ขอเพียงเจ้าหันกลับมามองและย้อนคืน

“กลับกันเถอะ ผมจะแจ้งคุณซุนอย่างเป็นทางการอีกทีว่าพบกล่องทองเหลืองที่ข้างในมีนาฬิกาพกถึงลุงพ่อบ้านจะบอกว่าแจ้งแล้วก็เถอะ พรุ่งนี้เราตั้งใจขยายวงกว้างออกไปกว่านี้ ทีมงานบอกว่า ดินชั้นล่าง ลงไปความหนาแน่นของชั้นดินลดลง พูดกันตามจริงคงต้องมีใครเคยขุดและฝังอะไรไว้ที่นี่จริงๆ ทีมขุดบอกว่า มันกว้าง กว้างมากจนน่าจะเป็นสุสานหรือหลุมฝังศพเลยก็ได้” พริมมี่พยักหน้า

“กลับกันก่อนพรุ่งนี้ค่อยมาสำรวจใหม่บางทีอาจพบขุมสมบัติเข้าจริงๆ ก็ได้"

พริมมี่พูดไปยิ้มไป สมศักดิ์ยกมือท่วมหัว

“สาธุขอให้ได้ขอให้โดน”

ทานข้าวเย็นกันเสร็จแล้ว พริมมี่หยิบเอากล่องทองเหลืองที่ทำความสะอาดจนสวยพร้อมกับนาฬิกาพกมาวางไว้ บนโต๊ะหินอ่อน สมศักดิ์กับทีมขุดคงเหนื่อยวันนี้ต่างแยกย้ายกันนอนทั้งๆ ที่เพิ่งจะสองทุ่ม ดวงจันทร์ดวงกลมโตเพิ่งจะโผล่พ้นขอบฟ้าสีแดงสด จนน่าประหลาดใจฟูลมูนหรือไรคืนนี้

ถอดสายสร้อยที่ห้อยคอมาวางเทียบกัน

พริมมี่ไม่เห็นความแตกต่างแม้แต่น้อยพยายาม มองและจ้องไปที่ลวดลายที่สวยงาม หน้าฝาปิดนาฬิกาพกทั้งสอง ตรงกลางห่วงสร้อยที่บอกเวลาเที่ยงวันหรือเที่ยงคืน เหมือนจะเป็นอักขระที่เหมือนตัวอักษร แต่ว่าเป็นอักษรของ ประเทศไหนหรืออักษรโบราณของเชื้อชาติใด เดินหยิบเอาไอแพดมา เสริ์ทหาอักขระโบราณเผื่อว่าจะตรงกับอักขระบนฝาปิดนาฬิกาพก

พริมมี่เบิกตากว้างมันคืออักษรโบราณของล้านนา เป็นไปไม่ได้ ทำไมพริมมี่ไม่เคยสนใจมันทำไมพริมมี่ไม่เคยตรวจสอบของที่ติดตัวมาแต่เกิด

มีอักษรสองตัว คล้ายเลขสามมีหัวหน้าหลังและเลขสองหัวแตกคล้ายฆ.ระฆัง

พริมมี่สอดส่ายสายตาเปรียบเทียบอักษร กไก่ กับด.เด็ก

มือไวเท่าความคิดยกนาฬิกาพกสองอันมา กดลงไปตรงไปที่สลักบนตัวเรือน

“พรึ่บบบบบบบบบบบบ”

แสงสว่างวาบ เจิดจ้าจนพริมมี่ต้องยกมือขึ้นบังดวงตาไว้เสีย

“ฉิบหายแล้ว”

ระเบิดเวลา ไม่สิยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ระเบิดปรมาณูนี่ฉันกำลังจะทำลายโลกหรือ ทำไมไม่เอะใจว่าอาจเป็นระเบิด ดวงตาพร่ามัวแล้วรู้สึกว่าร่างกายถูกดึงกระชากเข้าไปสู่ ท่อลำเลียงแคบๆไหลไปราวกับอุโมงค์ในสวนน้ำที่พาให้เวียนหัวและอยากอาเจียน

พริมมี่หลับๆตื่นๆด้วยรา่งกายกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เจ็บจนแทบทนไม่ไหว

“ว๊าบบบบบบบ”

“ท่านอา เอี้ยนอ๋องหลานเจอหญิงงาม”

เสียงสดใสกับใบหน้าหล่อราวราวเทพสวรรค์มาจุติ ของเจี้ยนเหวินจูตี้ตะโกนลั่นบอกกล่าวกับ เอี้ยนอ๋องจูตี้ที่ หล่อเหลาคมเข้ม แต่แววตากลับเฉยชาลดคันธนูในมือลงในทันทีที่ร่างเล็กของพริมมี่ร่วงลงตรงหน้าดังผลั๊ก

“นางเป็นใคร มาจากไหน”พูดขึ้นเกือบพร้อมกัน

​พริมมี่กุมที่ท้อง กุมที่ข้อเท้า ด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส เงยหน้ามองสองหนุ่มที่กำลังมองมาที่พริมมี่ มีอะไรบางอย่างขยับตัวที่ด้านหลังของ เอี้ยนอ๋องจูตี้

“ท่านอา กวางป่า”

 เจี้ยนเหวินอ๋อง ตะโกนขึ้นสุดเสียงกวางตัวมหึมา โผ่ลออกมาจากพุ่มไม้ด้วยสีหน้าตื่นกลัวเพราะถูกใครบางคนไล่ตามมา

“ท่านอ๋องอย่า”

จิ้งเหอที่เป็นทั้งองครักษ์และขันทีคนสนิทของเอี้ยนอ๋องจูตี้ที่สายตาว่องไวคมกริบ ส่งเสียงร้องห้ามแต่ไม่ทันแล้ว

“ ฟิ้ววววว” เอี้ยนอ๋องจูตี้หันหลังปล่อยลูกดอกเข้าเป้า

“ปึก”

ลูกดอกพุ่งเข้าเสียบที่กลางอกข้างซ้ายขององค์รัชทายาทจูเปียวบิดาของเจี้ยนเหวิน บนหลังม้าอย่างจัง แม่นดังจับวางร่างสูงร่วงลงจากหลังม้าอย่างแรง

คนทั้งสองทิ้งคันธนูหรือแม้แต่ความสนใจในตัวพริมมี่วิ่งตรงไปยังร่างโชกเลือดของจูเปียว 

“ท่านพ่อ”