บทที่ 8

บทที่ 8

วันนี้หลิวอี้เฟยไม่ได้ไปเดินเล่นในสวน นางเดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง จะทำไงให้รอดพ้นอาหารเย็นค่ำคืนนี้ หากหยางชงอวี้กินเสร็จแล้วไม่ยอมกลับล่ะ แล้วมากินนางต่อจะทำยังไง ตายๆ ทำไงดี "ซิงซิง เจ้าไปบอกท่านอ๋องที่ว่าข้าไม่สบาย วันนี้คงทานข้าวเป็นเพื่อนไม่ได้"

ซิงซิงหันไปมองเจ้าของเสียง นางก็ดูแข็งแรงดี เดินวนรอบห้อง หากไปเดินตลาดข้างนอกคงเดินทั่วเมืองเลยที่เดียว ทำไม่ต้องให้โกหก"พระชายา ไม่สบายตรงไหนเพคะ "

เฮ้อ!! ข้าก็เข้าใจน่ะซิงซิงว่าเจ้าซื่อ แต่อย่าถึงขั้นซื่อบื้อขนาดนี้ได้มั้ย "ข้าปวดหัว เจ้าไปรายงานตามที่สั่งก็พอ"

อ๋อ สงสัยเดินวนเวียนมากไป "เพคะ พระชายา"

"เรียนท่านอ๋อง ช่วงนี้หลายวันมานี้ด้านหน้าจวนมีคนของราชครูมาด้อมๆมองๆ ทั้งวัน" จางหลงองค์รักษ์ของอ๋องสาม หลังจากพาพระชายาออกนอกจวนโดยไม่ได้รับอนุญาต ถูกสั่งโบย โทษนี้ตัวเขารับได้ เพราะเค้าฝ่าฝืนคำสั่ง แถมท่านอ๋องย้ายเขาไปดูแลส่วนหน้าของจวน มีคำสั่งห้ามเข้าใกล้พระชายาอีกด้วย คิดแล้วก็โทษตัวเอง วันนั้นไม่น่าขี้เกียจเดินแล้วใช้สวนเป็นทางลัดเลย

"จับตาดูต่อไป แล้วมารายงานเป็นระยะ" คนข้างนอกเริ่มคลื่นไหว แต่คนข้างในยังนิ่งเฉย หลิวอี้เฟย เจ้ามีแผนจากจะกล่อมข้ายังไง ข้าจะกระชากหน้ากากเจ้าออกมาให้ได้ หยางชงอวี้ยิ้มเยาะ หลังจากนึกถึงใบหน้าของหลิวอี้เฟยหน้าปั้นยิ้มเสแสร้งของนาง

"ท่านอ๋อง ซิงซิง สาวใช้ประจำตัวพระชายา ของเข้าเฝ้า" มู่หลง ที่ยืนยามอยู่ด้านนอก

"ให้เข้ามา" ซิงซิง เดินตัวลีบเล็ก เข้ามาในห้อง "ท่านอ๋องเพคะ พระชายาทรงปวดศีรษะ วันนี้เกรงว่าจะรับประทานอาหารเย็นเป็นเพื่อนท่านอ๋องไม่ได้" พูดจบหน้าเหลือหดสองนิ้ว บรรยากาศในห้องเงียบสงัด หยางชงอวี้ยืนมองสาวใช้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่แฝงไปด้วยไอเย็น ซิงซิงกำลังจะร้องไห้ หยางชงอวี้โบกมือเป็นสันญาณ ให้ออกไป แล้วเดินไปหยิบหนังสือที่ชั้นมานั่งอ่าน ส่วนซิงซิงนั้นแทบจะบินออกจากห้อง

จะสำเร็จมั้ย หวังว่าอ๋องบ้ากามนั้นคงไปกินข้าวเรือนอื่น นางไม่สบายเขาต้องไม่อยากมาวุ่นวายแน่นอน นึกแล้วก็ภูมิใจในตัวเอง ที่อยู่ๆก็คิดแผนนี้ออกในนาทีสุดท้าย หลิวอี้เฟยยืนยิ้มให้กับตัวเอง ''ข้านี้ฉลาดจริงๆ''

"พระชายาเพคะ สำรับอาหารเย็นมาแล้วค่ะ ซิงซิงให้พ่อครัวผัดผักบุ้งไฟแดง ของโปรดพระชายามาด้วย พระชายาจะได้อารมดี หายปวดหัวไวๆ" พูดไปจัดแจง จัดวางกับข้าวลงบนโต๊ะอย่าสวยงาม

"เจ้านี้รู้ใจข้าจริง" หลิวอี้เฟย ยิ้มกว้าง โอ้ยซิงซิงเอ้ย อยู่ด้วยกันกับข้าก็นาน เจ้ายังซื่อไม่เปลี่ยน

"เปิ่นหวางมาทันอาหารเย็นพอดีเลยใช่หรือไม่" หยางชวอวี้เดินเข้าห้องมา แล้วมานั่งที่โต๊ะอาหาร ทำเป็นไม่เห็นสีหน้าตกตะลึงของอีกฝ่าย

"ท่าน ท่าน มาได้ยังไง ก็ ก็ ซิงซิงไปบอกแล้วนิว่าข้าไม่สบาย" นางพูดติดอ่างอีกแล้ว

"พระชายาของเปิ่งหวางไม่สบาย เปิ่งหวางก็ต้องมาดูแลสิ" ยิ้มหวานตอบสาวสวยที่นั่งอ้างปากเหวออยู่ข้างๆ

อี้เฟย รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด" ท่านอ๋องเพคะ วันนี้หม่อมชั้นรู้สึกไม่ค่อยสบาย เกรงว่าจะดูแล ปรนนิบัติท่านอ๋องได้ไม่ดี ยังไงท่านอ๋องเสด็จเรือนอนุเหมยหลันหลัน ดีมั้ยเพคะ"

หยางชงอวี้ หยิบชามข้าวยัดใส่มือหลิวอี้เฟย "พระชายาของเปิ่งหวางป่วย จะให้ใจดำทิ้งไปได้ยังไง" ใจดำเลย ใจดำเยอะๆ ไม่ต้องมาดูดำดูดี รีบออกจากห้องข้าไปให้ไวที่สุดยิ่งดี อี้เฟยแหกปากอยู่ในใจ บรรยากาศการทานข้าววันนี้แปลกพิลึก อีกคนยิ้มอารมดี ตักคีบอาหารให้สาวสวยข้างกายไม่ขาด ส่วนอีกคนนั่งก้มหน้ามองชามข้าว ทำหน้าเหมือนกำลังถูกบังคับให้ยาพิษ ยิ่งเวลาหยางชงอวี้ คีบผักบุ้งไฟแดงมาให้" ของโปรดเจ้า ทานเยอะๆสิ" หลิวอี้เฟยทำหน้าเหมือนจะสำลักข้าวออกมา ข้าจะไม่กินผัดผักบุ้งไปอีกนาน ข้าจะลบเมนูนี้ออกจากของโปรด

มื้อค้ำอันแสนแปลกประหลาดจบลง ซิงซิงเก็บสำรับแล้วออกจากห้องไป

"เชิญท่านอ๋องเสร็จ เพคะ เดี๋ยวหม่อมชั้นไปส่งที่หน้าเรือน" อี้เฟยก้มหน้าถอนสายบัวให้หยางชงอวี้

"น้องหญิง ไม่ชอบให้เปิ่งหวางดูแลเอาใจใส่หรอกหรือ?"

น้องหญิง? อี้เฟยตากระตุก สงสัยจะท่าไม่ดีแล้วแกอี้เฟย

"ไม่เลยซักนิด" เอาว่ะ ตายเป็นตาย หากต้องนอนร่วมเรือนเคียงหมอนกับคนที่ไม่ได้รัก ตายยังจะดีกว่า

หยางชงอวี้ เดินมาจับมือนางแล้วจุมพิต เมื่อเห็นอีกฝ่ายรีบชักมือออกแล้วถูหลังมืออย่างแรง จึงยิ้มเจ้าชู้เดินมากอดเอวนางจากข้างหลัง อี้เฟยขนลุกซู่ พยายามดิ้นรนออกมาจากวงแขนนั้นแต่ไม่เป็นผล

"เจ้าไม่ได้ต้องการให้เปิ่งหวางรักและเอ็นดูเจ้าหรอกหรือ หากเปิ่นหวางเอ็นดูเจ้า จะต้องการสิ่งใดนั้นไม่ยากเลย"

"ไม่เลยซักนิด ปล่อยข้าได้แล้ว" หลิวอี้เฟย ตะโกนออกมาสุดเสียง พยายามแกะมือปลาหมึกออกจากเอว หยางชงอวี้นั้นเค้าทราบดีว่านางพยายามหนีงานแต่งงาน แต่นางมีหน้าที่มากล่อมให้เค้าเข้าพวกกับราชครูแน่นอนเขามั่นใจในจุดนี้

"หากเจ้าขัดใจเปิ่นหวาง ไม่กลัวตระกูลหลิวเดือดร้อน?"

"เกี่ยวอะไรกับข้า ข้าแต่งออกมาแล้ว ไม่ใช่คนตระกูลหลิวอีกต่อไป โอ๊ยปล่อยข้าได้แล้ว ถ้ามีอารมก็ไปหาอนุเจ้านู้น ข้าเชื่อว่าพวกนางยินดีปรนนิบัติเจ้าอย่างถึงใจ" เสียงหวีด โวยวายเสียงลั่นห้อง

อยู่ๆหลิวอี้เหยก็ถูกดึงเหวี่ยงออกหมุนตัวมาอีกด้าน นางไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากของนางถูกปิดสนิทด้วยริมฝีปากหยกของหยางชงอวี้ นางไม่สามารถหนีได้เลย จูบนี้รุนแรง บดขยี้เนื้อบางของนาง บังคับเรียกร้องให้อี้เฟยอ้างปากรับลิ้นอุ่นๆ เข้าไปภายใน มืออีกข้างลูบไล้ไปยังแผ่นหลังของนาง แม้จะใส่จะมีเสื้อนอกกั้นอยู่แต่ได้รับรู้ได้ถึงสัมผัสร้อนๆจากมือหยางชงอวี้ อี้เฟยพยายามบังคับสมองน้อยๆที่เหลือที่ยังทำงานได้อยู่ ทำยังไงดีตายแน่ๆ ในห้องนอนอีกด้วย แกโดนรวบหัวรวบหางแน่อี้เฟยเอ้ย อยู่ๆ หลิวอี้เฟยก็เป็นลมล้มพับไป ถ้าหากหยางชงอวี้ไม่กอดไว้ ป่านนี้นางหัวฟาดพื้นไปแล้ว แน่นอนอี้เฟยแกล้งเป็นลมคิดว่าหยางชงอวี้เป็นถึงอ๋องอยากได้หญิงใดก็ได้สมใจ คงไม่หักหาญน้ำใจกับหญิงสาวไม่ได้สติ

หยางชงอวี้ เหล่มองอี้เฟยด้วยความสงสัย แล้วอุ้มช้อนร่างบางไปนอนบนเตียงห่มผ้าให้ ดับเทียนในห้อง ก่อนจะดับเทียนดวงสุดท้ายหันไปมองร่างที่นอนอยู่บนเตียง สีหน้านางนั้นเกร็ง ปากแม้มเข้าหากันสนิท

หยางชงอวี้ดับเทียนดวงสุดท้ายแล้วเดินออกจากห้องไป

"หึหึ" หยางชงอวี้ หลุดเสียงออกมาเล็กน้อยไม่อยากเป็นของข้าถึงกับแกล้งเป็นลมเลยหรอ

"ท่านอ๋อง คุณชายอวี้หยงกวง เชิญที่หอซื่อเซินขอรับ" มู่หลง องครักษ์คู่ใจเดินออกมาจากความมืด

"อืม เตรียมรถม้า หาคนมาเฝ้าพระชายาไว้ เปิ่นหวางอยากรู้ทุกความเคลื่อนไหวของนาง" กวางน้อย ข้าอยากจะรู้เจ้าจะทำยังไต่อไป หึหึ