ข้ายังไม่ได้แต่งงาน

เมื่อไป๋เยี่ยนหลงได้สติกลับมาเขาหันมองสตรีที่เขารักจับมือของตนเขาก็วางมือของตัวเองไว้บนมือของนาง บุรุษทั้งสามที่คุกเข่าอยู่ต่างก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกันอย่างโล่งอกภายในใจก็รู้สึกขอบคุณซินเยว่ที่ช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้

"เอ่อ...คือ''

จงหู่ลังเล่ที่จะรายงานเรื่องต่อไปแก่ไป๋เยี่ยนหลงเพราะเขากลัวว่าถ้าหากรายงานเรื่องนี้ไปนายท่านก็จะมีโทสะขึ้นมาอีกชีวิตนี้ของเขาคงต้องเอามาทิ้งไว้ที่นี่เสียแล้ว เขายังมิทันได้เเต่งงานเลยนะจงหู่โอดครวญในใจ ถ้าหากไป๋เยี่ยนหลงได้ยินความคิดของจงหู่เขาคงจะส่งราชเลขาคนนี้ไปสำนึกตนที่หุบเขาทมิฬเป็นแน่

"รายงาน"

ไป๋เยี่ยนหลงที่เห็นจงหู่ทำท่าลังเลจึงเอ่ยเตือนเขาเสียงเรียบแต่ใบหน้านั้นไม่เเสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา

"จับตัวเซียนอักขระตี้ซางได้ที่แคว้นหานตานพ่ะย่ะค่ะ สามตระกูลใหญ่และขุมอำนาจแห่งไป๋หลงร่วมประชุมและลงมติว่าอีกห้าวันจะมีการจัดงานเลี้ยงฉลองการกลับมาของท่านจ้าวผู้ครองนครและเปิดตัวว่าที่พระชายาพ่ะย่ะค่ะ"

ไป๋เยี่ยนหลงใช้นิ้วชี้เคาะไปที่โต๊ะช้าๆ เป็นจังหวะ หัวใจของบุรุษทั้งสามต่างก็เต้นเป็นจังหวะตามเสียงเคาะนิ้วของเขา ชีพจรของพวกเขาตอนนี้เต้นระรัวแทบจะทะลุผิวหนังออกมาแล้วถ้าหากให้หมอจับชีพจรตอนนี้คงคิดว่าพวกเขาทั้งสามคนป่วยหนักเป็นแน่ ไป๋เยี่ยนหลงยังคงเงียบอยู่เช่นนั้น บุรุษทั้งสามแทบจะกลั้นหายใจพวกเขาไม่กล้าทำเสียงดังกลัวว่าจะเป็นการรบกวนสมาธิของนายท่าน

"รีบร้อนขนาดนี้ พวกมันคงรู้แล้วสินะรนหาที่ตายกันจริงๆ"

ไป๋เยี่ยนหลงเอ่ยออกมาเสียงเหี้ยมเกรียมดวงตาวาววับกระหายเลือดอย่างที่พวกเขาไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก

"ได้ในเมื่ออยากตายกันนักข้าก็จะสงเคราะห์ให้เอง เยี่ยจื่อไปเตรียมคนให้พร้อม เยี่ยเฉิงไปพาตัวตี้ซางมาพบข้า จงหู่ภายในห้าวันจงหาสาเหตุให้พบว่าเหตุใดสัตว์อสูรเทวะที่หุบเขาทมิฬจึงคลุ้มคลั่ง"

บุรุษทั้งสามคุกเข่าตอบรับพร้อมกันจากนั้นจึงออกจากตำหนักกลางไปทำภารกิจที่ตนได้รับมอบหมาย ซินเยว่ที่นั่งฟังมาโดยตลอดก็ไม่ได้เอ่ยถามอันใดจนกระทั่งทั้งสามคนออกไปจากห้องแล้ว

"เจ้าคิดว่าพวกมันจะมาชิงตัวข้าไปหรือไม่"

ไป๋เยี่ยนหลงพยักหน้ารับ มือใหญ่ของเขากุมมือเล็กของซินเยว่เอาไว้หลวมๆ เขาใช้นิ้วโป้งนวดคลึงเบาๆ เป็นวงกลม

"ไม่ต้องกังวลสิ่งใดข้าเตรียมการทุกอย่างมาสามร้อยปี รอแค่วันที่พวกมันจะเผยโฉมหน้าออกมา ในทุกที่ที่เจ้าอยู่จะต้องปลอดภัยข้าจะกำจัดพวกมันทุกคนที่คิดร้ายต่อเจ้า"

ซินเยว่พยักหน้ารับนางมั่นใจในตัวบุรุษผมสีเงินของนางอย่างไม่มีข้อกังขา เยี่ยจื่อเยี่ยเฉิงและจงหู่เมื่อออกมาจากห้องไปแล้วต่างก็ลอบปาดเหงื่อถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นจึงมองหน้ากันไปมา

"ครั้งหน้าเจ้ารับผิดชอบเป็นผู้รายงานข้อมูลแก่นายท่านแล้วกัน ข้ายังไม่แต่งงานนะข้ายังไม่อยากตาย"

จงหู่ลูบแขนของตนที่ตอนนี้ยังรู้สึกขนลุกอยู่เลยกับสายตาดำมืดของนายท่านที่มองมายังเขายามเอ่ยรายงาน

"เหตุใดท่านโยนหน้าที่ของท่านมาให้ข้าเล่ามันเป็นหน้าที่ของท่านมิใช่หรือ ถ้าหากว่านายท่านฆ่าข้าตาย ลูกเมียของข้าก็จะต้องเป็นกำพร้านะสิ"

จงหู่และเยี่ยเฉิงหันขวับไปมองเยี่ยจื่อเป็นตาเดียว

"เจ้าแต่งงานมีลูกเมียตั้งแต่เมื่อใดทำไมข้าไม่รู้"

จงหู่กระชากคอเสื้อเยี่ยจื่อคาดคั้นเอาคำตอบ

เขาอายุมากกว่ายังไม่ทันได้แต่งงานเลยแล้วเจ้านี่จะตัดหน้าแต่งงานก่อนเขาได้อย่างไร

"ก็...ในอนาคตข้าอาจจะมี"

เยี่ยจื่อตอบเสียงอ่อยเยี่ยเฉิงได้เเต่กลอกตาให้คนเจ้าเล่ห์อย่างเยี่ยจื่อ จงหู่และเยี่ยจื่อหันมามองบุรุษหน้าตายที่ยืนอยู่เงียบๆ ข้างพวกเขาอย่างไม่รู้สึกทุกข์ร้อนใดๆ

"เจ้า/เจ้า"

จงหู่เเละเยี่ยจื่อชี้นิ้วไปที่เยี่ยเฉิงแล้วเอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน

"ข้าไม่ว่าง"

เยี่ยเฉิงเอ่ยขึ้นเพียงเท่านั้นก็หายวับไปทิ้งให้จงหู่และเยี่ยจื่อยืนหน้าแห้งอยู่ด้วยกัน ถึงแม้ว่าเยี่ยเฉิงจะอายุน้อยกว่าพวกเขาทั้งสองคนแต่พวกเขาก็ไม่เคยเอาชนะเจ้าคนหน้าตายนี่ได้เลยสักครั้ง

"เฮ้อ/เฮ้อ"

ทั้งสองคนถอนหายใจออกมาพร้อมกันอย่างปลงๆ จากนั้นพวกนางกำนัลและทหารที่เฝ้ายามอยู่ก็ได้ยินเสียงเป่ายิ่งฉุบดังลอยมาเป็นระยะ

เสียงกรีดร้องด่าทอขอความช่วยเหลือดังออกมาจากคุกใต้ดินแต่ผู้คุมที่ยืนอยู่ด้านนอกกลับไม่มีใครสนใจทำเพียงปรายตามองแล้วก็ยืนทำหน้านิ่งต่อไปโดยไม่สนใจเสียงด่าทอหยาบคายที่ไม่เข้ากับใบหน้าของสตรีที่ถูกขังอยู่

"พวกเจ้าไอ้พวกขี้ข้าพวกเจ้าเป็นใครถึงบังอาจจับข้ามาขังเช่นนี้รู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใครถ้าหากว่าท่านพ่อของข้ารู้ว่าพวกจ้าจับข้ามาเงาหัวของพวกจ้าจะไม่เหลือ ปล่อยข้าออกไปเดี๋ยวนี้ได้ยินหรือไม่เจ้าพวกชั้นต่ำข้าคือว่าที่พระชายาขององค์ชายสามแห่งแคว้นฉิงนะ ถ้าข้าออกไปได้ข้าจะสั่งทหารมาฆ่าพวกเจ้าให้หมดทุกคนเลย"

หยางหลันฮวายืนเขย่าลูกกรงเหล็กเนื้อหนาที่ทำมาจากเหล็กพิเศษ สามารถขังได้เเม้กระทั่งสัตว์อสูรระดับเทวะ หยางหลันฮวาที่ถูกกรอกยาสลายปราณกลายเป็นเพียงคนธรรมดาไม่สามารถใช้พลังปราณได้ ตอนนี้มีเพียงปากของนางเท่านั้นที่ยังใช้การได้ดีอยู่ เสียงด่าทอดังออกมาไม่มีแผ่วตั้งแต่นางฟื้นขึ้น เสียงเดินช้าๆ เป็นจังหวะเนิบนาบตามทางเดินดังเข้ามาในโสตทำให้ หยางหลันฮวาหยุดชะงักแล้วหันไปมอง

"นี่คือบทลงลงโทษของเจ้าที่คิดเหิมเกริมอย่างไม่ดูเงาหัวตนเอง "

เสียงทุ้มนุ่มของบุรุษดังขึ้นช้าๆ เพราะในคุกใต้ดินมีเพียงคบไฟที่อยู่หน้าห้องขังของนางจึงทำให้หยางหลันฮวามองไม่เห็นใบหน้าของบุรุษที่คุยกับนาง

"แต่ถ้าเจ้าอยากจะออกไปจากที่นี่ข้ามีข้อเสนอให้เจ้าทำงานให้ข้าเพียงหนึ่งอย่างแล้วเจ้าจะเป็นอิสระ"

คนโง่อย่างไรก็ยังเป็นคนโง่หยางหลันฮวาตวาดด่าบุรุษที่อยู่ในเงามืดด้วยเสียงแหลมสูง

"เจ้าเป็นผู้ใดเรามีความแค้นอันใดต่อกันเหตุใดถึงจับข้ามาขังไว้เช่นนี้ คงอยากตายมากสินะถ้าหากว่าข้าออกไปได้ข้าจะให้ท่านพ่อของข้านำกำลังทหารจากแคว้นฉิงมาถล่มพวกเจ้าไม่ให้เหลือซาก"

หยางหลันฮวาเอ่ยข่มขู่บุรุษที่ยืนอยู่ในเงามืดนางต้องการให้เขาหวาดกลัวจึงยกบิดาของตนและกองทัพเเคว้นฉิงขึ้นมาอ้างเสียงหัวเราะจากบุรุษในเงามืดดังก้องสะท้อนภายในคุกใต้ดิน หยางหลันฮวารู้สึกขนลุกเกรียวกับเสียงหัวเราะที่ดูอำมหิตนั่น

"เจ้าควรรับข้อเสนอของข้าหรือจะยอมถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินที่ลึกที่สุดไปจนตายจงเลือกเอา"

บุรุษในเงามืดเดินเข้าไปใกล้กลับกรงที่ขังหยางหลันฮวาเอาไว้ คบเพลิงเพียงอันเดียวที่ถูกจุดอยู่หน้าห้องขังของนางทำให้นางเห็นใบหน้าของบุรุษผู้นี้ได้อย่างชัดเจนหยางหลันฮวาเบิกตาโตหวาดกลัวจนตัวสั่นเข่าทรุดไปทันที