All Chapters of ยอดชายาจอมจักรพรรดิ: Chapter 1 - Chapter 10

เด็กหญิงตัวน้อยใบหน้าที่ฉายแววงดงามตั้งแต่ยังเล็กมีผิวขาวราวกับหิมะ เธอได้อาศัยและเติบโตที่บ้านเด็กกำพร้าในเมืองหนึ่งชื่อว่า 'หวงลู่' เมื่อตอนที่อายุได้ราวหนึ่งขวบ เธอถูกคนนำมาทิ้งไว้ที่หน้าประตู บ้านเด็กกำพร้า ภายในตัวของเด็กน้อยยังมีแหวนหยกเก่าๆ ที่สลักตัวอักษร 'หยาง' ไว้ด้านในมันถูกห้อยด้วยเชือกผ้าเก่าๆ แขวนไว้ที่คอของเธอเมื่อผู้ดูแลมาพบเข้าจึงนำตัวเธอมาดูแลรวมกับเด็กคนอื่นและตั้งชื่อให้เธอว่า ซินเยว่ให้ใช้นามสกุลหยางเหมือนกับตัวอักษรที่สลักอยู่บนแหวนหยกเมื่อซินเยว่อายุได้ห้าขวบเธอได้ถูกรับเลี้ยงโดยสามีภรรยาที่ดูร่ำรวยและใจดี เกาชิงและเกาหลิงลี่ สองสามีภรรยาแซ่เกาที่ความจริงแล้วเป็นนักโจรกรรมและนักต้มตุ๋นที่ทางตำรวจสากลต้องการตัวสองสามีภรรยาถูกออกหมายจับนับสิบประเทศเมื่อเป็นแบบนั้น พวกเขาจึงคิดวางแผนรับเลี้ยงเด็กกำพร้าให้เป็นลูกบุญธรรมเพื่อฝึกฝนให้เป็นตัวแทนของเขาและภรรยา โดยมีพวกเขาที่อยู่เบื้องหลังคอยสั่งการสองสามีภรรยาแซ่เกาปลอมตัวเป็นเศรษฐีใจบุญคอยบริจาคเงินช่วยเหลือบ้านเด็กกำพร้า เพื่อให้ดูแนบเนียนจึงเสแสร้งรักและสงสาร เหล่าเด็กที่ถูกทอดทิ้ง อีกอย่างทั้งสองคนยังไม่เคยมีลู

ซินเยว่นั่งรอให้ฮุ่ยหลิงกลับมาเพื่อจะได้ถามไถ่เรื่องราวต่างๆ ที่นางได้เกริ่นไว้ก่อนหน้านี้ แต่ฮุ่ยหลิงยังไม่ทันได้กลับมานางก็ได้ยินเสียงโวยวายด้านนอกจึงเปิดประตูออกไปดู ด้านหน้าเรือนหลังเล็กที่ดูซอมซ่อแทบจะพังลงมาทับผู้อาศัยอยู่ด้านใน ทุกครั้งที่มีลมพัดจะมีเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดตามมา เด็กสาวหน้าตาน่ารักแต่งกายด้วยชุดฮั่นฝูสีแดงปักลายดอก เหมยฮวาดูสดใส ไว้ผมหน้าม้าถักเปียสองข้างแล้วมัดรวบคล้ายทรงนางเซียน อายุราวสิบสี่สิบห้าแต่ใบหน้ากลับบิดเบี้ยวเพราะความโกรธ นางคือ'หยางหลันฮวา' น้องสาวต่างมารดาของหยางซินเยว่หยางหลันฮวายืนชี้นิ้วอย่างเกรี้ยวกราดสั่งการให้หญิงสาวอีกสองคนอายุราวยี่สิบปีจับฮุ่ยหลิงเอาไว้"นางไพร่เป็นเเค่ขี้ข้าบังอาจมาขวางทางข้าอย่างนั้นหรือ จิงอี ลี่หลิน ตบปากสั่งสอนนางบ่าวไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงคนนี้ซะ"จิงอีตบหน้าฮุ่ยหลิงสองทีอย่างเต็มแรงแต่จู่ๆ ก็มีน้ำเย็นสาดใส่พวกนางทั้งสามคนเสียงกรีดร้องโวยวายขึ้นทันทีเพราะความเย็น"อ๊าย....ใครมันกล้าบังอาจสาดน้ำเย็นใส่ข้า"เมื่อทั้งสี่คนหันมาก็พบกับซินเยว่ถือถังน้ำยืนพิงกรอบประตูด้วยใบหน้าซีดขาว มองพวกนางด้วยสายตาเฉยเมย"หยางซินเยว่เจ้าบัง

ซินเยว่กลับมาเข้าสู่โหมดจริงจัง ทุกการทำงานของนางจะต้องมีการวางแผนเอาไว้ก่อนทุกครั้ง ก่อนที่จะหาเงินนางจะต้องหาทางหนีทีไล่เอาไว้เผื่อคนทั้งสามก่อน"รู้เจ้าค่ะคุณหนูบ่าวใช้ทางนั้นออกไปนอกจวนประจำตอนที่บ่าวแอบไปทำงานที่เหลาอาหารในเมือง"ฮุ่ยหลิงยืดอกตอบอย่างภูมิใจ"ดี เช่นนั้นคืนนี้เจ้าบอกทางให้ข้าเราจะออกไปหาเงินกัน"ซินเยว่จัดแจงวางแผนกับฮุ่ยหลิงหลังจากเซวี่ยฟังเฟยออกไปจากห้องแล้วนางไม่อยากให้มารดารู้ในสิ่งที่นางกับสาวใช้ตัวน้อยกำลังจะทำ ถ้าเซวี่ยฟังเฟยรู้คงต้องห้ามนางทั้งสองเป็นแน่ยามจื่อ (23.00-24.59) ซินเยว่แต่งตัวด้วยชุดดำที่นางให้ฮุ่ยหลิงไปหามา นางรวบผมหางม้าขึ้นผูกด้วยผ้าสีดำจากนั้นนำหลัววั่งจื่อ (มะขาม) ที่ฮุ่ยหลิงแอบไปเอามาจากครัวใหญ่เมื่อตอนเย็นผสมน้ำแล้วคั้นเอาแต่เนื้อมาทาหน้าทาแขนจนเป็นสีกระดำกระด่างรอให้แห้งแล้ว จากนั้นจึงย่องไปที่กำแพงด้านหลังจวน ที่นางได้ดูลาดเลาไว้แล้วเมื่อตอนเย็น บริเวณมุมกำแพงด้านหลังมีเถาวัลย์และต้นไม้ขึ้นหนาทึบเพราะไม่ได้รับการดูแลเป็นเวลานาน ซินเยว่และฮุ่ยหลิงแหวกเถาวัลย์แล้วมุดลอดรอยแตกของกำแพงออกไปด้านนอกได้อย่างง่ายดายบริเวณด้านหลังจวนแม่ทัพหย

ซินเยว่สะดุ้งสุดตัวรีบสูดอากาศเข้าปอดเพราะก่อนหน้านี้คล้ายนางจะขาดอากาศหายใจ"คุณหนูท่านยังไม่ตายคุณหนูของบ่าวข้าดีใจเหลือเกิน"ซินเยว่มองดวงตาบวมปูดจากการร้องไห้อย่างหนักของฮุ่ย หลิงนางทั้งสงสารทั้งขบขัน"คุณหนูเจ็บตรงไหนหรือไม่ ท่านอย่าพึ่งขยับให้บ่าวไปตามท่านหมอมารักษานะเจ้าคะ"พูดจบฮุ่ยหลิงก็กำลังจะผละจากไปแต่ซินเยว่ดึงแขนนางเอาไว้ก่อน"ไม่เป็นไรข้าไม่เจ็บที่ใดเลย""แต่บ่าวเห็นคุณหนูกระอักเลือดออกมาเยอะมากเลยนะเจ้าคะ"ฮุ่ยหลิงยังคงรู้สึกไม่สบายใจเรื่องอาการของนาง ซินเยว่ขยับตัวให้ฮุ่ยหลิงดูเพื่อให้นางสบายใจ"คุณหนูฮูหยินไปที่เรือนหลักนะเจ้าคะฮูหยินจะต้องไปเเก้แค้นให้คุณหนูอย่างแน่นอน"ซินเยว่พยักหน้า"เกิดเรื่องกับข้าขนาดนี้แต่กลับไม่มีใครมาดูสักคนใจดำกันจริงๆ คนตระกูลนี้"นางพูดเสียงเย็นชา"ฮุ่ยหลิงข้าคิดว่าคงถึงเวลาที่เราจะต้องออกไปจากที่นี่แล้วล่ะ"ฮุ่ยหลิงมองนายสาวตาเป็นประกาย"ไปเรือนหลักกันเถอะ"ซินเยว่ลุกขึ้นเดินนำหน้าฮุ่ยหลิงไป"คุณหนูท่านไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนหรือเจ้าคะตัวท่านมีแต่เลือด"ซินเยว่ก้มลงมองร่างของตนที่ชุ่มไปด้วยเลือด"ไม่เป็นไรแบบนี้เเหละดีจะได้มีข้ออ้างตัดขา

ซินเยว่มองไปที่โอ่งดินเผาขนาดใหญ่มีฝาปิด นางล้วงเอาขวดยาขนาดเล็กออกจากอกเสื้อเเล้วเปิดจุกเทเม็ดยาลูกกลอนลงในโอ่งดินเผา ยาเม็ดเมื่อโดนน้ำก็ละลายในทันที"หึหึ นี่แค่ของฝากเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น"ซินเยว่ล้วงเอาขวดยาอีกขวดออกมาเปิดจุกฝาออกมีกลิ่นหอมอ่อนโชยออกมาเบาๆ"อันนี้สิของจริง ข้าอยากจะรู้นักถ้าพวกเจ้าไม่มีพลังปราณจะยังมีใครเกรงกลัวจวนแม่ทัพหยางของพวกเจ้าอีก ลองเป็นสวะสักหกเดือนดูดีหรือไม่พวกเจ้าจะได้รับรู้ถึงความรู้สึกของหยางซินเยว่"ปากพูดพึมพำมือก็เทเม็ดยาลงน้ำ โอสถสลายปราณชั่วคราวที่ซินเยว่ทำเล่นๆ หลังจากที่ฟื้นขึ้นมาถ้าหากสำนักแพทย์โอสถรู้ว่านี่เป็นเพียงยาที่นางหลอมขึ้นมาเล่นๆ พวกเขาคงจะอยากวิ่งเอาหัวชนเสาตายเเน่ๆ เพราะกว่าคนหนึ่งคนจะสามารถปรุงยาหรือหลอมโอสถขั้นแรกได้นั้นต้องใช้เวลานานนับปี แต่นั่นสำหรับคนที่ถูกเรียกว่าอัจฉริยะแต่สำหรับซินเยว่ที่ไม่รู้เรื่องนั้นนางย่อมไม่สนใจอยู่แล้วหนังสือสมุนไพรและวิธีปรุงยาหลอมโอสถ เป็นสินเดิมที่เซวี่ยฟังเฟยนำติดตัวมาด้วยแต่นางไม่เคยสนใจเปิดอ่านจึงเก็บไว้ในหีบเช่นนั้นจนกระทั่งซินเยว่ไปเปิดเจอเข้า นางจึงหยิบมาอ่านฆ่าเวลาช่วงรักษาตัว มียาบางตัวท