บทที่ 1025

พอได้ยินคำนี้ของเฟิงอวี้ คิ้วของเฟิงเหยียนก็ขมวด

เขายกมือโบกกับฉุนจวิน เป็นสัญญาณให้ฉุนจวินถอยไป

ฉุนจวินประสานมือลา

หลังจากฉุนจวินออกไป เฟิงเหยียนจึงมองเฟิงอวี้ เอ่ยขึ้นว่า "กินของคนอื่นก็จะติดค้างเขานะ หลังจากข้าออกจากเมืองหลวง แม่ของนาง ธุรกิจของนาง คนของนาง ท่านก็ดูแลเสียหน่อยเถอะ"

เฟิงอวี้พอได้ยิน "ในเมื่อไม่วางใจขนาดนี้ ทำไมไม่ให้คนจัดการดูแลเสียเองล่ะ?"

เฟิงเหยียนยกมุมปาก รอยยิ้มเย็นชา "ถ้าข้าให้คนของข้าดูแล เจ้าพวกตาแก่นั่นก็น่าจะไม่วางใจต่อนาง ตอนนี้มองนางเป็นนางมารร้ายทำลายชาติบ้านเมืองไปแล้ว ถึงตอนนั้นก็ยังไม่แน่ว่าจะรับมือกับนางอย่างไร"

เฟิงอวี้ไม่พูดอะไร แค่มองเขาเงียบๆ

เฟิงเหยียนชะงัก แต่ยังคงพูดต่อไปว่า "ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ข้าต้องการ มันก็แบบนี้ไม่ใช่หรือ"

คำพูดนี้ฟังแล้วเหมือนไม่ค่อยสมเหตุสมผล แต่เฟิงอวี้กลับเข้าใจความหมายเขา

สิ่งที่ข้าต้องการ...เกรงว่าจะหมายถึงตนเองที่รักจั๋วซือหรานอย่างลึกซึ้งตอนที่ยังไม่ถูกลบความทรงจำกระมัง

เฟิงเหยียนหลังจากพูดเหล่านี้จบ ก็ไม่คิดจะพูดอะไรกับพ่อมากนัก หมุนตัวจะเดินออกไป

แต่เฟิงอวี้ก็เรียกเขาไว้ "ไหนๆ ก็มาแล้ว มากินมาดื่มก