LOGINShare
บทที่ 2689
Latest chapter
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2690
เผยอวี้ที่ทำให้หลิงหว่านคิดถึง ขณะนั้นกำลังร่วมมือกับพวกฉินซานและบรรดาคนที่พวกตระกูลใหญ่ส่งมา พยายามขุดลอกเส้นทางน้ำกันอย่างสุดกำลังตามวิธีการของหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียน พวกเขาพบแม่น้ำหงส์ฟ้าสายนั้นแล้ว หลังจากขุดไปได้สองวัน น้ำที่ท่วมอยู่ที่เชิงเขาก็ถูกนำพาไปที่แม่น้ำหงส์ฟ้าเมื่อเห็นว่าน้ำที่ท่วมค่อย ๆ ไหลไปสู่ทางน้ำอย่างช้า ๆ ทุกคนก็ล้วนโล่งใจ คราวนี้กลับบ้านได้แล้วพวกเผยอวี้ยังมิทันได้ยิ้มกว้าง ก็เห็นจงเจิ้งคุนหัวเราะเย็นชา แล้วตะโกนว่า“เผยอวี้ พวกเจ้าเป็นทหารของฉินตะวันตก แต่กลับเข้ามาเป็นสายลับในแดนเทพของข้า ยังมิวางอาวุธลงอีก ยอมจำนนแต่โดยดีเสีย!”สิ้นเสียงตะโกนของจงเจิ้งคุน พวกคนที่ตระกูลใหญ่ส่งมาเหล่านั้นก็พากันชักกระบี่ออกมา แล้วล้อมพวกเผยอวี้ไว้เผยอวี้ตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วยิ้มออกมา “หัวหน้าตระกูลจงเจิ้ง พอหมดประโยชน์แล้วก็จะถีบหัวส่งกันหรือ?”“หากไม่มีพวกเราช่วยท่านขุดลอกเส้นทางน้ำ น้ำที่ท่วมอยู่จะลดลงเร็วเช่นนี้ได้อย่างไร!”“เมื่อพวกท่านผ่านพ้นภัยพิบัติได้ก็ลืมคุณงามความดีของพวกเราเสียแล้ว เนรคุณเห็น ๆ!”จงเจิ้งคุนจึงเอ่ยอย่างดูแคลนว่า “กับพวกสายลับเช่นพวกเจ้า
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2689
เซียวหลินเทียนเห็นท่าทางที่ราวกับเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจของหลิงอวี๋ เขาก็อดมิได้ที่จะยิ้มออกมาเขายื่นมือไปดึงหลิงอวี๋เข้ามาในอ้อมแขน พร้อมหัวเราะเบา ๆ แล้วเอ่ย “ไม่มีศัตรูหรอก!” “ข้าดึงเจ้าไว้ เพราะอยากจูบเจ้าก็เท่านั้น…”ระหว่างที่เคลื่อนพล เนื่องจากข้อกำจัดเรื่องสภาพแวดล้อม เซียวหลินเทียนจึงไม่มีโอกาสได้ใช้เวลากับหลิงอวี๋ตามลำพังเลยโอกาสที่ได้อยู่กับหลิงอวี๋ตามลำพังอย่างยากลำบากเช่นนี้ เซียวหลินเทียนจะปล่อยไปได้อย่างไรกัน! เขาพูดแล้วประทับจูบลงไปอย่างลึกซึ้งการกระทำนี้ เซียวหลินเทียนอยากทำมาตั้งแต่เห็นท่าทางซุกซนของหลิงอวี๋ที่หมู่บ้านตระกูลเหมิงแล้วริมฝีปากของเขาสัมผัสกับริมฝีปากบนของหลิงอวี๋ แล้วแปรเปลี่ยนเป็นบดขยี้อย่างหิวกระหายหลิงอวี๋ตะลึงไปเล็กน้อย นางยื่นมือไปโอบรอบคอเขาไว้และจูบกลับอย่างร้อนแรงนางเข้าใจความรู้สึกของเซียวหลินเทียน ถึงอย่างไรเขาก็เป็นบุรุษทั่วไป การเร่งเดินทางเช่นนี้ นางกับเขาไม่มีโอกาสใกล้ชิดกันเลยริมฝีปากและลิ้นของทั้งสองเกี่ยวกระหวัดเข้าหากัน ยิ่งจูบก็ยิ่งร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆแล้วจู่ ๆ เซียวหลินเทียนก็ปล่อยหลิงอวี๋ ทั้งยังหอบหาย
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2688
เซียวหลินเทียนยิ้มออกมาอย่างเก้อเขินแล้วเอ่ยไปว่า “ถูกลูกดอกอาบยาพิษมาสองอัน ข้าใช้ยาที่เจ้าให้ไว้แก้พิษไปแล้ว มิเป็นกระไรแล้ว!”หลิงอวี๋ยังคงมีท่าทีมิสบายใจและตรวจสอบเซียวหลินเทียนตั้งแต่หัวจรดเท้าสุดท้ายนางจึงได้เอ่ยออกมาอย่างมิพอใจว่า “เหมิงหลิงหลิงผู้นั้นก็โชคดีที่เหมิงซินให้นางกินโจ๊กที่นางวางกู่ใจเดียวกันไปแล้ว!”“มิฉะนั้น ข้าจะชิงไปให้หมูกิน ให้นางรักใคร่กลมเกลียวกับหมูไปตลอดชีวิตเสียเถิด!”เซียวหลินเทียนหัวเราะ แล้วยื่นมือไปโอบเอวหลิงอวี๋เอาไว้ พลางเอ่ยหยอกล้อ“หมูจะมีชีวิตยาวนานถึงเพียงนั้นเชียวหรือ? มิกี่ปีมันก็ตายเสียแล้ว เช่นนั้นกู่ของนางจะมิเสียเปล่าหรือ!”หลิงอวี๋กลอกตา แล้วเอ่ยเจ้าเล่ห์ “เช่นนั้นก็ป้อนให้เต่า แต่เหมิงหลิงหลิงก็มิได้มีชีวิตยืนยาวเท่าเต่าเช่นกัน หากนางตายเร็วเล่า จะมิเป็นการทำร้ายเต่าตัวนั้นหรือ!”เซียวหลินเทียนอดมิได้ที่จะบีบจมูกหลิงอวี๋ และหัวเราะดังลั่น “เหตุใดเจ้าจึงน่ารักเช่นนี้นะ...ช่างเถิด อย่าไปคิดมากถึงเพียงนั้นเลย พวกเรารีบกลับกันเถิด!”ทั้งสองคนจูงมือกัน กระโดดอยู่สองสามครั้ง แล้วหายไปในแสงยามราตรีเหมิงซินมองแผ่นหลังของทั้งสองคนไกลออก
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2687
ภาพนี้มิเพียงแต่จะทำให้หลิงอวี๋เห็นแล้วหวาดกลัวจนใจสั่นเท่านั้น เซียวหลิงเทียนเองก็เป็นเช่นกันแต่ครั้งนี้ หลิงอวี๋มิได้คิดจะห้าม เซียวหลินเทียนเองก็นิ่งเงียบเช่นกันบางที นี่อาจจะเป็นบทสรุปที่ดีที่สุดของเหมิงหลิงหลิงก็ได้กระมัง!นางมองทุกสิ่งว่าไร้ค่า มิแยแสความรักลึกซึ้งของเหมิงซิน มิชอบเหมิงซิน ทั้งยังใส่ร้ายเหมิงซินกับสตรีผู้บริสุทธิ์เหล่านั้นอีก เพื่อนางแล้ว คาดว่าเหมิงซินเองก็ลำบากใจจนมิอาจใช้ชีวิตอย่างปกติได้เช่นกันตอนนี้เหมิงหลิงหลิงยังจะมีเจตนาฆ่าต่อเหมิงซินอีก เหมิงซินมิได้สังหารนางในที่เกิดเหตุนี้ แล้วทำเพียงแค่ให้นางกินโจ๊กที่นางวางกู่ใจเดียวกันไว้เองเช่นนี้เหมิงซินก็หลงเหลือความเมตตาต่อนางไว้แล้วเมื่อเห็นว่าเหมิงหลิงหลิงกินโจ๊กเสร็จแล้ว เหมิงซินก็ยกมือขึ้นกดไปตรงขมับของนาง จากนั้นเหมิงหลิงหลิงก็สลบไปเหมิงซินอุ้มเหมิงหลิงหลิงไว้ แล้วนำตัวนางไปวางไว้บนเก้าอี้อีกด้านหนึ่งหลิงอวี๋ยังมิได้ลงมือ นางอยากดูว่าเหมิงซินจะปฏิบัติต่อเซียวหลินเทียนอย่างไรแล้วก็เห็นเพียงเหมิงซินเดินไปที่ข้างกายของเซียวหลินเทียนอย่างช้า ๆ แล้วมองเซียวหลินเทียนตั้งแต่หัวจรดเท้าเซียวหลิน
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2686
เหมิงซินหัวเราะออกมา “ข้าดีกับเจ้ายิ่งนัก!”“จริง ๆ นะ หลิงหลิง นับตั้งแต่ที่ข้าถูกท่านพ่อบุญธรรมเก็บมาเลี้ยง ข้าก็รู้จักเจ้าแล้ว!”“ข้ามองเจ้าเป็นน้องสาว มีสิ่งใดที่อร่อย หรือสิ่งใดที่น่าสนุก ข้าล้วนหามาให้เจ้าทั้งสิ้น!”“แม้กระทั่งที่เจ้าอยากจับหมาป่ามาเลี้ยงเป็นสัตว์เลี้ยง ข้าเองก็ไปช่วยเจ้าจับโดยมิสนอันตรายเช่นกัน!”เหมิงซินชี้ไปที่แผลเป็นของตนแล้วตะคอกขึ้นมา “เพื่อที่จะช่วยเจ้าจับหมาป่า ข้าจึงได้ถูกแม่หมาป่าตะครุบเสียจนบาดเจ็บ ใบหน้าจึงเสียโฉมเช่นนี้อย่างไรเล่า!”“แต่เจ้า นับจากนั้นเจ้ากลับรังเกียจข้า ทั้งยังดุด่าข้าทั้งในที่ลับที่แจ้งว่าข้าเป็นสัตว์ประหลาดน่ารังเกียจอีก!”หลิงอวี๋ฟังถึงตรงนี้ก็รู้สึกสะเทือนใจขึ้นมา ที่แท้แผลเป็นนี้ของเหมิงซินก็เกิดขึ้นเพราะจะเอาใจเหมิงหลิงหลิงนี่เองฟังจากถ้อยคำของเหมิงซินแล้ว เขาชอบเหมิงหลิงหลิงจริง ๆ บนใบหน้างดงามของเหมิงหลิงหลิงปรากฏร่องรอยของความดูถูกขึ้นมา ซึ่งสิ่งนี้ทำให้หลิงอวี๋ที่อยู่ด้านบนเห็นได้อย่างชัดเจนหลิงอวี๋ยิ้มเยาะออกมา เหมิงหลิงหลิงยังจะว่าเหมิงซินหน้าเนื้อใจเสืออีก ดูจากท่าทีของนางเช่นนี้แล้ว นางก็มิใช่คนดีอะไรนักนี่
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2685
ช่างเป็นสาวน้อยที่งดงามยิ่งนัก!หากเมื่อครู่หลิงอวี๋มิได้ยินมาว่านางคิดจะลงพิษกู่กับเซียวหลินเทียน เมื่อได้เห็นใบหน้าที่ดูใสซื่อบริสุทธิ์เช่นนี้แล้ว นางเองก็คงจะรู้สึกชื่นชอบอยู่บ้างทว่าเมื่อล่วงรู้แล้วว่านางมีเจตนาร้ายต่อเซียวหลินเทียน หลิงอวี๋จะยังรู้สึกดีกับนางได้อย่างไร?นางจึงได้แต่เฝ้ามองอย่างเงียบ ๆก็เห็นเหมิงหลิงหลิงยกถาดใบหนึ่งเข้ามา ในถาดนั้นมีโจ๊กผักอยู่เต็มชาม“พี่ชาย ข้านำอาหารมาให้ท่านแล้ว! ท่านคงหิวแล้วกระมัง?”เหมิงหลิงหลิงเดินไปที่ข้างเตียง กล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเซียวหลินเทียนยังมิทันได้ลืมตา ก็ได้กลิ่นหอมของโจ๊กผักโชยมาแตะจมูก เมื่อได้ยินคำพูดของเหมิงหลิงหลิง เขาจึงลืมตาขึ้น“พี่ชาย ข้าปลดโซ่ตรวนให้ท่านมิได้ ให้ข้าป้อนท่านเถิด!”เหมิงหลิงหลิงนั่งลงข้างเตียง พลางวางถาดลงแล้วยกถ้วยโจ๊กขึ้นเซียวหลินเทียนยังจำได้ว่า ตอนที่ตนกำลังหิ้วกระต่ายอยู่ ก็พลัดตกลงไปในกับดักโดยมิตั้งใจ เขาพยายามจะเหินกายขึ้นมา แต่กลับถูกเด็กสาวตรงหน้านี้ยิงลูกดอกอาบยาพิษใส่ถึงสองดอกท้ายที่สุดจึงทำให้เขาทั่วร่างอ่อนแรงและหมดสติไป“พวกเจ้าเป็นใครกัน?”เซียวหลินเทียนนึกว่าคนที่จับต
You may also like
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ
หิมะที่ปลิดปลิว76.9K viewsบุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง
หิมะที่ปลิดปลิว68.0K viewsฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง
ป่าดอกท้อ32.8K viewsข้าเป็นเซียนอายุ 3,000 ปี
ซูฝ่า226 viewsเพียงแค่ก้าว
ฉู่เฉียว3.3K viewsข้าคือสตรีในกรงขังของทรราชไร้ใจ
Bunmeebooks3.6K viewsเงาจันทราลิขิตบัลลังก์
สิบสามธันวา / กวีสีรุ้ง501 views
