 LOGIN
LOGIN
ชิงเสวียนเอ่ยแย้งขึ้นมาเช่นกัน “พวกท่านตาฝาดไปแล้วกระมัง!”“เจี่ยงชิง... แม้รูปร่างจะเล็กเตี้ย แต่เขาก็เป็นบุรุษโดยแท้ ทั้งยังมีลูกกระเดือก…”หลิงอวี๋แย้มยิ้มพลางหยิบลูกกระเดือกเทียมชิ้นหนึ่งออกมา ทาบลงบนลำคอของตนลูกกระเดือกเทียมชิ้นนี้มีสีราวกับผิวเนื้อของหลิงอวี๋ ทั้งยังแนบสนิทเป็นเนื้อเดียว มองแทบมิออกเลยว่าเป็นของปลอมครั้งนี้ที่หลิงอวี๋และหลิงหว่านออกมาภายนอกและปลอมตัวเป็นบุรุษ เพื่อมิให้ผู้ใดจับพิรุธได้ หลิงอวี๋จึงเตรียมลูกกระเดือกเทียมไว้ให้ทั้งตนเองและหลิงหว่านชิงเสวียนและหยางหนานจ้องมองอย่างตกตะลึง อ้าปากค้างพูดอันใดมิออก“หน้ากากหนังมนุษย์ของชิงเสวียนนับว่าสะดวกยิ่งนัก แต่ข้ากลับรู้วิธีปลอมตัวเป็นผู้อื่นโดยมิต้องอาศัยหน้ากากหนังมนุษย์!”“และข้าเชื่อว่าเจี่ยงชิงย่อมรู้วิธีการมิน้อยไปกว่าข้า!”หลิงอวี๋ยิ้มบางเบา “พวกเจ้ามิเชื่อ ก็สุดแล้วแต่จะหาวิธีพิสูจน์ในภายหน้า แต่หากเรื่องที่ข้าพูดเป็นความจริง ทั้งหมดนี้ก็สมเหตุสมผลแล้วมิใช่หรือ?”“เจี่ยงชิงเป็นสตรี นางวนเวียนอยู่ข้างกายอ๋องซู่ มิน่าจะเพียงเพื่อต้องการเป็นกุนซือเท่านั้นกระมัง?”“มิต้องพูดถึงเรื่องไกลตัว เอาแค่เร
จู้เฉียงยังมามิถึง หลิงหว่านก็พบพานหลินระหว่างทางเสียก่อน เมื่อพานหลินเห็นหลิงหว่านก็เอ่ยขึ้นทันที “พี่หว่านเอ๋อร์ ฮูหยินหยางส่งคนมาตามหาฮูหยินอู่อีกสองคนแล้วเจ้าค่ะ!”ใจของหลิงหว่านไหววูบ กล่าวว่า “ให้พวกเขาเข้ามาเถิด!”หลิงหว่านเองก็มิได้รีบร้อนไปหาจู้เฉียง เพียงยืนรออยู่ที่เดิมครู่ต่อมา ชิงเสวียนที่ปลอมแปลงโฉมแล้ว ก็พบบุรุษผู้หนึ่งที่แต่งกายคล้ายบ่าวรับใช้เข้ามาบุรุษผู้นั้นรูปร่างสูงใหญ่ สูงกว่าชิงเสวียนหนึ่งศีรษะ ทั้งหน้าตาก็แสนธรรมดาสามัญชิงเสวียนเห็นหลิงหว่าน ก็แนะนำบุรุษข้างกายทันที “นี่หยางหนาน พี่ชายของรั่วหลาน!”“คุณหนูเจียง โปรดนำพวกเราไปพบฮูหยินอู่ด้วย!”หลิงหว่านรู้ว่าหยางหนานเองก็ปลอมตัวมาเช่นกัน จึงนำทางไปเบื้องหน้าโดยมิเอ่ยคำใดเซียวหลินเทียนและหลิงอวี๋เห็นหลิงหว่านพาคนกลับมาสองคนก็มิได้ประหลาดใจชิงเสวียนแนะนำหยางหนานให้หลิงอวี๋และเซียวหลินเทียนหยางหนานทำเช่นเดียวกับที่ชิงเสวียนทำก่อนหน้า เขาฉีกหน้ากากหนังมนุษย์ออกหยางหนานอายุราวยี่สิบปี อาจเป็นเพราะสายเลือดของฮูหยินหยางเข้มข้นยิ่งนัก หยางหนานจึงรูปงามสง่า คิ้วเข้มตาโต เครื่องหน้าหมดจดงดงามข้อแตกต่างเ
“ท่านคิดเห็นอย่างไร?”หลิงอวี๋เอ่ยถามเขาวันนี้เซียวหลินเทียนออกไปสืบมาทั้งวัน เขาจะต้องสงสัยเรื่องที่มามิชัดเจนในงบทางทหารของอ๋องซู่อยู่นานแล้วแน่นอน แล้วจะมิสืบได้อย่างไรเล่าเซียวหลินเทียนเอ่ยเสียงขรึมไปว่า “งบทางทหารก้อนนี้ ทางราชสำนักไม่มีทางจัดสรรให้อ๋องซู่อย่างแน่นอน!”“หากพึ่งเพียงแค่งบประมาณของปากั๋วโจว ก็ไม่มีทางนำงบทางทหารมากมายถึงเพียงนั้นมาใช้ได้!”“อ๋องซู่คิดจะเลี้ยงดูกองกำลังจำนวนมากถึงเพียงนั้น ก็เว้นแต่เขาจะพบขุมทรัพย์แล้ว!”“หรือไม่ก็สังหารคนรวยไปช่วยเหลือคนจน!”หลิงหว่านฟังแล้วก็ชะงักค้างไป แล้วก็อดถามออกไปมิได้ว่า “สังหารคนรวยไปช่วยเหลือคนจน หรือว่าพวกเขาจะปล้นคนรวยในปากั๋วโจว?”“แต่จะว่าทำเช่นนี้ก็มิสมเหตุสมผลนัก ปากั๋วโจวเป็นเมืองที่หยางเฉิงเป็นคนดูแล หากมีคนรวยตายอยู่ในเขตของเขาอยู่บ่อย ๆ แล้วคนรวยเหล่านั้นจะยอมได้หรือ?”“คาดว่าคงจะหนีกันไปจนหมดตั้งนานแล้ว!”หลิงอวี๋หัวเราะแล้วเอ่ย “หว่านเอ๋อร์ แนวคิดของเจ้าเป็นความจริง เพียงแต่คับแคบไปเสียหน่อย!”“กระต่ายมิกินหญ้าใกล้รังฉันใด อ๋องซู่ก็มิอาจปล้นคนรวยในปากั๋วโจวได้ฉันนั้น เพราะว่าถิ่นฐานของเขาอยู่ที่นี่
หลิงอวี๋เปิดเผยเรื่องที่มีคนมาเฝ้าดูกับชิงเสวียนก็เพื่อหยั่งเชิงและชักให้นางเผยข้อมูลที่สำคัญกว่าออกมาใช้โอกาสนี้เพื่อดูว่าความสัมพันธ์ของครอบครัวฮูหยินหยางกับอ๋องซู่ว่าแน่นแฟ้นเพียงใดหากฮูหยินหยางรู้ว่าเจี่ยงชิงที่อยู่ข้างกายอ๋องซู่ลอบทำร้ายบุตรีของตน แล้วยอมทนกล้ำกลืนความโกรธนี้ไว้ เช่นนั้นหยางรั่วหลานก็คือคนที่ต้องเสียสละแม้ว่าหลิงอวี๋จะยินดีช่วยนาง แต่หยางรั่วหลานก็มิแน่ว่าจะรอดหากฮูหยินหยางยอมที่จะช่วยลูกสาว และมิเสียดายที่จะต้องกลายเป็นศัตรูกับอ๋องซู่ เช่นนั้นพวกหลิงอวี๋ก็สามารถช่วยได้!เวลาค่อย ๆ ผ่านไปจนถึงเวลาอาหารกลางวัน ลู่ปินก็เข้ามารายงานว่าตระกูลหยางไม่มีความเคลื่อนไหวแม้แต่น้อยและคนที่แอบเฝ้าอยู่หน้าประตูก็ยังมิล่าถอยไปด้วยเช่นกันหลิงหว่านฟังแล้วก็ค่อนข้างผิดหวัง จึงเอ่ยกับหลิงอวี๋ว่า “พี่หญิงหลิงหลิง ข้ามิเชื่อเลยจริง ๆ ว่าฮูหยินหยางจะมิสนใจความเป็นความตายของหยางรั่วหลานได้เช่นนี้!”“นางยังเป็นแม่ของหยางรั่วหลานอยู่นะ มีแม่ที่รู้ว่าลูกสาวตัวเองถูกคนอื่นทำร้ายแล้วยังนิ่งเงียบเช่นนี้ได้อย่างไรกัน!”หลิงอวี๋ยิ้มออกมาเล็กน้อย “ใจเย็น ๆ ก่อน หยางรั่วหลานยังมิต
หลิงอวี๋เห็นเช่นนั้นก็ตะลึงไปเล็กน้อย นางรู้อยู่แล้วว่านางรับใช้ผู้นี้ปลอมตัวมา แต่คาดมิถึงว่านางรับใช้ผู้นี้จะงดงามถึงเพียงนี้รูปลักษณ์เช่นนี้มาเป็นบ่าว ช่างมิยุติธรรมเอาเสียเลย!จากรูปลักษณ์ของนาง หากนางไปที่เมืองหลวงแดนเทพก็ย่อมจะมีอนาคตที่ดีได้เช่นกัน“แม่นางชิงเสวียนช่างงดงามเสียจริง ๆ!”หลิงหว่านเห็นแล้วก็อดมิได้ที่จะชื่นชมชิงเสวียนสีหน้าเรียบนิ่ง แล้วเอ่ยอย่างมิเห็นด้วยว่า “คุณหนูเจียงมิเคยเห็นฮูหยินของพวกเราเจ้าค่ะ หากเคยเห็นก็จะรู้ว่าหน้าตาของข้ามิได้ควรค่าพอให้กล่าวถึงเลยสักนิด!”“นอกเรื่องไปไกลแล้ว ฮูหยินอู่ ฮูหยินต่งได้นำคำพูดของท่านไปบอกฮูหยินของเราแล้วเจ้าค่ะ ฮูหยินของเราให้ความสำคัญอย่างยิ่ง สองวันที่ผ่านมานี้ล้วนให้บ่าวคอยดูแลคุณหนูอย่างใกล้ชิดเจ้าค่ะ!”“และความจริงก็เป็นดังที่ฮูหยินอู่บอกจริง ๆ ไฝที่ด้านหลังของคุณหนูขยายใหญ่ขึ้นแล้วเจ้าค่ะ!”หลิงหว่านอดมิได้ที่จะเอ่ยขึ้นมา “พวกเจ้าแน่ใจหรือว่าขยายใหญ่ขึ้นแล้ว? มิได้มองผิดไปใช่หรือไม่?”ชิงเสวียนเหลือบมองนางแล้วตอบอย่างสุขุม “ฮูหยินของเราให้บ่าวใช้น้ำยาวาดวงกลมไว้บนไฝของคุณหนู ไฝนั้นขยายขึ้นจนเกินวงกลมออกไปแล
ผลไม้ต้นนี้ เมื่อถูกหลิงอวี๋ย้ายไปที่ข้างบ่อน้ำก็ยิ่งเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจวันรุ่งขึ้นเมื่อหลิงอวี๋ตื่นเช้าขึ้นมา สิ่งแรกที่ทำก็คือเข้าไปตรวจดูในมิติ แล้วนางก็เห็นผลไม้ที่ข้างบ่อน้ำมีเถาวัลย์งอกขึ้นมาอย่างแน่นหนา และปกคลุมไปทั่วพื้นดินด้วยหลิงอวี๋ดีใจมาก มิสนใจกินอาหารเช้าและเอาแต่ง่วนอยู่ในมิตินางสร้างโครงให้เถาวัลย์เหล่านี้เพื่อให้เลื้อยไปตามโครงเมื่อสร้างเสร็จแล้ว หลิงอวี๋ก็เหนื่อยจนเหงื่อชุ่มไปทั้งตัวนางมองผลงานของตนอย่างพึงพอใจ เชื่อว่าภายในมิกี่วันนี้ โครงเหล่านี้จะเต็มไปด้วยเถาวัลย์เป็นแน่เพียงแต่มิรู้ว่าผลไม้นี้คืออะไรกันแน่ แล้วจะออกดอกเป็นอย่างไรกันกระทั่งหลิงอวี๋ออกมา เซียวหลินเทียนก็ออกไปแล้วหลิงหว่านนั่งอยู่ในห้องและยกอาหารเช้ามาให้นางแล้ว“พี่หญิงหลิงหลิง ท่านกำลังทำอะไรอยู่หรือ? ข้าเรียกท่านตั้งหลายครั้งเชียว!”หลิงหว่านรู้ว่าหลิงอวี๋อยู่ในมิติ เพียงแต่มิรู้ว่าในมิตินั้นมีอะไรอยู่บ้างนางมีแหวนพระสุเมรุ แต่มิอาจจินตนาการได้ว่ามิติของหลิงอวี๋มีความวิเศษอะไร“ข้ากำลังปลูกผลไม้ของหยวนป๋อ ข้าจะบอกเจ้านะ ผลไม้ต้นนั้นเจริญเติบโตรวดเร็วสุด ๆ เวลาเพ








