12. ทดลองงาน

.

รถนอกคันหรูเปิดประทุนขับมาจอดที่โซนวีไอพี่ด้านหลังผับดังใจกลางเมือง ปาร์คเปิดประตูรถลงมาพร้อมกับใบหลิวก่อนจะเดินเข้าไปในตัวผับชั้นสองโซนวีไอพี ผู้จัดการผับเดินเข้ามาต้อนรับพร้อมกับพาเข้าห้องแยกที่โซนด้านใน ซึ่งเป็นห้องคาราโอเกะมีไม่กี่ห้อง หน้าห้องทุกห้องเขียนว่าVVIP ปาร์คเดินเข้าไปนั่งไขว่ห้างบนโซฟาสีแดงหรูพร้อมมองไปยังใบหลิวที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่

"คนนี้หรอครับบอส?"

"บอส...?"

"ใช่ครับ..คุณปาร์คเป็นบอสของเรา"

"อ๋อ..ค่ะ"

"เอ...น้องคนนี้หน้าคุ้นๆ ใช่เด็กบอสหรือเปล่าครับ?"

"อืม..."

"หา?!"

"งั้นผมขอตัวไปเอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟก่อนนะครับ"

ปาร์คพยักหน้าก่อนจะมองไปที่ใบหลิวที่ยังคงยืนงงกับบทสนทนาเมื่อครู่ อยู่ที่โรงงานคือคุณชรัน พออยู่ที่นี่คือบอส โลกของเขาช่างกว้างเกินกว่าที่เธอจะรู้หมดเสียอีก เอ๊ะ...แล้วเธอจะอยากรู้ไปทำไม 

"มานั่งนี่สิ"

"......."

ปาร์คพูดทั้งๆ ที่มือยังกดโทรศัพท์อยู่ แต่ใบหลิวกลับไม่ได้ขยับตัวไปนั่งตามที่เขาพูด ได้แต่ยืนมองในใจแอบหวาดหวั่นไม่น้อย เธอมองไปรอบห้องที่ดูมิดชิด แถมผนังยังเก็บเสียงอีก...

"พี่บอกว่าให้มานั่งนี่"

ปาร์คเงยหน้าพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมเอามือตบเบาะข้างๆ เขา ใบหลิวเดินเข้าไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่ก็ยอมนั่งลงแต่โดยดี เธอชักไม่แน่ใจแล้วว่าถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ปาร์คเธอจะกล้าเดินมานั่งหรือเปล่า

"ให้หลิวทำงานในห้องแบบนี้หรอคะ?"

"ใช่"

"ทำอะไร?...คงไม่เอาหลิวมาขายนะคะ?"

"ไม่ถึงขั้นนั้นหรอก แค่ชงเหล้าเอนเตอเทรนลูกค้า อาจจะโดนลูกค้า....จับนิดจับหน่อย..."

"!!"

"แต่ก็ได้ทริปงาม ได้เงินง่ายและได้เงินเยอะ...คืนหนึ่งไม่ต่ำกว่าสามสี่หมื่น"

ปาร์คไม่ได้พูดเปล่า เขาเอามือโอบไหล่เธอและลูบต้นขาของเธอไปมาแต่ก็เพียงไม่นานเขาก็ปล่อย ใบหลิวคิดภาพตามว่าถ้าเป็นคนแปลกหน้าเธอจะทำยังไง

"ถ้าเป็นคนแปลกหน้า หลิวคงได้ต่อยหน้าลูกค้าวีวีไอพีของพี่ปาร์คแน่ๆ ค่ะ"

"หือ?"

ใบหลิวปั้นยิ้มกับคำพูดของเธอพร้อมกับมองไปยังปาร์ค เขาเห็นใบหน้าที่มีความมั่นใจว่าจะทำอย่างที่พูดได้และเขาจะเสียลูกค้าไปแน่ๆ มันเป็นความคิดแบบเด็กๆ ปาร์คหันไปล็อกแขนเธอก่อนจะดึงเข้าตัวแล้วกอดเธอไว้แน่นก่อนจะก้มลงไปกระซิบข้างหู

"มันไม่ง่ายแบบที่คิดหรอกหลิว.."

"พี่ปาร์ค!"

"พี่บอกแล้วใช่ไหม ว่าไม่ว่าจะเก่งแค่ไหนก็สู้แรงผู้ชายไม่ได้"

ก๊อกๆ!

"ขอโทษครับบอส.."

ผู้จัดการผับและบริกรเดินเอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ แม้ว่าปาร์คจะยังไม่ปล่อยอ้อมกอดจากใบหลิวเลยก็ตาม แต่เหมือนว่าพวกเขาคงชินกับสถานการณ์แบบนี้ไปเสียแล้ว ผู้จัดการยืนขึ้นแล้วหันมายิ้มให้ปาร์ค

"เครื่องดื่มที่บอส 'สั่ง' ให้คุณผู้หญิงได้แล้วครับ"

"ขอบใจ...ออกไป"

"ครับ"

พอคนอื่นออกไปกันหมดก็เหลือเพียงแค่สองคนที่นั่งกอดกันอยู่ เพราะกลิ่นกายของใบหลิวรวมกับกลิ่นสบู่อ่อนๆ ทำให้เขาไม่อยากจะปล่อยเลย ยิ่งอยู่ใกล้มากเท่าไหร่ยิ่งปรารถนา... แต่เขาต้องห้ามใจ ปาร์คยอมปล่อยใบหลิวให้เป็นอิสระหลังจากที่ดิ้นขลุกขลักไม่หยุดอยู่ในอ้อมแขนของตน 

"พี่ปาร์ค ทีหลังอย่าทำให้หลิวตกใจแบบนี้สิคะ"

"จะได้ชิน"

"ไหนต้องทำยังไง?"

"ลองชงเหล้าสิ..เริ่มจากแก้วแรกๆ ก็ชงเบาๆ พอสังเกตลูกค้าเริ่มเมาก็เริ่มชงเข้มขึ้น แต่ก็ต้องระวังตัวมากขึ้น..."

ใบหลิวเริ่มชงเหล้าให้ปาร์คตั้งแต่แก้วแรกยันแก้วสุดท้ายจนเหล้าหมดขวด ก็ไม่เห็นว่าปาร์คจะมีอาการอะไรนอกจากนั่งชิลดื่มเรื่อยๆ จนเธอเองก็เริ่มเหนื่อย จึงคว้าแก้วค็อกเทลที่วางอยู่นานแล้วขึ้นมาดื่ม

"เดี๋ยวสิ! แก้วนั้น!! ...."

"หือ? ก็อร่อยดีนะคะ...สั่งมาให้หลิวไม่ใช่...หรอ?"

"..เวรล่ะ..."

ใบหลิวเริ่มรู้สึกร้อนคอหลังดื่มลงไปไม่ถึง5นาที เธอก็เริ่มใจเต้นไม่ล่ำเป็นสันเธอเริ่มหายใจเหนื่อยหอบเพราะใจเต้นเร็วเกินไป ภายในหัวเริ่มวิงเวียนเล็กน้อยคล้ายคนเมา ร่างกายร้อนจนเหงื่อเริ่มผุด เธอพยายามเก็บอาการนิ่งแต่ก็ไม่เป็นผล

ใบหลิวมองปาร์คเหมือนต้องการกอดจากเขาไม่ให้ตัวเธอสั่น ช่องท้องเริ่มรู้สึกหวิวจนแทบทนไม่ไหว ปาร์คมองดูก็รู้สึกว่ายาเริ่มออกฤทธิ์แล้ว เขาไม่ได้คิดจะให้เธอดื่ม แต่จะเอามาสอนเธอว่าแก้วแบบไหนมีตัวยาและกลิ่นเปลี่ยนแบบไหนก็เท่านั้น ปาร์คถอยห่างออกจากใบหลิวและไม่แตะตัวเธอเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มโอนเอนมาทางเขา 

"หลิว ใจเย็นๆ แล้วหันไปดื่มน้ำก่อน"

ใบหลิวทำตามที่ปาร์คบอก แต่มันกลับทำให้เธอไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย หญิงสาวร้อนรุ่มกายจนเอาน้ำราดตัวพร้อมกับถอดเสื้อนอกออก เหลือเพียงเสื้อเกาะอกสีขาวเท่านั้น

ปาร์คมองใบหลิวก่อนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขาเองก็ไม่รู้ว่าผู้จัดการใส่ยาเสียสาวนั้นลงไปเยอะแค่ไหน เพราะเขาบอกให้ใส่แบบที่มันเห็นได้ชัด

"พี่ปาร์ค~....อือออ..."

น้ำเสียงเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นออดอ้อน ทำเอาใจของเขาหล่นวูบ เพราะรู้ได้ทันทีว่าเธอไม่มีสติเหมือนตอนที่เธอโดนครั้งแรก ต่อให้แช่น้ำคงเอาไม่อยู่ต้องแช่น้ำแข็งเท่านั้น ใบหลิวเริ่มเขยิบเข้าไปใกล้พร้อมกับเอื้อมมือจะสัมผัสตัวเขาให้ได้

"หลิว...ออกไปก่อนอย่าใกล้พี่"

"พี่ปาร์ครังเกียจหลิวหรอ~..."

"ไม่ใช่...หลิวกินแก้วที่ใส่ยาเข้าไป หลิวต้องใจเย็นๆก่อนนะ.."

"พี่ปาร์คไม่ชอบหนูหรอ~"

"ไม่ใช่อย่างนั้น...หือ?..."

ปาร์คนั่งนิ่งค้างเมื่อสาวเจ้าแทนตัวเองว่าหนูแล้วทำหน้าออดอ้อนอยากสัมผัสเขาเสียเต็มประดา ใบหลิวเลื้อยเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ โดยที่เธอไม่รู้เลยว่ากำลังเล่นกับไฟ 

"พี่ปาร์ค~ หนูไม่ไหวแล้วอ่าา~"

"กินน้ำเยอะๆ"

"ไม่เอา~ หนูอยากกินพี่..นะคะพี่ปาร์ค~"

ใบหลิวถือโอกาสที่ปาร์คกำลังจะไปหยิบน้ำให้เธอ กระโจนเข้ากอดเขาทันที ร่างเล็กเคลื่อนตัวไปอยู่ระหว่างขาของเขา โซฟากว้างพอที่จะนอนได้อย่างสบาย ทำให้ปาร์คพยายามเอนตัวหนีแต่ก็ถูกกอดไว้แน่น ปาร์คจับแขนของเธอจะดึงออกจากตัว แต่ทุกครั้งที่เขาสัมผัสเธอกลับร้องเสียงหวานจนเขาแทบจะทนไม่ไหว

"อืมมมม...จับอีกสิคะพี่ปาร์ค..อาาา"

ใบหน้าสวยมองเขาพร้อมกับเลื่อนเข้ามาใกล้ ปาร์คขบกรามแน่นพร้อมกับเบือนหน้าหนี ถ้าจูบได้จบตรงแน่ ในเมื่อชายหนุ่มไม่ยอมจูบ ใบหลิวจึงเอาหน้าไปซุกไซ้ซอกคอพร้อมกับมือเรียวเล็กที่เลื่อนเข้ามาจากชายเสื้อ ไล้วนกล้ามอกแกร่ง แล้วไล่ลงมายังกล้ามท้อง

ความเป็นชายได้ตื่นตัวขึ้นแม้เขาจะพยายามข่มตัวเองให้สงบลงแค่ไหนก็ตาม อยู่กับผู้หญิงคนไหนเขาก็ไม่เคยต้องอดทนทรมานอย่างนี้มาก่อนเลย ใบหลิวคือคนแรกที่ทำให้เขาต้องอดทนขนาดนี้ ครั้งนี้เป็นครั้งที่3แล้ว 

"หลิว..เดี๋ยว.."

ปาร์คจับมือเธอออกเมื่อปลายนิ้วเรียวแตะเข้าที่ส่วนปลายของปาร์คน้อย แถมมันยังไม่รักดีไม่เชื่อฟังเจ้าของเลย กระตุกรับสัมผัสสู้มือเสียด้วย 

"เดี๋ยวมันจะไปกันใหญ่"

"พี่ปาร์ค~ หนูอยาก..."

"ถ้ามันเกิดขึ้นจะทำยังไงกันต่อ พี่จะมองหน้าไอ้บิลยังไง?"

"เรื่องนี้เรารู้กันสองคนก็ได้นี่คะ~"

"........"

"นะคะ~ หนูอยากให้พี่ปาร์คจับทุกตรงเลย~ หนูยอมให้พี่ปาร์คคนเดียวเลย~"

"........."

"พี่ปาร์ค~ อื้อออ.."

ใบหลิวเริ่มคลอเคลียเขามากกว่าเดิม แถมยังกอดจูบมุดซอกคอเขาไม่พัก อีกนิดเดียวความอดทนของเขาใกล้จะขาด... แต่ก็ไม่ทันได้อดทนต่อเมื่อใบหน้าเข้ามาชิงจูบเขาก่อนตอนที่เขายังไม่ได้ตั้งตัว

"อืมมมม..."

ลิ้นร้อนเล็กซุกไซ้เข้าไปอย่างเก้ๆ กังๆ ทำให้ปาร์ครู้ว่าเธอไม่เคยจูบ ปาร์ครับจูบตอบทันที ตอนนี้เส้นด้ายที่อยู่อย่างคงทนได้ขาดลง ปาร์คประคองใบหน้าเรียวสวยแล้วเป็นฝ่ายเริ่มรุกเอง กลายเป็นเขาที่เป็นคนคุมอยู่ด้านบน ปากยังคงไม่ว่างเว้นดูดดึงกันไปมา จูบของปาร์คทำให้ใบหลิวรู้สึกเหมือนกำลังถูกกลืนกินเข้าไป มันดีจนไม่อยากละจากจูบ 

"อือออ..."

มือหนาเริ่มเลื้อยไล้ไปตามทรวดทรงองเอวและเต้าสวยนุ่มนิ่ม เขาดึงเสื้อเกาะอกลงแล้วบดขยี้เต้านั้นอย่างสนุกมือก่อนจะใช้ปลายนิ้วเขี่ยตุ่มไตที่แข็งขืนขึ้น ส่วนมือเล็กก็ลูบไล้แผงอกและจุดแข็งที่กำลังตั้งชูชันอย่างท้าทาย 

"อืมมมม..หลิว...."

"อ๊ะ!...อาาา...หนูอยากได้มัน..."

ปาร์คมองใบหน้าของคนใต้ร่างที่กำลังไม่ได้สติและเพลิดเพลินกับสัมผัสที่เขาปรนเปรอให้ ปาร์ครูดซิปกางเกงของคนร่างเล็กลง แล้วไล้มือลงไปหยอกล้อเล่นกับกลีบอูม ร่างเล็กแอ่นรับอย่างต้องการ มันเฉอะแฉะน้ำหวานเยิ้มพร้อมจะให้นิ้วของเขาได้เข้าไปสำรวจแล้ว

"อ๊ะ! โอ้ย...อื้ออ..."

"หืม?!..."

น้ำใสๆเริ่มคลอเบ้า เมื่อเขาเริ่มสอดนิ้วเข้าไปเพียงนิ้วเดียว แถมยังเข้ายากเสียอีก แค่นิ้วเดียวกลับรู้สึกถึงการตอดแน่น

...นี่คงไม่ใช่ครั้งแรกของเธอหรอกนะ...

"ค่อยๆนะคะพี่ปาร์ค...อื้ออออ"

"หยุดไหม?"

หญิงสาวส่ายหน้าพร้อมกับมองปาร์คอย่างร้องขอ เธอเจ็บก็เพียงนิดเดียวแต่ยิ่งนิ้วเรียวยาวเข้ามาก็ยิ่งรู้สึกดีจนยากที่จะปฏิเสธ เมื่อนิ้วเรียวเข้าไปสุดก็ค่อยๆ ดึงออกมาแล้วสอดกลับเข้าไปใหม่

"อ๊ะ! อื้อ!"

เสียงครางเริ่มกระเส่าขึ้นเรื่อยๆ ตามแรงอารมณ์ นิ้วเรียวก็เริ่มเข้าออกเร็วขึ้น ทำเอาร่างเล็กบิดสะโพกไปมา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสุขสมและเสียงหวานครางข้างหูของเขาทำให้เขาปวดหนึบไปหมด เขาเร่งจังหวะมือขึ้นเรื่อยๆ จนเธอต้องคว้าไหล่ของเขาเพื่อเหนี่ยวรั้งตัวเองไว้ 

"อ๊ะๆ อ๊า อื้อ พี่ปาร์ค~.."

"อืมมม.."

"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ายย จะ...เสร็จ.. พี่ปาร์คขา อ๊างงง"

ร่างเล็กเผลอร้องครางเรียกชื่อเขา ภายในตอดรัดจนนิ้วแทบจะถูกดูดหายเข้าไปก่อนจะกระตุกเมื่อถึงฝัน แต่เหมือนร่างกายยังไม่เย็นลงเลย กลับต้องการมากขึ้นไปอีก ร่างเล็กยังไม่ยอมแพ้ ยังคงจูบซอกคอเขาไม่หยุด

"มากกว่านี้...มันจะเกินเลยไปจริงๆ แล้วนะ..หลิว"

"หนูยอม..เป็นของพี่..."

"......."

"ให้หนูเป็นของพี่นะคะ พี่ปาร์ค"

ปาร์คมองใบหน้าออดอ้อนนั้นอีกครั้งอย่างช่างใจไม่ใช่เขาไม่ต้องการ เขาเองก็ต้องการจนปวดร้าวไปหมดและไม่มีทีท่าว่าจะหดตัวลงเลย แต่เขาก็รู้ว่านี่คือฤทธิ์ยา และเขาก็เผลอใจล่วงเกินเธอไปแล้วอีกด้วย ถึงแม้จะได้สอดใส่ตัวตนของเขา แต่มันก็ล้ำเส้นไปแล้วอยู่ดี

.