บทที่ 9

แต่ก็หวังว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้นจะไม่ทรยศพวกเธอ แต่หัวหน้าลั่วถามคำถามพวกนี้มา เป็นไปได้ไหมว่าจะยังไม่รู้เรื่อง?

กู้อิ๋นมองไปยังลั่วเหยียนอย่างไม่ค่อยแน่ใจ แต่ดวงตาคู่นั้นของลั่วเหยียนเฉียบขาดเกินไป พอ ๆ เท่ากับประธานเผย

เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้บี้ถามคำถามพวกนี้กับเธอ!

ลั่วเหยียนสะบัดก้นบุหรี่ “ประธานเผยเอาจี้ที่ตกอยู่ในห้องให้คุณแล้วเหรอ? อยู่ไหนล่ะ?”

จี้งั้นเหรอ?

นั่นเป็นของที่คุณยายทิ้งไว้ให้เธอ ก่อนหน้านั้นสวมมันไว้ที่คอ

หลังจากคืนนั้น เธอก็ไม่กล้าสวมมันอีกเลย เลยเก็บไว้ในกล่องใส่ของสำคัญของตนเอง

ฝ่ามือที่รู้สึกตื่นเต้นของกู้อิ๋นชุ่มไปด้วยเหงื่อ “ฉันคิดว่ามันเป็นของลูกค้าคนก่อนน่ะค่ะ คิดว่าไม่สำคัญ เลยไม่รู้ว่ามันหายไปไหนแล้ว!”

เธอไม่กล้าโกหกว่าให้แผนกต้อนรับของโรงแรมไป

ในเมื่อตอนนี้เผยเซียวกำลังสืบหาผู้หญิงในคืนนั้นอยู่ หากบอกว่าอยู่ที่แผนกต้อนรับของโรงแรม ลั่วเหยียนจะต้องโทรไปถามแน่นอน

ใครจะไปรู้ว่าพอลั่วเหยียนได้ยินประโยคนี้ไป ก็เอ่ยในทันทีว่า “ถ้างั้นรบกวนผู้ช่วยกู้ช่วยไปหาให้ละเอียดได้ไหม ในตอนนี้ของชิ้นนั้นสำคัญมาก!”

กู้อิ๋นหายใจหอบ ไม่กล้าที่จะบอกว่าไม่รู้มันอยู่ที่ไหนอีก

แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเธอมองผิดไปหรือเปล่า รู้สึกว่าลั่วเหยียนในวันนี้ดูจริงจังสุด ๆ เทียบกับเผยเซียวได้เลย

ภายใต้บรรยากาศที่กดดันเช่นนี้ของเขา กู้อิ๋นทำได้เพียงพยักหน้าเล็กน้อยเท่านั้น

จนสุดท้าย กู้อิ๋นไม่รู้ว่าออกมาจากห้องทำงานของลั่วเหยียนได้ยังไง

หลังจากกลับไปที่โต๊ะทำงานของตนเอง ก็บังคับให้ตัวเองสงบลง แต่พอคิดถึงความจริงจังของลั่วเหยียน ทำยังไงก็ไม่สงบเสียที

หากมองในมุมของลั่วเหยียนสามารถมองออกว่า เผยเซียวจะต้องตามหาผู้หญิงในคืนนั้นให้เจออย่างแน่นอน......!

ทำไงดี? ภายในใจของกู้อิ๋นมีคำพูดพวกนี้ปรากฏขึ้นซ้ำ ๆ

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาเหยียนฉู่ “ฉูฉู่ ฉันรู้สึกว่าเราใกล้จะจบเห่แล้ว!”

เหยียนฉู่รีบตอบอย่างไว “เธอนั่นแหละ อย่าเอาฉันไปร่างแหด้วยนะ”

ถึงแม้จะหน้าจอกั้นเอาไว้ แต่ก็ล้วนสัมผัสได้ถึงการแสดงสีหน้ารูปปากของเหยียนฉู่ที่รักตัวเองได้

ไม่ทันที่เธอจะตอบข้อความกลับไป เหยียนฉู่ “จำไว้ ว่าคืนนั้นมันไม่เกี่ยวกับเธอ”

“ต้องจำไว้นะ แล้วก็ลบข้อความของเราออกด้วย”

หลังจากกำชับสั่งซ้ำ ๆ ยังไม่ลืมที่จะขอให้เธอทำลายร่องรอยหลักฐานด้วย!

กู้อิ๋น “......”

เมื่อเห็นการตอบกลับของเหยียนฉู่ เธอก็รู้สึกทุกข์ใจมากขึ้น

กู้อิ๋นรู้สึกอกสั่นขวัญแขวน พยายามที่จะเข้าสู่โหมดทำงานให้ได้มากที่สุด แต่กลับทำยังไงก็ทำไม่ได้

จนกระทั่งเผยเซียวออกมา เห็นท่าทางบึ้งตึงของเขา กู้อิ๋นก็เปลี่ยนเป็นการแสดงสีหน้าจริงจังในเสี้ยววินาที

ยืนขึ้นด้วยความนอบน้อม “ประธานเผยค่ะ รายงานได้วางไว้บนโต๊ะของท่านแล้วค่ะ”

เผยเซียวเหลือบมองเธออย่างเย็นชา โดยไม่พูดอะไร

กู้อิ๋นกล้าที่จะมองเขาเพียงวินาทีเดียวเท่านั้น แล้วรีบก้มหน้าลงอย่างไว

เมื่อเผยเซียวเห็นว่าเธอยังกลัวตนมากขนาดนี้ สีหน้าก็ยิ่งบึ้งตึง จนสุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร แล้วก้าวเท้าเข้าไป

ไม่นานผู้จัดการฝ่ายการเงินก็เข้าไป ตามมาด้วยเสียงคำด่ามากมายที่ดังมาจากห้องทำงาน

กู้อิ๋นมองไปที่ประตูห้องทำงานที่ปิดแน่นด้วยความรู้สึกอกสั่นขวัญแขวน ภายในใจรู้สึกเห็นใจผู้จัดการฝ่ายการเงิน ยิ่งกว่านั้นก็เห็นใจตัวเองยิ่งกว่า

ไม่นานผู้จัดการฝ่ายการเงินออกมาด้วยสีหน้าเศร้าหมอง กู้อิ๋นก็รีบเก็บสายตากลับมาทันที แสร้งทำเป็นยุ่งเรื่องของตัวเอง

แต่ผู้จัดการฝ่ายการเงินกลับเดินมาหาเธอแล้วพูดว่า “ผู้ช่วยกู้ ประธานเผยให้คุณเข้าไปหาน่ะ”

“เอ่อ ค่ะ!”

เมื่อได้ยินว่าเผยเซียวเรียกหาเธอ จิตใจของกู้อิ๋นสั่นไปหมดเลย แต่ก็รีบลุกขึ้นและเข้าไปในทันที

บรรยากาศในห้องทำงานกดดันสุด ๆ

กู้อิ๋นประสานมือเล็ก ๆ ไว้แน่นแล้วก้าวไปข้างหน้า “ประธานเผย คุณเรียกฉันเหรอคะ”

“ลั่วเหยียนมาหาคุณเหรอ?”

กู้อิ๋นจุกอกหายใจไม่ออก!

มือเล็ก ๆ สองมือกำไว้แน่น

พอนึกถึงวันที่เธอไปหลอกเขาอย่างหน้าตาเฉยในวันนั้น กู้อิ๋นก็รู้สึกว่าตัวเองคงจะจบเห่แล้วจริง ๆ

เพราะ ณ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่น่าจะผ่านไปได้ง่าย ๆ

พยักหน้าด้วยความเหงื่อตกสันหลังวาบ “ใช่ค่ะ หัวหน้าลั่วมาหาฉันแล้ว”

“จากนี้คุณกับเขาก็ไปสืบเรื่องในคืนนั้นด้วยกัน ตั้งใจเรียนรู้จากเขา”

พอกู้อิ๋นได้ยินก็สั่นไปทั้งตัว นี่ตกลงให้เธอไปเรียนรู้งานหรือจะทำให้เธอสารภาพออกมาเองนะ?

เงยหน้าขึ้นมองอย่างระมัดระวัง แต่กลับพบกับสายตาเย็นชาของเผยเซียวที่ต้องยอมสารภาพออกมาเอง

คงไม่ใช่ว่าให้เธอสารภาพออกมาเอง เพราะประธานเผยเป็นคนที่ไม่ได้มีเวลาล้อเล่นกับเธอ