ปลุกพลังให้ตื่น

กระท่อมน้อยหลังคามุงด้วยหญ้าภายนอกดูซอมซ่อบริเวณรอบๆ ก็มีต้นไม้ยืนต้นตายมากมาย บ่อน้ำแห้งขอดผืนดินแตกระแหงผาน้ำตกที่ไม่มีน้ำซักหยด ภาพที่เห็นอยู่ตอนนี้สร้างความประหลาดใจให้ซินเยว่ยิ่งนัก

 

"นี่มันอะไรกันที่นี่ที่ไหนแล้วนี่บ้านของใครเจ้าตัวน้อย"

 

ซินเยว่ถามเจ้าก้อนขน สภาพของกระท่อมที่นางเห็นท่าทางจะไม่มีใครอยู่มานาน มันดูเก่าเหมือนจะพังลงมาได้ทุกเมื่อแค่เพียงลมพัดเบาๆ เท่านั้น เจ้าตัวน้อยใช้ปากกัดปลายชุดของซินเยว่ทำท่าจะลากนางให้เข้าไปในกระท่อม

"เจ้าจะให้ข้าเข้าไปในนั้นหรือ จะได้อย่างไรบ้านของใครก็ไม่รู้แล้วเก่าขนาดนั้นเกิดพังลงมาทับข้าจะทำอย่างไร"

ซินเยว่ส่ายหน้าปฏิเสธมัน เจ้าก้อนขนพยักหน้าแล้วทำเสียงจิ๊จ๊ะ เหมือนพูดกับซินเยว่ นางมองไปที่กระท่อมเก่าอย่างชั่งใจแล้วลองเปิดประตูเข้าไป เมื่อประตูเปิดออกพลันมีสายลมวูบหนึ่งพัดมาปะทะใบหน้านางเบาๆ มันเย็นสบายทำให้รู้สึกสดชื่นผิดกับบรรยากาศด้านนอกลิบลับ

มองจากด้านนอกกระท่อมหลังเล็กนิดเดียวแต่พอเข้ามาด้านในกลายเป็นห้องโถงกว้างกว่าที่เห็นภายนอกลิบลับ ริมผนังมีโต๊ะเก้าอี้ชั้นวางหนังสือและชั้นวางขวดยาที่ทำจากไม้เนื้อแข็งชั้นดี มีเตียงนอนเล็กๆ ติดกับหน้าต่าง ซินเยว่เดินสำรวจดูภายในห้องอย่างละเอียด ภายนอกดูเหมือนจะสกปรกแต่ข้างในกลับสะอาดกว่าที่เห็น

เจ้าตัวน้อยส่งเสียงจิ๊จ๊ะเรียกนางแล้วใช้อุ้งเท้าหน้าอุ้มขวดยาที่ใหญ่เท่าตัวมันส่งให้ซินเยว่ มันใช้ปากเปิดจุกขวดแล้วเทยาเม็ดสีน้ำตาลคล้ายยาลูกกลอนมีกลิ่นหอมเย็น เม็ดเท่าลูกแก้วใส่มือซินเยว่แล้วทำท่าทางว่าให้นางกินเข้าไป ซินเยว่รับมาแต่ยังคงลังเลที่จะกิน จากประสบการณ์ที่นางได้รับมาก่อนที่จะมาเกิดใหม่ที่นี่ ทำให้นางหวาดระแวงและเกิดความลังเล

"คงไม่ใช่ยาพิษหรอกนะ"

ซินเยว่มองเจ้าก้อนขนที่กำลังจ้องนางอย่างลังเล แต่ความรู้สึกส่วนลึกของนางกำลังร่ำร้องบอกให้นางกลืนยาลูกกลอนเม็ดนั้นเข้าไป

“เอาเถอะถ้าเป็นยาพิษก็แค่ตายอีกรอบ”

ซินเยว่โยนยาเม็ดนั้นเข้าไปในปากพลันเกิดความรู้สึกแสบร้อนเหมือนไฟกำลังแผดเผาร่าง หัวใจของนางเต้นเเรงระรัวซินเยว่ใช้มือกุมไปที่หัวใจเพราะตอนนี้นางรู้สึกเหมือนมีไฟเผาไหม้อยู่ข้างใน

ความรู้สึกเหมือนกำลังจะแหลกสลายเกิดขึ้นราวครึ่งเค่อ ตอนนี้ซินเยว่รู้สึกเหมือนมีของเหลวสีดำหนืดกลิ่นเหม็นคละคลุ้งไหลออกตามรูขุมขนของนาง ไม่นานซินเยว่ก็กระอักเลือดสีดำออกมากองโต

ทว่าร่างกายของนางรู้สึกเบาสบายเหมือนจะลอยได้ ผิวหนังที่เคยหยาบกร้านกลับมาชุ่มชื้นนุ่มเนียนประดุจหยก เเขนที่เล็กแห้งเหมือนไม้ตะเกียบกลับมาอวบอิ่มสุขภาพดี เส้นผมสีดำที่เคยเเห้งเเข็งกลับเงางามนุ่มดุจไหมชั้นดี

"เหม็นชะมัดข้าต้องอาบน้ำ"

ซินเยว่ทำท่าจะอ้วกออกมาเมื่อได้กลิ่นกายตนเอง นางบอกความต้องการแก่เจ้าก้อนขน เจ้าก้อนขนวิ่งออกนอกประตูไปซินเยว่มองตามหลังมันอย่างครุ่นคิด นางเปิดประตูออกอย่างช้าๆ ทิวทัศน์ที่แห้งแล้งก่อนหน้านี้เปลี่ยนไปกลายเป็นป่าเขาเขียวชอุ่ม ด้านข้างกระท่อมมีน้ำตกที่ไม่แห้งอีกต่อไป แม้แต่บ่อน้ำก็มีน้ำสีเขียวมรกตอยูเต็มบ่อ

ซินเยว่ตกตะลึงกับภาพที่เห็น นี่มันสวรรค์ชัดๆ ทิวทัศน์ที่สวยงามนี่มันอะไร เจ้าก้อนขนชี้อุ้งเท้าไปที่น้ำตกซินเยว่ถอดเสื้อผ้าออกลงเเช่น้ำชำระร่างกายของเหลวสีดำหนืดหลุดออกสลายในน้ำตกเหมือนไม่เคยมีอยู่ นางรู้สึกว่าร่างกายกระปรี้กระเปร่าเหมือนมีพละกำลังเพิ่มขึ้นมหาศาล แถมน้ำตกนี้ก็มีกลิ่นหอมมากด้วย

หลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนชุดที่อยู่ในกระท่อมเสร็จแล้วเจ้าก้อนขนก็ยกถ้วยชาที่ทำจากหยกสีขาวส่งให้ซินเยว่ ในนั้นมีน้ำสีเขียวมรกตอยู่ด้านใน มันทำท่ายกขึ้นดื่มให้ซินเยว่ดูนางดื่มตามที่มันบอกอย่างไม่ลังเล ภายในร่างกายของนางพลันมีพลังขุมหนึ่งระเบิดออกมาเสียงดัง

ปัง ปัง ปัง ปัง!!!!ขึ้นสี่ครั้งรอบๆ ตัวนางมีแสงสีแดงล้อมรอบแล้วหายวับไปตรงกลางหว่างคิ้ว ซินเยว่ก้มมองตัวเองนางสะบัดมือเบาๆ ลูกไฟสีแดงก็ปรากฏขึ้นที่ฝ่ามือของนาง ยิ่งซินเยว่ถ่ายพลังไปมากเท่าใดลูกไฟก็ยิ่งใหญ่โตขึ้นเท่านั้น นางรู้สึกว่าตอนนี้ร่างกายของนางได้เปลี่ยนไปแล้ว

"นี่เจ้าก้อนขนเจ้าเป็นใครกันแน่เหตุใดเจ้าต้องช่วยข้า”

ซินเยว่อุ้มมันขึ้นมาไว้ในอุ้งมือจ้องมองมันด้วยสายตามีคำถาม นางถอนหายใจออกมาเบาๆ

“แต่ถึงอย่างไรข้าก็ต้องขอบใจเจ้าอยู่ดี ถ้าไม่ได้เจ้าตัวข้าคงไม่มีทางใช้พลังปราณพวกนี้ได้เป็นเเน่"

เจ้าก้อนขนกระโดดขึ้นนั่งบนบ่าของซินเยว่ยื่นปากน้อยๆ จุ๊บที่แก้มของนางทำให้ตอนนี้แก้มซินเยว่เปียกชื้นไปด้วยน้ำลายของมัน

เจ้าก้อนขนกระโดดโลดเต้นไปมาเหมือนดีใจกับอะไรบางอย่างอยู่บนไหล่ของซินเยว่ จากนั้นมันก็มุดเข้าไปในอกเสื้อของนาง อุ้งเท้าเล็กๆ หดไว้ข้างกายในท่ากุมท้อง จากนั้นมันก็ทำท่านอนหลับไปทั้งอย่างนั้น

ซินเยว่เลิกคิ้วมองเจ้าตัวน้อย ท่าทางมันคงคิดจะตั้งรกรากอยู่ที่นี่ระยะยาวเกาะติดนางไม่ปล่อยเสียแล้ว ซินเยว่ก้มหน้ามองเจ้าก้อนขนในอกเสื้อที่นอนหลับปุ๋ยพลางส่ายหน้าอย่างจนใจ

"เจ้านอนหลับเช่นนี้ข้าจะกลับออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร"

เจ้าก้อนขนขยับตัวส่งเสียงจิ๊จ๊ะ ที่ซินเยว่รบกวนการนอนของมันเจ้าตัวน้อยโผล่หัวเล็กๆ ออกมาจากอกเสื้อในปากมีแหวนหยกที่เซวี่ยฟังเฟยมอบให้นางก่อนหน้านี้คาบอยู่ในปาก

"เฮ้!!นั่นแหวนของข้านะเจ้าตัวน้อยไปอยู่ที่เจ้าได้อย่างไร"

เจ้าก้อนขนคาบแหวนแล้วส่ายหัวไปมา

"เจ้าต้องการจะบอกอะไรข้าอย่างนั้นหรือ"

ซินเยว่แบมือรอรับแหวนหยกของนาง ทันทีที่เจ้าก้อนขนคายแหวนออกจากปากมันแหวนก็หล่นลงบนมือซินเยว่ พลันเกิดเเสงสีขาวสว่างจ้าจนทำให้นางต้องหยีตา ซินเยว่ลืมตาอีกครั้งปรากฏว่านางนอนอยู่ในถ้ำที่เดิมก่อนหน้านี้ ข้างๆ มีเซวี่ยฟังเฟยและฮุ่ยหลิงกำลังมองนางด้วยความเป็นห่วง

"ท่านแม่เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ"

ซินเยว่ลุกขึ้นนั่งมองใบหน้าของสตรีทั้งสองที่มีท่าทางขวัญเสีย

"แม่ไม่รู้เยว่เอ๋อ หลังจากลูกล้มตัวลงนอนก็มีลูกไฟสีแดงห่อหุ้มตัวของลูกเอาไว้แม่กับฮุ่ยหลิงเข้าใกล้เจ้าไม่ได้ เรียกอย่างไรลูกก็ไม่ยอมตื่น"

ซินเยว่ทำสีหน้าฉงน หรือว่าลูกไฟสีแดงที่พวกนางเห็นจะเป็นสิ่งเดียวกันกับที่ออกมาจากแหวน

"ท่านแม่ข้าหลับไปนานเท่าใด"

นางถามมารดาด้วยความสงสัย

"ลูกหลับไปราวๆ หนึ่งเคอพอลูกลืมตาตื่นขึ้นลูกไฟสีแดงก็หายไป"

ซินเยว่พยักหน้าท่าทางครุ่นคิด

"ท่านแม่ลูกขอถามท่านแม่ได้หรือไม่ หลังจากท่านปู่มอบแหวนหยกให้ท่านแม่ท่านปู่ได้บอกอะไรกับท่านแม่อีกหรือไม่ อะไรก็ได้ที่ท่านแม่สามารถคิดออกจะเป็นเรื่องที่ไม่สำคัญก็ได้"

เซวี่ยฟังเฟยกอดอกทำท่านึก

"อืม...ก่อนสิ้นลมท่านปู่ของลูกพูดว่า 'รอให้นางกลับมารวมเป็นหนึ่ง' ท่านปู่พูดซ้ำๆ ก่อนสิ้นลมแม่ไม่เเน่ใจว่าท่านปู่ของลูกกล่าวถึงผู้ใดหรืออะไร แม่เพียงคิดว่าท่านปู่อาจจะเพ้อไปเท่านั้น"

ซินเยว่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

"ท่านแม่ข้ามีเรื่องที่ต้องบอกกับท่านเกี่ยวกับแหวนหยกที่ท่านยกให้ข้า"

นางลอบมองเซวี่ยฟังเฟยว่ามีท่าทางรู้เรื่องความลับของเเหวนหยกมาก่อนหรือไม่ เซวี่ยฟังเฟยยังคงจ้องหน้าซินเยว่อยู่เช่นนั้นเพื่อรอฟังในสิ่งที่นางต้องการจะบอก

"คือ...แหวนหยกนี่เป็นแหวนวิเศษเจ้าค่ะ ที่ท่านแม่เห็นข้าหลับไปนั้นข้าเข้าไปในมิติของแหวนวงนี้ ลูกไฟที่ห่อหุ้มร่างข้าคือพลังที่ตื่นขึ้นและทั้งหมดข้าคิดว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับแหวนหยกวงนี้ ตอนนี้ข้าสามารถใช้พลังได้แล้ว แต่ไม่เเน่ใจว่าขั้นไหนเพราะพลังของข้าเป็นลูกไฟไม่ใช่สีที่ออกมาเหมือนอย่างของพวกท่าน”

เซวี่ยฟังเฟยน้ำตาไหลออกมานางดึงซินเยว่เข้ามากอด