Share
บทที่ 209
Related chapter
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 210
เผยเซียวถูกทำให้โกรธในที่สุด แววตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น เขาพูดสองพยางค์อย่างเย็นชาว่า “ออกไป！”“พี่รอง！”“เผยเซียว คุณทำกับฉันขนาดนี้ได้อย่างไรคะ？” หลีเวยเยว่ก็ทรุดลงในที่สุดเมื่อวานที่พวกเธอกระทำการล่วงเกินต่อกู้อิ๋น ในเมื่อตอนนี้เธอขอโทษสิ่งที่กระทำนี้ไปหมดแล้ว เขาจะเอาอะไรอีก？เผยเซียว “ออกไป！อย่าให้พูดเป็นครั้งที่สองนะ！หรือพวกคุณจะให้เฉินซื่อล้มละลายในวันนี้เลยมั้ย？”ในน้ำเสียงของเผยเซียวได้เตือนภัยจนถึงขั้นไม่มีหนทางใดให้ต่อรองอีกเฉินซิงหลีและหลีเวยเยว่ได้ยินก็ยิ่งกลัว เห็นได้ชัดว่าเรื่องราวจะบานปลายจนถึงจุดจุดนี้อย่างคาดไม่ถึงทั้งสองมองตากัน ถึงแม้อยากจะพูดอะไรออกไปแต่ว่าตอนนี้แม้แต่พยางค์เดียวก็พูดไม่ออกท่าทางของเผยเซียวเย็นชามากเกินไป！เยือกเย็นจนไม่มีแม้แต่ความรู้สึกใดๆและพวกเธอเองก็เข้าใจดี ถ้าหากก่อกวนใจเผยเซียวต่อไป เขาก็พูดจริงทำจริงอย่างแน่นอน“ซิงหลี......ไปกันเถอะ” หลีเวยเยว่ใช้สายตาให้สัญญาณเฉินซิงหลีแต่ว่าตอนนี้เฉินซิงหลียังไงก็ไม่อยากไปอยู่แล้วเธอทุกข์ใจจึงมองไปที่เผยเซียว！ไม่น่าเชื่อเลยว่าเผยเซียวจะทำกับพวกเธออย่างไร้ความปราณีได้ถึงขนาดนี้ “พ
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 1
กู้อิ๋นเป็นผู้ช่วยของท่านประธานที่บริษัทเผยซื่อกรุ๊ปมาสองปีแล้ว ในสายตาของทุกคน ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่สุขุมรอบคอบและมีความระมัดระวัง ปฏิบัติหน้าที่ของตนเป็นอย่างดีแต่ทว่าเมื่อคืนก่อน เธอ........!มือน้อย ๆ ของกู้อิ๋นค่อยๆเปิดชายผ้าห่มขึ้นอย่างเกร็งๆ เห็นตัวเองเปลือยเปล่าอยู่ด้านใน สีหน้าก็พลันซีดเผือดขึ้นมาภาพความทรงจำที่ดึงเนคไทของชายหนุ่มและบังคับให้เขาขึ้นเตียงก็ลอยขึ้นมาในหัว เธอที่ในสมองกำลังปิ๊งขึ้นมานั้นก็สั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัว! เธอที่ค่อยๆหันหน้าไปก็เห็นชายหนุ่มที่ยังคงหลับสนิทอยู่“ฮึบ!!” กู้อิ๋นตกใจจนร้องเฮือกออกมาเลย จากนั้นก็ ‘ฟึ่บ!’ ดึงผ้าห่มมาปิดหน้าไว้แน่นเมื่อคืนเรื่องพวกนั้นไม่ใช่ความฝัน ไม่นึกเลยว่าเธอจะจับบอสของตัวเอง มา...ขึ้นเตียงแล้ว! เผยเซียว ประธานกรรมการและประธานบริหารของตงฟางอินเตอร์เนชั่นแนล และก็เป็นเจ้านายของเธอ เธอทำอะไรลงไปเนี่ย...!?กู้อิ๋นที่ตกตะลึงไปไม่น้อย ไม่ได้สนใจว่าตัวเองนั้นสูญเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว เธอกระโดดลงจากเตียงแล้วสวมใส่เสื้อผ้าอย่างลุกลี้ลุกลนรีบหนีไปจากที่เกิดเหตุก่อนที่เผยเซียวจะตื่นกลับไปยังห้องของตัวเองพร้อมทั้งขาสองข้างที่กำลั
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 2
กู้อิ๋นไม่รู้ว่าออกมาจากห้องพักได้ยังไง เธอกลับไปในงานประชุมด้วยใบหน้าหมองคล้ำราวกับเถ้าถ่านเหยียนฉู่เห็นสภาพเธอ จึงถามขึ้นอย่างเป็นห่วง “ทำไมสีหน้าถึงได้ดูไม่ได้ขนาดนี้เนี่ย? ไม่สบายเหรอ?”กู้อิ๋นมองเพื่อนสนิทที่คบกับตัวเองมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้นตรงหน้า ตาก็พลันแดงก่ำขึ้นมาเหยียนฉู่เห็นเธอทำท่าจะร้องไห้ จึงรีบมองไปรอบ ๆเมื่อเห็นไม่มีคน ก็ลากเธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ แล้วกระซิบถามเสียงเบาๆว่า “เธอเป็นอะไรไป? ประธานเผยด่าเธอเหรอ?”เมื่อมาถึงห้องน้ำเหยียนฉู่เพิ่งจะล็อกประตูไป กู้อิ๋นก็อ่อนปวกเปียกไปแล้วทั้งตัว นั่งเป็นอัมพาตอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าซีดเผือดเหยียนฉู่รีบเดินมาพยุงไหล่ของเธอเอาไว้แล้วถามขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้น? แต่อย่าให้ประธานเผยเห็นเธอในสภาพนี้เชียว ไม่งั้นไม่เป็นผลดีกับเธอแน่!”ใครไม่รู้บ้างว่าท่านประธานแห่งเผยซื่อกรุ๊ปเป็นพวกเที่ยงธรรมไม่เกรงกลัวอำนาจทั้งสิ้นพนักงานหญิงจะสวยอีกสักแค่ไหนต่อหน้าเผยเซียวก็เป็นแค่ของประดับเท่านั้น ร้องไห้เวลาทำงาน ยิ่งเป็นการทำผิดข้อห้ามร้ายแรงของเขาเคยมีพนักงานหญิงร้องไห้ในออฟฟิศเพราะอกหัก เขาถึงกับไล่ออกทั้งแผนกเลยรักหยกถนอมบุปผาอะไรนั่น เขาไ
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 3
บรรยากาศเงียบลงจนน่ากลัววินาทีนี้ราวกับเข็มเล่มหนึ่งตกลงบนพื้นก็ยังได้ยินเสียงอย่างชัดเจน กู้อิ๋นยืนหลังเหยียดตรง ทว่าในใจราวกับมีฝนห่าใหญ่กำลังตกลงมาสายตาอันน่ากลัวของเผยเซียวจ้องมาที่ใบหน้าน้อย ๆ ที่กำลังบังคับตัวเองให้ทำสีหน้าตายด้าน จากนั้นเอ่ยเสียงเย็นยะเยือกว่า “อะไรที่เรียกว่าน่าจะ?”กู้อิ๋น “...”แย่แล้ว เผยเซียวเกลียดคำตอบที่ไม่แน่นอนเป็นที่สุดเธอก้มหน้า พูดขึ้นอย่างกัดฟันแข็ง “เมื่อคืนหลังจากที่ฉันไปส่งคุณที่ห้อง ก็ไม่ได้มีใครเข้าไปในห้องอีกเลยค่ะ!”น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความมั่นใจอย่างคงมั่น ไม่มีข้อบกพร่องเลยสักนิดบรรยากาศกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง กู้อิ๋นไม่รู้เลยว่าแต่ละวินาทีมันยาวนานขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรแต่เธอต้องอดทนเอาไว้ก่อนถ้าทำให้เผยเซียวจับได้ว่าเธอโกหก ไม่เพียงแต่อนาคตของเธอจะถูกทำลาย แต่ยังพลอยทำให้เหยียนฉู่ติดร่างแหไปด้วยและเธอได้ปักหลักอยู่ที่เมืองก่างแล้ว ถ้าถูกขับออกจากเมืองก่าง คงจะน่าเวทนาน่าดูไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไรแล้ว เหงื่อเปียกโชกไปทั้งแผ่นหลังของกู้อิ๋น ในที่สุดเผยเซียวก็เอ่ยปาก “รู้แล้ว!”กู้อิ๋นหลับตา ถอนหายใจฟู่ยาวๆไปทีหนึ่ง ในใจเธอคิดว่าเคร
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 4
เสียงถอนหายใจแว่วมาจากปลายสาย ราวกับแฝงไปด้วยความเย็นชาที่ปนกับความสงสัยเล็กน้อยกู้อิ๋นชะงักไป จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกทีเมื่อเห็นว่าเผยเซียวเป็นคนโทรมา เธอแทบอยากจะพุ่งตัวเข้าไปชนเสาไฟฟ้าให้ตายไปเลย!เธอจึงรีบเปลี่ยนเป็นการพูดอย่างเป็นทางการในทันที แล้วเอ่ยเรียกปลายสายด้วยความเคารพว่า “ท่านประธานเผย”“รีบมาที่บริษัทเดี๋ยวนี้”ชายหนุ่มพ่นคำพูดออกมาด้วยความเย็นชา แล้วตัดสายไปกู้อิ๋นมองมือถือที่หน้าจอดับไป จากนั้นก็เบ้ปากด้วยความน้อยใจ วันหยุดน้อย ๆ ของเธอได้หายไปอีกแล้ว!เธอรีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หอพัก พร้อมทั้งซื้อบะหมี่ใต้ตึกห่อกลับมาให้เหยียนฉู่ถุงหนึ่งเหยียนฉู่เห็นเธอกลับมาเร็วขนาดนี้ จึงขมวดคิ้ว “วันนี้ที่ธนาคารไม่มีคิวเหรอ?”กู้อิ๋นวิ่งอย่างรีบร้อนเล็กน้อย เอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยหอบ “ประธานเผยให้ฉันรีบไปบริษัท ฉันซื้อบะหมี่มาให้เธอถุงหนึ่ง”เธอวางบะหมี่เอาไว้บนโต๊ะน้ำชา จากนั้นก็รีบกลับห้องไปเปลี่ยนเป็นชุดสูททำงานเผยเซียวเป็นคนจู้จี้จุกจิกมากๆ เขาไม่อนุญาตให้พนักงานของตนสวมชุดลำลองไปที่บริษัทขณะออกมา เหยียนฉู่ยังบ่น ‘บลา ๆ’ กับความไม่ยุติธรรมที่เพื่อนของเธอได้รับ“ป
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 5
ลั่วเหยียนมีรายงานการทำงาน ในที่สุดกู้อิ๋นก็ได้หนีออกมาจากออฟฟิศได้เผยเซียวมองทะลุกระจก เห็นกู้อิ๋นที่อยู่ต่อหน้าตัวเองเอาแต่ตกปากรับคำลูกเดียว แต่อยู่ข้างนอกกลับดูมีชีวิตชีวา มุมปากก็เผลอยกขึ้นโดยไม่ทันรู้ตัวลั่วเหยียนมองไปตามสายตาของเผยเซียว ก็เห็นกู้อิ๋นกำลังหาของบางสิ่งอย่างลุกลี้ลุกลนในใจก็แอบครุ่นคิด ผู้ช่วยกู้คนนี้ประมาทเลินเล่อ...เหมือนอย่างแต่ก่อนเลยจริง ๆเขาหันหลังกลับมาส่งจดหมายซองหนึ่งให้เผยเซียว “คุณผู้ชายครับ เช็กเรียบร้อยแล้วครับ คืนนั้นคนที่คุณผู้หญิงส่งไปเป็นคนวางยาครับ”เมื่อสิ้นเสียง ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่น ‘ตื๊ด’ ลั่วเหยียนก้มหน้า ก็เห็นโทรศัพท์เคสลายแพนด้าน่ารัก เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ของเผยเซียวแน่นอน!จากนั้นก็เข้าใจขึ้นมาในทันทีว่ากู้อิ๋นที่อยู่ข้างนอกกำลังหาอะไรอยู่กู้อิ๋นจะส่งข้อความไปบอกเหยียนฉู่ว่าทางเธอเรียบร้อยแล้ว สุดท้ายพบว่าโทรศัพท์ของตัวเองตกอยู่ในห้องทำงานของเผยเซียวทำได้เพียงกัดฟันและกลับไปหาโทรศัพท์ของตัวเองเพิ่งเดินมาถึงประตูห้องทำงาน ก็ได้ยินน้ำเสียงอันเย็นชาของเผยเซียวพูดว่า “ผู้หญิงคนนั้นล่ะ?”มือของกู้อิ๋นที่กำลังจะเคาะประตู หยุดกึก!พวกเ
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 6
บรรยากาศสงบลงแล้วแววตาเผยเซียวล้ำลึกดั่งสระน้ำอันหนาวเหน็บ มองดูกู้อิ๋นที่ประหม่าจนถึงขีดสุดโดยไม่เอ่ยคำใด เหมือนกับกำลังวิเคราะห์ความจริงเท็จจากคำพูดของเธอกู้อิ๋นมองไปยังเผยเซียวอย่างร้อนรน เพียงแว็บเดียว......ฝ่ามือก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเธอรู้สึกว่าตัวเองโดนบีบจนจะบ้าตายแล้ว ภาวนาให้เหยียนฉู่ไม่ส่งข้อความมาอีกในตอนที่เธอใกล้จะทนไม่ไหวนั้น ในที่สุดเผยเซียวก็เอ่ยปากอย่างเย็นชา “ทำงานพาร์ทไทม์อะไร?”กู้อิ๋น “ภาพพิมพ์นูนค่ะ”“มันคืออะไร?”จู่ ๆ ศัพท์เฉพาะทางนี้ ทำให้เผยเซียวเกิดความไม่เข้าใจในเนื้อหาของงานตั้งแต่วินาทีแรกอย่างเห็นได้ชัดกู้อิ๋น “จิตรกรรมฝาผนังสามมิติค่ะ”งานนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับงานในบริษัทของเธอเลยแม้แต่น้อยพอสังเกตสีหน้าของเผยเซียวอย่างละเอียดด้วยความระมัดระวัง แววตาทั้งสองของเขาไม่แพร่งพรายความลับออกมาแม้แต่คำเดียวและกู้อิ๋นเองก็ไม่รู้ว่าตกลงตนเองรอดแล้วหรือยังเผยเซียวเปิดเปลือกตาที่ดูเย็นชาจ้องเธอ แล้วดึงบุหรี่ออกจากปาก “เงินเดือนไม่พอใช้ว่างั้น?”“เปล่า ไม่ใช่ ฉันก็แค่ชอบงานนี้ค่ะ”เพราะชอบ เลยทำเป็นงานพาร์ทไทม์ก็เท่านั้น!เมื่อรับรู้ถึงความเยือ
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 7
เดิมทีทั้งสองนัดกันไปเดินชอปปิง ตอนนี้พอรู้ว่าเผยเซียวยังคอยตามหาผู้หญิงในคืนนั้นอยู่ก็หมดอารมณ์แล้วหลังจากที่กลับหอพักมาด้วยกันต่างเซื่องซึมกันเป็นแถบ ๆเหยียนฉู่นอนนิ่งบนโซฟาตัวเล็กในห้องนอน “อิ๋นอิ๋น พวกเรารีบลาออกเถอะ”กู้อิ๋นมองไปทางเหยียนฉู่ “ไม่ได้นะ เงินกู้บ้านแต่ละเดือนของฉันเกือบแสนบาทเลย ลาออกไม่ได้!”สีหน้าของเหยียนฉู่เคร่งขรึมขึ้นบีบหมอนกอดไว้ในอ้อมแขนหลายครั้ง แต่ก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้“ไม่งั้นเธอขายบ้านไปเลยไหม?” เหยียนฉู่มองไปยังกู้อิ๋นถ้าไม่มีเงินกู้บ้านก็ไม่ต้องกลัวว่าจะต้องลาออกแล้ว ขอเพียงกู้อิ๋นลาออก เผยเซียวก็จะไม่พัวพันกับตนแล้ววิธีนี้ ฟังดูเหมือนจะเห็นแก่ตัวอยู่บ้าง แต่มันสามารถช่วยชีวิตพวกเธอทั้งสองคนได้!กู้อิ๋น “บ้านหลังนั้นยังไม่ถึงปีเลย ขายไม่ได้หรอก”ก็ใช่ การซื้อบ้านในเมืองก่างนี่ ต้องถือสิทธิ์เป็นเจ้าของไว้ในมือเป็นเวลาสองปีถึงจะเปลี่ยนมือได้ ตอนนี้เหยียนฉู่อยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอดกู้อิ๋นมีภาระต้องจ่ายเงินกู้บ้านเดือนละห้าหมื่นกว่าบาท บัตรทุกใบของเธอก็ถูกพ่อริบไปหมดบอกว่าไม่อนุญาตให้กลับไป จนกว่าจะได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ ในเผยซื่อ!
Latest chapter
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 210
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 209
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 208
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 207
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 206
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 205
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 204
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 203
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 202
