากมือขวาของเขาที่เดินตามเอามาให้ได้ทำแผลจากร่างกายของฉันเอง

"นี่เธอหาอะไรทำไมห้องฉันเละขนาดนี้"

"หาประวัตินายไง นายนี่มันแก็งค์ต้มตุ๋นชัดๆแดเนียล นายไม่ใช่พี่ดินนายมันก็แค่ลูกบุญธรรมของคุณลุงคุณป้า"

"ฉันคือดิน!!"

"นายไม่ใช่พี่ดิน!!"ร่างเล็กตะโกนออกมาอย่างไม่ได้เกรงกลัวอะไรจากคนตรงหน้าเลยด้วยซ้ำเมื่อคนตรงหน้าพยายามสวมรอยจะเป็นรุ่นพี่ที่เคยสนิทกันมานาน เมื่ออีกฝ่ายเห็นว่ายัยตัวเล็กไม่มีท่าทีที่จะยอมอ่อนข้อให้เขาได้เลยนั้นอีกฝ่ายก็ไม่วายที่จะเดินหลีกหนีไปทำงานของเขาทันที แต่ทว่าร่างเล็กที่ไม่ยอมกลับเดินตามเขาไปเพื่อพยายามเค้นและตามบ่นเขาอยู่จนเขาเองแทบอยากจะหาอะไรอุดหูไว้แล้ว

"นายจะมาอ้างพี่ดินอีกนานไหม นายต้องการอะไรกันแน่ ทำไมนายถึง......กรี๊ดดดด"เมื่อเสียงเล็กแจ้วนั้นบ่นออกมาจนไม่ยอมหยุดหายใจจนเขาเองรีบคว้าปืนขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะอย่างแนบเพื่อเป็นการข่มขู่อีกฝ่ายให้ยอมเงียบปากลงไปไม่ต้องมาพูดอะไรออกมาอีก

เมื่อเธอเห็นแบบนั้นแล้วและเสียงจากปืนที่กระทบกับโต๊ะไปอย่างแรงก็ทำเอาเธอเองถึงกลับตกใจจนไม่กล้าที่จะเอ่ยออกมาเลยด้วยซํ้า ใบหน้าคมคายจ้องมองไปทางเธอและแสดงท่าทีบอกไปว่าให้เธอได้พูดหรือบ่นออกมาอีกครั้งหนึ่ง

"จะหยุดได้รึยัง"

"......"ร่างเล็กยืนทำหน้ามุ้ยกอดอกจ้องมองเขาไปแบบนั้นด้วยท่าทางที่ราวกับเด็กน้อย แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ได้สนใจเธอเลยได้แต่จ้องมองเธอสลับกับข้าวของภายในห้องที่กระจัดกระจายไปหมดจนแทบจะไม่เหลือคำว่าห้องได้แล้ว

"เธอทำห้องฉันพัง เธอก็เก็บซะ!"

"ไม่ใช่เรื่องของฉันสักหน่อย"ร่างเล็กเบะปากออกมาและเดินกลับไปนั่งลงที่เตียงนอนพร้อมกับฟุบตัวนอนหลับไปทันทีปล่อยให้เขานั่งอยู่ตรงนั้นไป

แต่ความคิดของเธอก็ผิดไปหมดเมื่ออีกฝ่ายเห็นว่าเธอนอนราบไปกับเตียงแล้วนั้นเขาเองก็เดินตามมาคล่อมร่างกายของเธอเอาไว้จนร่างเล็กรีบลืมตาตื่นขึ้นทันทีด้วยร่างกายที่ถูกจับขึงเอาไว้ตอนนี้

"เห้ยยย นายจะทำอะไร"

"สั่งสอนเด็กพยศ"

"นี่!!! ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ"

"เด็กพยศ"

"ฉันบอกฉันไม่ใช่ไง อื้ออออ"เมื่อยังพูดออกมาไม่จบนั้นร่างสูงก็รีบก้มตัวลงมาบดจูบคนใต้ล่างทันทีโดยที่สัมผัสของทั้งสองที่ต่างก็เป็นครั้งแรกและยังเป็นรักแรกของกันอีกต่างหาก

จ๊วฟ จ๊วฟ จ๊วฟ

"อื้อออ อื้ออ"

"อื้มมมม อื้มมมม"

"อื้ออ ไอ้บ้า!! นี่นายทำบ้าอะไรของนาย!!"

"เธอยังไม่ยอมหยุดอีกงั้นหรอเมอรีน"

"ฉันไม่หยุด! ปล่อยได้แล้วนะไอ้โรคจิต นายคิดว่านายเป็นใครกันฮะที่มาทำกับฉันแบบนี้ได้ นี่!!!"ร่างเล็กพยายามที่จะดีดดิ้นเรือนร่างกายของเธอเองให้ออกไปให้พ้นจากพันธนาการของเขาแต่ทว่ากลับสู้เขาไม่ได้เลยสักนิด

มือหนาทำการปลดเน็คไทและเข็มขัดของตนออกด้วยมือเพียงข้างเดียวก่อนที่จะนำมันมามัดข้อมือของฉันเอาไว้เพื่อไม่ให้ฉันหนีและดิ้นไปไหน มทอหนาทำการค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของตนออกไปทีละเม็ดๆด้วยสายตาที่จ้องมองเหยื่อใต้ล่างที่มีท่าทีเริ่มกลัวขึ้นมาเล็กน้อย

"นะ นายจะทำอะไร"

"ลงโทษเด็กดื้อไง"

"อย่ามาทำแบบนี้นั ไอ้บ้า!!!"

"หึ ยังคงไม่ยอมหยุดสินะเมอรีน"ร่างเล็กเมื่อเห็นแบบนั้นแล้วก็ไม่วายที่จะพยายามดิ้นและพยายามทำให้ข้อแขนของตนนั้นถูกปลดออกมาได้ แต่ไม่ว่ายังไงมันเหมือนยิ่งรัดแน่นมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าจนเธอเองต้องยอมที่จะหยุดนิ่งลงบ้าง

"อย่านะ หยุดนะไอ้บ้า!!!"

"ปากดีให้ได้ตลอดนะ"

"ไอ้บ้า!!ฉันบอกให้หยุดไง!!!"

มือหนาทำการถอดเสื้อผ้าของเขาออกไปจนหมดตามด้วยของเธอจนเผยให้เห็นเรือนร่างกายที่ขาวนวลและเนินอกที่โตเต็มไม้เต็มมือไปหมดอย่างไม่น่าเชื่อสายตาก่อนที่เท้าเรียวยาวจะยกขึ้นมาเพื่อถีบเขาให้ออกไปให้พ้นจากร่างกายของเธอ แต่ทว่าด้วยเร็วกว่านั้นมือหนารีบคว้าเท้าของเธอไว้ได้ทันและแทรกตัวเข้าไปตรงกลางหว่างขาของเธอทันที

"จะทำอะไรฉัน!!"

"ฮึ้ก กะ ก็นายจะทำอะไรฉันล่ะ อย่ามาทำโรคจิตแบบนี้นะ"

"ฉันก็แค่สั่งสอนเด็กดื้ออย่างเธอไง"

"นายก็สอนฉันวิธีอื่นสิ"

"ก็ฉันสะดวกแบบนี้"ร่างสูงค่อยๆโน้มตัวลงมาเพื่อหวังที่จะเร้ารมร่างเล็กที่นอนอยู่ใต้ล่างแต่ทว่ากลับถูกเธอใช้แขนดันออกไปเสียก่อน

"ฉันยังไม่พร้อม"

"มาถึงขนาดนี้แล้วจะไม่พร้อมอะไร"

"ฉันไม่พร้อมไง"

"ไม่เห็นจะปากดีเหมือนเมื่อกี้เลยหนิ เด็กปากดีคนนั้นอยู่ไหนกันล่ะ"ใบหน้าที่นิ่งขรึมแต่การกระทำสวนทางของเขานั้นก็ทำเอาเธอเองก็ค่อนข้างที่จะรู้สึกแปลกๆและไม่เข้าใจเช่นกันจากการกระทำของเขาที่ทำแบบนี้

"กฎของการอยู่ร่วมกับฉันคือห้ามหนีฉันและห้ามดื้อกับฉัน แล้วเธอจะสบายเอง"

"ฉันไม่เชื่อ!!"

"แล้วเธอลองทำตามยังล่ะ"

"....."

"สภาพเธอเป็นแบบนี้เพราะอะไรกันล่ะ"เมื่อเขาพูดออกมาแบบนั้นก็ทำเอาฉันเองเริ่มคิดไม่ตกเช่นกันเพราะตั้งแต่ที่เจอหน้าก็ไม่มีวินาทีไหนที่ฉันจะยอมนิ่งและทำตามเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

นอกจากความปากดีของฉันที่ทำให้ฉันเองต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้อย่างพูดอะไรไม่ออกแล้วนั้นก็ไม่มีอะไรดีอีกเลยนอกจากปาก เมื่อคิดได้แบบนั้นแล้วแต่ถ้าจะให้ยอมอ่อนข้อให้เขาในตอนนี้ก็ไม่ได้เสียแล้วและคงตองรับชะตากรรมของตัวเองไป

"ฉัน....."

"ว่าไงล่ะเด็กปากดี ฉันละอยากรู้จริงๆปากเธอดีแล้ว แล้วอย่างอื่นจะดีด้วยรึเปล่า"สายตาเจ้าเล่ห์ที่จ้องมองเรือนร่างกายของฉันพร้อมทั้งมือหนาของเขาที่ยกขึ้นมาบีบเคล้นเนินอกของฉันไปอย่างว่าเล่นด้วยท่าทางที่น่ากลัวมากพอสมควร

"ฉันยอมแล้ว ฉันยอมนายแล้ว"

"ยอมเป็นเมียฉันแล้วงั้นสิ"

"ฉันหมายถึงยอมที่จะไม่หนีและเลิกดื้อกับนายต่างหาก"รอยยิ้มแสยะของอีกฝ่ายที่แสดงออกมาพร้อมกับท่าทีนิ่งเฉยก็ทำเอาฉันกลัวแทบแย่ในการกระทำของเขาที่ฉันเองก็พอรู้สึกได้ถึงท่อนล่างที่เหมือนมีอะไรแข็งๆทิ่มอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว

"เธอจะมายอมตอนนี้ก็สายไปแล้ว

"นายหมายความว่าไง"

"ฉันต้องการลงโทษเด็กดื้อที่ไม่ยอมฟังคำสั่งฉันไง"

"หยุดนะ"

"ยังไง ...วันนี้เธอก็ต้องเป็นเมียฉัน"