ไซซี

"มิใช่เช่นนั้นพวกเราอายุยืนก็จริงแต่ก็สามารถตายได้ เช่นถูกพิษ ถูกทำร้ายก็บาดเจ็บมีเลือดออกหรือถูกฆ่าก็ตายได้เช่นกัน เจ้าจำที่ข้าเล่าให้ฟังได้หรือไม่ เจ้าช่วยชีวิตหญิงท้องแก่กำลังคลอดแต่นางเสียชีวิตพร้อมเด็กทารกในครรภ์ นั่นก็เป็นอีกตัวอย่างทุกคนที่นี่สามารถตายได้เพียงแต่อายุจะหยุดลงที่ยี่สิบห้าปีและการถือกำเนิดของเจ้ามันคล้ายกับว่าเจ้าเป็นยาอายุวัฒนะ พวกที่มีอำนาจมืดในแผ่นดินไป๋หลงจึงต้องการตัวเจ้า หากตอนนี้พวกมันรู้ว่าเจ้าคือไซซีเมื่อสามร้อยปีก่อนและข้าคิดว่าพวกมันคงจะรู้แล้ว อีกไม่นานพวกมันคงจะหาทางมาเอาตัวเจ้าไปแน่"

ไป๋เยี่ยนหลงอธิบายให้สตรีขี้หึงในอ้อมแขนของเขาฟังอย่างใจเย็นและทำท่านึกบางอย่างขึ้นมาได้

"ข้ายังมีบางสิ่งที่ยังไม่ได้บอกเจ้า"

ซินเยว่เลิกคิ้วขึ้นมองไป๋เยี่ยนหลงอย่างสงสัย บุรุษผมสีเงินยังคงอมพะนำมิยอมเอ่ยปาก เขาลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือไปให้ซินเยว่ นางมองมือเขาอย่างงงๆ แต่ก็ยังยื่นมือให้เขาและลุกขึ้นเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย ไป๋เยี่ยนหลงเดินเข้าไปด้านในสุดของห้องนอนเขายกมือขึ้นวาดอักขระที่ซินเยว่มองแล้วทั้งเข้าใจและไม่เข้าใจว่าไป๋เยี่ยนหลงกำลังทำสิ่งใด

เสียงคลืน!!ดังขึ้นคล้ายกับมีของหนักบางอย่างขยับ ซินเยว่หันมองตามเสียงผนังหยกชั้นดีสีขาวค่อยๆ แยกออกจากกันไป๋เยี่ยนหลงพยักหน้าให้ซินเยว่เป็นเชิงบอกว่าให้นางตามเขามา ทั้งสองคนเดินผ่านประตูบานนั้นไปแล้วประตูหยกก็ปิดลงเช่นเดิมไม่มีแม้ร่องรอยให้เห็นว่าเคยมีประตูอยู่ตรงนี้ ซินเยว่รู้สึกทึ่งกับวิทยาการของแผ่นดินไป๋หลงยิ่งนักไม่ต้องมีปุ่มกดหรือรหัสเพียงแค่วาดอักขระก็สามารถเปิดประตูได้ ปลอดภัยกว่าตู้เซฟที่ดีที่สุดของโลกเก่านางเสียอีก ไม่มีปุ่มกดไม่มีรูกุญแจไม่ต้องสแกนนิ้วมือไม่ต้องสแกนม่านตาใช้เพียงอักขระที่อยู่ในหัวถึงจะเปิดประตูได้

ซินเยว่ยังคงมองสำรวจห้องลับที่ไป๋เยี่ยนหลงพานางเข้ามา ด้านในนี้เป็นห้องสี่เหลี่ยมสีขาวว่างเปล่ามีเพียงแท่นหยกสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่คล้ายเตียงเท่านั้นวางอยู่ ไป๋เยี่ยนหลงเดินตรงไปที่แท่นหยกที่วางเด่นอยู่ตรงกลางห้อง เขาวาดมือเบาๆ อักขระบางอย่างก็ปรากฏขึ้นเขาใช้เวลาราวครึ่งก้านธูปในการวาดอักขระ ซินเยว่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำให้ซับซ้อนถึงขนาดนั้นเพราะนางคิดว่าการจะเข้ามาในห้องนี้ก็ยากมากพออยู่แล้วยังต้องสร้างอักขระป้องกันอีกหลายชั้นเอาไว้ภายในห้องนี้ทำไมกัน

หลังจากที่อักษรอักขระทั้งหลายที่ไป๋เยี่ยนหลงเขียนขึ้นสลายไป พลันปรากฏร่างของสตรีชุดสีขาวนอนอยู่บนแท่นหยกใบหน้าของนางคล้ายว่ากับกำลังนอนหลับอยู่

ซินเยว่มองใบหน้าของสตรีที่นอนอยู่บนแท่นหยกอย่างตกตะลึงนางรู้สึกคุ้นเคยกับสตรีนางนี้ยิ่งนัก นางช่างเป็นสตรีที่งดงามหากจะบอกว่าหยางซินเยว่งดงามมที่สุดบนแผ่นดินชิวหลิงยังเทียบไม่ได้กับสตรีที่นอนอยู่บนแท่นหยกนี้ ซินเยว่ไม่สามารถจะบรรยายความงดงามของนางออกมาได้ ใบหน้าของนางจะบอกว่าเหมือนคนยุโรปหรือเอเชียผสมกันก็มิใช่นัก เส้นผมสีดำที่แผ่สยายยาวจนถึงบั้นเอวส่งเสริมให้ร่างงามที่นอนอยู่ดูโดดเด่นแม้ว่านางจะไม่ได้ลืมตา แต่คิ้วจมูกและปากของนางทำให้ใบหน้างามของนางดูโดดเด่นผิวของนางขาวราวกับหยกชั้นดีที่มีเพียงหนึ่งเดียวในโลก แม้แต่ซินเยว่ที่เป็นผู้หญิงยังรู้สึกชื่นชมและมิอาจละสายตาไปจากนางได้ ซินเยว่ยอมแพ้อย่างราบคาบหากจะต้องประชันความงามกับนาง

ไป๋เยี่ยนหลงยืนมองซินเยว่ที่ยังคงชื่นชมความงามของสตรีที่นอนอยู่ เขามิได้เอ่ยปากอันใดรอให้ซินเยว่หายจากอาการตกตะลึงเสียก่อน นางในตอนนี้มิได้ต่างจากเขาที่เห็นไซซีในครั้งแรกตอนที่ท่านจ้าวผู้ครองนครคนก่อนพานางมา

"นางเป็นใคร"

ซินเยว่เอ่ยถามไป๋เยี่ยนหลงเสียงเบาคล้ายไม่ต้องการรบกวนการนอนของสตรีผู้งดงามนางนี้ แม้ยามหลับนางยังงดงามถึงเพียงนี้แล้วถ้าหากนางลืมตาตื่นขึ้นมาไม่ใช่ว่านางคือผู้ที่พิฆาตสตรีทั่วทั้งแผ่นดินนี้หรือ

"ไซซี"

เมื่อได้ยินชื่อนั้นออกจากปากไป๋เยี่ยนหลงซินเยว่หันไปมองบุรุษผมสีเงินทันที

"เจ้าบอกข้าว่านางตายไปแล้วมิใช่หรือ"

ไป๋เยี่ยนหลงพยักหน้าตอบรับแล้วเขาก็ยกมือขึ้นสะบัดเบาๆ คริสตัลสีใสรูปทรงหยดน้ำขนาดเท่ากำปั้นปรากฏขึ้นบนร่างของไซซี

ซินเยว่มองไปที่ไป๋เยี่ยนหลงด้วยสายตามีคำถาม

"น้ำแข็งหมื่นปีข้าได้มาจากหุบเขาเหมันต์มันช่วยรักษาร่างของเจ้ามิให้สูญสลายตามกาลเวลาและรวมกับเลือดของข้าแล้วทำให้ร่างยังคงสภาพไว้เช่นเดิมคล้ายคนนอนหลับไปเพียงเท่านั้น"

"แต่นางตายแล้วใช่หรือไม่"

ซินเยว่เอ่ยถามไป๋เยี่ยนหลงอย่างเศร้าสร้อย บุรุษผมสีเงินเพียงพยักหน้าเท่านั้นมิได้เอ่ยสิ่งใดออกมา เขาไม่อยากเอ่ยคำว่าตายกับนางอีกแล้ว

"แล้วเจ้าพาข้าเข้ามาที่นี่ทำไม"

ไป๋เยี่ยนหลงจับมือของซินเยว่ขึ้นมากุมไว้หลวมๆ แล้วใช้สายตามองนางอย่างรักใคร่

"อีกเพียงไม่นานเจ้าจะได้รู้"

หลังจากที่ออกมาจากห้องลับซินเยว่ก็เอาแต่นั่งเงียบใช้ความคิดอยู่ในภวังค์ของตน ไป๋เยี่ยนหลงก็มิได้กล่าวอันใดออกมาทำเพียงเฝ้ามองนางอยู่ห่างๆ เสียงรายงานของเยี่ยเฉิงก็ดังขึ้นจากด้านนอกเรียกให้ทั้งสองคนที่จมอยู่ในความคิดของตนเองกลับมาสู่ปัจจุบัน

 

"ขออภัยท่าจ้าวผู้ครองนคร ท่านราชเลขาจงหู่ขออนุญาตเข้าพบพ่ะย่ะค่ะ"

 

"อนุญาต"

เสียงไป๋เยี่ยนหลงดังออกมาจากในห้อง เยี่ยเฉิงทำหน้าที่เปิดประตูให้จงหู่เข้าไปด้านในตามมาด้วยเยี่ยจื่อด้านหลัง เมื่อเขาเข้าไปด้านในก็พบไป๋เยี่ยนหลงนั่งจิบชาอยู่กับซินเยว่ จงหู่และเยี่ยจื่อคุกเข่าลงยกกำปั้นขวาขึ้นทาบหน้าอกทำความเคารพ จงหู่แอบเหลือบตามองซินเยว่ที่นั่งเคียงข้าอยู่กับไป๋เยี่ยนหลง

"คารวะท่านจ้าวผู้ครองนครและเอ่อ..."

จงหู่ไม่ทราบว่าสตรีที่นั่งอยู่ด้านข้างนายท่านของเขาชื่ออะไรได้แต่พูดติดอ่างอยู่อย่างนั้น พลันความรู้สึกหนาวสั่นเสียวสันหลังเพราะแรงกดดันจากนายท่านที่ส่งมาที่เขาก็เกิดขึ้น เยี่ยจื่อเห็นดังนั้นก็รีบเข้าแก้สถานการณ์กระซิบบอกจงหู่เสียงเบา

"คุณหนูหยางซินเยว่"

จงหู่ลอบปาดเหงื่อที่หน้าผากของตนเอง ช่างน่าตายนักเขาน่าจะถามข้อมูลจากเยี่ยจื่อก่อนที่จะเข้ามารายงานกับนายท่านไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ จงหู่สบถด่าทอตนเองอยู่ในใจ

"ค ...คุณหนูหยาง"

ไป๋เยี่ยนหลงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ซินเยว่ได้แต่กลอกตาให้กับความเอาแต่ใจและอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของบุรุษผมสีเงินที่อยากจะรับมือขึ้นทุกวัน หนักยิ่งกว่านางร้ายในละครเสียอีก เยี่ยจื่อและเยี่ยเฉิงที่อยู่ในห้องก็ลอบถอนหายใจออกมาอย่าง โล่งอก จงหู่ไม่รีรอให้โทสะของนายท่านปะทุขึ้นมาอีกครั้งจึงรีบรายงานข้อมูลต่างๆ ที่ไป๋เยี่ยนหลงสั่งให้เขาจัดการก่อนที่จะไปเยือนแผ่นดินชิวหลิง

" เรียนท่าเจ้าผู้ครองนคร หลังจากที่ท่านเดินทางไปเยือนแผ่นดินชิวหลิง ข้าน้อยได้จับตาดูสามตระกูลใหญ่และขุมอำนาจในไป๋หลง เเต่ยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ เพียงแต่สัตว์อสูรเทวะภายในหุบเขาทมิฬเกิดอาการคลุ้มคลั่งเมื่อสามวันก่อนหน้าที่นายท่านจะกลับมา เหตุการณ์นี้คล้ายกับเมื่อสามร้อยปีที่แล้วที่มีสัตว์อสูรเทวะออกมาอาละวาดพ่ะย่ะค่ะ"

ไป๋เยี่ยนหลงมีสีหน้าดำมืดกําหมัดแน่นจนข้อนิ้วมือที่โผล่พ้นเเขนเสื้อออกมาเป็นสีขาว หัวคิ้วขอวเขาขมวดเข้าหากันไป๋เยี่ยนหลงกัดฟันจนสันกรามนูนขึ้นอย่างข่มอารมณ์

จงหู่เยี่ยจื่อและเยี่ยเฉิงทรุดลงกับพื้นแทบกระอักเลือดออกมาเพราะถูกพลังปราณของไป๋เยี่ยนหลงคุกคาม ความโกรธแค้นปะทุขึ้นทันทีจนแทบควบคุมตนเองไว้ไม่ได้เมื่อได้ยินรายงานจากจงหู่ ซินเยว่รีบจับมือของไป๋เยี่ยนหลงเพื่อเรียกสติของเขาก่อนที่บุรุษทั้งสามจะตายเสียก่อน