ต่ำต้อย

ตอนที่ 3

ต่ำต้อย

         ตฤณกลับมาถึงที่บ้านเขามองหน้าภรรยาไม่รู้จะเริ่มต้นเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิตเขาในวันนี้อย่างไรดี เพราะตัวเขาเองก็ยังสับสนไปหมด

         “พี่เป็นอะไรหรือเปล่า ตั้งแต่กลับมายังไม่ยอมพูดอะไรเลย”

         ดุจดาวกำลังตักน้ำพริกกะปิใส่ถุงเตรียมออกไปขาย นั่งมองสามีมานานยังไม่เห็นเขาจะเอ่ยทักเธอสักคำ

         ชายหนุ่มลุกจากเก้าอี้เดินมาล้างมือที่อ้างก่อนที่จะมาช่วยภรรยาหั่นชะอมชุบไข่

         “วันนี้พ่อของพี่เขามาหาที่โรงงาน”

         ดุจดาวฟังคำสามีถึงกลับพูดไม่ออก เขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปดี

         “ถ้าเขาเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งพี่คงสบายใจกว่านี้ แต่นี่เขารวยมีโรงสีของตัวเองและเป็นเพื่อนกับเจ้าของโรงงานที่พี่ทำอีก รวยขนาดนี้กลับทิ้งพี่กับแม่”

         ดุจดาวลุกขึ้นไปหาสามี ด้วยความรู้สึกสงสารเขาคงลำบากมามากแล้วพอมารู้ว่าพ่อแท้ ๆ มีฐานะดีก็คงจะเสียความรู้สึก

         “ดาวพี่ไม่ได้โกรธพ่อนะ แต่พี่ทำตัวไม่ถูก เฮ้อ! อย่าเพิ่งไปคิดถึงมันดีกว่า เตรียมไปขายของเดี๋ยวไม่เสร็จ” ชายหนุ่มตัดบท

3วันต่อมา

         ตระการกลับมารับลูกชายและลูกสะใภ้ไปที่บ้านของเขาที่อยู่ห่างจากบ้านของทั้งคู่และรถก็ติดมาก

         ภาพที่ดุจดาววาดฝันถึงบ้านหลังใหญ่ พอไปถึงมันกลับใหญ่มากกว่าที่เธอคิดเสียอีก แค่ที่จอดรถก็ใหญ่กว่าบ้านที่กำลังอยู่ตอนนี้เสียอีก

         ชุลีเธออายุเกือบแปดสิบปีแล้วแต่ยังดูแข็งขัน ความสวยของเธอยังคงหลงเหลือบนใบหน้าที่เริ่มเหี่ยวย่น เธอรีบสาวเท้าเดินมาที่หน้าประตูบ้านที่ทำด้วยไม้สักทองบานใหญ่เพราะอยากเห็นหน้าหลานชายทายาทคนเดียวของตระกูลตอนนี้

         “สวัสดีครับคุณย่า”

         “สวัสดีดีค่ะคุณย่า”

         หลานชายและหลานสะใภ้ยกมือไหว้สวัสดีอย่างนอบน้อม ถึงแม้ดุจดาวจะรู้สึกกลัวในท่าทีของชุลีที่ดูเหมือนเห็นเธอเป็นอากาศอยู่บ้างแต่หญิงสาวก็ฝืนหน้ายิ้ม

         “เข้ามาในบ้านกันก่อนด้านนอกอากาศร้อน ย่าเปิดแอร์ไว้รอแล้วกลัวจะมาถึงแล้วร้อนกัน”

         เสียงของคนเป็นย่ายังติดสำเนียงคนจีนเพราะต้นตระกูลของตระการเป็นชาวจีนที่อพยพมาจากแผ่นดินใหญ่

         “ชื่อตฤณใช่ไหม แม่ของหลานถึงมันจะไร้การศึกษา      บ้านนอกบ้านหน้า แต่มันก็ตั้งชื่อลูกชายได้ดูเพราะเหมือนกัน”

         คำทักทายของคนเป็นย่าทำเอาทั้งตฤณและดุจดาวต่างมองหน้ากัน

         “คุณแม่ครับ นี่ดุจดาวภรรยาของตฤณ”

         หญิงสาวหันไปยกมือไหว้ผู้ใหญ่ของบ้านอีกหนึ่งครั้งด้วยรอยยิ้มที่คิดว่าจะทำให้อีกฝ่ายเมตตาเธอที่สุด

         “ไหว้สองรอบแล้ว สัมมาคารวะดี ว่าแต่ที่บ้านทำธุรกิจอะไร”

         “หนูเป็นลูกกำพร้า พ่อกับแม่เสียหมดแล้ว ขายแกงอยู่หน้าโรงงานที่พี่ตฤณทำงานอยู่ค่ะ”

         ดุจดาวเธอได้ยินคำถามที่เหมืนจะหวังได้คำตอบให้เธอเป็นลูกผู้ดีมีเงิน แต่ในเมื่อความจริงมันไม่ใช่และเธอก็ภูมิใจกับอาชีพของเธอเอามาก ๆ

         “อาไรวะ! ทั้งพ่อทั้งลูกเลย มีเมียแต่ละทีไม่รู้จักเลือก คนพ่อก็เอาแม่ค้าขนม พอมาถึงลูกก็ได้แม่ค้าขายแกง แทนที่จะได้มาต่อยอดธุรกิจกัน ใช้ไม่ได้ทั้งพ่อทั้งลูกเลย”

         บรรยากาศที่ตอนแรกดูทุกคนมีความสุขที่จะได้มาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน แต่ตอนนี้ชุลีทำลายทุกอย่างจนแทบจะหมดสิ้น

         “คนเราชอบและรักไม่เหมือนกันค่ะ พี่ตฤณรักหนู เพราะรักที่จิตใจและหนูก็รักพี่เขาที่ใจเหมือนกัน แต่หนูเชื่อย่างหนึ่งถ้าพ่อแม่ของหนูยังอยู่คงไม่บอกว่าหนูไม่รู้จักเลือกเอายามมาเป็นสามีแน่ ๆ เพราะครอบครัวหนูเคารพศักดิ์ศรีของความเป็นคน ที่ทุกคนมีเท่ากันค่ะ”

         ตระการไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรเพื่อให้เหตุการณ์ตรงหน้าดีขึ้น เขาจึงเรียกคนรับใช้ของที่บ้านให้ตั้งโต๊ะอาหารได้แล้ว                 เพื่อทุกคนจะได้เปลี่ยนบรรยากาศ

         “ไปกินข้าวกันดีกว่าครับทุกคน”

         ตระการเดินไปพยุงมารดาที่ถึงจะไม่ได้เดินไม่ไหว แต่ก็ชอบที่จะให้ลูกชายคอยเอาใจ

         ตฤณจับมือดุจดาวแน่น เขาต้องการให้เธอรู้ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเขาอยู่ข้างเธอและเลือกเธอเสมอ

         “ไม่เป็นไรค่ะ ดาวไหว”

         หญิงสาวไม่อยากให้สามีลำบากใจ เธอจึงพูดโกหกออกไปทั้งที่ความจริง เธอแทบอยากจะแหกปากเถียงกับย่าของสามีและกลับบ้านของเธอเสียตอนนี้

         “แล้วจะย้ายมาอยู่กับย่าเมื่อไหร่ อายุก็มากขึ้นทุกวัน     พ่อเราก็ไม่ค่อยจะคล่อง งานที่โรงสีก็ไม่มีคนช่วย ไหนจะตลาดใน    ตัวอำเภออีกมีเรื่องวุ่นวายได้ทั้งวัน พวกแม่ค้าไม่รู้เอาอะไรมาฟ้องกันตลอด คนนั้นว่าคนนี้ ส่วนคนนี้ก็ว่าคนนั้น ย่าปวดหัวไปหมด”

         ดุจดาวได้แต่นั่งฟังหญิงชราบ่นนู่นบ่นนี่ตลอดการกินข้าว เธอไม่มีความสุขเลยแต่ยังคงฝืนยิ้มเพราะไม่อยากทำให้สามีของเธอไม่สบายใจ

         “ตฤณไปลาออกเลยนะวันนี้ไม่ต้องทำมันแล้วยาม ออกมาทำโรงสี ส่วนเมียเราก็ให้ไปเฝ้าตลาด มัวมาขายแกงคนอื่นเขาจะดูถูกเอาเป็นถึงสะใภ้ตระกูลใหญ่ไปนั่งเป็นแม่ค้าขายแกงอยู่ ไม่เอา ๆ แล้วข้าวของเครื่องใช้อะไรทิ้งได้ก็ทิ้ง มาซื้อใหม่เอา แล้วบ้านที่อยู่เช่าเขาหรือซื้อ”

         ตฤณสะดุ้งเมื่อถูกตระการสะกิดให้ตอบคนเป็นย่า เพราะเขาแทบจะไม่ตั้งใจฟังเลยว่าย่าพูดอะไรบ้าง

         “บ้านซื้อครับแต่ยังผ่อนไม่หมด”

         “เหลือเท่าไหร่ เดี๋ยววันนี้ย่าให้ไป จ่ายเขาให้หมดและปล่อยให้เช่า เห็นว่าอยู่หน้าโรงงาน ถ้ามีหลังไหนเขาขายอีกก็มาเอาเงินไปซื้อมีคนเช่าอยู่แล้วทำเลแบบนั้น คิดให้มันเยอะ ๆ เป็นถึงหลานเจ้าของโรงสี อย่าเอาสมองยามมาคิดมันจะไม่รวยเอา”

         ตลอดเวลาบนโต๊ะอาหารจนถึงที่ทุกคนเดินมาหน้าบ้านเพื่อขึ้นรถกลับ หญิงชรายังคงพูดไม่หยุดและเป็นคำพูดที่ดูถูกคนได้ตลอดเวลา ดุจดาวฟังแล้วรู้สึกสงสารพ่อของชายหนุ่มที่ทนมาได้อย่างไรกันตั้งหลายปี เธอแค่นั่งฟังไม่กี่ชั่วโมงยังแทบจะทนไม่ไหว

         “ย่าเขาก็เป็นแบบนี้แหละ แต่ความจริงย่าเขาเป็นคนที่เมตตาคนนะ ตอนที่พ่อกลับมาบอกกับเขาว่าพ่อมีตฤณแล้วเขาก็จะยอมล้มเลิกงานแต่งงานที่เขาเตรียมผู้หญิงไว้ให้ แต่นิตยาก็ดันเข้าใจพ่อผิดพาลูกหนีไป พ่อเลยต้องแต่งงานและภรรยาใหม่พ่อมีลูกไม่ได้และที่สำคัญเขาก็ลูกคุณหนู วัน ๆ ก็ไม่ทำอะไรสุดท้ายก็เจอคุณย่าพูดแบบนี้ทุกวันเขาก็เลิกกับพ่อไป ”

         ตระการหันมามองหน้าลูกสะใภ้ที่เอาแต่เงียบ เพราะเขารู้ว่าวันนี้มารดาของเขาพูดจาดูถูกดุจดาวเป็นอย่างมาก

         “มาอยู่บ้านนี้ด้วยกันะลูก”

         “ขอบคุณ คุณพ่อมากนะคะ แต่ดุจดาวขออยู่อย่างสบายใจที่บ้านที่เป็นน้ำพักน้ำแรงตัวเองดีกว่า การเป็นเมียยามชีวิต                มีความสุขกับการเป็นเมียของทายาทคนเดียวของเจ้าของโรงสีแน่นอนค่ะ ให้พี่ตฤณเขามาอยู่คนเดียวดีกว่า อย่างไร เขาก็ย่าหลานกัน ดาวขออยู่ที่สบายใจดีกว่าค่ะ ”

         ทั้งตระการและตฤณต่างเงียบเพราะรู้ว่าเวลานี้คงไม่มีคำพูดไหนมาเปลี่ยนใจดุจดาวได้แน่นอน แต่ที่คนเป็นพ่อเป็นห่วงคือ         ลูกชายที่คงต้องเลือกระหว่างพ่อ ย่าและเมียที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา ไม่ว่าจะลือกทางไหนก็คงมีคนต้องเจ็บเหมือนประวัติศาสตร์จะกลับมาซ้ำรอยอีกครั้ง