ตอนที่ 6 - 1 คู่แข่งตั้งแต่วัยเด็ก

เสียงหัวเราะของเด็กหญิงวัยเก้าขวบสร้างความรู้สึกรำคาญภายในจิตใจของเธออยู่ไม่น้อย หุ้ยหรูหรูไม่เคยคิดว่าเธอจะด้อยกว่าใครในเมืองแอล

เพราะที่บ้านก็ร่ำรวย มีธุรกิจสืบทอดมาจากคุณตาคุณยายที่บิดาเข้าไปบริหารแทน ถึงแม้บิดาจะเป็นคนต่างเมืองและเป็นคนที่มารดาไม่ได้รักมาตั้งแต่ต้น แต่เขาก็รักเธอและมารดาของเธอ

“ฉันมีอะไรด้อยไปกว่าเธออย่างนั้นหรอ...” เสียงเล็กดังออกมาก่อนที่จะเดินจากไป

หลินซูหนี่ว์ได้รับเลือกจากคณะครูให้ไปเดินถือป้ายในงานกีฬาสีของเขต ซึ่งเป็นตัวแทนของโรงเรียน ในวัยเด็กเธอนั้นไม่ค่อยชอบแสดงออกสักเท่าไหร่

แต่ที่ต้องทำเพราะไม่อยากให้มารดาเสียหน้า เพราะคำว่าลูกสาวอดีตซุปตาร์มันค้ำคอเธออยู่ เธอจึงยอมรับการตัดสินใจของคณะครูที่มักจะเลือกเธอให้เป็นตัวแทนของโรงเรียนในทุกๆ ครั้ง

“ดีใจด้วยนะน้องน้อย” ซือลู่เหลียนเดินเข้ามาหาและนั่งลงข้างๆ หลินซูหนี่ว์ที่กำลังนั่งรับประทานอาหารอยู่กับกลุ่มเพื่อนอยู่

“พี่ลู่เหลียนอะ ซูหนี่ว์ไม่ได้อยากทำเลยค่ะ คุณลุงไปบอกพวกคุณครูยังไงคะ พวกเขาถึงไม่เลือกพี่ บอกคุณลุงให้ช่วยไปพูดกับพวกคุณครูให้ซูหนี่ว์บ้างได้ไหมคะ”

เด็กหญิงวัยสิบปีเอ่ยถามพี่สาววัยสิบสามปีขึ้นมาด้วยความสงสัย เพราะทุกทีนั้นจะเป็นซือลู่เหลียนทำหน้าที่นี้มาโดยตลอด และไม่วายที่จะขอร้องให้พี่สาวไปบอกบิดาของเธอให้มาช่วยพูดให้กับตนเองบ้าง

“ก็เพราะพี่ไม่ชอบยังไงล่ะจ๊ะ แต่พี่ว่างานนี้เหมาะกับน้องน้อยดีนะ รู้ตัวหรือเปล่าว่าเราน่ะเหมือนสตาร์ดวงน้อยๆ เลย โตมาเราต้องตามรอยคุณน้าซือซือนะ” เด็กหญิงวัยสิบสามปีเอ่ยออกมาพรางยื่นมือไปลูบลงบนศีรษะของเด็กหญิงอย่างเอ็นดู

“อึ๋ย....... ไม่เอาหรอกค่ะ ซูหนี่ว์ไม่ชอบเป็นที่รู้จัก อยากอยู่แบบเงียบๆ มากกว่า”

เด็กหญิงที่ไม่คิดว่าอนาคตจะกลายไปเป็นซุปตาร์ชื่อดังรีบปฏิเสธออกมาจนพี่สาวยิ้มกว้าง

“ตอนนี้น้องน้อยยังเด็กอยู่ อาจจะยังไม่รู้ตัวว่าเราชอบอะไร แต่พอโตขึ้นเราก็จะรู้เองแหละจ้ะ” ซือลู่เหลียนในวัยสิบสามปีเอ่ยออกมาราวกับว่ารู้อนาคต

“แล้วพี่ลู่เหลียนชอบอะไรล่ะคะ” เด็กน้อยอดที่จะเอ่ยถามพี่สาวออกมาไม่ได้

“พี่ชอบถ่ายรูป ชอบไปเที่ยวและเก็บภาพความทรงจำด้วยกล้อง”

ซือลู่เหลียนตอบพร้อมกับแววตาที่ฉายแสงแห่งความสุขออกมา เด็กหญิงตัวน้อยส่งยิ้มให้พี่สาวพราง คิดชื่นชมว่าพี่สาวนั้นมีความใฝ่ฝันแล้ว หากแต่ตัวเธอนั้นคงยังเด็กเกินไป ความฝันในหัวของเธอตอนนี้มีเพียงเมื่อโตไปแล้วจะเป็นเธอจะไปเป็น ‘เจ้าสาวของซือลู่ชิง’

วันงานกีฬาเขตที่หลินซูหนี่ว์ต้องเดินถือป้ายให้โรงเรียนก็มาถึง เพียงแต่ว่าเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นเมื่อเด็กหญิงวัยสิบขวบเดินไปเหยียบเศษแก้วแตกที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนจนทำให้เจ็บเท้าเดินไม่ไหว

ซือลู่ชิงที่รู้ว่าแม่น้องน้อยเกิดอุบัติเหตุก็รีบไปหาเธอทันที เขาเป็นคนอุ้มร่างเล็กไปที่ห้องพยาบาลด้วยตนเองจนเด็กสาวหลายๆ คนรู้สึกอิจฉาเด็กหญิงที่ถูกคุณชายใหญ่ซือลู่ชิงนั้นอุ้ม แต่ก็ทำได้เพียงเท่านั้นเพราะทุกคนต่างก็รู้ดีว่าเด็กหญิงนั้นสนิทกับครอบครัวตระกูลซือแค่ไหน

งานวันนั้นตัวแทนอย่างหุ้ยหรูหรูจึงได้ทำหน้าที่แทน แม้จะรู้สึกสะใจแต่ก็อดที่จะรู้สึกอิจฉาไม่ได้ที่เด็กหญิงมีซือลู่ชิงคอยดูแล ทำให้เธอไม่ค่อยมีสติกับการเดินถือป้ายเท่าไหร่ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มออกมากับมีความรู้สึกขุ่นหมองอยู่ภายในใจ

หลินซูหนี่ว์มารู้เรื่องในภายหลังว่าเหตุการณ์กลั่นแกล้งที่เธอเคยพบเจอทั้งหมดตั้งแต่สิบขวบจนถึงสิบสองขวบที่โรงเรียนประถมแห่งนั้นเป็นฝีมือคนคนเดียว เธอได้แต่อโหสิกรรมให้กับหุ้ยหรูหรูเพราะพอจะมองออกว่าหญิงสาวนั้นเก็บความกดดันเอาไว้มากมายแค่ไหน

ถึงแม้จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่อีกฝ่ายก็ยังไม่เลิกที่จะเป็นคู่แข่งกับเธอเสียที มารดาของเธอเล่าให้ฟังว่าในอดีตมารดาของหุ้ยหรูหรูเคยทำไม่ดีไว้กับคุณน้าถิงถิงจึงทำให้ถูกครอบครัวส่งไปอยู่ต่างเมืองและเพิ่งจะได้กลับมาตอนที่เธอมีหุ้ยหรูหรูแล้ว

“ถึงยังไงน้องหรูหรูก็สู้น้องซูหนี่ว์ของพี่ไม่ได้หรอกค่ะ ทั้งความสวยและความสามารถมันคนละชั้นกัน” ผู้จัดการสาวแสดงความคิดเห็นออกมาทันทีที่ได้ฟังเรื่องราวตั้งแต่ต้นของสาเหตุการณ์เขม่นกันของทั้งสองสาว

“ที่จริงซูหนี่ว์ไม่ได้ต้องการแข่งขันกับใครหรอกนะคะ ซูหนี่ว์ก็อยู่ของซูหนี่ว์เฉยๆ แบบนี้ แต่ดูทางนั้นคงจะไม่ยอมเลิกราง่ายๆ ถ้ายังไม่ชนะ”

ซุปตาร์สาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงความรู้สึกเบื่อหน่าย เธอบอกเล่าเรื่องราวความขัดแย้งระหว่างเธอกับหุ้ยหรูหรูให้กับผู้จัดการสาวได้ฟังตั้งแต่ต้น หากแต่เธอนั้นไม่ได้เล่าเกี่ยวกับเรื่องที่เธอกับซือลู่ชิงนั้นเป็นคู่หมั้นวัยเด็กกัน

สองสาวหยุดการพูดคุยเรื่องที่คุยกันก่อนหน้าเพียงเท่านั้นเพราะมีช่างแต่งหน้าของกองถ่ายได้เคาะประตูขออนุญาตเข้ามาแต่งหน้าให้กับซุปตาร์สาวก่อนที่จะออกไปเข้าฉาก