11. ห้องเชือดที่ไม่ได้เชือด

"พี่ปาร์คจะไปไหน? นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้าน..."

"ทดลองงาน"

"วันนี้เลยหรอคะ?"

"ใช่ ทำไม? วันนี้ก็เล่นทั้งวันแล้วจะพักอีกหรอ?"

"พูดอะไรไม่เกรงใจรอยบวมบนหน้าเลยนะคะ"

"แต่งหน้าเก่งอยู่แล้วไม่ใช่?"

"......."

ใบหลิวเลิกเถียงเพราะยังไงปาร์คก็ไม่ตามใจหรือเห็นใจเธออยู่ดี หรือเขาอาจจะเกลียดเธอไปแล้วก็ได้...ในเมื่อเธอสร้างเรื่องให้เขามากมายขนาดนี้ แต่ใบหลิวก็อดน้อยใจไม่ได้ที่เขาไม่ได้เป็นห่วงเธอเหมือนน้องคนอื่นๆ บ้างเลย...

ใบหลิวนั่งหน้างออยู่บนรถโดยไม่ยอมหันไปมองเขา เหมือนเด็กกำลังงอนเพราะโดนขัดใจ ปาร์คเห็นอย่างนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า

"หิวไหม?"

"ไม่"

"เพราะไม่ยอมกินอะไรเลยนอกเหล้านี่ไง ถึงผอมแบบนี้"

"ก็มันไม่อร่อยเหมือนที่แม่ทำ"

"หรือจะทำกินเอง?"

"มันมีที่ให้ทำที่ไหนล่ะ? นอกจากที่บ้าน"

"คอนโดพี่ไง อยู่แถวนี้พอดี"

"พี่ปาร์คมีคอนโดด้วยหรอ?"

"อืม..."

"แล้วทำไมต้องไปอยู่ที่บ้านอ่ะ ไม่อยู่คอนโดล่ะ"

"คอนโดมีไว้... ช่างเถอะ อยู่บ้านน่ะดีแล้ว"

"แล้วซื้อคอนโดทำไมไม่อยู่"

"อย่าถามเยอะน่า จะอยากรู้ทำไมนัก"

ปาร์คตอบปัดๆ เมื่อมใบหลิวเริ่มหันหน้ามาถามเขาอย่างจริงจังด้วยความอยากรู้ ใครจะไปกล้าบอกล่ะว่าคอนโดของเขามีไว้เป็นที่ลงอารมณ์เท่านั้นจะว่าห้องเชือดก็ไม่ผิด ยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย แต่เขาแค่ไม่พาผู้หญิงคนไหนเข้าไปที่บ้านถ้าไม่ได้คิดจะจริงจัง หรือแค่ข้ามคืนเฉยๆ แม้จะทุกคืนก็เถอะ เพื่อนๆ เขาก็มีทั้งนั้น มีก็แค่บิลลี่ที่รักเดียวรักมั่น

แต่พอใบหลิวเข้ามาอยู่บ้าน เขาก็ไม่เคยออกมาปล่อยตัวเองอีกเลย เพราะมัวแต่วุ่นวายไม่ว่างเว้นแต่ละวัน ปาร์คพาใบหลิวแวะซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ คอนโด ก่อนจะขับรถเข้าคอนโดหรูหราดูท่าน่าจะราคาแพง เพราะยังไงก็ต้องเป็นภาพลักษณ์ไม่ให้เสียชื่อ เวลาพาสาวๆ เข้ามาเล่นด้วย และนี่คงเป็นครั้งแรกที่พาหญิงสาวที่เขาไม่ได้คิดจะหิ้วมาทำอะไรเข้าห้องเชือดนี้

ปาร์คพาใบหลิวเข้าห้องพร้อมกับวางวัตถุดิบไว้บนโต๊ะส่วนครัวที่มีเคาน์เตอร์เล็กๆ และที่นั่งหน้าเคาน์เตอร์ และยังมีโต๊ะทานอาหารที่ไม่ค่อยได้ใช้ทานอาหารแยกอยู่ข้างๆ เคาน์เตอร์ครัว

ใบหลิวเดินสำรวจห้องด้วยความตื่นตาตื่นใจ วิ่งไปตรงนั้นทีตรงนี้ทีทั่วห้อง จนไปถึงห้องนอนที่ติดกระจกมองเห็นวิวเมืองด้านนอก เตียงทรงกลมไม่ห่างจากกระจกห้องมากนัก บนโต๊ะหัวเตียงมีโคมไฟที่สามารถเปลี่ยนสีของไฟได้ ใบหลิวเปิดเล่นเหมือนเด็กๆ ก่อนจะล้มตัวหงายหลังลงนอนบนเตียงนุ่ม ปาร์คยืนกอดอกพิงประตูดูความเป็นเด็กของคนตรงหน้า ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อนเขาคงคิดว่าเป็นเด็ก18แน่ๆ

"คอนโดแบบนี้นี่เป็นชีวิตที่ใบใฝ่ฝันเลย"

"ชอบหรอ?"

"ชอบสิ ถ้าได้ทำงานแล้วอยู่คนเดียวในที่แบบนี้คงดีน่าดู"

"ทำงาน? แล้วทำไมถึงพยายามต่อต้านที่จะมาทำงานแล้วทำตามฝันล่ะ?"

".......ช่างเถอะค่ะ ใบเป็นคนขี้เกียจ อยู่กับแม่สบายใจสุดแค่นั้น..."

ใบหลิวพูดพร้อมด้วยรอยยิ้ม แต่ปาร์ครู้ว่าเธอไม่ได้บอกเหตุผลที่แท้จริงของเธอให้เขาฟัง ปาร์คเดินเข้านั่งข้างๆ เตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงข้างใบหลิว

"ถ้าทำงานได้เป็นหลักเป็นแหล่ง พี่จะยกที่นี่ให้"

"ไม่เอาหรอก ใบอยากหามันมาด้วยกำลังของใบเอง"

ใบหลิวพูดพร้อมหันไปยิ้มให้ปาร์ค รอยยิ้มที่เขาไม่เคยเห็นจากเธอเลยตั้งแต่เจอกันหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมา11ปี รอยยิ้มนั้นสะกดเขาให้ยิ้มตาม เขาลองคิดดีๆ ก็เห็นว่าใบหลิวก็ไม่ได้แย่ซะขนาดนั้น อาจจะไม่ค่อยพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดจริงๆ ก็เท่านั้น จึงทำให้ใครๆ ต่างก็ไม่เข้าใจเธอ ใบหลิวเองก็คงจะสู้ในแบบของเธอ ซึ่งเป็นมุมดีๆ ที่เขาได้เห็น

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ใบหน้าของเขาเข้าใกล้เธอเรื่อยๆ ปาร์คใช้ศอกยันตัวขึ้นก่อนจะค่อยๆ โน้มหน้าเข้าไปหาหญิงสาวที่มองเขาอยู่ ใจของทั้งคู่เต้นรัวจนแทบจะทะลุออกมาจากอก ใบหลิวมองหน้าที่หล่อเหลานั้นเข้าใกล้เรื่อยๆ จนตัวเกร็ง ในหัวว่างเปล่าไปหมด ปลายจมูกของคนทั้งคู่จรดกัน ริมฝีปากห่างกันแค่ลมหายใจเท่านั้น....

"เอ่อ...พี่ปาร์ค...ใบหิวแล้ว"

"...อืม..."

ใบหลิวเบี่ยงหน้าออกแล้วลุกขึ้นนั่ง สายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นกล่องสีเงินบนหัวเตียง ใบหลิวหยิบมันขึ้นมาพร้อมกับปาร์คที่นั่งหันหลังให้เธออยู่ 

"พี่ปาร์ค...."

"หืม?"

ปาร์คหันหน้ามาก็เห็นว่าเธอถือกล่องcondomของเขาอยู่ด้วยท่าทางที่ตกใจ ปาร์คหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะหันมาตั้งคำถามกับหญิงสาวที่นั่งช็อกข้างๆ

"ทำไม? ไม่รู้เคยใช้หรอ?"

"ไม่เคย"

"อ้อ...ไม่ชอบใช้หรือยังไง?"

"........"

ใบหลิวไม่ตอบแล้ววางกล่องนั้นไว้ที่เดิมก่อนจะเดินออกไปเตรียมทำกับข้าวอย่างเงียบๆปล่อยให้ปาร์คนั่งมองวิวอยู่ที่เดิมโดยไม่ได้หันกลับไปมอง ปาร์คก้มหน้าลงมองปาร์คน้อยของเขาที่มันชูคอล้นขอบกางเกงเหมือนอยากออกมาข้างนอกเสียเต็มประดาแต่ก็ต้องแห้ว

"ตื่นแบบนี้ก็แย่สิ..."

.

ใบหลิวก้มหน้าก้มตาทำกับข้าวจัดเตรียมไว้สองจาน กับข้าวที่เธอทำมันก็แสนจะธรรมดาเพราะมันง่ายและรวดเร็วที่สุด ใบหลิวเดินเอากะเพราหมูสับไข่ดาวราดบนข้าวสองจานมาวางไว้บนโต๊ะ พร้อมกับหยิบน้ำดื่มในตู้เย็นมารินใส่แก้วแล้ววางไว้ข้างๆ จานข้าว ปาร์คเดินออกมาพร้อมกับมองดูอาหารตรงหน้าแล้วนั่งลง

"น่ากินเหมือนเดิมเลย"

"รสชาติก็เหมือนๆเดิมแหละค่ะ...นึกว่าจะเบื่อแล้วซะอีก"

"ตอนเด็กๆ หลิวก็ทำแต่กะเพราให้พวกพี่นี่นะ"

"ก็มันกินง่ายนี่คะ"

ปาร์คตักข้าวเข้าปากพร้อมกับชื่นชมไม่หยุด ใบหลิวเองก็โล่งใจหน่อยที่เขาพอกินได้ตอนแรกกลัวว่าเขาจะไม่อยากกินอาหารที่เธอทำเสียอีก ทั้งคู่นั่งกินข้าวไปคุยเรื่องต่างๆ ไปคล้ายคู่รักอย่างไรอย่างนั้น อาจจะเป็นเพราะบรรยากาศในห้องที่มีแค่พวกเขามันเลยดูหวานชื่นแบบแปลกๆ แต่ละคนได้เห็นมุมที่ไม่เคยเห็นของกันและกัน

แต่สำหรับใบหลิวยังเหมือนไม่รู้จักปาร์คเลยแม้แต่นิดเดียว เธอเคยเห็นแค่มุมที่เขาอยากให้เห็นเวลาอยู่ต่อหน้าครอบครัวเธอและคนอื่นๆ เท่านั้น ปาร์คเป็นคนยังไงกันแน่... ปาร์คจะใช่คนเดียวกับคนที่เธอเคยรู้จักมาตั้งแต่เด็กหรือเปล่า...

"พี่ขอเราอย่างหนึ่งสิ"

"คะ?..."

"หลิว...พี่ขอเรียกเราว่า หลิว แทนได้ไหม?"

"ก็...ไม่ได้มีปัญหาอะไรนะคะ..ทำไมหรอคะ?"

"พี่เห็นมีแค่แม่รวีที่เรียกเราว่าหลิว..พี่ว่ามันน่ารักดี"

"....ก็แล้วแต่พี่ปาร์คสิคะ...จะเรียกแบบไหนก็ชื่อใบเหมือนกัน"

"อ้อ แล้วพี่อยากให้เราแทนตัวเองว่าหลิวเวลาคุยกับพี่มากกว่า...หรือจะแทนว่า..หนู"

"แทนว่าหลิวค่ะ!"

ปาร์คยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันไปตักข้าวเข้าปากต่อ พอทานเสร็จใบหลิวก็เป็นคนเก็บจานเหมือนเคยแต่คราวนี้ปาร์คกลับมาช่วยล้างจานด้วย ใบหลิวห้ามเขาแล้วแต่เขากลับไม่ฟัง เมื่อล้างจานเสร็จปาร์คก็มองเวลาก็เห็นว่านี่มันทุ่มกว่าแล้วและเขาก็นัดผู้จัดการผับไว้แล้วด้วย

"หลิวจะอาบน้ำที่ห้องนี้ก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวไปเปลี่ยนชุดที่Back Burn"

"Back Burn? พี่ปาร์คเป็นเจ้าของที่นั่นหรอกหรอคะ?"

"ใช่"

"ผับดังแบบนั้น...มิน่าล่ะ วันนี้ถึงมีการ์ดคอยระวังรอบโต๊ะที่หลิวนั่ง"

"เปลี่ยนใจยังทันนะ..."

"ไม่ค่ะ ไม่ว่ายังไงหลิวก็ต้องได้กลับไปเยี่ยมแม่"

เสี้ยววินาทีหนึ่งที่ปาร์คเอ่ยปากให้เธอเปลี่ยนใจเพราะใจหนึ่งก็นึกใจอ่อนขึ้นมาเหมือนกันตั้งแต่คุยกันวันนี้แล้วก็คิดว่าคงเข้าใจผิดไป ถึงได้ยอมเอ่ยปากไปแบบนั้น

แต่ดูเหมือนใบหลิวจะเอาจริงเอาจังกับการกลับไปอยู่กับแม่มากจึงไม่ยอมเปลี่ยนใจ ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขาจะให้เธอไปทำตำแหน่งอะไรในนั้น ตอนแรกเขาตั้งใจจะสอนว่าสังคมที่เธอคิดมันไม่ง่ายและต้องระวัง และการหาเงินง่ายๆ โดยไม่อดทนมันเป็นแบบไหน

"ตามใจ...รีบอาบ พี่จะอาบบ้าง"

"งั้นพี่ปาร์คอาบก่อนเลยก็ได้ค่ะ"

"หือ? หรือจะอาบด้วยกันเลยดี?"

"เลิกพูดเล่นแบบนี้เพื่อจะขู่หลิวเถอะค่ะ"

ปาร์คมองใบหลิวที่ยังคงนั่งเขี่ยโทรศัพท์อยู่ เขาเลิกคิ้วเข้มของเขาขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปอุ้มใบหลิวแล้วพาเข้าห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอน ใบหลิวตกใจแล้วก็ดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่ก็ไม่สามารถหยุดการกระทำของปาร์คได้เลย

"กรี๊ดดด!! พี่ปาร์ค! ปล่อยหลิวนะ!"

"พี่ไม่เคยพูดเล่น"

"ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย!"

ปาร์ควางใบหลิวลงในห้องน้ำกว้างก่อนจะปิดประตู แล้วหันมาถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาออก เหลือเพียงกางเกงสแลคเท่านั้น ใบหลิวมองรูปร่างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ กล้ามท้องเรียงกันสวยอย่างพอดีไรขนอ่อนๆ ตรงหน้าท้องยาวลงไปถึงไหนต่อไหน กล้ามแขนที่เป็นมัดๆ พร้อมเส้นเลือดที่ปูดนูนเต็มแขนใบหน้าหล่อเหลาของเขารับกับรูปร่างและผิวที่ขาวเหมือนพระเจ้าสร้างมา 

ใบหน้าของหญิงสาวเริ่มแดงฉ่าไปถึงหู หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว แม้ว่ามันน่าหลงใหลแค่ไหนแต่เธอต้องไม่ข้ามเส้น ใบหลิวได้สติเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้าเริ่มถอดเข็มขัดออก 

"พี่ปาร์ค! ...ออกไปเลยนะ!"

ใบหลิวบอกเขาก่อนจะดึงแขนให้เขาออกจากห้องน้ำไป ใบหลิวรีบปิดประตูล็อกกลอนห้องน้ำทันที หญิงสาวพิงประตูพร้อมกับจับหน้าตัวเอง ทำไมเธอถึงได้เริ่มมองเขาเปลี่ยนไป เธอมองเขาเหมือนผู้ชายคนหนึ่ง ใบหลิวรีบสะบัดความคิดก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ เผื่อสายน้ำจะช่วยดึงสติเธอได้บ้าง

ปาร์คยืนยกยิ้มอยู่หน้าห้องน้ำหลังจากที่โดนไล่ตะเพิดออกมา เขาเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงกลมนุ่ม ภายในหัวคิดว่าจะได้อาบน้ำด้วยกันจริงๆ เสียแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นน้องสาวเพื่อนได้เป็นเมียเขาจริงๆ แน่ ใบหลิวไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขาเป็นคนแบบไหน ทำไมถึงกล้าไว้ใจให้พาขึ้นคอนโดแล้วอยู่กับเขาสองต่อสองแบบนี้..

.

.

.