บทที่ 18

ลิ้นเล็กๆ ของเธอสอดเข้าไปในปากของเขาก่อนจะร้อยรัดเกี่ยวกับลิ้นของเขา ภวินท์ยังตั้งตัวไม่ติดในตอนแรกแต่เมื่อเขาตั้งสติได้เขาก็เป็นฝ่ายรุกเธอกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ทำเอาภีรดาวาบหวามที่ช่องท้องขึ้นมาทันที

“อือ” เสียงครางของเธอหลุดออกมาเป็นระยะ เพราะรู้สึกเสียวซ่านจากแรงจุมพิตของเขา

“อย่าริอ่านเล่นกับไฟ” เขาพูดเสียงแหบพร่าเมื่อถอนริมฝีปากออกและจ้องลึกลงไปในดวงตาของเธอ

“ฉันก็แค่จะขอบคุณนาย” ภีรดาไม่ยอมหลบตาเขา

“ถ้าเป็นคนอื่นจะทำแบบนี้หรือเปล่า” เขาถามอย่างไม่พอใจ

“แล้วคิดว่าจะทำไหมล่ะ” เธอถามอย่างท้าทาย

“ก็ลองทำดูสิ” เสียงเขาพูดเหมือนข่มขู่

“นายไม่มีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน”

คำพูดนั้นทำให้ภวินท์ต้องกระแทกริมฝีปากลงบนริมฝีปากของเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้นุ่มนวลอ่อนหวานเหมือนครั้งแรก เขากดกระแทกลงมาจนภีรดารู้สึกเจ็บแต่ก็ไม่ยอมแพ้เขา เธอกลับพยายามตอบโต้เขาด้วยการจูบตอบกลับไปอย่างอ่อนหวานอีกครั้งจนภวินท์ลืมตัวและจูบเธออย่างอ่อนโยนเหมือนเช่นคราวแรก

“ยัยตัวแสบ” เขาพูดเหมือนคำรามหลังจากถอนริมฝีปากออกมาอีกครั้ง ภีรดากลับยิ้มอย่างมีความสุข

วราลีนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างในตอนดึกของค่ำคืนนี้ ดวงดาวในท้องฟ้ายามค่ำคืนแข่งกันกะพริบแสงอย่างสวยงาม อะไรบางอย่างทำให้นึกถึงใครคนหนึ่งที่อยู่ไกลแสนไกล ตั้งแต่เขาไปเรียนต่อข่าวคราวของเขาก็เงียบหายไป ป่านนี้เขาจะเป็นอย่างไรนะ คงกำลังมีความสุขอยู่กับสาวๆ ตามประสาเขานั่นแหละ เธอน่าจะดีใจไม่ใช่เหรอเพราะไม่มีใครมาตามหาเรื่องและก่อกวนเธอแต่วราลีกลับทรมานใจอย่างประหลาดเมื่อไม่ได้พบหน้าเขา

เช้านี้วราลีตื่นสายมากกว่าปกติ เพราะเมื่อคืนนอนดึกเธอรีบวิ่งขึ้นไปตึกเรียนเพราะเลยเวลาเรียนไปเกือบห้านาทีแล้ว

โครม!

แรงปะทะกับอะไรบางอย่างทำให้วราลีล้มลงไปนั่งกับพื้นพร้อมทั้งแว่นตาของเธอที่กระเด็นตกไปอีกทาง

“ขอโทษครับ” หม่อมหลวงพิษณุพูดในขณะที่เข้าไปประคองวราลีให้ลุกขึ้นและช่วยเธอเก็บหนังสือที่ตกเกลื่อนอยู่ที่พื้น

“เอ้อไม่เป็นไรค่ะ” วราลีตอบอย่างเกรงใจเพราะเธอเป็นฝ่ายผิดที่ไม่ได้ดูทางให้ดีเนื่องจากความรีบร้อนของเธอ

พิษณุรู้สึกแปลกใจเมื่อหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาพูดแต่ไม่ได้มองหน้าเขาราวกับมองไม่เห็นเขา เขาเพ่งมองใบหน้ารูปหัวใจของเธออย่างตกตะลึงนิดๆ เพราะผู้หญิงคนนี้มีอะไรดึงดูดใจเขาอย่างประหลาด

“เอ้อขอโทษนะคะคือคุณเห็นแว่นของไหมหรือเปล่าคะ” คำถามของเธอทำให้เขาหายสงสัยในที่สุด

พิษณุมองหาแว่นให้กับเธอก่อนที่จะเดินไปหยิบมันมา แว่นอันนั้นมีรอยร้าวที่เกิดจากแรงกระแทกตอนที่ตกกับพื้นนั่นเอง เขาก้มลงมองมันก่อนส่งคืนให้เธอ

วราลีรับมันคืนมาจากเขาและใส่มันกลับไปเธอมองเห็นเขาชัดขึ้นทันที

“ผมขอโทษอีกครั้งนะครับที่ชนคุณและทำให้คุณต้องเจ็บตัวแถมแว่นยังแตกด้วย” พิษณุบอกอีกครั้งหลังจากที่เธอสามารถมองหน้าเขาได้ชัดขึ้น

“ไหมผิดเองค่ะไม่เป็นไร แต่ว่าไหมต้องไปแล้วล่ะค่ะเลยเวลาเรียนของไหมมานานแล้ว” วราลีรีบผละจากไปเมื่อนึกได้ว่าเธอต้องรีบไปเรียน

วราลีมานั่งในห้องอย่างรีบร้อนแต่ก็รู้สึกโล่งใจเมื่ออาจารย์ยังไม่เข้าสอน เธอรู้สึกรำคาญตัวเองเล็กน้อยที่มองผ่านแว่นไม่ชัดเจนเหมือนทุกวันเพราะวันนี้แว่นของเธอมีรอยร้าวมาบดบัง ทำไงได้ก็ซุ่มซ่ามเองนี่นะวราลีแอบบ่นตัวเองในใจ

อาจารย์พิเศษเดินเข้ามาในห้องทำให้นักศึกษาทุกคนเงียบไปทันที ความหล่อของเขาสะกดนักศึกษาให้ตกตะลึงได้ชั่วขณะ

“สวัสดีครับนักศึกษาทุกคน ผมพิษณุนะครับเป็นอาจารย์พิเศษของเทอมนี้ครับ” จบคำแนะนำตัวของเขาก็ตามมาด้วยเสียงฮือฮาของนักศึกษาสาวๆ ที่หันไปซุบซิบและยิ้มอย่างพอใจกับความหล่อของเขา

พิษณุมองมาเห็นวราลีนั่งนิ่งๆ อยู่คนเดียวเขายิ้มให้เธอก่อนจะก้มหัวให้อย่างทักทาย เพื่อนๆ หลายคนมองมายังวราลีเป็นตาเดียวทำให้เธอขยับตัวอย่างอึดอัด ใครจะไปคิดว่าคนที่เธอเดินซุ่มซ่ามชนเขาเมื่อสักครู่จะมาเป็นอาจารย์สอนเธอ

“เดี๋ยวครับไหม” พิษณุเรียกเธอเอาไว้หลังจากเลิกเรียน

“คะอาจารย์” วราลีพูดกับเขาอย่างเกรงใจ

“แว่นของไหมผมขอเอาไปซ่อมให้นะครับ” เขาบอกและยิ้มให้เธอย่างอบอุ่น

“ไม่เป็นไรค่ะอาจารย์ ไหมจัดการเองเรื่องนิดเดียว”

“เรียกผมว่าพี่ณุก็ได้ครับ อย่าเรียกว่าอาจารย์เลย”

“เอาไว้ไหมเรียนจบแล้วค่อยเรียกดีกว่านะคะ เรียกตอนนี้บาปแย่เลย”

ประโยคนั้นของเธอทำให้เขายิ้มอย่างเอ็นดู ท่าทางเงียบๆ และนิ่งๆ ของเธอยิ่งชวนให้เขาอยากค้นหาตัวตนของเธอพิษณุบอกตัวเองแบบนั้น แว่นตาอันหนาที่ปิดบังดวงตาเธออยู่ไม่ได้ทำให้ความน่ารักของเธอน่ารักลดลงเลยแต่ในยามที่ไม่มีแว่นอันนี้อยู่บนใบหน้าของเธอก็ยิ่งทำให้เธอน่ารักมากขึ้นไปอีก

“หน้าไหมมีอะไรติดอยู่หรือเปล่าคะอาจารย์”

“เปล่าครับผมขอโทษนะ” พิษณุหัวเราะเก้อๆ เมื่อเผลอเพ่งมองเธอจนเธอจับได้

ภีรดาเดินเข้ามาหาวราลีในห้องเรียนหลังจากที่เห็นเพื่อนๆ ของวราลี เดินลงไปจากตึกแล้วแต่ยังไม่เห็นวราลีเดินลงไป

“ไหม” ภีรดาส่งเสียงเรียกมาจากหน้าห้องก่อนที่จะเดินเข้ามาในห้อง แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อพบว่าวราลีไม่ได้อยู่คนเดียว

“พิมเอ้อขอโทษด้วยที่ปล่อยให้รอ นี่อาจารย์พิษณุ อาจารย์พิเศษของไหมจ้ะ” เธอแนะนำพิษณุให้กับภีรดารู้จัก ภีรดายกมือไหว้ทำความเคารพเขาตามมารยาท พิษณุกล่าวทักทายภีรดาสักครู่หนึ่งก่อนจะขอตัวออกไป

“อาจารย์คนนี้หล่อจังเลยนะไหม” ภีรดาชวนคุยเมื่อพิษณุเดินออกไปจากห้องแล้ว

“งั้นเหรอจ๊ะ”

“ดูท่าทางเขาสนิทกับไหม ไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่” ภีรดาซักอย่างอยากรู้

“เมื่อเช้านี่เองจ้ะ ไหมซุ่มซ่ามชนเขา”