บทที่ 1050

เสียงดังสนั่นหวั่นไหว ทำให้ทั้งสองตกใจ

ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างรุนแรง

แต่เมื่อมองไปยังนอกประตูกลับมิพบสิ่งใด

เหมือนว่าถูกกระแสลมแรงพัดให้เปิดออก

สีหน้าของทั้งสองเปลี่ยนไปทันใด

เฉินเซี่ยวหานลูบไหล่ซ่งเชียนฉู่ปลอบโยน “มิเป็นอะไร เพียงแค่ลมแรงเท่านั้น”

กล่าวจบเขาก็เดินไปปิดประตู

“ยังเหลือยาต้องปรุงอีกมากหรือไม่? ข้าจะช่วยเจ้า”

เฉินเซี่ยวหานดึงซ่งเชียนฉู่ให้นั่งลง

แต่ใบหน้าของซ่งเชียนฉู่ซีดเผือด รู้สึกกลัวโดยมิรู้ตัว

แม้จะทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นและยังคงปรุงยาต่อไป แต่มือก็ยังคงสั่นเทามิหยุด

เฉินเซี่ยวหานจึงอยู่เป็นเพื่อนนางตลอดคืน

รุ่งเช้าซ่งเชียนฉู่ก็หยิบยาแล้วเตรียมออกเดินทาง

“ข้าไปตำหนักท่านอ๋อง ท่านมิต้องตามมาก็ได้”

เฉินเซี่ยวหานพยักหน้า “เช่นนั้นเจ้าก็ระวังตัวด้วย”

จากนั้นซ่งเชียนฉู่ก็ออกไป

นางก้าวเดินอย่างรวดเร็วมากตลอดทาง

หลังจากเดินผ่านถนนสายก็มาถึงที่เงียบสงบ เมื่อเลี้ยวโค้งตรงหัวมุม ซ่งเชียนฉู่ก็หยุดเดินและเอนตัวพิงกำแพง

มินานเงาร่างหนึ่งก็ปรากฏในสายตา

ร่างนั้นสวมชุดคลุมสีขาว ท่าทางสง่างาม

อีกฝ่ายก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งเช่นกัน

ซ่งเชียนฉู่กล่าวเ