ข้าไม่ขอรับบทเป็นนางเอกที่อ่อนแอ

บทที่ 1ไสหัวไปหลังจากกลับมาที่เรือนของตน เจียงเม่ยก็หยิบพัดทั้งสามขึ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด พบว่าพัดทั้งสามล้วนเป็นพัดที่ทำจากกระดาษเนื้อดีอันขึ้นชื่อของเมืองหลวงทั้งสิ้น นางพยายามขุดคุ้ยความทรงจำของนางเอก จึงได้พบว่าเจียงซูฉีต้องการนำพัดพวกนี้ไปอวดในงานเลี้ยงน้ำชาชมดอกโบตั๋น โดยงานเลี้ยงนี้จัดขึ้นที่จวนท่านเสนาบดีกรมคลัง ซึ่งนางไม่ได้รับอนุญาตให้ไปด้วย'อืม... ไม่เคยวาดภาพซะด้วยสิ จะทำยังไงต่อดีล่ะเนี่ย'เจียงเม่ยหยิบพู่กันขึ้นมาแตะแต้มสีที่สาวใช้จัดเตรียมไว้ให้ ทว่าทันทีที่นางจับพู่กัน จู่ ๆ มือของนางก็ตวัดวาดลวดลายบนพัดอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานก็บังเกิดภาพวาดดอกโบตั๋นสีแดงที่งดงามจับใจ เจียงเม่ยวางพู่กันในมือลงด้วยความตกตะลึง ก่อนจะผุดยิ้มกว้างด้วยความยินดี'อ่า... สวรรค์ไม่ได้ใจร้ายเกินไปสินะ ยังให้สกิลนางเอกติดตัวมาด้วย หึ ๆ อย่างนี้ก็ยิ่งน่าสนุกน่ะสิ'เจียงเม่ยเหยียดยิ้มกว้างด้วยความยินดี นางจัดการวาดภาพดอกโบตั๋นบนพัดนั้นจนแล้วเสร็จ หยิบผลงานของตนเองขึ้นมาดูด้วยความถูกใจ แม้จะไม่มีความรู้เรื่องการวาดภาพ แต่ฝีพู่กันและการลงสีของนางถือว่าลายเส้นมั่นคง รูปวาดมีมิติราวกับมีชีวิตอย่า

บทที่ 3เรื่องเหลวไหลหลังจากพูดคุยถามสารทุกข์สุกดิบจนอาหารที่สั่งไว้มาวางบนโต๊ะ เหอต้าเจิงก็ยังคงทานอาหารเย็นร่วมกับหลานสาว ทั้งสองพูดคุยกันอย่างถูกคอยิ่งนัก ด้วยเจียงเม่ยมีพรสวรรค์ด้านการค้ามิน้อยเลย เมื่อเขาลองหยั่งเชิงนางก็สามารถเสนอความคิดเห็นได้อย่างชาญฉลาด นี่สิถึงจะเหมือนกับสายเลือดของคนตระกูลเหอ "วันนี้ข้าสนุกมากเลยเจ้าค่ะ แต่คงต้องรีบกลับจวนแล้ว ไว้คราวหน้าข้าจะหาทางไปคารวะท่านตาและท่านยายนะเจ้าคะ ส่วนเรื่องนั้น..." ประโยคท้ายนางมีความลังเลไม่แน่ใจ"เจ้าวางใจได้ ข้าจะทำตามที่เจ้าขออย่างไม่มีตกหล่นเลยล่ะ""ขอบคุณท่านลุงมากเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าขอตัวกลับก่อนนะเจ้าคะ""อืม... ไว้พบกันใหม่ วันนี้ข้าเองก็สนุกมากเหมือนกัน"เหอต้าเจิงยกมือขึ้นลูบเรือนผมสีดำขลับของเจียงเม่ยด้วยความเอ็นดู การได้พบหลานสาวอีกครั้งถือว่าเป็นเรื่องดีที่สุด หากว่าเขานำเรื่องนี้ไปเรียนท่านพ่อกับท่านแม่ พวกท่านทั้งสองคงจะดีใจยิ่งนักจวนชินอ๋องภายในห้องหนังสือของจวนชินอ๋อง บุรุษผู้เป็นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ผู้มีดวงตาคมกริบดั่งกระบี่ คิ้วเรียวยาวพาดเหนือดวงตาคู่คม จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากบางเฉียบที่ใ

บทที่ 5โฉมงามร่ำไห้เจียงซูฉีรู้สึกอับจนหนทางเหลือเกิน นางไม่เคยคาดคิดว่าตนเองจะมาเสียรู้ให้กับเจียงเม่ยเช่นนี้ได้ ต้องเป็นเพราะนังเจียงเม่ยต้องการกลั่นแกล้งนางเป็นแน่ ถึงได้วาดนกยวนยางเช่นนี้ ช่างน่าเจ็บใจนัก!"เจ้าไม่ต้องกลัวนะฉีเอ๋อร์ หากเจ้าบอกว่าไม่ได้ทำก็แสดงว่าเจ้าไม่ได้ทำ แต่ว่า... ภาพวาดบนพัดนั้นเจ้าไม่ได้เป็นคนวาดเองหรอกหรือ เช่นนั้นแล้วเป็นผู้ใดวาดเล่า"เสิ่นเยว่สือเข้ามาปลอบสหายด้วยความเห็นใจ ทว่าคำพูดของนางราวกับกำลังจะประกาศให้ทุกคนรับรู้ว่าเจียงซูฉีเป็นสตรีโกหก ชื่อเสียงอันดีงามที่สั่งสมมานาน เห็นทีจะต้องมัวหมองในวันนี้เสียแล้ว"ข้า ข้า ฮือ ๆ หม่อมฉันไม่รู้จริง ๆ เพคะว่ารูปนกยวนยางนั้นเป็นฝีมือของผู้ใด ด้วยตอนหม่อมฉันวาดรูปก็มีเพียงสาวใช้ และ และพี่หญิงใหญ่เท่านั้นเพคะ" เจียงซูฉีจะไม่ยอมรับเป็นอันขาดว่านางนั้นไม่ได้เป็นคนวาดรูปเอง มิเช่นนั้นคงได้ถูกผู้คนหัวเราะเยาะเป็นแน่ มีเพียงแค่ทางเดียวคือการโยนความผิดทั้งหมดให้กับเจียงเม่ย เสิ่นเยว่สือเอ่ยถาม "เช่นนั้นนี่ก็เป็นฝีมือของคุณหนูใหญ่เจียงหรือ""ข้าไม่แน่ใจ บางทีอาจจะเป็นคนอื่นก็ได้" เจียงซูฉีหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็

บทที่ 7ความอบอุ่นที่ไม่ได้สัมผัสมานานหลังจากเหตุการณ์ที่เจียงซูฉีถูกลงโทษ คนที่เหลือยกเว้นสองแม่ลูกก็ได้พากันไปยังห้องหนังสือของเจียงลู่ โดยการทำสัญญากู้ยืมเงินเป็นจำนวนเงินถึงหนึ่งแสนตำลึงทอง เจียงเม่ยที่ได้ยินเรื่องนี้อยากจะเข้าไปคัดค้าน ทว่าจางหยุนผิงกลับลอบกระซิบบอกความนัยกับหลานสาว"วางใจเถิด เงินจำนวนนี้จะไม่เสียเปล่าอย่างแน่นอน"เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจียงลู่จึงปล่อยให้เจียงเม่ยได้สนทนากับท่านตาและท่านยานตามลำพัง ซึ่งเจียงเม่ยได้เชื้อเชิญผู้อาวุโสทั้งสองไปนั่งรับลมที่ศาลาริมสระบัว พร้อมกับสั่งให้บ่าวนำขนมและน้ำชามาต้อนรับเป็นอย่างดี"ท่านตาท่านยาย หลานคิดถึงจังเลยเจ้าค่ะ พวกท่านทั้งสองสบายดีหรือไม่เจ้าคะ"เจียงเม่ยคล้ายกับเด็กน้อยในวันวาน ใบหน้างามที่ยังคงมีรอยแดงแย้มยิ้มอย่างน่าเอ็นดู ผู้อาวุโสทั้งสองเห็นเช่นนั้นต่างพากันหัวเราะร่วน เอื้อมมือไปลูบศีรษะของหลานสาวอย่างรักใคร่"ตาสบายดี แล้วเจ้าเล่า อยู่ที่นี่คงลำบากมิน้อยเลยสินะ""ลำบากกายไม่เท่าลำบากใจหรอกเจ้าค่ะ อีกไม่นานหลานก็จะได้ออกไปจากที่นี่แล้ว""จริงสินะ ตอนนี้เจ้าก็อายุ 18 แล้ว ถึงวัยที่จะต้องออกเรือนเสียท

บทที่ 9ทำไมถึงเป็นท่านสารถีเอ่ยเตือนเจียงเม่ยเพียงชั่วลมหายใจเดียว รถม้าที่นางนั่งมาพลันพลิกคว่ำทันที หญิงสาวพยายามขดตัวนั่งลงกับพื้น ใช้มือปิดศีรษะของตนเองเอาไว้ เมื่อรถม้าหยุดนิ่งลงก็มีโจรป่าที่มีใบหน้าโหดเหี้ยมเข้ามาลากตัวนางออกไปจากรถม้า "รีบมากับข้า!""ปล่อยข้านะ แม่รอง น้องรองช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ กรี๊ดดด"เจียงเม่ยกรีดร้องเสียงดังลั่นด้วยความตกใจกลัว ทว่าสองแม่ลูกที่ได้รับการอารักขาจากบ่าวในเรือนกลับทำหน้าตาแย้มยิ้มด้วยความยินดี ก่อนจะแสร้งร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร"เม่ยเอ๋อร์ของแม่ พวกเจ้ารีบไปช่วยนางซะสิ""ขอรับฮูหยินใหญ่"เคล้ง เคล้ง โครม!!ทว่าบ่าวชาวพวกนั้นมิอาจต่อกรกับเหล่าโจรป่าที่โหดเหี้ยมได้ สุดท้ายเจียงเม่ยก็ถูกโจรป่าลากไปตามทางอย่างน่าสงสาร "โธ่! เม่ยเอ๋อร์ พวกเจ้ารีบส่งคนไปแจ้งทางการเดี๋ยวนี้ เร็วเข้าสิ! หากเม่ยเอ๋อร์เป็นอะไรไปพวกเจ้าก็เตรียมตัวตายได้เลย" หลี่หลินถงยกชายแขนเสื้อขึ้นมาปิดปากที่กำลังยกยิ้มด้วยความสาสมใจ ขณะที่เจียงซูฉีมีสีหน้าที่ตกตะลึง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้าง เมื่อเห็นว่าเจียงเม่ยที่นางเกลียดชังกำลังตกอยู่ในอันตราย"ท่านแม่ เรารีบกลับจวนกั