บทที่ 1

“คุณเซี่ย หลังจากตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว พบว่าทะเบียนสมรสของคุณมีข้อมูลไม่เป็นความจริง ตราประทับเหล็กบนเอกสารถูกปลอมแปลงค่ะ”

คำพูดสั้น ๆ เบา ๆ ของเจ้าหน้าที่ ทำให้เซี่ยจือเหยาที่มาขอทำทะเบียนสมรสใหม่ถึงกับงงไปชั่วขณะ

“เป็นไปไม่ได้ ฉันกับสามีของฉัน ฝู่หยุนถิง จดทะเบียนสมรสกันเมื่อห้าปีก่อน รบกวนคุณช่วยตรวจสอบให้ฉันอีกครั้งเถอะ...”

เจ้าหน้าที่พิมพ์หมายเลขบัตรประชาชนของทั้งสองคนลงไปตรวจสอบอีกครั้ง

“ระบบแสดงว่าฝู่หยุนถิงมีสถานะสมรสแล้ว แต่คุณยังคงเป็นโสดค่ะ”

เซี่ยจือเหยาถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของฝู่หยุนถิงคือใคร?”

“ถังหลิน”

เซี่ยจือเหยากำพนักเก้าอี้แน่น พยายามทรงตัวไว้ไม่ให้ล้มลง

สมุดเล่มเล็กสีแดงสดถูกยื่นมาให้ ตัวอักษรคำว่า “ใบทะเบียนสมรส” บนหน้าปกพร่าจนทำให้ดวงตาเธอแสบและร้อนผ่าว

ถ้าจะบอกว่าตอนแรกเซี่ยจือเหยายังสงสัยว่าเป็นความผิดพลาดของระบบ แต่พอได้ยินชื่อ “ถังหลิน” ความคิดนั้นก็พังทลายลงทันที

ภาพฝันทั้งหมดพังทลายลงในพริบตา

งานแต่งงานอันยิ่งใหญ่เมื่อห้าปีก่อน คู่รักตัวอย่างที่รักใคร่แนบแน่นตลอดห้าปี และชีวิตแต่งงานที่เธอเคยภาคภูมิใจ ทั้งหมดนั้นล้วนเป็นเรื่องหลอกลวง

เซี่ยจือเหยาถือใบทะเบียนสมรสปลอมที่ไม่มีผลทางกฎหมายไว้ในมือ ก่อนกลับบ้านด้วยหัวใจที่สิ้นหวังและหมดเรี่ยวแรง

ทันทีที่กำลังจะผลักประตูเข้าไป ก็ได้ยินเสียงดังเล็ดลอดออกมาจากข้างใน

เป็นทนายความประจำตระกูลฝู่ พูดขึ้นว่า “ประธานฝู่ ผ่านมาห้าปีแล้วนะครับ คุณยังไม่คิดจะให้คุณนายได้รับการยอมรับตามกฎหมายเหรอครับ?”

เซี่ยจือเหยาชะงักเท้า กลั้นหายใจนิ่งอยู่กับที่

ผ่านไปครู่ใหญ่ เสียงทุ้มต่ำของฝู่หยุนถิงก็ดังขึ้น

“รออีกหน่อย ตอนนี้ถังหลินยังทำงานอยู่ต่างประเทศ เธอต้องการตำแหน่ง ‘คุณนายฝู่’ เพื่อจะได้ยืนหยัดอยู่ในแวดวงธุรกิจที่เต็มไปด้วยเหล่าบรรดาเจ้าสัวได้”

ทนายประจำตระกูลเตือนขึ้นว่า “แต่คุณกับคุณนายยังไม่ได้จดทะเบียนสมรสกันนะครับ หากวันหนึ่งเธอเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา ก็สามารถจากไปได้ทุกเมื่อครับ”

ฝู่หยุนถิงก้มตาลง ครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้นว่า “อย่างไรเสีย หลินหลินก็เป็นคนที่ให้กำเนิดลูกสาวของฉัน ฉันย่อมทุ่มเททุกอย่างเพื่อปกป้องเธอให้ปลอดภัย”

“ส่วนอาเหยา... เธอรักฉันมากขนาดนั้น ไม่มีทางจะจากฉันไปได้หรอก”

“ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนั้นเธอตัดขาดกับตระกูลเซี่ยเพื่อจะได้แต่งงานกับฉัน ตอนนี้เธอไม่มีทางถอยกลับไปได้อีกแล้ว”

แม้จะเป็นกลางฤดูร้อนในเดือนสิงหาคม แต่ทั้งกายและใจของเซี่ยจือเหยากลับราวกับตกลงไปในหลุมน้ำแข็ง

แท้จริงแล้ว การที่เธอยืนกรานจะทำตามใจตัวเอง ถึงขั้นตัดขาดกับพ่อแม่เพื่อให้ได้แต่งงานกับเขา ทั้งหมดนั้นกลับเป็นเพียงส่วนหนึ่งในแผนการของฝู่หยุนถิง

ความสงสัยทั้งหลายที่เคยค้างคาอยู่ในอดีต ล้วนได้รับคำตอบในเวลานี้

ตระกูลฝู่ซึ่งไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับโครงการสาธารณกุศลมาก่อน อยู่ ๆ ก็ประกาศก่อตั้งมูลนิธิการกุศลขึ้นมา

ฝู่หยุนถิงซึ่งปกติมักรำคาญเสียงเด็ก ๆ กลับแสดงท่าทีอ่อนโยนสนิทสนมกับเด็กกำพร้าชื่อเถียนเถียนจากสถานสงเคราะห์เป็นพิเศษ

ไม่น่าแปลกใจเลยที่พักหลังเขามักเอ่ยเป็นนัยว่าอยากรับเถียนเถียนมาเป็นบุตรบุญธรรม ที่แท้เถียนเถียนก็คือลูกสาวของฝู่หยุนถิงกับถังหลินนั่นเอง

เซี่ยจือเหยาเงยหน้ามองดวงอาทิตย์อันแสบตา พลันรู้สึกวิงเวียนขึ้นมาทันที

ขาของเธออ่อนแรงจนทรุดลง เข่ากระแทกเข้ากับขอบขั้นหินอย่างแรง

ฝู่หยุนถิงที่ได้ยินเสียงจากในบ้านรีบวิ่งออกมา อุ้มเธอขึ้นในท่าพาดแขนแล้วก้าวพาเข้าไปข้างใน

เขาวางเซี่ยจือเหยาลงบนโซฟาอย่างแผ่วเบา การเคลื่อนไหวอ่อนโยนราวกับกำลังทะนุถนอมคริสตัลอันเปราะบาง

“อาเหยา เป็นอะไรไปหรือเปล่า รู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม?”

เซี่ยจือเหยาเอนศีรษะมองเขา จ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักนั้นอย่างจริงจัง เพื่อค้นหาว่าความรู้สึกที่เห็นนั้น มีสักกี่ส่วนที่จริง และกี่ส่วนที่หลอกลวง

น่าเสียดาย... เธอกลับมองไม่ออกเลยสักนิด

พอเห็นว่าเธอไม่พูดอะไร ฝู่หยุนถิงก็เริ่มตกใจจนใจสั่น

“อาเหยา... เธอได้ยินอะไรเข้ามาหรือเปล่า...”

เซี่ยจือเหยาส่ายหน้า “ฉันอาจจะเป็นลมแดดน่ะ เวียนหัว คลื่นไส้ด้วย”

ฝู่หยุนถิงถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วลุกขึ้นหันไปต่อว่าคนขับรถที่ติดตามเซี่ยจือเหยามา

“นี่นายดูแลคุณนายกันยังไงกัน ไปเอาเงินเดือนเดือนนี้จากฝ่ายการเงิน แล้วไสหัวไปซะ”

เซี่ยจือเหยายกมือห้ามไว้ “ฉันเห็นว่าอากาศดี เลยดื้อจะเดินกลับเอง ไม่ใช่ความผิดของเขา”

ฝู่หยุนถิงย่อตัวลง เป่าลมเบา ๆ บนหัวเข่าของเธอที่มีเลือดซึมออกมา

“อาเหยา... เธอนี่ช่างใจอ่อนเกินไป ใจดีเกินไป”

ตลอดเวลาห้าปีเต็ม เธอถูกปิดบังไว้ในความมืด มัวแต่หลงอยู่ในภาพลวงที่ฝู่หยุนถิงสร้างขึ้น

เซี่ยจือเหยาคว้ามือของเขาไว้แน่น เธอยังคงไม่ยอมเชื่อว่าฝู่หยุนถิง ผู้ที่เคยรักเธอจนสุดหัวใจ จะหลอกลวงเธอได้

บางทีอาจเป็นความผิดพลาดของกรมทะเบียนราษฎรก็ได้ บางทีฝู่หยุนถิงเองก็อาจไม่รู้เรื่องอะไรเลย

ด้วยความหวังเพียงริบหรี่ในใจ เธอกล่าวว่า “หยุนถิง ใบทะเบียนสมรสของเราถูกฟั่นถวนข่วนจนขาดแล้วนะ เราไปทำใหม่กันดีไหม?”

ในแววตาของฝู่หยุนถิงฉายแววสับสนวูบหนึ่ง แต่ไม่นานก็กลับมาสงบนิ่งดังเดิม

เขาหันหน้าหนี ไม่กล้ามองตาเธอตรง ๆ “เรื่องเล็ก ๆ แบบนี้ให้ทนายจัดการก็พอ เธอพักฟื้นร่างกายให้ดีเถอะ”

เซี่ยจือเหยาหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง