บทที่ 1812

หลิงอวี๋ถูกขังอยู่ที่เรือนด้านหลังของคฤหาสน์ตระกูลป้าว และป้าวเฉิงก็ส่งแม่นมที่มีประสบการณ์สองคนมาคอยเฝ้าหลิงอวี๋เอาไว้ หนึ่งในนั้นก็คือแม่นมที่หน้าเหมือนม้านั่นเอง

แม่นมหน้าเหมือนม้าผู้นี้สกุลเฝิง นางดูเป็นคนที่มีความสามารถมาก แต่ในขณะเดียวกันนางก็เป็นคนที่พูดมากด้วย

เมื่อนางเห็นว่าหลิงอวี๋สงบเสงี่ยมดี และมิได้คิดที่จะหลบหนีไป ท่าทีที่นางมีต่อหลิงอวี๋จึงดีขึ้นมาก

วันนี้เมื่อนางตื่นขึ้นมา ก็รู้สึกว่าเอวของนางมิสามารถยืดตรงได้ นางเจ็บปวดเสียจนเหงื่อแตกไปหมด เมื่อจัดการนำอาหารเช้าไปส่งให้หลิงอวี๋กับหลิงซินแล้ว นางก็ไปนั่งอยู่ด้านข้างพลางนวดเอวของตนไปด้วย

“แม่นมเฝิงปวดเอวหรือ?”

หลิงอวี๋เห็นดังนั้นจึงเอ่ยถามออกไป

นอกจากเรื่องที่ฉีกหน้ากากของตนออกไปแล้ว แม่นมเฝิงก็มิถือว่าเป็นคนใจร้ายนักหรอก หลิงอวี๋รู้สึกว่าหากตนมีความสัมพันธ์ที่ดีกับนาง ตนกับหลิงซินก็จะสะดวกสบายขึ้นมาก

“ใช่ เอวข้าเป็นอะไรก็มิรู้ ตื่นขึ้นมาก็ยืดตัวตรงมิได้ เดินเหินทำอะไรหน่อยก็เจ็บมาก ๆ!”

แม่นมเฝิงเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าขมขื่น

“ข้าพอจะรู้ทักษะการแพทย์อยู่บ้าง ข้าจะตรวจเจ้าเอง!”

หลิงอวี๋เดินเข้ามา จากนั้นก็ถกเสื้อคลุม