บทที่ 8

แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไมเผยเซียวถึงยังเก็บเธอไว้ใกล้ตัว หรือเป็นเพราะเธอกลัวเขา เลยไม่กล้าที่จะบ้าผู้ชายเหมือนผู้ช่วยคนก่อนงั้นเหรอ?

ลั่วเหยียนรู้สึกว่าข้อนี้อาจเป็นไปได้จริง ๆ

กู้อิ๋นหันร่างกลับมาอย่างประหม่า “ของฉันหล่น หล่นน่ะค่ะ เดี๋ยวฉันไปขึ้นลิฟต์พนักงานดีกว่าค่ะ!”

พูดโกหกจบ กู้อิ๋นก็เตรียมจะหนี

“ให้คุณเข้ามาก็เข้ามาเถอะ!” เผยเซียวเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

กู้อิ๋น “......”

บอสใหญ่เอ่ยปากแล้ว เธอไม่กล้าขัด ทำได้เพียงเข้าไปอย่างอึดอัดเท่านั้น

ลิฟต์ค่อย ๆ ขึ้นอย่างช้า ๆ กู้อิ๋นยืนอยู่ทางซ้ายมือของเผยเซียว ทำให้หลังชิดเข้ากับตัวลิฟต์โดยตรง พยายามทำตัวเองให้เล็กที่สุด

เผยเซียวมองไปยังเธอแล้วขมวดคิ้ว “ไปเอารายงานที่ฝ่ายการเงินขึ้นมาที”

“ได้ค่ะ” กู้อิ๋นยืนตัวตรง

เมื่อลิฟต์ถึงชั้นของฝ่ายการเงิน กู้อิ๋นก็วิ่งออกไปเร็วมาก แผ่นหลังของร่างนั้นหนีไปคงไม่ใช่ใครอื่น

เผยเซียว “......”

ลั่วเหยียน “......”

ประตูลิฟต์ปิดลง ประกายที่เย็นชาในสายตาของเผยเซียวยังคงฉายออกมาอย่างต่อเนื่อง

ลั่วเหยียนรู้สึกถึงบรรยากาศที่กดดันนี้ ไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมเผยเซียวถึงโกรธขึ้นมาอีก

แค่รู้สึกว่าในตอนที่กู้อิ๋นเป็นนักเรียน น่าจะเล่นกีฬาได้ดี

กู้อิ๋นยืนอยู่ที่ระเบียงทางเดินด้านนอกของฝ่ายการเงิน ตบหน้าอกอยู่นานถึงได้สงบลง

คนเราต้องปฏิบัติตามกฎจริง ๆ นั่นแหละ ต่อไปเธอคงไม่กล้าแอบเข้าลิฟต์ของประธานบริษัทแล้วล่ะ

เอารายงานขึ้นไปชั้นบน กู้อิ๋นก็จัดการอารมณ์ของตนเองเรียบร้อยแล้ว เพียงแต่ในตอนที่เธอกำลังจะไปห้องทำงานของประธาน ลั่วเหยียนกลับเรียกให้เธอหยุด

“ผู้ช่วยกู้ ผมมีคำถามสักสองสามข้อจะถามคุณหน่อย คุณมาที่ห้องทำงานผมที”

“แต่ประธานเผยให้ฉัน......”

“ประธานเผยไปประชุมแล้ว” ลั่วเหยียนขัดจังหวะเธอดื้อ ๆ

กู้อิ๋นเหลือบมองไปทางห้องทำงานของประธาน พยักหน้าให้กับลั่วเหยียนแล้วเดินตามไป

เมื่อเข้าไปถึงห้องทำงานของลั่วเหยียน ลั่วเหยียน “ปิดประตูด้วย”

“ค่ะ”

กู้อิ๋นปิดประตูแล้วเดินไปอยู่หน้าโต๊ะทำงาน

ลั่วเหยียนทำท่าเชิญ กู้อิ๋นพยักหน้าและนั่งลง

กู้อิ๋นเอ่ยถาม “หัวหน้าลั่วมีอะไรหรือเปล่าค่ะ?”

ลั่วเหยียนไม่ได้ตอบเธอในทันที แต่จุดบุหรี่หนึ่งมวนก่อน เผยความสูงส่งออกมาอย่างสบาย ๆ จากภายในจิตใจ

ก่อนที่จะเข้ามาในบริษัท ครั้งหนึ่งกู้อิ๋นเคยคิดว่าลั่วเหยียนไม่ใช่คนทำงานแลกเงิน จะว่าไปก็เหมือนทายาทรุ่นที่สองมากกว่า

ความรู้สึกแบบนี้ในตอนนี้ ยิ่งมากขึ้น

ลั่วเหยียนหยิบบุหรี่ไว้ในมือแล้วถามว่า “ประธานเผยถามว่าเรื่องคืนนั้นที่โรงแรมอากิซะอินเตอร์เนชั่นแนล คุณได้ตรวจสอบกล้องวงจรแล้วปิดหรือยัง?”

กู้อิ๋น “........”

คำถามที่ไม่ได้คาดคิดมาก่อน ทำให้มือที่ถือเอกสารของเธอสั่นด้วยความตกใจ แล้วเอกสารในมือก็หล่นลงพื้นเสียแล้ว

เดิมทีจัดการสภาพจิตใจตอนอยู่นอกห้องฝ่ายการเงินไปแล้ว ตอนนี้ก็เต้นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้อีก

รีบก้มไปหยิบเอกสารอย่างรีบร้อน

ลั่วเหยียนมองดูท่าทางลนลานของเธอและขมวดคิ้วแน่น!

กู้อิ๋นหยิบเอกสารขึ้นมาแล้วพยักหน้า “ค่ะ ประธานเผยบอกว่าต้องการตามหาคน ฉันก็เลยไปตรวจสอบมาแล้ว”

“ไม่มีใครเข้าไปในห้องของประธานเผยจริง ๆ งั้นเหรอ?”

“ไม่มีค่ะ!” กู้อิ๋นพยักหน้าอย่างหนักแน่น

อย่างไรก็ตาม เธอกลับไม่มองเห็นได้ว่าใบหน้าตนเองซีดมากแค่ไหนในเวลานี้ หัวใจก็เกือบจะขาดเลือดจนจะหยุดเต้นมากยิ่งขึ้น

สายตาที่ลั่วเหยียนมองเธอ เฉียบคมราวกับจะทะลุทะลวงเธอให้ได้ยังไงยังงั้น

เมื่อกู้อิ๋นเห็นเขามองตนเองถึงขนาดนี้ ก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น แต่พอคิดถึงความอับจนปัญญาของตนเองกับเหยียนฉู่

จึงทำได้เพียงหนักแน่นให้มากขึ้น “ตั้งแต่ต้นจนจบดูหมดแล้วค่ะ”

“งั้นเหรอ?”

น้ำเสียงลั่วเหยียนล้ำลึก

คืนสายตากลับมา มองแท่งบุหรี่ที่กำลังเผาไหม้อยู่ในมือแล้วเอ่ยตามมาว่า “งั้นก็แปลก ๆ แล้วล่ะ คืนนั้นในห้องของประธานเผยมีผู้หญิงอยู่จริง ๆ ด้วย”

กู้อิ๋นเหมือนจะขาดอากาศหายใจ

ใบหน้าซีด ๆ เล็ก ๆ ก็ยิ่งรุนแรงขึ้น

ตอนนี้เธออยากจะหายตัวไปจากตรงนั้นมาก ๆ เพียงแค่ฟังลั่วเหยียนพูดต่อว่า “หลังจากที่คุณดูกล้องวงจรปิดแล้ว ยังทำอะไรอีก?”

“ไม่ค่ะ หลังตรวจสอบแล้วไม่มีปัญหาอะไรก็ออกมาเลยค่ะ!”

สายตาที่ลั่วเหยียนมองเธอยิ่งเฉียบคมมากขึ้น

และกู้อิ๋นที่ถูกเขามองขนาดนี้ ในใจก็รู้สึกผิดมาก

เพราะเธอและเหยียนฉู่ไม่ได้ไปดูกล้องวงจรปิด แต่......ตรงดิ่งไปทำลายกล้องวงจรปิดซะเลย

แล้วด้วยเหตุนี้ เหยียนฉู่ยังให้เงินค่าปิดปากกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ห้องควบคุมกล้องวงจรปิดอีกห้าหมื่นบาทด้วย