ตอนที่ 4 ยาในสุรา3

หญิงสาวรวบรวมความกล้าครั้งสุดท้าย วิ่งไปดักหน้าเขา

“พี่เฟิ่ง ท่านรู้ดีว่าตั้งแต่ข้าเป็นเด็กหญิงไม่ประสา ในใจข้าก็มีเพียงท่านแล้ว ทำไมเล่า ทำไมท่านไม่มองข้าบ้าง ไยต้องมองหาสตรีที่ไม่คู่ควรที่หายตัวไปทางใดก็ไม่รู้ผู้นั้นด้วย”

ฝีเท้าอันหนักอึ้งชะงักกึก หางตาจ้าวเฟิ่งกระตุกเบาๆ     

หวังซูเหยาเห็นดังนั้นก็เริ่มลำพองใจ สองตาปริ่มน้ำแลดูงดงามหยาดเยิ้มจึงส่งให้ไม่มีลดละ จ้องมองอย่างลึกซึ้งเข้าไปในดวงตาคมดำไร้ก้นบึ้งของเขาอย่างจงใจ

ด้วยสภาพของเขายามนี้หากถูกสตรียื้อเวลาให้ร่วมเสวนา               เกรงว่าพรุ่งนี้คงต้องส่งแม่สื่อไปเจรจาหมั้นหมายตามแผนการ

หวังซูเหยาลอบแย้มยิ้มอยู่ในใจ เมื่อเห็นหนทางสำเร็จรำไร

ทว่าท้ายที่สุด จ้าวเฟิ่งกลับไม่ใส่ใจว่านางจะรู้เรื่องส่วนตัวของเขามากน้อยแค่ไหน แววตาของเขายังคงเฉยเมยคล้ายผลักไส น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบผิดกับอาการร้อนรุ่มในอก

“ไม่เกี่ยวว่าข้ามีใครเคียงหรือครองตัวสันโดษ เพราะสิ่งเดียวคือข้าไม่ต้องการเจ้า”

กล่าวจบเขาปรายตามองนางนิ่งๆ เดินจากไปอย่างเย็นชา

อีกคราที่หวังซูเหยาทำได้เพียงมองเงาร่างสูงสง่าจนลับตา รับรู้เพียงกลิ่นอายรังเกียจที่เขาทิ้งไว้ให้แผ่ซ่านรอบตัวนาง ตอกย้ำเด่นชัดถึงคำปฏิเสธอันเฉียบคมและเน้นว่าวันหน้าไม่มีโอกาสแล้ว...

เรือนเฉินเฟิงตั้งตระหง่านในจวนเฉิงอ๋อง

ขันทีเร่งรุดเข้าหาทันทีที่เห็นผู้เป็นนายกลับเข้าเรือนมา “ท่านอ๋อง”

จ้าวเฟิ่งเดินเข้าห้อง ไม่หันมอง “เตรียมน้ำให้เปิ่นหวาง”

“พ่ะย่ะค่ะ” ขันทีน้อมกายรับคำ หันไปสั่งให้คนดำเนินการ

นางกำนัลผู้มีสายตามากประสบการณ์มองจ้าวเฟิ่งครู่หนึ่งจึงรับรู้ถึงความผิดปกติของผู้เป็นนาย นางเอ่ยอย่างรู้งานอย่างดี “ท่านอ๋อง บ่าวจะไปตระเตรียมสาวงามให้เดี๋ยวนี้”

จบคำก็ยอบกายแล้วจากไปจัดการทันที

น้ำในถังไม้ถูกเติมจนเต็ม ในจังหวะที่ขันทีนามหลี่อี้กำลังยกน้ำร้อนค่อยๆ เติมให้ เฉิงอ๋องยกมือห้ามไว้ “ไม่ต้อง”

จบคำก็ปลดผ้าออกจากร่างแล้วนั่งลงถังไม้ทั้งอย่างนั้น

หลี่อี้นิ่วหน้า “ท่านอ๋อง น้ำเย็นเกินไป ขอท่านอ๋องโปรดถนอมพระวรกายด้วย” ยังพูดไม่จบ เสียงแหบพร่าก็ตัดบท

“แต่เปิ่นหวางกำลังจะตายหากไม่ได้น้ำเย็น เจ้ารู้หรือไม่?”

รู้สิ ทำไมจะไม่รู้ ในเมื่อเขาเห็นชัดเจนว่าผู้เป็นนายเหนือหัวถูกวางยาอันใดมา หลี่อี้ยืดคอยาว มองประตูครั้งแล้วครั้งเล่า            หวังให้นางกำนัลพาตัวสาวงามมาโดยไว

ในถังไม้ จ้าวเฟิ่งลำตัวสั่นเทา ฝ่ามือที่จับขอบถังเกร็งแน่น          หลังมือตลอดจนท่อนแขนเข็งแกร่งมีเส้นเลือดปูดนูนเด่น แลดูมีเสน่ห์ร้อนแรงแฝงความเย้ายวนดึงดูดใจคนเป็นพิเศษ ยังมีสันกรามที่ขบกัน จมูกโด่งสันขึ้นสีแดงเรื่อ ริมฝีปากบางเม้มแน่น องคาพยพบนใบหน้ายามนี้คำว่าหล่อเหลาทรงเสน่ห์ยังน้อยเกินไป

ขณะเหม่อมอง หลี่อี้ก็ต้องรีบหมุนตัวหันหลังหนีทันที           เมื่อเห็นเฉิงอ๋องเริ่มกระทำบางอย่างเพื่อจัดการกับความปรารถนาของตัวเอง แม้ตอนนี้หลี่อี้ไม่มีสิ่งนั้นแล้ว แต่ก็ยังรู้ดีว่าคืออันใด

จ้าวเฟิ่งกัดฟันขบริมฝีปาก พาร่างกายตนฝ่าพายุร้าย            ผ่านไปครู่หนึ่งจึงผ่านพ้นมรสุมลูกแรก เขาสูดปากหายใจหอบใหญ่

ทว่าฤทธิ์ของยาที่ได้รับกลับไม่บรรเทาลงแต่อย่างใด ตรงกันข้าม ยิ่งเพิ่มเพลิงปรารถนาให้ยิ่งลุกไหม้โหมกระพือ  

เสมือนว่าเมื่อครู่ที่เขาทำลงไปเป็นการเพิ่มเชื้อไฟท่ามกลางไม้สน[1]กองพะเนินเท่านั้น

อ๋องหนุ่มสายตาเย็นเยือกผิดกับตัวตนที่ร้อนรุ่มเกินบรรยาย

จังหวะนั้น นางกำนัลนามเซวียเทาก็เอาตัวสาวงามเข้ามา ก่อนพยักหน้าให้ขันทีเดินออกไปพร้อมกัน

ประตูห้องถูกปิดลง เหลือเพียงสาวงามระเหิดระหงกำลังยืนมองเฉิงอ๋องด้วยดวงตาสั่นไหว

นางดีใจแทบตายเมื่อได้รู้ว่าคืนนี้จะต้องปรนนิบัติเฉิงอ๋อง

สาวงามเดินกรีดกรายเข้าใกล้เป้าหมายที่ต้องการปีนป่าย  

“ท่านอ๋องเพคะ...”

นางสะสวยอย่างยิ่ง ประหนึ่งเทพธิดาทิ้งชั้นฟ้าลงมา น้ำเสียงยังหวานละมุนมาก รูปร่างอ่อนนุ่มยวนตา หน้าอกยวนใจ บั้นท้ายใคร่เสน่หา

สาวน้อยปรือตาฉ่ำน้ำแวววาวมองริมฝีปากที่ขบกันแน่นบนใบหน้าหล่อเหลาของผู้เป็นนาย มองแววตาคมเข้มที่เหมือนมีประกายไฟอยู่ข้างใน มองเส้นสายลายกล้ามและเส้นเลือดข้างลำคอที่กำลังปูนโปน

[1] ไม้สน ไม้เกี๊ยะ จุดเป็นเชื้อเพลิง ใช้ก่อฟืน ก่อถ่าน ตั้งเตา ตั้งกระโจมล้อมวงสุราในป่า