บทที่ 17

วราลีถามเมื่อสังเกตได้ถึงความเงียบขรึมของภวินท์ที่มากขึ้นกว่าเดิม ถึงเขาจะพยายามซ่อนมันไว้แค่ไหนแต่ด้วยความสนิทสนมระหว่างเธอกับเขา ทำให้วราลีรู้ว่าภวินท์กำลังมีอะไรอยู่ในใจ

“ยังไงล่ะไหม” ภวินท์ถามวราลีกลับไป

“พี่ไก่ไม่สบายใจเรื่องอะไรคะ”

“เปล่านี่พี่ก็ปกติดี”

“ค่ะไหมรู้ว่าพี่ไก่คงไม่คิดจะบอกไหม” เธอพูดอย่างเข้าใจในความเป็นตัวตนของภวินท์

ภีรดาเดินมาหาวราลีที่ตึกที่เป็นคณะเรียนของวราลี ภีรดาถอยหลังกลับทันทีที่เห็นภวินท์นั่งอยู่ตรงนั้น

“พิม” เสียงเรียกของวราลีทำให้ภีรดาต้องหันกลับไป

“พิมเอาของมาให้” เธอพูดกับวราลีโดยไม่ได้มองภวินท์เหมือนเช่นทุกครั้ง

“ขอบใจจ้ะ เดี๋ยวพิมนั่งคุยกับพี่ไก่รอก่อนนะ ไหมมีเรียนอีกชั่วโมงเดียวเดี๋ยวมา” วราลีบอกพร้อมทั้งลุกขึ้นเก็บหนังสือก่อนจะเดินเข้าไปในตึกเพราะได้เวลาเรียนของเธอพอดี

ภีรดาอยากจะหนีหน้าคนเย็นชาที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเธอนี่ซะเหลือเกิน แต่เธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอจงใจหลบหน้าเขา

“ถ้านายอึดอัดกับการที่จะเห็นหน้าฉันก็ไปได้เลยนะ” ภีรดาเป็นฝ่ายพูดก่อน

“รู้ด้วยเหรอว่าทำให้คนอื่นอึดอัด” ภวินท์พูดเยาะๆ เขานึกอยากจะหัวเราะตัวเองที่เกิดอยากจะต่อปากต่อคำกับภีรดาขึ้นมาทั้งๆ ที่ปกติเขารำคาญเธอด้วยซ้ำไป

“ฉันไม่ได้โง่นี่ที่จะดูไม่ออกว่านายรำคาญฉัน”

“งั้นเหรอ” เขาพูดอย่างยียวน

“นายไม่ต้องห่วงหรอก ต่อไปถ้าไม่จำเป็นฉันจะไม่ไปให้นายเห็นหน้าอีก” เธอพูดอย่างพยายามจะบังคับน้ำเสียงให้เป็นปกติ

“พูดพอหรือยัง” ภวินท์พูดเสียงเฉียบขาดก่อนจะมองหน้าเธอนิ่งๆ

“ใช่ฉันมันน่ารำคาญ ไหนจะสู้พี่เกษของนายได้” ภีรดาอดที่จะประชดไม่ได้ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้อยากเอ่ยชื่อนี้เลยสักนิด เพราะทุกครั้งที่เอ่ยชื่อของแก้วกานต์ เธอรู้สึกเหมือนถูกเข็มเป็นพันๆ อันทิ่มแทงหัวใจทุกครั้ง

เสียงโทรศัพท์ของภีรดาดังขึ้นขัดจังหวะการโต้เถียงของทั้งคู่ ภีรดาดูเบอร์ที่โทรเข้ามาก่อนจะแสร้งยิ้มเหมือนดีใจเต็มที่

“ค่ะพี่แทน”

น้ำเสียงที่เรียกรัฐศาสตร์อย่างอ่อนหวานของภีรดากระทบโสตประสาทของภวินท์อีกครั้ง เธอปรายตาไปทางเขานิดหนึ่ง ภีรดาบอกตัวเองว่าคงตาฝาดไปแน่ๆ ที่รู้สึกว่าภวินท์หน้าตึงไปทันที

“ไปทานข้าวเย็นกับพี่นะครับพิม”

“พิมจะไปทานข้าวบ้านเพื่อนน่ะค่ะ พี่แทนไปด้วยกันได้ไหมล่ะคะ” ภีรดาพูดตอบเขาไปอย่างอ่อนหวาน

“ได้ครับ” รัฐศาสตร์รับปากอย่างดีใจก่อนจะวางสายไป

ภีรดาวางสายจากรัฐศาสตร์ไปแล้วแต่ยังคงยิ้มเหมือนมีความสุขมากซะเหลือเกิน ภาพนั้นทำให้ภวินท์รู้สึกขัดหูขัดตาและหงุดหงิดได้อีกครั้ง

“กลัวคนเขาจะไม่รู้หรือไงว่ามีความสุข”

“นายว่าอะไรนะ” ภีรดาแกล้งถามเหมือนไม่เข้าใจความหมายของเขา

“อย่ามาทำให้ไหมต้องใจแตกไปด้วยอีกคนจะดีกว่า”

ที่แท้เขาก็ห่วงวราลี ภีรดาถอนหายใจอย่างผิดหวังเพราะแอบคิดไปว่าเขาอาจจะนึกหวงเธอขึ้นมาบ้าง

“ฉันทำอะไรก็ไม่เคยดีเลยใช่ไหมในสายตานาย”

ภีรดาพูดอย่างน้อยใจอีกครั้ง ทำไมมันถึงเจ็บอย่างนี้นะเมื่อรู้ว่าภวินท์ไม่ได้ใยดีเธอเลย ทั้งๆ ที่เจ็บมากี่ครั้งๆ ต่อกี่ครั้งเธอก็ไม่เคยที่จะชินกับมันเสียที

วราลีซึ่งเพิ่งเรียนเสร็จและกลับลงมาหาทั้งสองคนในตอนนั้นทำให้บรรยากาศลดความตึงเครียดลดลงไปชั่วขณะ ทั้งหมดมาที่บ้านของวราลีหลังจากนั้นพร้อมกับรัฐศาสตร์ที่ตามมาสมทบ

วราลีเข้าครัวทำอาหารเอง เพราะวันนี้พ่อและแม่ของเธอไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัด ภีรดาอาสาเข้าไปช่วยโดยมีรัฐศาสตร์อาสาเข้าไปช่วยอีกคน ในขณะที่ภวินท์เลี่ยงไปนั่งรออยู่ข้างนอกคนเดียว

“แย่จังน้ำมันพืชหมด” วราลีบ่นเมื่อน้ำมันพืชที่จะใช้ทำปลาทอดหมดโดยที่เธอไม่ได้ซื้อมาเผื่อไว้

“งั้นเดี๋ยวผมพาไปซื้อดีกว่าครับ” รัฐศาสตร์อาสา

วราลีและรัฐศาสตร์ออกไปข้างนอก ทิ้งให้ภีรดาอยู่ในครัวคนเดียว ภวินท์เดินเข้ามาดูเห็นท่าทางเก้ๆ กังๆ ของคุณหนูผู้ที่ซี่งไม่เคยเข้าครัวแต่ทำเป็นเก่งทำโน่นทำนี่แล้วก็อดขำไม่ได้

“นายหัวเราะอะไร” ภีรดาหันไปเห็นและแหวใส่เขาทันที

“หัวเราะคนที่ทำอะไรไม่เป็นแต่ยังอวดดี”

“นายว่าฉันเหรอ”

“ว่าไหมล่ะมั้ง” เขาย้อน

“โอ๊ย” อยู่ๆ ภีรดาก็ร้องขึ้น พร้อมกับวางมีดที่กำลังหั่นผักลงทันที ภวินท์รีบถลันเข้าไปดูทันที

“เห็นมั้ยล่ะ” เขาบ่นๆ ก่อนจะจับมือเธอทีกำลังมีเลือดไหลออกมาไปที่อ่างล้างจานและเปิดน้ำล้างเอาเลือดที่ติดมือเธออยู่ออกไป

“เจ็บนะ” ภีรดาโวยวาย แต่ภวินท์ไม่ได้สนใจก่อนจะดึงมือเธอให้เดินตามเขาออกไปข้างนอกและเดินไปหยิบกล่องอุปกรณ์ทำแผลมา

“อยู่นิ่งๆ” เขาเอ็ดเธอเมื่อภีรดาไม่ยอมอยู่นิ่งๆ

ภวินท์ทำแผลให้เธออย่างตั้งใจ สัมผัสของเขาอ่อนโยนจนภีรดาต้องยอมหยุดนิ่งให้เขาปฐมพยาบาลให้ เธอมองสีหน้าเขาในยามนี้อย่างตื้นตันทั้งๆ ที่สีหน้าเขายังดูมึนตึงแต่สัมผัสที่อ่อนโยนของเขาทำให้ภีรดาต้องแอบซึมซาบเอาความรู้สึกในตอนนี้ไว้อย่างเต็มหัวใจ

“เสร็จแล้ว” เขาบอกหลังจากที่ปิดแผลด้วยพลาสเตอร์ยาให้เธอเสร็จแล้ว

“คราวหลังก็ระวังหน่อยล่ะ” ภวินท์ยังบ่นเธอต่อ แต่เขาแทบช็อกที่อยู่ๆ ภีรดาก็ยกมือขึ้นโอบรอบคอเขาและกดริมฝีปากของเธอลงมาบนริมฝีปากของเขา เธอจูบเขาอย่างเรียกร้องการตอบสนองเท่าที่ประสบการณ์ที่เธอเคยมีสอนเธอ