มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน

กู้อิ๋นเป็นผู้ช่วยของท่านประธานที่บริษัทเผยซื่อกรุ๊ปมาสองปีแล้ว ในสายตาของทุกคน ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่สุขุมรอบคอบและมีความระมัดระวัง ปฏิบัติหน้าที่ของตนเป็นอย่างดีแต่ทว่าเมื่อคืนก่อน เธอ........!มือน้อย ๆ ของกู้อิ๋นค่อยๆเปิดชายผ้าห่มขึ้นอย่างเกร็งๆ เห็นตัวเองเปลือยเปล่าอยู่ด้านใน สีหน้าก็พลันซีดเผือดขึ้นมาภาพความทรงจำที่ดึงเนคไทของชายหนุ่มและบังคับให้เขาขึ้นเตียงก็ลอยขึ้นมาในหัว เธอที่ในสมองกำลังปิ๊งขึ้นมานั้นก็สั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัว! เธอที่ค่อยๆหันหน้าไปก็เห็นชายหนุ่มที่ยังคงหลับสนิทอยู่“ฮึบ!!” กู้อิ๋นตกใจจนร้องเฮือกออกมาเลย จากนั้นก็ ‘ฟึ่บ!’ ดึงผ้าห่มมาปิดหน้าไว้แน่นเมื่อคืนเรื่องพวกนั้นไม่ใช่ความฝัน ไม่นึกเลยว่าเธอจะจับบอสของตัวเอง มา...ขึ้นเตียงแล้ว! เผยเซียว ประธานกรรมการและประธานบริหารของตงฟางอินเตอร์เนชั่นแนล และก็เป็นเจ้านายของเธอ เธอทำอะไรลงไปเนี่ย...!?กู้อิ๋นที่ตกตะลึงไปไม่น้อย ไม่ได้สนใจว่าตัวเองนั้นสูญเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว เธอกระโดดลงจากเตียงแล้วสวมใส่เสื้อผ้าอย่างลุกลี้ลุกลนรีบหนีไปจากที่เกิดเหตุก่อนที่เผยเซียวจะตื่นกลับไปยังห้องของตัวเองพร้อมทั้งขาสองข้างที่กำลั

บรรยากาศเงียบลงจนน่ากลัววินาทีนี้ราวกับเข็มเล่มหนึ่งตกลงบนพื้นก็ยังได้ยินเสียงอย่างชัดเจน กู้อิ๋นยืนหลังเหยียดตรง ทว่าในใจราวกับมีฝนห่าใหญ่กำลังตกลงมาสายตาอันน่ากลัวของเผยเซียวจ้องมาที่ใบหน้าน้อย ๆ ที่กำลังบังคับตัวเองให้ทำสีหน้าตายด้าน จากนั้นเอ่ยเสียงเย็นยะเยือกว่า “อะไรที่เรียกว่าน่าจะ?”กู้อิ๋น “...”แย่แล้ว เผยเซียวเกลียดคำตอบที่ไม่แน่นอนเป็นที่สุดเธอก้มหน้า พูดขึ้นอย่างกัดฟันแข็ง “เมื่อคืนหลังจากที่ฉันไปส่งคุณที่ห้อง ก็ไม่ได้มีใครเข้าไปในห้องอีกเลยค่ะ!”น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความมั่นใจอย่างคงมั่น ไม่มีข้อบกพร่องเลยสักนิดบรรยากาศกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง กู้อิ๋นไม่รู้เลยว่าแต่ละวินาทีมันยาวนานขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรแต่เธอต้องอดทนเอาไว้ก่อนถ้าทำให้เผยเซียวจับได้ว่าเธอโกหก ไม่เพียงแต่อนาคตของเธอจะถูกทำลาย แต่ยังพลอยทำให้เหยียนฉู่ติดร่างแหไปด้วยและเธอได้ปักหลักอยู่ที่เมืองก่างแล้ว ถ้าถูกขับออกจากเมืองก่าง คงจะน่าเวทนาน่าดูไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไรแล้ว เหงื่อเปียกโชกไปทั้งแผ่นหลังของกู้อิ๋น ในที่สุดเผยเซียวก็เอ่ยปาก “รู้แล้ว!”กู้อิ๋นหลับตา ถอนหายใจฟู่ยาวๆไปทีหนึ่ง ในใจเธอคิดว่าเคร

ลั่วเหยียนมีรายงานการทำงาน ในที่สุดกู้อิ๋นก็ได้หนีออกมาจากออฟฟิศได้เผยเซียวมองทะลุกระจก เห็นกู้อิ๋นที่อยู่ต่อหน้าตัวเองเอาแต่ตกปากรับคำลูกเดียว แต่อยู่ข้างนอกกลับดูมีชีวิตชีวา มุมปากก็เผลอยกขึ้นโดยไม่ทันรู้ตัวลั่วเหยียนมองไปตามสายตาของเผยเซียว ก็เห็นกู้อิ๋นกำลังหาของบางสิ่งอย่างลุกลี้ลุกลนในใจก็แอบครุ่นคิด ผู้ช่วยกู้คนนี้ประมาทเลินเล่อ...เหมือนอย่างแต่ก่อนเลยจริง ๆเขาหันหลังกลับมาส่งจดหมายซองหนึ่งให้เผยเซียว “คุณผู้ชายครับ เช็กเรียบร้อยแล้วครับ คืนนั้นคนที่คุณผู้หญิงส่งไปเป็นคนวางยาครับ”เมื่อสิ้นเสียง ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่น ‘ตื๊ด’ ลั่วเหยียนก้มหน้า ก็เห็นโทรศัพท์เคสลายแพนด้าน่ารัก เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ของเผยเซียวแน่นอน!จากนั้นก็เข้าใจขึ้นมาในทันทีว่ากู้อิ๋นที่อยู่ข้างนอกกำลังหาอะไรอยู่กู้อิ๋นจะส่งข้อความไปบอกเหยียนฉู่ว่าทางเธอเรียบร้อยแล้ว สุดท้ายพบว่าโทรศัพท์ของตัวเองตกอยู่ในห้องทำงานของเผยเซียวทำได้เพียงกัดฟันและกลับไปหาโทรศัพท์ของตัวเองเพิ่งเดินมาถึงประตูห้องทำงาน ก็ได้ยินน้ำเสียงอันเย็นชาของเผยเซียวพูดว่า “ผู้หญิงคนนั้นล่ะ?”มือของกู้อิ๋นที่กำลังจะเคาะประตู หยุดกึก!พวกเ

เดิมทีทั้งสองนัดกันไปเดินชอปปิง ตอนนี้พอรู้ว่าเผยเซียวยังคอยตามหาผู้หญิงในคืนนั้นอยู่ก็หมดอารมณ์แล้วหลังจากที่กลับหอพักมาด้วยกันต่างเซื่องซึมกันเป็นแถบ ๆเหยียนฉู่นอนนิ่งบนโซฟาตัวเล็กในห้องนอน “อิ๋นอิ๋น พวกเรารีบลาออกเถอะ”กู้อิ๋นมองไปทางเหยียนฉู่ “ไม่ได้นะ เงินกู้บ้านแต่ละเดือนของฉันเกือบแสนบาทเลย ลาออกไม่ได้!”สีหน้าของเหยียนฉู่เคร่งขรึมขึ้นบีบหมอนกอดไว้ในอ้อมแขนหลายครั้ง แต่ก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้“ไม่งั้นเธอขายบ้านไปเลยไหม?” เหยียนฉู่มองไปยังกู้อิ๋นถ้าไม่มีเงินกู้บ้านก็ไม่ต้องกลัวว่าจะต้องลาออกแล้ว ขอเพียงกู้อิ๋นลาออก เผยเซียวก็จะไม่พัวพันกับตนแล้ววิธีนี้ ฟังดูเหมือนจะเห็นแก่ตัวอยู่บ้าง แต่มันสามารถช่วยชีวิตพวกเธอทั้งสองคนได้!กู้อิ๋น “บ้านหลังนั้นยังไม่ถึงปีเลย ขายไม่ได้หรอก”ก็ใช่ การซื้อบ้านในเมืองก่างนี่ ต้องถือสิทธิ์เป็นเจ้าของไว้ในมือเป็นเวลาสองปีถึงจะเปลี่ยนมือได้ ตอนนี้เหยียนฉู่อยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอดกู้อิ๋นมีภาระต้องจ่ายเงินกู้บ้านเดือนละห้าหมื่นกว่าบาท บัตรทุกใบของเธอก็ถูกพ่อริบไปหมดบอกว่าไม่อนุญาตให้กลับไป จนกว่าจะได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ ในเผยซื่อ!

แต่ก็หวังว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้นจะไม่ทรยศพวกเธอ แต่หัวหน้าลั่วถามคำถามพวกนี้มา เป็นไปได้ไหมว่าจะยังไม่รู้เรื่อง?กู้อิ๋นมองไปยังลั่วเหยียนอย่างไม่ค่อยแน่ใจ แต่ดวงตาคู่นั้นของลั่วเหยียนเฉียบขาดเกินไป พอ ๆ เท่ากับประธานเผยเธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้บี้ถามคำถามพวกนี้กับเธอ!ลั่วเหยียนสะบัดก้นบุหรี่ “ประธานเผยเอาจี้ที่ตกอยู่ในห้องให้คุณแล้วเหรอ? อยู่ไหนล่ะ?”จี้งั้นเหรอ?นั่นเป็นของที่คุณยายทิ้งไว้ให้เธอ ก่อนหน้านั้นสวมมันไว้ที่คอหลังจากคืนนั้น เธอก็ไม่กล้าสวมมันอีกเลย เลยเก็บไว้ในกล่องใส่ของสำคัญของตนเองฝ่ามือที่รู้สึกตื่นเต้นของกู้อิ๋นชุ่มไปด้วยเหงื่อ “ฉันคิดว่ามันเป็นของลูกค้าคนก่อนน่ะค่ะ คิดว่าไม่สำคัญ เลยไม่รู้ว่ามันหายไปไหนแล้ว!”เธอไม่กล้าโกหกว่าให้แผนกต้อนรับของโรงแรมไปในเมื่อตอนนี้เผยเซียวกำลังสืบหาผู้หญิงในคืนนั้นอยู่ หากบอกว่าอยู่ที่แผนกต้อนรับของโรงแรม ลั่วเหยียนจะต้องโทรไปถามแน่นอนใครจะไปรู้ว่าพอลั่วเหยียนได้ยินประโยคนี้ไป ก็เอ่ยในทันทีว่า “ถ้างั้นรบกวนผู้ช่วยกู้ช่วยไปหาให้ละเอียดได้ไหม ในตอนนี้ของชิ้นนั้นสำคัญมาก!”กู้อิ๋นหายใจหอบ ไม่กล้าที่จะบ