All Chapters of มีเพียงความคิดถึง...ที่ไม่สิ้นสุด: Chapter 1 - Chapter 10

“คุณเซี่ย หลังจากตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว พบว่าทะเบียนสมรสของคุณมีข้อมูลไม่เป็นความจริง ตราประทับเหล็กบนเอกสารถูกปลอมแปลงค่ะ”คำพูดสั้น ๆ เบา ๆ ของเจ้าหน้าที่ ทำให้เซี่ยจือเหยาที่มาขอทำทะเบียนสมรสใหม่ถึงกับงงไปชั่วขณะ“เป็นไปไม่ได้ ฉันกับสามีของฉัน ฝู่หยุนถิง จดทะเบียนสมรสกันเมื่อห้าปีก่อน รบกวนคุณช่วยตรวจสอบให้ฉันอีกครั้งเถอะ...”เจ้าหน้าที่พิมพ์หมายเลขบัตรประชาชนของทั้งสองคนลงไปตรวจสอบอีกครั้ง“ระบบแสดงว่าฝู่หยุนถิงมีสถานะสมรสแล้ว แต่คุณยังคงเป็นโสดค่ะ”เซี่ยจือเหยาถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของฝู่หยุนถิงคือใคร?”“ถังหลิน”เซี่ยจือเหยากำพนักเก้าอี้แน่น พยายามทรงตัวไว้ไม่ให้ล้มลงสมุดเล่มเล็กสีแดงสดถูกยื่นมาให้ ตัวอักษรคำว่า “ใบทะเบียนสมรส” บนหน้าปกพร่าจนทำให้ดวงตาเธอแสบและร้อนผ่าวถ้าจะบอกว่าตอนแรกเซี่ยจือเหยายังสงสัยว่าเป็นความผิดพลาดของระบบ แต่พอได้ยินชื่อ “ถังหลิน” ความคิดนั้นก็พังทลายลงทันทีภาพฝันทั้งหมดพังทลายลงในพริบตางานแต่งงานอันยิ่งใหญ่เมื่อห้าปีก่อน คู่รักตัวอย่างที่รักใคร่แนบแน่นตลอดห้าปี และชีวิตแต่งงานที่เธอเคยภาคภูมิใจ ทั้งหมดนั้นล

ถังหลินกลับประเทศแล้วเหรอ?“ฮือ ๆ หยุนถิง ฉันไม่อยากให้เถียนเถียนเรียกคนอื่นว่าพ่อกับแม่”ฝู่หยุนถิงก้มลงกระซิบปลอบที่ข้างหูของเธอเบา ๆ ว่า “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะทำให้เถียนเถียนได้เข้าทะเบียนตระกูลฝู่อย่างถูกต้องตามสิทธิ์”ถังหลินถึงได้หยุดร้องไห้ แล้วเปลี่ยนน้ำตาเป็นรอยยิ้ม“หยุนถิง ว่ากันตามกฎหมายแล้ว คนที่เป็นสามีภรรยากันจริง ๆ ก็คือเราสองคนต่างหาก ส่วนเซี่ยจือเหยานั่น...”ฝู่หยุนถิงขมวดคิ้วแน่น “ตอนนั้นฉันแค่ไม่อยากให้เธอต้องถูกคนรังแกที่ต่างประเทศ ถึงได้จดทะเบียนสมรสกับเธอก่อนงานแต่งเท่านั้นเอง”“นอกจากตำแหน่งคุณนายฝู่แล้ว ฉันให้เธอได้ทุกอย่าง อาเหยาไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าไปยุ่งกับเธอเลย”สีหน้าของถังหลินแสดงความไม่พอใจออกมา แต่เรื่องเร่งด่วนตอนนี้คือเถียนเถียน จึงข่มอารมณ์ไว้ก่อน“ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่แย่งตำแหน่งคุณนายฝู่กับเธอหรอก เพราะฉันเอง... ก็ไม่มีสิทธิ์นั้นอยู่แล้ว”ฝู่หยุนถิงเพิ่งรู้ตัวว่าคำพูดเมื่อครู่รุนแรงเกินไป จึงรีบย่อตัวลงปลอบเธอทันที“พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ ถ้าเธอไม่มีสิทธิ์แล้วใครจะมีสิทธิ์? เธอคือคนที่ให้กำเนิดเถียนเถียนให้ตระกูลฝู่เชียวนะ แม่ฉันเองก็ยังคิดถึงเ

“อ๊า!”ถังหลินกรีดร้องเสียงแหลมออกมาเซี่ยจือเหยายื่นมือออกไปโดยสัญชาตญาณพยายามคว้าตัวเธอไว้ แต่ปลายนิ้วกลับแตะได้แค่ชายเสื้อ ดึงเอากระดุมหลุดมาหนึ่งเม็ดฝู่หยุนถิงเพิ่งเดินเลี้ยวออกมาจากมุมนั้น พอได้ยินเสียงก็รีบวิ่งเข้ามาทันทีภาพที่เห็นตรงหน้าคือถังหลินที่กำลังกลิ้งตกลงไปตามบันได และเซี่ยจือเหยาที่ยังยื่นมือค้างอยู่ในท่านั้นฝู่หยุนถิงผลักเซี่ยจือเหยาออกไป แล้วรีบวิ่งลงไปอุ้มถังหลินขึ้นมา“หลินหลิน ตื่นสิ! หลินหลิน!”ถังหลินจับแขนของฝู่หยุนถิงไว้ สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “หยุนถิง อย่าว่าอาเหยาเลยนะ… เธอแค่ไม่ค่อยชอบเถียนเถียนเท่านั้นเอง ฉันก็แค่พูดเกลี้ยกล่อมไปสองสามคำ เธอเลยโมโหขึ้นมา”พูดจบก็หมดสติล้มลงในอ้อมแขนของเขาฝู่หยุนถิงหันขวับกลับมา จ้องมองเซี่ยจือเหยาที่ถูกเขาผลักล้มลงกับพื้นด้วยสายตาโกรธจัด“เซี่ยจือเหยา เธอรู้ไหมว่าฉันเกลียดที่สุดก็คือพวกคนที่ต่อหน้าอย่างหนึ่ง ลับหลังเป็นอีกอย่าง!”ฝู่หยุนถิงอุ้มถังหลินขึ้นแล้วรีบพาไปโรงพยาบาล “เธอภาวนาไว้ให้ดีเถอะว่าหลินหลินจะไม่เป็นอะไร ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เห็นแก่ความหลัง”เมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์สตาร์ตจากชั้

ฝู่หยุนถิงหน้าถมึงทึง “เซี่ยจือเหยา! ในฐานะเจ้าของบ้านคนนี้ ฉันสั่งให้เธอดื่มซุปซะ!”ถังหลินขนกระเป๋าลงมาชั้นล่างแล้ว ทำท่าจะเดินไปทางประตูฝู่หยุนถิงตกใจ รีบก้าวพรวดไปยืนข้างเซี่ยจือเหยาในพริบตาเขายกถ้วยซุปขึ้นมา บีบปากเซี่ยจือเหยาแล้วกรอกซุปใส่ปากเธอ“ฉันไม่เชื่อหรอกว่ากินซุปแค่ชามเดียวจะถึงตายได้”เซี่ยจือเหยากำลังหมดแรงจะต่อต้าน ถูกกรอกซุปเกาลัดหวานเข้าไปเต็มชามอย่างฝืนใจฝู่หยุนถิงถึงได้ยอมปล่อยมือขาอ่อนแรง เซี่ยจือเหยาล้มทรุดนั่งลงบนเก้าอี้เธอสำลักจนทั้งน้ำมูกน้ำตาไหลพราก ไอไม่หยุดฝู่หยุนถิงไม่แม้แต่จะเหลียวมอง ก่อนหันหลังไปไล่ตามถังหลินฝู่หยุนถิงปลอบถังหลินจนหายงอน ถังหลินตาแดงซุกตัวอยู่ในอ้อมอกของเขาขณะเดินผ่านเซี่ยจือเหยา ฝู่หยุนถิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นี่ไง ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ต้องแกล้งทำตัวบอบบางไปทำไม”ลำคอของเซี่ยจือเหยาบวมจนเปล่งเสียงแทบไม่ออก เอ่ยอย่างพร่าเบา “เรียกรถพยาบาลฉุกเฉิน... ช่วยฉันด้วย”ฝู่หยุนถิงขมวดคิ้วพูดว่า “เธอกำลังจะเป็นแม่คนแล้ว ก็น่าจะรู้จักวางตัวให้เป็นผู้ใหญ่หน่อย”“รีบไปขอโทษหลินหลินซะ”สมองของเซี่ยจือเหยามืดมัวไปหมด และสุดท้ายก

ฝู่หยุนถิงอ้างว่าต้องยุ่งกับการจัดการเอกสารรับอุปการะเถียนเถียน ทำให้ตลอดสุดสัปดาห์สองวันนั้นเขาไม่ได้กลับบ้านเลยซึ่งนั่นก็พอดี ทำให้เซี่ยจือเหยามีเวลามากพอสำหรับการเตรียมการตลอดสองวันนี้ ถังหลินส่งข้อความมาหาเธอตลอดบางครั้งเป็นภาพเบลอ ๆ ของชายหญิงที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกัน บางครั้งก็เป็นวิดีโอเรทแรงที่ดูไม่สมควรจะเปิดดูบางครั้งก็เป็นข้อความเสียงที่ถังหลินส่งมาอวด“เซี่ยจือเหยา ถึงฝู่หยุนถิงจะพูดว่ารักเธอแล้วไงล่ะ? แค่ฉันขยับนิ้วเรียก เขาก็ยอมสยบอยู่ใต้กระโปรงฉันแล้ว”“ได้ยินว่าฝู่หยุนถิงบอกว่าเธอจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้เถียนเถียนสินะ? ไม่รู้ว่าฉันจะไปร่วมได้ไหม? ยังไงซะ ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเถียนเถียน... ก็ไม่ธรรมดาเลยนะ”......สำหรับการยั่วเย้าอย่างเปิดเผยแบบนั้น เซี่ยจือเหยาไม่สนใจตอบโต้แม้แต่น้อย เพียงแค่เก็บทุกอย่างไว้เป็นหลักฐานทีละชิ้นฝู่หยุนถิงตั้งใจจะมอบเซอร์ไพรส์ให้เธอ เช่นนั้นในฐานะการตอบแทน เธอก็ควรเตรียมของขวัญให้เขาเหมือนกันในเมื่อจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้ฝู่เถียนเถียน ก็ต้องจัดให้ยิ่งใหญ่อลังการเซี่ยจือเหยาส่งบัตรเชิญไปให้เพื่อนสนิทของฝู่หยุนถิง ลู