บทที่ 772

เขาเพียงหัวเราะเยาะออกมา พอดีเหลือบไปเห็นเฉาซิงวั่ง ก็รีบเอ่ยขึ้นว่า “จริงสิ ฝ่าบาท เฉาซิงวั่งขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

“ให้เขาเข้ามาเถอะ” ฮ่องเต้หย่งชางเสวยยาลูกกลอนเม็ดหนึ่งลงไป พอเห็นเฉาซิงวั่งเดินเข้ามา ก็เลิกพระขนงขึ้น “เจ้าเฒ่านี่ วันหนึ่งมาตั้งห้าหกเที่ยว”

ท่าทีของเฉาซิงวั่งที่นอบน้อม “ฝ่าบาท โปรดทรงพระเมตตาให้กระหม่อมที่พิกลพิการผู้นี้ได้รับหน้าที่ตรวจและลงนามผ่านฎีกาเช่นนี้ ซึ่งเป็นภาระหน้าที่ใหญ่อย่างยิ่ง กระหม่อมมิกล้าละเลยแม้แต่น้อย ขอฝ่าบาททรงวินิจฉัยเถิด!”

แม้ว่าอำนาจการตรวจและลงนามผ่านฎีกาจะถูกมอบหมายให้ไปแล้ว

แต่ที่สุดแล้ว ฮ่องเต้หย่งชางก็ยังคงกุมอำนาจตัดสินสุดท้ายอยู่ พระองค์ย่อมต้องทอดพระเนตรฎีกาด้วยพระองค์เอง

ดังนั้นพระองค์เพียงรับเสียงหนึ่ง แล้วก็พลิกเปิดฎีกาขึ้นดู

แต่พอดีในเวลานั้นเอง จู่ ๆ มีฎีกาฉบับหนึ่งร่วงหล่นลงบนพื้น

ขันทีเซี่ย)กำลังจะก้าวไปหยิบขึ้นมา

แต่ทว่าเฉาซิงวั่งกลับไวกว่า คว้าเก็บขึ้นมาด้วยความว่องไว ส่งถวายให้ฮ่องเต้หย่งชาง

ฮ่องเต้หย่งชางยื่นพระหัตถ์รับมา พลางเปิดออกดูโดยไม่คิดอะไร

ทันทีที่ทอดพระเนตรเนื้อหาในนั้น ฮ่องเต้หย่งชางก็มีสีพระพักตร์มืดหม