บทที่ 1649

สำหรับการดูถูกของจ้าวหรุ่ยหรุ่ย หลิงอวี๋จึงยิ้มอย่างเหยียดหยาม “ทำเรื่องเลวร้ายแม้แต่ใบหน้าจริงยังมิกล้าเปิด ต่อให้แข็งแกร่งแค่ไหนแล้วอย่างไรเล่า!”

“อยู่ฝ่ายธรรมะจะได้รับความช่วยเหลืออย่างท่วมท้น อยู่ฝ่ายอธรรมจะได้รับความช่วยเหลือน้อยนิด! เจ้าก็แค่กลัวว่าจะสูญเสียการสนับสนุนจากราษฎรไปจึงได้ซ่อนหัวซ่อนหางเช่นนี้มิใช่รึ?”

“จ้าวหรุ่ยหรุ่ย สามีของข้าเดินทางนับพันลี้เพื่อช่วยบิดาของเจ้า แต่เจ้ากลับฉวยโอกาสตอนที่เขามิอยู่วางแผนแย่งชิงบัลลังก์ เรื่องนี้มิอาจให้อภัยได้!”

“คนเช่นเจ้าไม่มีทางที่จะประสบความสำเร็จ! เจ้าเหมาะกับการมีชีวิตอยู่ได้ภายใต้หน้ากากของผู้อื่นเท่านั้น เพราะเจ้า... ไม่มีหน้าจะไปพบใคร!”

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยโกรธกับคำพูดของหลิงอวี๋มาก จึงตะโกนออกไป “พูดจาอวดอ้างความสามารถไปแล้วจะมีความหมายอะไร? วันนี้ก็คือวันตายของเจ้า!”

“ในเมื่อเจ้าแทบรอมิไหวที่จะรนหาที่ตาย ข้าก็ช่วยให้เจ้าสมปรารถนา...”

พูดจบ จ้าวหรุ่ยหรุ่ยก็ทะยานขึ้นไปในอากาศและกระโดดขึ้นไปบนหลังคา ยังมิทันจะยืนมั่นคง นางก็กดแรงมหาศาลลงมาที่หลิงอวี๋

เมื่อองค์ชายเย่เห็นจ้าวหรุ่ยหรุ่ยทะยานขึ้นไป ก็นึกถึงคำสัญญาของตน มิว่าจะด้ว