25 ตลาดเช้าและสองเรา

ม่านอวี้อันไม่มีปัญหาเมื่อต้องนั่งซ้อนท้ายรถจักรยานยนต์คันใหญ่ ส่วนแจ็คสันก็ไม่ได้เอาเปรียบเธอ เขาขับรถสุภาพไม่มีฉวัดเฉวียน แต่มันน่าหวาดเสียว เมื่อเธออยากไปให้ถึงเมืองใหม่เร็ว ๆ จึงตบไหล่เขาและออกคำสั่งไม่หยุด ชายหนุ่มเลยบิดคันเร่งพาเธอมุ่งหน้าไปราวกับจะเหาะเหินเดินอากาศได้ กระนั้นการเดินทางก็ใช้เวลาเกือบสี่สิบนาที

ตลาดเมืองใหม่คึกคักตั้งแต่ช่วงหลังเที่ยงคืน ม่านอวี้อันเลยคิดว่าเธอมาช้าอยู่สักนิด ยามนี้ฟ้าเริ่มสว่าง ผู้คนหนาตา มีบางครั้งต้องเดินเบียดเสียดกัน แต่ให้ความรู้สึกสนุกสนานราวกับเธอได้ย้อนกลับสู่ช่วงวัยเด็ก

หญิงสาวเพลินใจเป็นอย่างมากที่ได้ออกมายืดเส้นยืดสายและดูผู้คนใช้ชีวิตจริง ๆ ในโลกยุคปีค.ศ.1986 ซึ่งฝ่ายแจ็คสันเป็นไกด์นำทางที่ยอดเยี่ยม เดินดูของอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง ท้องเธอก็ร้องจ๊อก ๆ ฝ่ายชายหนุ่มจึงหัวเราะอย่างเขินอาย นั่นเป็นเพราะเขาก็ยังไม่ได้กินอาหารมื้อจริงจังตั้งแต่เมื่อวาน

แจ็คสันอมยิ้มในสีหน้า ดวงตาเขามีประกาย จนบางทีทำให้ดูเหมือนเซียงเจียวยามต้องการขอของอร่อย ๆ กินจากม่านอวี้อัน

“อาหมวย เธอหิวเหมือนฉันไหม” เขาไม่อยากให้เธ