ชายแปลกหน้าที่เรียกว่าพ่อ

ตอนที่ 2

ชายแปลกหน้าที่เรียกว่าพ่อ

         ตฤณมาทำงานตามปกติและวันนี้เขาเดินตรวจรอบบริเวณโรงงานเพราะชอบมีคนแอบเอาขยะเหวี่ยงข้ามกำแพงมา เขาต้องคอยมาดูที่จุดนี้อยู่บ่อยและคอยขว้างถุงกลับไป

         “ตฤณ ผู้จัดการใหญ่ให้ตามไปพบที่ห้องของท่านด่วน”

         ผู้จัดการฝ่ายบุคคลวิ่งมาตามเขาด้วยท่าทางที่รีบร้อนและดูตื่นเต้น จนคนถูกเรียกก็ตื่นเต้นไปด้วย

         “ผู้จัดการ มีอะไรหรือเปล่าครับถึงขนาดนายใหญ่เรียกแบบนี้ผมใจคอไม่ดีเลย”

         ระหว่างทางที่จะเดินไปยังส่วนในของฝ่ายบริหาร ชายหนุ่มก็พยายามถามคนมาตามเผื่อจะได้พอเดาได้บ้างว่าตัวเขาเองไปทำอะไรผิดไว้

         “ผมก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าเมื่อเช้ามีแขกมาหาท่านคุยกันอยู่เกือบชั่วโมง ก่อนที่ท่านจะออกมาสั่งให้ผมออกมาตาม ท่าทางท่านดูตื่นเต้นแต่ก็ไม่ได้ดูโมโหอะไรนะ รีบวิ่งไปเถอะเพราะท่านดูรีบร้อนมาก”

         ตฤณทั้งกลัวทั้งตื่นเต้นตั้งแต่มาทำงานที่นี่ เขายังไม่เคยคุยกับนายใหญ่เลย เคยเห็นแค่ตอนประชุมไกล ๆ เท่านั้น รู้แต่ว่าท่านเป็นคนที่ดุแล้วก็เจ้าระเบียบมาก

         ทันทีตฤณมาถึงที่ห้องของนายใหญ่ เลขาหน้าห้องให้เขารออยู่ด้านนอก เพราะเธอต้องเข้าไปรายงานและขออนุญาตก่อน

         “เชิญเข้าข้างในได้เลยค่ะ”

         ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าจนลึกเพื่อเรียกกำลังใจให้กับตัวเองก่อนที่จะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปข้างใน

         “สวัสดีครับ”

         ชายหนุ่มหันไปสวัสดีเจ้านายของเขาและแขกที่นั่งอยู่        ด้วยท่าทางที่ดูตื่นเต้น

         “ลากเก้าอี้มานั่งตรงนี้ เราคงมีเรื่องต้องคุยกันยาว”

         นายใหญ่สั่งลูกน้องเพราะตฤณเลือกที่จะยืนห่างจากเขา     สองคนด้วยความเกรงใจจนไม่กล้าเข้ามาใกล้ ๆ

         “ไหนเรามาทำความรู้จักกันหน่อยสิ ความจริงฉันไปค้นเอกสารการสมัครงานจากฝ่ายบุคคลก็ได้แต่ไม่เอา อยากได้ยินเรื่องราวจากเจ้าตัวมากกว่า”

         นายใหญ่เริ่มมีสีหน้าที่ดูยิ้มทำให้ตฤณรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง

         “นายจะถามอะไรผม ถามได้เลยครับ”ตฤณไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี

         “เล่าตั้งแต่นายเกิดเลยผมอยากฟัง”

         แขกของเจ้าของโรงงานทำท่าทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาพูดโพล่งออกมาด้วยความตื่นเต้น

         “เอ่อ....” ชายหนุ่มลังเล

         “ตามที่เขาบอกเลย ไว้คุยกันจบแล้วฉันจะแนะนำว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงนี้เป็นใคร”

เมื่อเห็นว่าลูกน้องทำท่าไม่กล้า นายใหญ่จึงพูดเองเพื่อให้ตฤณมั่นใจมากขึ้น

“ผมเกิดที่จังหวัดนครสวรรค์แม่ผมชื่อนิตยาและพ่อของผมที่ผมเห็นตามใบเกิดคือตระการแต่นามสกุลผมจำไม่ได้เพราะผมใช้นามสกุลของแม่และใบเกิดผมก็หายไปนานแล้วเพราะพอมี      บัตรประชาชนก็ไม่ค่อยได้ใช้ ผมกับแม่อยู่ด้วยกันสองคนตั้งแต่ผมอายุได้สองขวบ ส่วนพ่อไปไหนแม่ขอร้องว่าไม่ให้ผมพูดถึงให้รู้     แค่เพียงว่าท่านยังมีชีวิตอยู่และรักผมมาก ต่อมาแม่ก็มาเสียด้วยโรคเส้นเลือดในสมองแตกเพราะแม่ทำงานหนักแทบไม่ได้พักผ่อนและตอนหลังแม่เริ่มดื่มเหล้าหนัก พอแม่เสียได้เกือบปี ผมก็มาทำงานที่นี่และยู่กินกับดุจดาวที่ขายข้างแกงอยู่หน้าโรงงานมาสักพักแล้วครับ”

ชายหนุ่มไม่รู้ว่าเจ้านายของเขาต้องการรู้อะไรบ้างเขาจึงเล่าทุกอย่าง โดยที่ไม่มีอะไรต้องปิดบังเลย

“ลำบากมากไหมตอนเด็ก ๆ ”

แขกของเจ้านายถามตฤณด้วยสายตาที่ดูเหมือนคนกำลังรู้สึกเสียใจ

“ถ้าถามว่าลำบากไหม ตอนเด็ก ๆ ก็ถึงขั้นกินข้าวกับน้ำปลาบ่อยมาก จนแม่ไปช่วยป้าที่ตลาดทำขนมจนจำสูตรได้แม่ก็ทำไปขายอีกอำเภอ เราก็มีเงินพอซื้อกับข้าวแต่ก็ไม่ใช่ทุกมื้อเพราะตอนเช้าผมจะออกไปเดินตามหลวงตาตอนเช้า ท่านก็จะให้กับข้าวมาพอกินกันสองคนแม่ลูก แต่สำหรับผมตอนนั้นก็มีความสุขดี จนมาถึงตอนที่ผมเรียนจม ม.6 ผมออกมาทำงานแม่ก็เริ่มดื่มและช่วงนั้นคือช่วงที่ผมทุกข์ที่สุดในชีวิตแล้ว ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันแม่ไม่เคยพูดถึงพ่อแต่พอตั้งแต่ผมเรียนจบแม่ก็เอาแต่เมาและร้องไห้หาพ่อทุกวัน ความจริงผมไม่ควรเล่าถึงแม่เพราะไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องของผมเลย แต่พอคิดถึงความหลังก็อดคิดถึงแม่ไม่ได้”

ผู้ชายรูปร่างตัวใหญ่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับนายใหญ่ลุกจากเก้าอี้และเดินตรงมาที่ตฤณ จนเขาต้องรีบลุกเพราะกลัวจะเสียมารยาท

“ฉันชื่อตระการ จรูญรุ่งเรืองกิจ และฉันก็เคยมีภรรยาชื่อนิตยาและลูกชื่อตฤณ ฉันทิ้งพวกเขามาเกือบสามสิบปีแล้ว แต่ความจริงฉันพยายามตามหาเขามาเกือบสิบปี จนมาเจอว่านิตยาเสียแล้ว ส่วนลูกชายของฉันเข้ามาทำงานในกรุงเทพ”

ตระการยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลส่งให้กับยามหนุ่มที่ตอนนี้ เขาตัวชาไปหมดเพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นมันคือเรื่องจริงหรือใครแกล้งอำเขาเล่น

ชายหนุ่มเปิดซองเอกสารในนั้นมีสำเนาใบแจ้งเกิดของเขา และรูปถ่ายของเขากับพ่อเกือบสิบรูป

ตฤณกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เขาก้มลงกราบไปที่เท้าของบิดาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกมันตื้นตันไปหมด

ตระการโน้มตัวลงไปจับไหล่ของลูกชายทั้งสองข้าง เขากอดลูกชายที่เขาอยากกอดมาเกือบสามสิบปีด้วยหัวใจที่มันมีความสุขจนล้นใจ

ทั้งสองคนนั่งคุยถึงเรื่องราวในฝั่งของตระการบ้าง ว่าเขาถูกมารดาขู่ให้กลับมาแต่งงาน แต่เขาเดินทางมาหามารดาเพื่อบอกว่าตอนนี้เขามีลูกแล้วคงไม่แต่งงานกับใคร แต่พอเขากลับไปที่นครสวรรค์ก็ไม่เจอนิตยาแล้ว เพราะเธอย้ายห้องเช่าหนีเขาไปและตั้งแต่นั้นมาก็ไม่ได้เจอทั้งลูกและเมียอีกเลย

ตระการบอกกับลูกชายว่าเขาจะกลับไปบอกเรื่องนี้กับชุลีผู้เป็นแม่และคือย่าของตฤณซึ่งตอนนี้อายุมากแล้ว และเขาจะกลับมาหาลูกชายอีกครั้ง