บทที่ 272

เซียวหลินเทียนด่าอย่างโมโหว่า “ท่านอาลักษณ์หลิง ท่านยังคือบิดาของหลิงอวี๋รึ?”

“หมอหลวงจางให้ประโยชน์เจ้ามากเท่าไร เจ้าถึงช่วยคนนอกมิช่วยญาติเช่นนี้?”

หลิงเสียงเซิงคอแข็งตรงเอ่ยเรียก “ท่านอ๋องอี้ กระหม่อมหยัดยืนเท็จจริงมิช่วยญาติ! เดิมทีก็มิใช่หลิงอวี๋ช่วยพ่อกระหม่อม กระหม่อมจักมิขาดจิตสำนึกพูดปด!”

เซียวหลินเทียนหัวเราะเคืองขุ่นพลางตะโกน “ช่างเป็นวาจามิขาดจิตสำนึกซะจริง!”

“หลิงอวี๋ เจ้ามาบอกทุกคน เจ้าช่วยท่านอดีตเสนาบดีเช่นไร?”

หลิงอวี๋โดนหลิงเสียงเซิงทำรู้สึกผิดหวังเช่นกัน เจ้าพ่อแย่คนนี้จนตอนนี้ยังคิดเอาผลงานให้หมอหลวงจาง!

หมอหลวงจางให้ผลประโยชน์เขามากเท่าใดกันแน่?

“ท่านปู่ล้มขาหักเนื้อเยื่อได้รับบาดเจ็บ! ตามขั้นตอนรักษาทั่วไปคือจัดการแผลแบบนี้ จำเป็นต้องทำความสะอาดขูดเนื้อเสียออก หลีกเลี่ยงแผลเปื่อยติดเชื้อ!”

หลิงอวี๋หัวเราะเยือกเย็นชี้ถาดยาข้างเตียงที่ยังไม่ได้เก็บกวาด

“ในถาดเป็นเนื้อเสียที่หม่อมฉันช่วยท่านปู่ขูดทำความสะอาด! เดิมทีหมอหลวงจางมิได้ขูดออก เขารักษาแผลท่านปู่เช่นนี้ไม่มีทางหายได้เด็ดขาดเพคะ!”

ทุกคนมองตามทิศของนิ้วมือหลิงอวี๋ก็เห็นเนื้อเสียขาวเหลืองประปรายในถาด